Έσκασε και η κριτική βλέπω και ως άνθρωπος που ακούει το εμπορικό ροκ παθιασμένα πάνω από 30 έτη με εκφράζει απόλυτα η τελευταία παράγραφος και το μήνυμα που θέλει να περάσει γενικότερα ο Κρις.
Βλέπω τι γίνεται στο διαδίκτυο και τα σχόλια όλων δείχνουν το πόσο μεγάλο είναι αυτό το άλμπουμ, ο δίσκος είναι ο ορισμός του “κρατάω τους φανς ευτυχισμένους και κερδίζω κι άλλους”. Έπαιξαν και κέρδισαν στην πιο δύσκολη για το μέηνστρημ ροκ εποχή.
Μακάρι να συνεχίσουν και άλλο το κρεσέντο, περαστικά σε μένα και όλους τους ΑΒ φανς και εις ανώτερα (αν γίνεται).
Για ξαναπαίξε Τρεμόνστερ εκείνο το άσμα, θέλω headbanging 8)
Παίζει σερι τις τελευταίες μέρες ο δίσκος.
Προφανώς, εφόσον μιλάμε για Alter Bridge οι απαιτήσεις ήταν ψηλά, και προφανώς (?) οι όποιοι ενδοιασμοί πήγαν περίπατο από την πρώτη ακρόαση. Δυνατές μελωδίες, ραδιοφωνικός-αλλά-και-όσο-σκληρός-πρέπει ήχος, με τις κιθάρες του Tremonti και τα φωνητικά του Kennedy να είναι εύκολα το κερασάκι στην τούρτα.
Σα σύνολο ο δίσκος ακούγεται εξαιρετικά, με κάποιες λιγότερο δυνατές στιγμές να υπάρχουν, αλλά και πάλι, ούτε λόγος για φιλλερ. Προσωπικά κάπως περισσότερο ξεχώρισα το απίστευτο Bleed it Dry, που τα πατε κι από πάνω, το Lover που μου φερε στο μυαλό Alice in Chains, το Calm the Fire που αν και 6λεπτο είναι τρομερά κολλητικό και το Waters Rising με τα μοιρασμένα φωνητικά. Α και το All Ends Well, που μου θύμισε κάπως One Day Remains για κάποιον λόγο. Και το ομότιτλο εννοείται. Όλο το αλμπουμ τέλος πάντων =p
Θα λεγα ότι ζω με την ελπίδα να τους δουμε κι Ελλάδα, αλλά οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μου. Τι να κάνεις.
Υγ: εξαιρετικό το ρηβιου στην κεντρική!
Aντε λέω κι εγώ πότε θα γράψεις εντυπώσεις!
Πήρε ώρα να μαζέψεις το σαγόνι απ’το πάτωμα μάλλον!
τόσο σίγουρο πως θα είναι δίσκαρος, που πάω στοίχημα οτι το review ο Κρις το είχε έτοιμο απο τη μέρα που ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του δίσκου
:rockon:
Sokin παίζει αυτό που λες, μόνο ο Chinaski μπορεί να το επιβεβαιώσει ο οποίος μας χρωστάει τις εντυπώσεις του btw μην ξεχνιώμαστε.
Και εν μέσω όλων αυτών ο Scott Stapp βγάζει προσωπικό άλμπουμ…
Αυτό ακριβώς
thank you very much sir.
έχεις ένα point εδώ. λες να το είχα αποθηκευμένο στο υποσυνείδητο; χαχα
καλά περίμενε εσύ.
βέβαια μόνο χτες στο ταξίδι το ακούσαμε 4 φορές. Σερί.
Ασάλιωτο.
ντρεπόμουνα να το ακούσω ερωτικέ γιατί δεν έχω πλέον μακριά μαλλιά για να κοπανηθώ
αλλά με τις 4 σερί χθεσινές ακροάσεις κατά τη διάρκεια του ταξιδιού (και Remedy Lane στο τέλος για το ξεκάρφωμα) το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα και μιλάμε για…
ΔΙΣΚΑΡΟ ολκής
Η κριτική του Χρήστου με κάλυψε και γκρινιάζει για τους σωστούς λόγους
- Τρεμόντις: μόνο ριφάρες. θυμάμαι να μπαίνει το βασικό του calm the fire και να μου έρχεται να πετάξω το αυτοκίνητο σε μάντρα από την καύλα :lol:
μπορεί κάποιος πλέον άνετα να ισχυριστεί πως έχει αναπτύξει τον δικό του ήχο και μου φαίνεται πως κάπως παράτησε το πολύ γουά γουα στα σόλο (όχι πως με χάλαγε δηλαδή) - Μάιλς: “Δεν περιγράφω άλλο” φάση. Φωνάρα και καταπληκτικές πιασαρικες μελωδικές γραμμές. Απίστευτη δουλειά για άλλη μια φορά με ρεφρεν που κολλάνε στο μυαλό
- Υπόλοιποι
: Όγκος, όγκος, όγκος… στιβαρότατο και εξόχως “τσαχπίνικο” σε σημεία.
Τραγουδάρες μόνο…κάπου προς το τέλος νιώθω να χάνει λίγο (όχι το ομώνυμο όμως)…αλλά έτσι πίστευα και με το ABIII και τελικά κατάλαβα πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο και πως έλεγα μαλακίες #-o. Το ίδιο περιμένω να συμβεί και με το Fortress
μάλλον νο1 για φέτος αν και οι αγαπημένοι Heaven’s Basement αξίζουν για κορυφή με το γαμάτο δίσκαρο που βγάλανε
Το λοιπόν. Ο δίσκος είναι έπος επών, παίζει αυτή την στιγμή να τον βάζω οριακά κάτω απ’ το Blackbird(ας πάρουμε απόφαση ότι ομώνυμο δεν θα ξαναγράψουν). Cry of Achilles φοβερό εναρκτήριο, δεν είναι Slip to the Void ή Ties that Bind αλλά κυλάει όμορφα και μένει στην ιστορία των AB για το κλείσιμο, που είναι για πολλά κλάματα. Addicted to Pain δεν μου άρεσε σαν single, αλλά μες στον δίσκο με άρπαξε για τα καλά. ΣΟΛΑΡΑ. Για το Bleed it Dry τα είπατε νομίζω, λίγα περισσότερα γκάζια θα ήθελα ίσως, παρόλο που έτσι είναι πιο επικό.
Επειδή αν συνεχίσω θα πιάσω όλα τα κομμάτια, highlights από τα υπόλοιπα θεωρώ Lover, σίγουρα Calm The Fire(περιμένω να κοπεί το αργό μέρος και να βγει επόμενο single), το φοβερά δυναμικό Cry A River(το ριφ του οποίου μου θυμίζει [U]αυτό[/U]; γτφ;), η ρεφρενάρα του All Ends Well(μεγάλε Myles) και το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ομώνυμο κομμάτι, με γονατίζει λέμε. Αδύναμες στιγμές δεν έχω πετύχει ούτε μία, ίσως να μου περνάνε Farther Than The Sun και Uninvited πιο στο ντούκου συγκριτικά(σοκ; ) Α, και soft spot για Peace is Broken.
Τα παιδιά παρέδωσαν άλλο ένα μνημείο στο σύγχρονο ροκ/μέταλ, τέλοχ.
'Ετσι Τσινασκι αγόρι μου, όχι μόνο να λέμε για τους άλλους και να το παίζουμε κουλ και ουμπερ αλλες κουφαλίτσα και άσε τα “μάλλον Νο1” αν και είμαι μαζί σου για τους Heaven στο πόσο γαμάει το δισκίο (γιου νοου).
To In Loving Memory είναι η αγαπημένη μου στιγμή απο ΑΒ, κάθε φορά που το ακούω με στέλνει. Το slip to the void personal favorite του ΙΙΙ , το watch over you από Blackbird, χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτα φυσικά εκτός της ρήσης για το θέμα περί ορέξεως. Σε όλα τα προηγούμενα δισκία είχα βγάλει άμεσα το αγαπημένο μου τραγούδι και έτσι έχουν παραμείνει μέχρι τώρα με την εξαίρεση του watch που πέρασε το Blackbird με τα χρόνια. Στο Οχυρό ακόμα αδυνατώ, ψάχνομαι ακόμα, κάποια στιγμή θα μου κάτσει που θα πάει.
Βάζω οριακά λοιπόν αυτό το άλμπουμ ως την κορυφαία τους δουλειά. Όλα τα δισκία μου άρεσαν τέρμα γκάζια φυσικά. Το ντεμπούτο είχε λιγότερο όγκο για να χρησιμοποιήσω την λέξη του φίλτατου Τσινασκι και ήταν πιο στυλιζαρισμένο για να κάνει το τρανζίσιον από το Weathered, το Βlackbird άλλαξε το παιχνίδι γενικά στο modern rock και επηρέασε όλη τη σκηνή αλλά στο σύνολο του είναι πιο στυλιζαρισμένο απο το τωρινό. To ΑΒ ΙΙΙ είναι η πιο dark στιγμή τους, αλλά όχι για όλες τις ώρες αν θέλεις να το ακούσεις ως σύνολο. Ο τρόπος που πραγματεύτεται την απώλεια και την μάχη αυτού που μένει πίσω με έχει επηρεάσει κάποιες μοναχικές βραδιές.
Το Οχυρό τολμάει περισσότερο σε πολλές στιγμές, δεν κάθεται στα αυγά του, είχε το βάρος των προηγούμενων δουλειών στην πλάτη του και στέκεται για μένα τόσο χαλαρό και μας κοιτάει σαν να μη συμβαίνει τίποτε, σαν business as usual ένα πράγμα. Μεγάλη μαγκιά για μένα.
Αυτά τα οριακά και πάλι για να γίνεται κουβέντα και μόνο για λαική κατανάλωση. Το αδύναμο στοιχείο του άλμπουμ είναι φυσικά ότι είναι over produced και θα πρέπει να οδηγήσει τον Μαιλς και την μπάντα σε πολλές παραχωρήσεις live, αλλά στουντιακά είναι και το δυνατότερο στοιχείο του άλμπουμ όντας η πιο τούμπανο ΑΒ παραγωγή έβερ.
ΥΓ: To Peace is broken που έχει λίγο “χαντακωθεί” μέχρι τώρα στο τοπικ έχει φανταστική κιθαριστική δουλειά, πολύπλοκο ριφ, θα δείτε τα χεράκια του Μαρκ live για να δείτε ότι δεν είναι απλό ριφ, γουστάρω ρεφραίν και έχει και ένα κλείσιμο με ριφ αλλά Gun, Word Up για κερασάκι. Στη πρώτη ακρόαση εμένα δεν με τράβηξε το ρεφραίν του Farther than the sun γιατί έχει μια “κοροιδευτική” χροιά/γύρισμα αλά Αξλ που είναι γνωστό πόσο τον αγαπάω (not) αλλά το κομμάτι έχει τόσο κιθαριστικό και μη πανικό που το συνήθησα και αυτό από τη δεύτερη ακρόαση.
Διαβαζω το [B]bold[/B] και σκεφτομαι “να και καποιος που σκεφτεται το ιδιο με εμενα” και μετα λες “η πιο τούμπανο ΑΒ παραγωγή έβερ”. Βασικα και οι δυο θεωρουμε το overproducing προβλημα αλλα εντελως διαφορετικο. Εσυ θεωρεις πως τους κανει πιο δυσκολο task το να βγαλουν πιστο ηχο στα live. Εγω θεωρω πως το overproducing τους ξεβρακωνει απο rock feeling (που ειχε σε μεγαλο βαθμο το Blackbird - αξεπεραστες συνθεσεις, πιο ωμη παραγωγη btw) και μας πασαρει κατι “βερνικωμενο” για να χαιδεψει τα αυτακια του Αμερικανου ακροατη στα FM. Εχω “πλακωθει” με τον Outshined πολλες φορες επι του θεματος κι αν σε κατι ανθυπομπαντες (:p) οπως οι Shinedown δε με νοιαζει, με τους Alter Bridge με πειραζει γιατι μου αρεσουν οι ατιμοι…
…Η τουλαχιστον μου αρεσαν μεχρι και το ΑΒΙΙΙ γιατι το καινουριο, ειναι αρκετα πιο heavy απο αυτο που τους ταιριαζει κατα τη γνωμη μου, ο Κennedy αδικειται οταν προσπαθει να ερμηνευσει πανω σε γρηγορα heavy palm-muted riffs του Tremonti που εχουν κατακλυσει το αλμπουμ, ειναι αλλης φυσης τραγουδιστης, πιο λυρικος και αυτο φαινεται απο καποια πιο mid-tempo κομματια και καποια ρεφρεν οπου “ζωγραφιζει”.
Oι μονες στιγμες που γουσταρα πραγματικα ειναι το “Lover” και το “Bleed It Try” απο το 2:22 και μετα. Τα αλλα που αναφερετε συνεχως εδω μεσα δεν με αγγιξαν…
[SPOILER]
[/SPOILER]
Σόρυ Γιαννάκο μου αλλά αδυνατώ να βρω [U]σημαντικές[/U] διαφορές στον ήχο από το Blackbird, υπηρετούσε και εκείνο το είδος και ήταν μια χαρά over produced, μια χαρούλα FM friendly. Aπλά εδώ ο Έλβις σήκωσε κι άλλο τις κιθάρες (κοντά στο ΙΙΙ πάντως) προς τέρψη του αδηφάγου κοινού όπως εμού, έβαλε περισσότερα φωνητικά και φυσικά έχει δυσκολίες στα φωνητικά που δεδομένα είναι μόνο για στούντιο.
Οι ΑΒ πάντα και σε κάθε άλμπουμ υπηρετούσαν ένα είδος το οποίο προφανώς δεν γουστάρεις, άσχετα αν κατάφεραν να είναι πιο “universal”, ποτέ δεν φύγανε από αυτό, το οδηγούν, τη μια πλευρά του που κοιτάει και σε πιο “κλασσικά” πράγματα. Οι Shinedown ας πούμε βρήκαν πανηγυρικά τον τρόπο να αποδίδουν live την μουσική τους με πολύ δουλειά, αλλά στους ΑΒ υπάρχει και η μέταλ φλέβα που κυλάει στον Τρεμόνστερ που είναι το αφεντικό που κάνει τα πράγματα δύσκολα σε αυτή την κατεύθηνση.
Εσύ βλέπεις πρόβλημα στη σύζευξη Μ+Μ και ως ήδη φαν του Μαιλς από Mayfield Four εποχή θα σου πω το εξής για το σχόλιο σου. I hear you και έχεις ένα ποιντ αλλά τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά επαναλαμβάνεται η ιστορία μιας πολύ αγαπημένης σύζευξης ενός υψήφωνου ροκ τραγουδιστή με λυρισμό και soul καταβολές με έναν πολύ πιο ροκ κιθαρίστα που δημιούργησε με τις διαφορές τους την μαγεία της πιο αγαπημένης μου μπάντας (check avatar) και πιστεύω να καταλαβαίνεις ότι δεν με χαλάει και πολύ :lol: Αν και θα ήθελα εκείνο το ρημάδι το σόλο του Μαιλς κολασμένα, δεν το κρύβω, λίγο λυρισμό όπως είπες.
Btw το lover και το bleed it dry που γουστάρεις, ειναι ίσως τα πιο τουμπανο στο θέμα “δεν βγαίνουν εύκολα live”, τώρα καλογυαλισμένα or not, το ροκ μια χαρά μέσα τους το έχουν σε όλο το δισκίο. Έχουμε πήξει απο wannabes, οι ΑΒ ειναι ροκ και έχουν το καραδικό τους στυλ και το feeling έχουν δόξα τον Αλλάχ. Πάντως αν σε διαβάσει κάποιος θα νομίσει ότι άλλαξαν στυλ, αλλά εδώ μιλάμε για λεπτομέρειες στον ήχο και μόνο.
Η αλήθεια είναι πως δεν θεωρώ ότι η διαφορά στην παραγωγή είναι τόσο μεγάλη, ώστε να σε εντυπωσιάζει στο “BB” και να σε χαλάει τόσο πολύ στο “Fortress”, αλλά οκ.
Speaking of λυρικό Myles, αυτό πως σας φαίνεται;
θαρθω να παιξω και γω αυριο, τωρα μπαινει η πρωτη ακροαση
Σταδιάλα ε, χαμπάρι δεν είχα πάρει γιαυτό, συχτήρι με τον Κένεντυ μου έχει γαμήσει την βδομάδα και έχω και δουλειές, γάμησε μας ε.
Στο δικο μου το αυτι (με τις οποιες ιδιαιτεροτητες και το οποιο κερι:lol:) το Blackbird εχει αυτο το γαμημενο το feeling που δεν μπορω να το εξηγησω με λογια ακριβως. Πιο “γηινο” να το πω, πιο “ωμο”, πιο αυθεντικα ροκ (απο την στιγμη που μιλαμε για μπαντα που παιζει straight rock, ουτε alternative, ουτε με αλλες προσμιξεις). Και στο ΙΙΙ δεν μου ειχε αρεσει πολυ ο ηχος btw αλλα με κερδισαν οι συνθεσεις. Για το ειδος ομολογω πως πλεον ειμαι ισως προκατειλλημενος παροτι εποχες 2000-2003 ημουν απο τους τυπους που εψαχναν να κατεβασουν σε κανα limewire η να αγορασουν cds μπαντων Creed, Puddle Of Mudd, Default, Seether, Staind (μονο αυτους συνεχιζω να ακουω).
Το Μ+Μ δεν καταλαβα τι ειναι για να ειμαι ειλικρινης (metal+myles?, m&m καραμελες?:p). Το “Lover” ειναι συνθεσαρα, δεν ειπα οτι δεν πασχει κι αυτο απο (κακως εννοουμενο) overproducing. Και παροτι ειμαι ο τελευταιος που θα υποδειξω σε μια μπαντα τι και πως θα παιζει, θα προτιμουσα να κινουταν εκει ο ηχος τους και να κραταγε καποια heavy riffs για παρτη του ο Tremonti. Οπως ειχα γραψει και στον Outshined στο “Blackbird” ενα κομματι κανω skip, το “White Knuckles”. Ε το καινουριο αλμπουμ εχει στοιχεια που περισσοτερο μοιαζουν στο “White Knuckles” παρα στο “Come To Life” που υπερλατρευω σαν κομματι. Στυλ δεν αλλαξαν, αλλα εδωσαν εμφαση και προτεραιοτητα σε αλλα στοιχεια τους
Mark and Myles baby, στο ΒΒ περισσότερα μετσαλ ριφς εισήχθησαν με την έλευση του Έλβις, γέμισε και σκλήρυνε τον ήχο τους, ενδεικτικό και το πολύ heavy riff του ομώνυμου που έκανε τη διαφορά τότε και έστρεψε κεφαλια, το ποτάμι μετά απο ΑΒ ΙΙΙ στο θέμα heavyness δεν μπορούσε λογικά να γυρίσει πίσω, ο κόσμος γουστάρει το μετσαλ στη μουσική τους. Καλά μόνο 2 συνθεσάρες βρήκες στο καινουριο ρε Γιάννη μας, αυτό το έρημο Calm the fire να πάρεις μόνο γίνεται ο χαμός της αρκούδας από θέμα σύνθεσης, δηλαδή τι άλλο να γίνει, δεν είχαν κάτι αντίστοιχο ξανά (όπως άλλωστε και το lover και άλλα), δεν μένουν στάσιμοι, ένηγουης γούστα είναι αυτά, εγώ ως φαν είμαι μάλλον καλυμμενος θα έλεγα
Overall πάντως γουστάρω που ο Μαρκ αποφάσησε να είναι co star (η star αν θέλεις για να μη διαφωνούμε) γιατί για μένα το αξίζει, τελεία και καύλα.
Κάτι που θυμήθηκα ως Journey κάφρος, ριφ τελειώματος του Cry a river και αρχικό ριφ του παρακάτω:
Σιγά σιγά ξετυλίγεται γιατί με πορώνει χαχα
παρολα τα γαματα μεταλοριφς που εγραψε ο κυρ τρεμοντης
το calm the fire μου φαινεται οτι παει καρφι για best track of the album
ιδιαιτερα στο πρωτο ρεφραιν μου σηκωνεται η τριχα!
απο κοντα ακολουθει και το ομωνυμο με το σουπερ ρεφραιν και τη μεταλαδικη αλλαγη με τα εντυπωσιακα σολο!
απο και περα το αλμπουμ ειναι γεματο highlights
το εντυπωσιακο μπασιμο με το cry of Achilles
bleed it try, cry a river και farther than the sun με τις ριφαρες τους
lover με τον myles να δινει ρεστα στα φωνητικα
το trademark AB refrain του peace is broken
την ευχαριστη εκπληξη της φωνης του τρεμοντι στο water is rising
once again the boys delivered
ps1: το ριφ του cry a river εμενα μου θυμιζει κατι απο soilwork!!!
ps2: μετραμε μερες για το σουπερ λαιβ με ab/shinedown/halestorm!!!
ps3: με το προσωπικο του myles τι γινεται?
Τι να σε πω dear signal, το προσωπικό όλο το αναβάλει, έχει μπλέξει ο άνθρωπος, τώρα που γυρίζει, γιατί άργησε κιόλας δυστυχώς να κάνει επιτυχία και τώρα στα “γεράματα” τραγουδάει μετσαλ και αν και προσέχει τη φωνή του, να δω πότε θα κατεβάσει ταχύτητες τώρα. Θέλω να ξανακούσω στυλ Mayfield Four (greedy mode full), αν θυμάμαι καλά την αρχή του calm the fire την προοριζε για το σόλο δισκίο. Παραλίγο να με είχες και στη συναυλία παρεούλα, δεν έκατσε δυστυχώς, κάποια άλλη φορά (σε κανένα σόλο Μαιλς :lol:). Να περάσετε φίνα και να κολαστείτε στα νέα άσματα.
Ακούω και “τέκνα” των ΑΒ τώρα και πορώνομαι btw, just check this one mate:
πολυ καλα τα τεκνα!
μιας και μιλαμε για τη φωνη του
ειναι εντυπωση μου οτι τραγουδουσε πιο δυναμικα (πες το και πιο “μεταλ”) στο blackbird?