Μεταφέρω παλιότερο ποστ, τα συγκροτήματα αυτά αξίζουν μια θέση εδώ.
Maximo Park - Our Earthly Pleasures (2007)
Ήθελα να προτείνω κάποιο σύγχρονο indie band, ξεχώρισα αυτόν τον δίσκο, που είναι ο δεύτερος των Maximo Park και τον οποίο θεωρώ ισάξιο με το ομώνυμο άλμπουμ των Franz Ferdinand για όσους ξέρουν. Αν και δεν κάνει το μεγάλο μπαμ, περιέχει κάποια φοβερά τραγούδια, όπως τα “Our Velocity”, “Books From Boxes”, “The Unshockable”, “By The Monument”… Όσοι γουστάρουν βρετανικό indie/punk/pop φάση να το τσεκάρετε!
Manic Street Preachers - The Holy Bible (1994)
Παιδιά, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα. Απο τους πιο σκοτεινούς θεματολογικά δίσκους των 90ς (τι μπλακ μεταλ μου λέτε), του οποίου ο μύθος εντείνεται ακόμα περισσότερο απο την εξαφάνιση του ενός εκ των 2 στιχουργών Richey James Edwards μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ, ο οποίος ποτέ δεν βρέθηκε έκτοτε. Θεματολογικά ο δίσκος καλύπτει θέματα όπως η πολιτική (κλασικά πολιτικοποιημένοι οι Manics, εδώ ειδικά στο τραγούδι-σιδηρόδρομος: “Ifwhiteamericatoldthetruthforonedayitsworldwouldfallapart”), το ολοκαύτωμα, η πορνεία, η νευρική ανορεξία, φιλοσοφικά, θρησκευτικά, θέματα σχέσεων, ζωή και θάνατος, σε έναν σπαρακτικό αλλά και ρομαντικό τόνο. Μουσικά οι στίχοι συνοδεύονται απο φοβερές μελωδίες, συχνά πολύ πιασάρικες, ανεβαστικές, αρκετά σκοτεινές σε σημεία, που θυμίζουν πιο μεταλλικούς Joy Division με δόσεις απο Clash και Guns ‘n’ Roses.
Κρίμα που δεν τους είδαμε live… ελπίζω να γίνει κι αυτό τελικά. (edit: τελικά τους είδαμε…!). Πάντως αν είστε καινούργιοι στους Manics, αν και αυτό είναι το opus magnum τους, προτείνω καλύτερα για αρχή τα Generation Terrorists και This is My Truth Tell Me Yours
The Levellers - Levelling The Land (1991)
Τους ανακάλυψα απο τις alternative κυκλοφορίες, τι έχανα τόσο καιρό!!! Ο συγκεκριμένος είναι ο δεύτερος δίσκος τους, και θα μπορούσα να τον περιγράψω σαν το alternative αδερφάκι των Skyclad. Καταπληκτικές folk/κέλτικες/indie/ροκ μελωδίες, μουσική για ταξίδια, σε μέρη με δάση, λιβάδια και βουνά…! Έστω και αργά τους έμαθα, καιρός σε όσους δε τους έχουν ακούσει ακόμα να το κάνουν!
Φαινομενικά έχει λίγη σχέση με το topic - λόγω ημερομηνίας “παραγωγής” - αλλά για μένα είναι από τους πρώτους alternative δίσκους και αρκετά μπροστά από την εποχή του (1977)…
Fleetwood Mac: “Rumours”
Το “Go Your Own Way” από τα πιο ωραία κομμάτια ever…
Το πιο πιο πιο πιο κορυφαίο alternative rock συγκρότημα ever!!!Η μουσική του δίσκου είναι σκέτη μαγεία και οι στίχοι του ποίηση!O Corgan πραγματικά σαρώνει σε αυτόν το διπλό album.
Ο 2ος δίσκος των jane’s addiction!ΦΟ-ΒΕ-ΡΟΣ και με τρελό εξώφυλο!
Αθάνατα 90s…
Also τσεκάρετε όσοι θέλετε και ενδιαφέρεστε Fugazi…
Τσεκάρετε και τους Porno For Pyros πού ήταν ένα γκρουπ που δημιούργησαν μέλη των Jane’s Addiction στις αρχές των 90’s. Iδιαίτερος ήχος. Lollapalooza. Woodstock 94. Αρχές 90’ς. Θέλετε και άλλα?
Fugazi αγαπάμε και σεβόσμαστε
Τσεκαρετε επισης το throwing cooper του 1994 αποτ τους πολυ πολυ καλους live…Oλα τα hits τους καθως και λιγοτερο γνωστα κομματια σε εναν δισκο κατι παραπάνω απο αρτιο…Οι αρχες της αlternative σκηνης των 90’s σε ολο το μεγαλειο τους…
Eίχα πει να τσεκάρω το από πάνω και συνεχώς το ξεχνάω. Κάποια στιγμή. Τεσπά, ας κάνω και μια στάνταρ πρόταση:
The Walkabouts - New West Motel (1993)
[CENTER][/CENTER]
Αρκετά γνωστοί στην χώρα μας, για του λόγου το αληθές τους έμαθα πριν 6 - 7 χρόνια αν θυμάμαι καλά όταν ένα τεύχος του Ποπ κ Ροκ κυκλοφορούσε με δωράκι το συγκεκριμένο δισκίο. Ήταν ένα από τα καλύτερα δώρα ομολογουμένως που έχουν κάνει μουσικά περιοδικά στους αναγνώστές του. Μελαγχολικό ροκ με επιρροές από φολκ και πανκ? Κάτι τέτοιο. Αν έφτιαχνα μία λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμς των 90’ς σίγουρα κάπου θα χώραγε πάντως. Α! κοιτάξτε πράγματα που χρησιμοποιούνται στο άλμπουμ: drums, piano, violin, lap steel, mandolin, vibes, organ, accordion, bass, harmonica, acoustic & electric guitars, Bravura String Quartet, χορωδία από κάτι τύπους ονόματι The King Jesus Disciples!! Οκ πρέπει να το ακούσετε αν δεν το έχετε ήδη κάνει.
Mπραβο Παναγιωτη που τους αναφερεις…Πολυ ωραιο folk rock group…Δεν ειναι αυτος ο αγαπημενος μου δισκος…Αγαπημενος μου ειναι το Waretmarks που εχει μεσα και την κομματαρα…The lights will stay on…με την θεικη φωναρα της Toequeson
Τους θυμάμαι απο παλιά τους Walkabouts, απο ένα άλμπουμ που μου είχε δώσει να ακούσω μια φίλη. Ήταν συγκεκριμένα το “Devil’s Road” του 1996 και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση το “The Light Will Stay On”, μια καταπληκτική μπαλάντα απλά. Ωραίο γκρουπάκι, θα τσεκάρω κάποια στιγμή και τον δίσκο που πρότεινε ο Παναγιώτης!
edit: ναι, φαίνεται με τη Lunatic γουστάραμε πολύ το ίδιο κομμάτι…
Και προχωράω και σε κάποιες ακόμα προτάσεις δίσκων…
Chumbawamba - Anarchy (1994). Τους Chumbawamba τους ξέρουν οι πάντες βασικά απο το κομμάτι “Tubthumping” (“I get knocked down, but I get up again, you’re never gonna keep me down”…)! Πέραν τούτου θα λεγα πως πρόκειται για μια αρκετά ιδιόμορφη μπάντα η μουσική της οποίας είναι κάτι μεταξύ punk, pop, ηλεκτρονική μουσική, alternative rock, dance, και folk! Και με πολιτικοποιημένους πέρα για πέρα στίχους. Έχουν κάποια φοβερά τραγουδάκια βασικά, αρκετά απο τα οποία είναι συγκεντρωμένα στον συγκεκριμένο δίσκο τους του 1994, τον οποίο και προτείνω… Το μόνο κακό με το Anarchy είναι το εξώφυλλο, το οποίο είναι λίγο κάπως (αν και απλά απεικονίζει ένα μωρό να γεννιέται…).
Μια μικρή γεύση απο το άλμπουμ:
Velvet Underground and Nico (1967).
Ίσως το πρώτο άλμπουμ στην ιστορία της ροκ μουσικής στο οποίο θα μπορούσε να αποδοθεί ο χαρακτηρισμός “alternative”. Οι Velvet Underground ήταν σίγουρα το alternative της εποχής τους. Χωρίς να είμαι μεγάλος φαν, ο δίσκος αυτός αξίζει μνημόνευση μόνο και μόνο για το μέγεθος της επιρροής που άσκησε (σε όλα σχεδόν τα πιο εναλλακτικά παρακλάδια της ροκ μουσικής - alternative, indie, art rock, post-punk κλπ). Και φυσικά μάνατζερ του γκρουπ τότε δεν ήταν άλλος απο τον ίδιο τον Andy Warhol, ο οποίος έκανε και το περίφημο εξώφυλλο με τη μπανάνα - η οποία ξεφλουδίζεται. Και ήταν αυτός που πρότεινε σε κάποια τραγούδια να τραγουδήσει η μούσα του Nico, της οποίας τα τραγούδια είναι απο τα καλύτερα του δίσκου, και η οποία τυχαίνει να είναι και κουκλάρα, γι’ αυτό και βάζω και φωτό του γκρουπ.
Τους θυμάμαι τους Film απο την εμφάνιση τους στη Μαλακάσα τότε που είχαν έρθει οι Cure… Καλά, το “θυμάμαι” σχετικό είναι, δε θυμάμαι και πολλά πέρα απο το οτι μου είχαν κάνει καλή εντύπωση…
Πολύ ωραίο το τραγούδι που έβαλες πάντως! Πάλι καλά που υπάρχουν και τέτοια συγκροτήματα μέσα στην έρημο της σύγχρονης ελληνικής μουσικής…
Αξίζει να προταθούν σε αυτό το θρεντ των κλασικών alternative δίσκων και οι Suede, ένα απο τα σημαντικότερα συγκροτήματα της αγγλικής alternative/brit-pop σκηνής των ‘90ς… Και απο τους δίσκους τους χωρίς δεύτερη σκέψη προτείνω το δεύτερο τους άλμπουμ, Dog Man Star του 1994, το οποίο θεωρείται και το πιο σκοτεινό που έχουν κάνει. Σίγουρα ο συγκεκριμένος δίσκος, που περιέχει τον σχεδόν δεκάλεπτο ύμνο “The Asphalt World”, είναι κάτι πολύ περισσότερο απο ένα απλό brit-pop άλμπουμ, ίσως γι’ αυτό και δε γνώρισε την επιτυχία που είχαν άλλα τους άλμπουμ. Είναι ίσως όμως η καλύτερη τους δουλειά.
Mϊα από τις σημαντικότερες και επιδραστικότερες προσωπικότητες στα '80ς, ήταν αδιαμφισβήτητα ο Greg Sage. Οι Wipers ήταν μάλλον το πιο επιτυχημένο όχημα του Αμερικάνου καλλιτέχνη (προύπηρξαν συμμετοχές σε ένα καθαρόαιμο blues άλμπουμ, το οποίο το όνομα μου διαφεύγει αυτήν την στιγμή, καθώς και μία αρκετά αξιόλογη σειρά προσωπικών δίσκων). Η σκηνή του Portland είχε μία αρκετά δυναμική παρουσία τις δύο προηγούμενες δεκαετίες με χαρακτηριστικά παραδείγματα τους Poison Idea, Dead Moon, The gits κτλ. Οι Wipers όμως ήταν πάντα πάνω απ’όλους. Με μία σειρά εκπληκτικών δίσκων, τα Ιs This Real, Youth of America, Over The edge, Land of the lost, καθιερώθηκαν στις συνειδήσεις αρκετών συνοδοιπόρων τους και δίχως να γευτούν ποτέ την επιτυχία, παρέμειναν αναλλοίωτοι, αυθεντικοί και μαγευτικοί μέχρι το τέλος. Το Over The Edge είναι ίσως ένα από τα πιο άμεσα άλμπουμ τους, στο οποίο οι κιθαριστικές ακροβασίες του πραγματικά δεξιοτέχνη Greg, συναντούν το punk rock και τις καταθλιπτικές μα συνάμα δυναμικές μελωδίες τους. Δεν θα ήταν παράλογο δε, να πούμε πως όλα τα μετέπειτα κιθαριστικά συγκροτήματα του Us indie rock/noise rock/no wave/punk rock επηρεάστηκαν από αυτούς. Μερικοί από αυτους ήταν οι Sonic Youth, oi Dinosaur jr, oi Melvins, αλλά εμείς ας σταθούμε στο ημερολόγιο του Cobain στο οποίο εξυμνεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την αγάπη που έτρεφε στον ήχο τους. Οι διασκευές των Nirvana στα D-7 & Return of the Rat δεν είναι τυχαίες άλλωστε.
Μεγάλο μειονέκτημα του Sage (για άλλους ίσως να αποτελεί και πλεονέκτημα) ήταν η αποστροφή από τα φώτα της δημοσιότητας και τα ελάχιστα δικαιώματα που έλαβε από την πρώιμη δισκογραφική παρουσία των Wipers. Οι επόμενες δουλειές του, τον βρήκαν να πειραματίζεταιι με τον ακουστικό ήχο (Silver Sail) και άλλοτε με ακόμα περισσότερο σκοτάδι και βάθος στην μουσική του (Follow Blind). Όπως και να χει, η εξέλιξη δεν ήταν αυτοσκοπός μα ανάγκη γι’αυτο και σχεδόν πάντα τα αποτελέσματα ήταν επιτυχημένα.
Φοβερή παράλειψη λοιπόν για όσους δεν τους έχουν δώσει την απαιτούμενη προσοχή.
Ωραίο το afghan & τα verve. Για το Sp είμαι κάπου στην μέση, μου αρέσει πολύ το ντεμπούτο τους, ίσως και περισσότερο απ΄το ‘‘Siamese’’. Πως σας φάνηκε το τελευταίο τους; (όχι το ep με τα ακουστικά, το Zeitgeist εννοώ)
[/CENTER]
[/CENTER]
