Ενώ τα βιολιά στο ρεφραιν του Universal που δένουν άψογα με το αργό τέμπο του κομματιού πάνε πίσω…ή το απλό αλλά τόσο έντονο dreaming light δεν δημιουργεί παρόμοια συναισθήματα με το Inner silence επειδή δεν έχει βαριές κιθάρες από πίσω. Νομίζω το αλμπουμ κρύβει καλά την έντονη συσωρευμένη ενέργεια που περιέχει και την οποία αντιλαμβάνεσαι όταν σταματάς να σκέφτεσαι αν θα έπρεπε να έχει περισσότερες κιθάρες ή να βαράει πιο πολύ κτλ. Για την ώρα το αλμπουμ με τσάκωσε…ίδωμεν.
Δεν διαφωνώ καθόλου. Σαν πρώτες ακροάσεις μου αρέσει αρκετά και τον ακούω ευχάριστα. Ίσως από τις όχι καλές κυκλοφορίες, αλλά αξίζει θα δώσει κάποιος προσοχή.Έχει να πέσει αρκετό λιώσιμο.
Το τέλος του Universal είναι απλώς τέλειο!Έχει γίνει ήδη αγαπημένο κομμάτι!
+++
Θα συμφωνησω και με τον dyingfreedom. Γενικως αυτη η post μοδα δεν με εχει αγγιξει οποτε απλα δεν ασχολουμαι, δεν τους κακιζω, απλα απο τις εποχες Judgement και μετα ολη αυτη η μανια με την εμπορικοτητα και τις πωλησεις, οπως εβγαινε απο συνεντευξεις τους, τους εχει κανει κακο.
Τελος, για καποιον που ειπε κατι για το mood του αλμπουμ. Για εμενα οι Αναθεμα παντα ειχαν να κανουν πανω απ’ολα με mood και ατμοσφαιρα, οχι τοσο με μουσικες ταμπελες. Οσο διαφορετικα και να ηταν μεταξυ τους τα Silent Enigma-Alternative 4-Eternity-Judgement εμενα μου εβγαζαν το ιδιο συναισθημα, πλεον δεν μου βγαζουν το ιδιο.
Θα το ξανακουσω πιο προσεκτικα μηπως μου εχει ξεφυγει κατι.
εγώ προσωπικά πάντως άμα θέλω να ακούσω radiohead, ακούω radiohead.
Οι Anathema είναι η αγαπημένη μου μπάντα κ όπως κ να το κάνουμε τους έχω συνδέσει με πόνο, είναι κάτι σαν καταφύγιο η μουσική τους…αυτός ο δίσκος, αν κ θέλω να του ρίξω λιώσιμο ακόμα μου άφησε μια αισιοδοξία…δε ξέρω αν είναι γιατί υπήρξαν καταστάσεις που έκαναν την μπάντα να προχωρήσει κ να δει τα πράγματα με άλλο μάτι…απλά, αν φανταστώ κάθε δίσκο τους σαν την πορεία ενός ανθρώπου τώρα μου φαίνεται ότι ήρθε η λύτρωση…το επόμενο βήμα ποιο θα είναι άραγε…?η αλήθεια είναι ότι την πρώτη φορά που έβαλα να ακούσω τον δίσκο σκέφτηκα “προσπάθησε να τον ακούσεις σαν να μην έχεις ξανακούσει Anathema” πράγμα πολύ δύσκολο, αλλά μέχρι το σημείο που το κατάφερα αυτό συνειδητοποίησα ότι ο δίσκος είναι κάτι αρκετά καλό (αλλά όχι κάτι που θα με πορώσει) το κομμάτι που με ταξιδεύει είναι το dreaming light αν και μου έχει λέιψει η θυμωμένη φωνή του Vincent :-s…επίσης το a simple mistake μου άρεσε πολύ καλύτερα στην πρώτη εκτέλεση…
Δεν μπορώ να πω ότι ο ήχος του νέου δίσκου παραπέμπει σε Eternity αλλά δεν μού κάθεται καθόλου ως “χαρούμενο”. Βρίθει συναισθημάτων όλων των αποχρώσεων, θα έλεγα το δίσκο αυτό περισσότερο νοσταλγικό, δηλαδή ένα στοιχείο που πάντα χαρακτήριζε την μπάντα, απλά τώρα σερβίρεται με άλλη φόρμουλα. Δεν ξέρω αν είναι υποκειμενικό, αλλά ο δίσκος αυτός ήρθε με μια τεράστια απώλεια στη ζωή μου και ίσως αυτό έχει φιλτράρει το άκουσμά του διαφορετικά. Πονάω κάθε φορά που τον ακούω. Αυτά.
βασικά δεν χαρακτήρισα τον δίσκο “χαρούμενο” απλά μου φάνηκε αισιόδοξος, σαν να προχωράει ένα βήμα παραπέρα κ να ανοίγει μια καινούργια σελίδα…
Α, ναι, υπό αυτή την έννοια, ναι.
ΕΓΩ ΓΙΑ ΝΑ ΠΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΜΕ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΑΝ ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ
Και γιατί φωνάζεις?
Από τα νεύρα του :lol:
Μετά από μερικές ακροάσεις συνεχίζουν να μου αρέσουν (πραγματικά, όχι επειδή θέλω να μου αρέσουν) δύο κομμάτια. Κι αυτό ειναι ΠΟΛΥ κακό ποσοστό για Anathema. 
ειναι ενα αριστουργημα.ξυπνατε ωρεεεεε!!!
Ορισμένες στιγμές στη ζωή σου έρχονται να συμπυκνωθούν πολλά μαζί βιώματα ή με αφορμή ένα γεγονός γίνονται οι ίδιες οι στιγμές βίωμά σου. Για παράδειγμα, η αίσθηση που σού αφήνει η αποχώρηση του καλοκαιριού, όταν οι πρώτες μπλάβες μέρες του Σεπτέμβρη σ’ αγκαλιάζουν, οι φίλοι σε χαιρετούν απ’ το πλοίο που φεύγει κι εσύ επιστρέφεις μόνος πίσω. Ή πάλι, η διαυγής ματιά που έχεις όταν τα κλάματά σου στεγνώσουν, ύστερα από την κηδεία ενός αγαπημένου σου προσώπου. Είναι τότε που ο πόνος, κατά ένα περίεργο τρόπο, συγκρούεται με τη διάθεση για αισιοδοξία, ως άμυνά σου, ως προσπάθεια για να προχωρήσεις μπροστά. Κάπως έτσι είναι και το νέο κομψοτέχνημα συναισθημάτων των Anathema μας. Λες και κουβαλά την ελπίδα εκείνη που ναι μεν ξεπροβάλλει, αλλά την ίδια ώρα αναδύεται τραυματισμένη από μια προηγούμενη επίπονη εμπειρία. Τα 10 τραγούδια του δίσκου με τον εμφανώς υπαρξιακό τίτλο “We’re here because we’re here”, έρχονται σαν το περίγραμμα της ψυχολογικής διακύμανσης που όλοι λίγο ως πολύ έχουμε νιώσει στο πέρασμα της ζωής μας. Αυτή η μελαγχολία όχι των γκρίζων αλλά των γαλανών χρωμάτων, αυτή που σε κάνει να κλάψεις και να χαμογελάσεις ταυτόχρονα, θέλοντας να δηλώσεις ακόμα “παρών”, διαποτίζει τον δίσκο από την αρχή ως το τέλος. Συνθετικά, αποτελεί ίσως το πιο ειλικρινές, αυθεντικό, πηγαίο βήμα της μπάντας, και κυρίως σε μια περίοδο της καριέρας τους που δεν έχουν ν’ αποδείξουν τίποτα. Στην ουσία των τραγουδιών, διακρίνεις τους ίδιους μουσικούς, τους ίδιους ανθρώπους που μάς χάρισαν αριστουργήματα, κοντά 20 χρόνια τώρα. Τούς βλέπεις εκεί, στο “Dreaming Light”, στο “Everything”, αλλά και οπωσδήποτε στα “Universal” και “Summer Night Horizon”. Σε σημεία, αντιλαμβάνεται κανείς τον εσωτερικό διάλογο της μπάντας με τα μέχρι τώρα δημιουργήματά της. Όπως στο Eternity έλεγαν “do you think we’re for ever?”, τώρα απαντούν “life is eternal”. Και από το “somehow I knew you would leave me this way” αναρωτιούνται ακόμα "mother can you hear me?"Αν αξιολογήσει κανείς τον δίσκο αυτό με μουσικά στερεότυπα και με σκοπό να τον χαρακτηρίσει προτού τον αφήσει να εισβάλει μέσα του, τότε απλά είναι σαν να θεωρεί πώς γνωρίζει μια χώρα, χωρίς να την επισκέφτηκε ποτέ του. Και ειδικότερα, όταν αυτός ο δίσκος είναι τόσο προσαρμόσιμος στα υποκειμενικά βιώματα του καθενός και με τόσο διαφορετικό κάθε φορά τρόπο. Εξάλλου, αυτή η μπάντα πάντα εξελισσόταν, μεταμορφωνόταν, μιας και σ’ αυτό τάχθηκε από την αρχή, να αμφισβητεί δηλαδή τα δικά της όρια αλλά και των ακροατών της. Και σαν από σύμπτωση, ήρθε σε μιαν Άνοιξη φορτισμένη, γεμάτη αφορμές για να δούμε αλλιώς τη ζωή μας. Suddenly…life has a new meaning…
10/10
Μ’αρέσει πολύ που το βλέπεις έτσι, εντελώς ειλικρινά. Θα ήθελα πολύ να είμαι σαν κι εσένα και όχι ο γερομπισμπίκης ακροατής που έχω γίνει. :-s
Οσο το ακουω τοσο με εκνευριζει, σοβαρα τωρα. Ειδικα καποια κομματια οπως το υπερχαρωπο και αισιοδοξο Everything μου την βαρανε στα νευρα. Οταν το μονο κομματι που μου αρεσε καπως ειναι το Angelica II επειδη θυμιζει εστω και λιγο παλιες εποχες τοτε κατι δεν παει καλα, μαλλον η μπαντα με εχει “προσπερασει” πλεον.
Η πλακα ειναι οτι πλακωνομουν με τον Ουλβα για το οτι το το A Fine Day To Exit ειναι μια χαρα δισκος, που να ακουσεις αυτο μλκ 
Προσωπικά νύσταξα απελπιστικά ακούγοντάς το… 'Επεσα για ύπνο κατευθείαν…
thank you
Αν εξαιρεσω το Thin Air, τα αλλα τραγουδια δεν δικαιολογουν ουτε την εφταχρονη απουσια ουτε το ειδικο βαρος του συγκροτηματος, το οποιο ουτως ή αλλως ολα τα προηγουμενα χρονια φροντιζαν σιγα σιγα να ξηλωνουν με τα αλλεπαλληλα χιπικα ακουστικα “live”. Δεν με ενοχλει η στροφη στον ηχο, αυτο εγινε πρωτα μετα το Silent Enigma και πιο ολοκληρωτικα μετα το Judgement, με ενοχλει αυτη η απελπιδα προσπαθεια να γινουν οι πτωχοι συγγενεις των διαφορων radiohead porcupine tree etc. Πώς εφτασαν ως εδω οι αλλοτε πρωτοποροι (ασχετως ιδιωματος) αδυνατω να το καταλαβω. Και πραγματι η ιστορια επαναλαμβανεται μοναχα ως φαρσα, αλλα απο την αλλη. --> we may be through with the past, but the past aint through with us
