Διαλεκτος Lemmy,clean version:lol: Παντως γουσταρα με τη τελευταια ατακα του:D
Ε εντάξει, το ξέραμε ότι ο Ray ήταν/είναι κι αυτός φαν του Arch, δεν είναι τυχαίες οι ατέλειωτες τσιρίδες στο No Exit. 
Πάντως φάνηκε ότι ήταν πολύ αμήχανος σε σχέση με το όλο θέμα.
Πάντως επειδή το βίντεο το έχω ξαναπετύχει, χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία, ξαναβλέπω ότι η κατάσταση της φωνής του Ray δείχνει πολύ άσχημη, και γενικότερα φάνηκε πολύ ταλαιπωρημένος. Τι σου κάνει το τσιγάρο ρε πούστη…
ετσι είναι…αλλά ακόμη και ετσι αυτή η βραχνή φωνή που ακούω στο νέο Redemption πάλι με συγκινεί
Μαυρόχαλος ο Ray. Αλλά είναι ο δοκός μας Ray…
[SPOILER]
[/SPOILER]
Έχοντας ακούσει το δίσκο αρκετές φορές, αρχίζει να αποκρυσταλλώνεται η εικόνα πια. Η δισκογραφική απουσία των Fates από το 2004 και το γεγονός ότι εκτός του Arch όλοι οι υπόλοιποι είναι τωρινά μέλη της μπάντας, αύξησαν λογικά την προσμονή για το album αυτό.
Ξεκαθαρίζω τα εξής: α) δεν το κρίνω ως album των Fates, γιατί απλά δεν είναι, β) δεν το συγκρίνω με τα τρία πρώτα των Fates, γιατί έχουν μεσολαβήσει 25 χρόνια, η μπάντα είναι σημαντικά διαφορετική και οι συνθήκες δημιουργίας δεν είναι καθόλου όμοιες. Τότε είχαμε να κάνουμε με μία μπάντα και τώρα με ένα project δύο ανθρώπων και τη συμβολή άλλων τριών.
Η ποιότητα του ήχου σε όλο το δίσκο είναι εντυπωσιακή και αντάξια του μουσικού επιπέδου και των συνθέσεων του Jim. Τα κομμάτια αυτά θα στέκονταν και σε δίσκο των Fates με ελαφρώς διαφορετικό ύφος. Το επίπεδο παιξίματος της μπάντας είναι εντυπωσιακό και κυρίως το πόσο επικεντρώνονται στα σημαντικά σημεία κάθε σύνθεσης, ντύνοντας όλα τα κομμάτια με prog metal ύψιστου επιπέδου και εντυπωσιακά σύγχρονου.
Αυτό που με είχε ξενίσει όταν πρωτοάκουσα το"Midnight Serenade", όταν βγήκε στο δίκτυο, ομολογώ ότι παγιώθηκε για ολόκληρο το album. Όσο το “No Exit” ήταν φανερά γραμμένο για τον Arch, άλλο τόσο το συγκεκριμένο, εκτός κάποιων σημείων που έχουν έναν αέρα 80s, δεν νομίζω ότι ταιριάζει στη φωνή και πολύ περισσότερο στις φωνητικές γραμμές του John, οι οποίες (κακά τα ψέματα) δεν έχουν αλλάξει σαν μουσικό ύφος ούτε στο ελάχιστο.
Εξηγούμαι για τον John: το επίπεδο της φωνής του το 2011, όσο και η απουσία του όλα αυτά τα χρόνια τον τιμούν, γιατί δεν έκανε κάποια επιλογή για οικονομικούς λόγους, ενώ σίγουρα είχε προτάσεις. Είναι ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης που παίρνει πολύ σοβαρά και κυρίως προσωπικά αυτό που κάνει. Επίσης, τόσο η φωνή του όσο και ο τρόπος που ερμηνεύει είναι μοναδικά και δεν υπάρχει κανείς να συγκριθεί μαζί του.
Τα παραπάνω δεν έχουν σχέση με την έμπνευση όμως. Εκτός κάποιων σημείων, οι συνθέσεις του Jim είναι πολύ υψηλότερου επιπέδου από τις γραμμές που επέλεξε να βάλει ο John. Ομολογώ ότι ακούγοντας το δίσκο πολλές φορές, σε κάποια σημεία η φωνή του με εκνεύρισε, κυρίως λόγω της αρέσκειάς του (και της άνεσής του) να τραγουδάει υπερβολικά ψηλά σε γραμμές που ακούγονται μη ακριβείς.
Θετικό το πρόσημο, δίχως αμφιβολία. Δεν έχει υπάρξει δίσκος όπου συνέθεσε ο Jim και είχα παράπονο. Τις περισσότερες φορές με διαπερνούσαν διαδοχικά ρίγη συγκίνησης. Παρατατικός.
εννοείς οτι δεν άφησε φωνητικά να αναπνεύσουν τα κομμάτια?
Από την άλλη μεριά, υπάρχει και η άποψη ότι ολόκληρος ο δίσκος είναι ένας διαρκής ΟΡΓΑΣΜΟΣ της τεράστιας φωνάρας του Arch.
Και ένας χαζός αντίλογος τύπου: ναι και στο A Social Grace o μπαντηλάκης δεν άφηνε τα τραγούδια να αναπνεύσουν με αχρείαστα ψηλές φωνητικές γραμμές κτλ κτλ και κατέστρεψε το δίσκο; Τι να πούμε και για τους watchtower ή για ολόκληρη τη US Power σκηνή όπου πραγματικά η φωνή κυριαρχούσε σε μια ούτως ή άλλως extravaganza που δημιουργόταν από τα μουσικά όργανα.
Είναι θέμα γούστου λοιπόν; Ή όχι;
Η απάντηση στο δελτίο των 9.
Όχι τόσο αυτό, όσο ότι πολλές από τις μελωδίες του αδικούσαν τα κομμάτια σε μουσικό επίπεδο.
Μανο εγώ πάντως το είπα μόνο για να καταλάβω την άποψη του dekay και όχι να ακυρώσω τους πάντες και τα πάντα
Μα κι εγώ στον deKay το είπα.
Αν υπάρχει ένα στοιχείο του δίσκου που κατά κάποιους είναι αυτό που κάνει τη διαφορά και κατά κάποιους άλλους είναι αυτό που τον κρατάει πίσω, τότε έχουμε θέμα. Αυτό επεσήμανα.
*ναου ουετιν παντς ουιθ stained glass sky.
(:Ρ)
Η φωνή του Arch ήταν πάντα περίπτωση όχι love/hate, αλλά love/αδιαφορίας. Δεν έκανε ποτέ σε όλους.
Από την άλλη, επαναλαμβάνω πως το υλικό το έγραψε ο Matheos για το νέο FW άλμπουμ, αλλά ο Alder δεν ήταν διαθέσιμος (τι εννοεί ο ποιητής;), ενώ από την άλλη ο Arch δεν έκανε κάποιο συμβιβασμό στο στύλ του. Ενδεχομένως, ένα gap, μια διαφορά φάσης υπάρχει.
Αλλά εν τέλει εκεί έγκειται και η διαφορετικότητά του και προσωπικά ακούγοντάς το παράλληλα με το Redemption με κέρδισε περισσότερο, κάτι που με κάνει να αμφιβάλλω αν θα προτιμούσα τελικά να έχει ηγογραφηθεί με τον Ray όπως ήταν το αρχικό πλάνο.
μουσικα ομως δεν εχει σχεση με redemption…
ε καλά, εξαρτάται πόσο μακροσκοπικά ή μικροσκοπικά το προσεγγίζεις το θέμα. Και τα 2 στους οπαδούς του progressive metal απευθύνονται, δεν είναι δα και τόσο μακριά μεταξύ τους.
Λοιπόν, επειδή καταντάει γελοίο: θέμα δεν υπάρχει όταν διαφωνούμε τελείως σε κάτι, αλλά όταν δε δεχόμαστε την άποψη κάποιου άλλου, όταν δε μας αρέσει και αντιδρούμε σαν να είναι προσωπικό ζήτημα.
Για μένα δεν το θέμα ήταν ότι περίμενα από τον Arch (όχι τον Alder) να έγραφε καλύτερες φωνητικές γραμμές. Αν σε κάποιους άρεσαν πάρα πολύ και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους χαίρομαι με τη χαρά τους, απλά εγώ δεν τη γεύτηκα.
και σου αρεσε καλυτερα ο μπαρμπαματεος??ο αλλος εβγαλε δισκαρα ρε γαμωτο…:):):)εδω κατι με χαλαει δεν το εχω βρει ακομα…
*καλα δεν θα γίνει και πόλεμος…ο καθένας το βλέπει όπως θέλει το (όποιο)θέμα
πάντως εχω τρελά ερωτηματικά για Alder στον νέο δίσκο…όποτε και αν…
λωλ χαλάρωσε δεν ήρθα κάτω απ’ το σπίτι σου με τους φίλους μου απ’ την αγία βαρβάρα!
Διάβαζε λίγο καλύτερα ρε αδερφέ:
[I]Από την άλλη μεριά, υπάρχει και η άποψη[/I]
[I]Και ένας χαζός αντίλογος τύπου[/I]
[I]Είναι θέμα γούστου λοιπόν;[/I] Η απάντηση είναι ΝΑΙ. (απλά κάποιοι έχουμε καλύτερο :Ρ)
Σηριουσλυ, ο δίσκος γαμεί και σκίζω τα ιμάτιά μου, αλλά δε θα τσακωνόμουν κιόλας γι αυτόν. Να ήταν το Awaken The Guardian κάτι θα κάναμε. Peace.
είχα αρκετό καιρό νωρίτερα στην κατοχή μου και τα δύο άλμπουμ και τα άκουσα πολύ προσεκτικά και πολλές φορές για να τα κάνω κριτική (ίσως παρατήρησες ότι έχω κάνει και στα δύο).
το Redemption είναι καλό, αλλά δεν πιάνει το επίπεδο του “Snowfall” πιθανότατα γιατί εγκλωβίζεται λίγο στον επιθετικό του χαρακτήρα. Το “Sympathetic Resonance” μου δίνει κάτι διαφορετικό, πιθανότατα λόγω της φωνής του Arch, που πάντα μου άρεσε. Από την άλλη δεν θα παραξενευτώ αν σε εσένα ή στον DeKay δεν κάτσει καλά στο αυτί, είναι απόλυτα κατανοητό.
Τέλος, συμπαθώ απεριόριστα και εκτιμώ το songwriting του Van Dyk, αλλά ε ο Matheos είναι ένα κλικ καλύτερος συνθέτης, πως να το κάνουμε…
1 ναι ρε γαμώτο.!!
2 ε ναι,.!!