Τελικά υπάρχει thread. Μεγάλη αγάπη τα κομικ και όλοι οι χαρακτήρες. Πάω να ξεθάψω τα παλιά τεύχη από κάποιο μπαούλο στο πατάρι.
Μια απ’ τα ίδια κι από δω. Αλλά δεν θα αντέξω να ανέβω στο πατάρι. Τα χριστούγεννα κάτι γίνεται.
Σα δε ντρέπεστε ρε, να έχετε τα Αστερίξ σας στο πατάρι. [-X
Εγώ τα έχω μονίμως στιβαγμένα σε μια γωνία στο υπνοδωμάτιο, χα.
Aκριβώς, όπως τα λέει ο Γράκχος. Χιλιοσκισμένα, χιλιοτσαλακωμένα, το κάθε τεύχος σε τεύχη, αλλά εκεί.
είχα περάσει μια καμένη εποχή με Αστερίξ που τα διάβαζα κάθε μέρα μαζί με το πρωινό μου…αααχχχχχ…ωραίες εποχές…τώρα που και που με πιάνει μια επιθυμία να διαβάσω κανένα για αυτό είναι πάντα στο δωμάτιο,να έχω εύκολη πρόσβαση:p:p
Bump γιατί θέλω να μοιραστώ μια σκέψη. Τις προάλλες διάβαζα ξανά κάποια τεύχη που είχα καιρό να τα πιάσω και έχω αρχίσει να θεωρώ ότι από τα καλύτερα είναι δύο που όταν τα είχα πρωτοδιαβάσει δε μου είχαν κάνει και καμιά τεράστια εντύπωση: η Χύτρα και η Ασπίδα της Αρβέρνης. Προσοχή, δεν εννοώ ότι δεν είχα γελάσει με την καρδιά μου ή ότι τα θεωρούσα μέτρια ή οτιδήποτε τέτοιο. Απλά κάποτε έλεγα ότι εντάξει γαμάνε αλλά υπάρχουν και άλλα πιο αστεία. Και εξακολουθώ μεν να το πιστεύω αυτό (π.χ. η Κορσική, οι Βρετανοί ή οι Νορμανδοί είναι πολύ πιο αστεία), αλλά αυτά τα δύο έχουν άλλη χάρη. Εκτός του ότι είναι αστεία έτσι κι αλλιώς, έχουν μια μελαγχολική ατμόσφαιρα η οποία απορρέει από τον υπόγειο κοινωνικοϊστορικό σχολιασμό τους (δηλαδή καταστάσεις πολύ λιγότερο άμεσες από την καραμπινάτη κριτική στον καπιταλισμό του Οβελίξ και ΣΙΑ, π.χ.).
Για παράδειγμα στη Χύτρα είναι πολύ όμορφο αυτό το πικρό χιούμορ με το οποίο περιγράφει τις προσπάθειες των Αστερίξ και Οβελίξ να τα κονομήσουν. Έχω την αίσθηση ότι αυτό που θέλει να πει το συγκεκριμένο τεύχος είναι ότι άτομα όπως ο Αστερίξ και ο Οβελίξ, οι οποίοι θεωρούνται από τους γύρω τους (και είναι) ήρωες του αγώνα για την ελευθερία, άνθρωποι αδάμαστοι, ανυπόταχτοι, τίμιοι, αληθινοί και ακέραιοι, δεν έχουν καμία τύχη στην κοινωνία της εμπορευματοποίησης, όπου επιβιώνουν μόνο όσοι ξέρουν πώς να βγάλουν κέρδος με οποιοδήποτε κόστος. Αντίθετα ο Αστερίξ και ο Οβελίξ, παρ’ όλο που σε κάθε τεύχος βγάζουν μάτια με τα κατορθώματά τους και κάνουν επίδειξη δύναμης σμπαραλιάζοντας όποιον τολμάει να προσπαθήσει να τους υποτάξει με τη βία, μέσα σ’ όλη την αγνότητά τους δεν έχουν ιδέα πώς να φέρουν εις πέρας κάτι το φαινομενικά τόσο απλό όπως το να βγάλουν λεφτά, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να εξοριστούν για πάντα από τον τόπο τους. Πόσο πιο συνταρακτικό κοινωνικό σχόλιο.
Πανέμορφη είναι και η Ασπίδα της Αρβέρνης, μακράν η πιο μελαγχολική ιστορία του Αστερίξ, αυτή την αίσθηση μου αφήνει. Πολύ περισσότερο από άλλη μια αστεία περιπέτεια, πρόκειται ουσιαστικά για την ελεγεία της ήττας των Γαλατών από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την απώλεια της ελευθερίας τους. Σκηνικά όπως οι “ξεροκέφαλοι” κάτοικοι της Αρβέρνης που κάνουν ότι δεν ξέρουν πού είναι ο τόπος της οριστικής ήττας των Γαλατών (Αλεζία) δε βγάζουν μόνο γέλιο, αλλά και άπειρη συγκίνηση. Και ειδικά στο τέλος, που παρουσιάζει έναν απλό συμβολισμό όπως μια παρέλαση με μια ασπίδα ως μέγιστη γαλατική νίκη, το στομάχι σφίγγεται κόμπος.
Τελικά η μεγαλύτερη δύναμη του Αστερίξ είναι ακριβώς αυτή. Η ικανότητά του ως κόμικ να μιλάει για τα σημαντικότερα πράγματα και για τις υψηλότερες αξίες από τη σκοπιά του ηττημένου, του ταπεινωμένου, του κοινωνικά αποκλεισμένου και ιστορικά έκπτωτου. Και να βγάζει και γέλιο με όλα αυτά. Ιδιοφυές.
Ανάλογη μελαγχολία ως ένα βαθμό άλλωστε βγάζει και η Κατοικία των Θεών, η οποία ουσιαστικά μεταφράζεται ως μια απέλπιδα προσπάθεια των “πρωτόγονων” Γαλατών να αντισταθούν στη βαρβαρότητα της προόδου όπως αυτή έρχεται μέσω των Ρωμαίων (ιδιοφυής διαλεκτική αντίθεση). Και βέβαια για όλους τους λόγους που προανέφερα εξακολουθώ να πιστεύω ότι το καλύτερο καρέ στην ιστορία του Αστερίξ είναι η σκηνή των αλυσοδεμένων Γαλατών στο τσιμπούτσι, στη Διχόνοια, μια αλληγορία για την καταστροφή της ενότητας εκείνων που δίνουν άνισο αγώνα για να επιβιώσουν. Κορυφαίο.
Πω ρε φιλε τι καθησε και εγραψε. Respect!!!
Παντως στο asterix κι η χυτρα εχει και καραμπινατα σχολια, οπως για την τραπεζα που πανε να ληστεψουν 
tl;dr, κλάμα στην χύτρα με το “να πάτε στον άλλον που έχει ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΑ ΑΓΡΙΟΓΟΥΡΟΥΝΑ”
Η Χύτρα είναι από τα καλύτερα τέυχη του Αστερίξ, μην το συζητάμε.
αγάπες και μόνο στον κύριο με το κείμενο.
Χαίρομαι που σας άρεσε το ποστ (όπως και χαίρομαι που για άλλη μια φορά ο bastard βαρέθηκε να το διαβάσει…), αλλά ρε μαλάκες μη βαριέστε τόσο, γράφτε και κάτι παραπάνω να γίνει καμιά ωραία κουβέντα κι όχι μόνο ποστς μίας ή δύο γραμμών! Έτσι κι αλλιώς ο Αστερίξ έχει πολύ ζουμί.
πότε ξαναβαρέθηκα εγώ να διαβάσω ποστ σου, δε θυμάμαι τίποτα. σαν την αλεζια 
Πρέπει να είναι η δεύτερη φορά τους τελευταίους μήνες που γράφεις tl;dr μετά από ποστ μου. Δε θυμάμαι για ποιό θέμα ήταν η πρώτη. Αλλά μην αγχώνεσαι, δεν κρατάω κακίες εγώ.
πφ, ούτε που το θυμάμαι. =/
και πλάκα έκανα, το διάβασα το ποστ, απλά δεν είχα κάτι να σχολιάσω, συμφωνώ εννοείται. θυμήθηκα και πόσο κάτω από τον πάτο έχει πέσει πλέον το κόμικ και με έπιασε ένας κόμπος στο στομάχι
Μας πονάει τωόντι η επιμονή του Ουντερζό να συνεχίζει τη σειρά ενώ έχει ξεμείνει τελείως από έμπνευση. Το τελευταίο χρονικά τεύχος που διάβασα ήταν η Λατραβιάτα, η οποία διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο του χειρότερου Αστερίξ έβερ από τον Ουρανό που έπεσε στο κεφάλι μας. Τρώει ξύλο ο Οβελίξ από τον Αστερίξ for fuck’s sake.
η λατραβιάτα, ο ουρανός και τα γενέθλια είναι τα μοναδικά τεύχη που έχω διαβάσει μόνο μία φορά, όταν τα αγόρασα δηλαδή. απ’όσο θυμάμαι ο ουρανός ήταν το πιο άθλιο από τα 3, τα γενέθλια δεν τα λες και “κόμικ αστερίξ” ακριβώς, σαν ανθολογία ήταν. όπως και να’χει έπρεπε να το έχει σταματήσει εδώ και καιρό.
εντωμεταξύ επειδή έχω άπλετο χρόνο, έψαξα τα ποστς μου μέχρι και τον μάιο, δεν έγραψα αλλού tl;dr, ή με μπερδεύεις με άλλον ή έγινε πριν πολύ καιρό και σε πλήγωσα τόσο που το κρατούσες απωθημένο 
Ωχ, δε θυμάμαι πότε ακριβώς ήταν, μπορεί να ήταν και πριν το Μάιο, αυτά που θυμάμαι ήταν ότι έγινε όσο ήμουν φαντάρος (άρα μέσα στο “μικρό” διάστημα των τελευταίων 8 μηνών =Ρ), και ότι ψιλοπαρεξηγήθηκα και μετά ήρθε και ο ΚρισΠ και κάτι είπε και ηρέμησα, τέλος πάντων. Αλήθεια σου λέω ρε, δεν παίζει πρόβλημα.
ζωα ελληναρες, αστεριξ, μικυ μαου, αρκα ξερετε να διαβαζετε μονο
:razz:
Σιγά μην καθόμαστε να διαβάζουμε Μάρβελ και DC ρε αμερικανάκι
γτ ως γνωστον αυτο ειναι το κοινο τους
εδιτ
πηγα να τρολαρω λιγο αλλα μου φαινεται οτι θα ανοιξω μετωπο καμια ωρα