Blaze Bayley λοιπόν και εν Ιωαννίνοις… Το συγκεκριμένο live ανήκε στην κατηγορία αυτών που λέω ότι θα πάω μόνο αν έρθουν στην πόλη μου. Έτσι, όταν ανακοινώθηκε η εμφάνιση του συμπαθέστατου κυρίου Cooke εδώ, πρακτικά η απόφαση ήταν ήδη ειλημμένη!
Λόγω των κοινωνικών υποχρεώσεων της ημέρας (Αγίου Νικολάου γαρ) φτάσαμε στον χώρο μετά τις 10 μ.μ. οπότε θα μεταφέρω εντυπώσεις μόνο από τον headliner, αφού δεν προλάβαμε παρά μόνο ένα τραγούδι από τους αμέσως προηγούμενους, Serpent Lord.
Ο Blaze παραμένει όπως τον θυμάμαι πριν από 21 χρόνια που τον είδα στη σκηνή τελευταία φορά - ίδιος σε νοοτροπία, γιατί από εμφάνιση ας μην το συζητήσουμε καλύτερα! “Ιδρώνει την φανέλα” και ανταποδίδει φιλότιμα την αγάπη που του δείχνει το ακροατήριο.
Ένα ακροατήριο που μπορεί να μην γέμισε τον χώρο, υπερέβαινε όμως τα 100 άτομα, αριθμός ικανοποιητικός για τα δικά μας δεδομένα. Ο ενθουσιασμός ήταν πρόδηλος στα κομμάτια των Maiden, χωρίς όμως να υστερεί πολύ και στο δικό του υλικό.
Θετικά εντυπωσιάστηκα και από την μπάντα που τον συνόδευε. Τόσο ο κιθαρίστας όσο και ο μπασίστας/σωσίας του Robb Flynn, αποδείχθηκαν επαρκέστατοι στους ρόλους τους.
Για κάποιο διάστημα, μιας και ήμουν κάπως πίσω, δεν μπορούσα να διακρίνω τον drummer – ούτε καν τα πιατίνια που συνήθως προεξέχουν από το set - όμως αφού με διαβεβαίωσαν ότι υπήρχε, μετακινήθηκα κάπου ψηλότερα και κατόρθωσα να διακρίνω κάποιον χωμένο στα χαμηλά και στο βάθος!
Συνολικά ήταν πολύ ικανοποιητικό live, η απόδοση των μουσικών πολύ καλή, ο κόσμος το απολάμβανε, ο ήχος καλός, αν και η έλλειψη μιας δεύτερης κιθάρας ήταν εμφανέστατη. Ο δε Blaze ξόδεψε και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων του εμφανώς ευγνώμων για την υποδοχή. Στα λογύδρια που έβγαλε πριν το “Virus” και το “Together We Can Move The Sun” μάλιστα, ήταν έως και συγκινητικός. Μακάρι να του πάνε όλα καλά στη συνέχεια, γιατί το αξίζει πέρα για πέρα.
Υ.Γ.1 Ενθύμιο το setlist. Το παραθέτω για ιστορικούς λόγους και σαν κουίζ: Όποιος βρει ποιο τραγούδι αναγράφεται εν συντομία ως “Egg” κερδίζει ένα briefcase και ένα lunch!
Υ.Γ.2 Στα “εντός έδρας” live πηγαίνω με τον εδώ και 30 χρόνια κολλητό από το σχολείο. Ο συγκεκριμένος είχε απογοητευτεί από το “Fear of the Dark” όταν βγήκε και έκοψε επαφές με τους Maiden έκτοτε, με αποτέλεσμα χθες να του επισημαίνω κάθε φορά που έπαιζαν κάποιο δικό τους κομμάτι.
Στο “Clansman” λοιπόν γυρνάει και μου λέει: “να, εδώ ήθελε Dickinson” – τον οποίο Bruce σημειωτέον, δεν τον πολυσυμπαθεί σαν προσωπικότητα.
Απλώς παραθέτω την άποψη ενός τρίτου, εγώ δεν είπα τίποτε!
