Που σταματαει ενας “δυσκολος” δισκος να ειναι δυσκολος και γινεται απλα κακος? Δεν ΟΦΕΙΛΕΙ ενας ποιοτικος δισκος να σου κανει θετικη εντυπωση απο την αρχη και απλα μετα να καλυτερευει? Μηπως απλα με τη “συνηθεια” του δισκου βολευομαστε και τον ανεχομαστε?
Ο καλλιτεχνης ΠΟΤΕ σταματα να ειναι στο απυροβλητο? Οι γκαρντιαν ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ δηλαδη με την ιδια ακριβως ενορχηστρωση, απλα να γραψουν πιο ενδιαφεροντα κομματια?
Και τελος το Nightfall το θεωρειτε δηλαδη “ευκολο” δισκο? Γιατι οταν το ειχα πρωτοακουσει το 98 ΠΑΡΑΜΙΛΑΓΑ απο την πρωτη κιολας ακροαση…αυτα.
ο κακός “δύσκολος” δίσκος δεν θα σταματήσει να είναι κακός όσες φορές και αν τον ακούσεις. αυτή είναι η διαφορά. Κανένας δεν μπαίνει στο απυρόβλητο…αλλά μην φτάνουμε και στο άλλο άκρο. εκ των πραγμάτων οι γκάρντιαν σήμερα κάνουν κάτι εντελώς διαφορετικό από το (κορυφαίο) nightfall το οποίο το λες και εύκολο σε σχέση με το καινούριο. ο δίσκος έχει πολύ μουσική και απλά δεν γίνεται να βγάλεις συμπέρασμα με μια ακρόαση.
To 98 πόσο χρονονε ήσουν και πόσους δίσκους δεν είχες ακούσει που έχεις ακουσει 17 χρόνια μετά?
Θέλω να πω πως άλλη εντύπωση σου έκανε τότε που δεν είχες τόση εμπειρία/ακούσματα και άλλη θα σου έκανε έτσι και τον ακουγες πρώτη φορά τώρα.
Φυσικά δεν απαντάει στα άλλα ερωτήματα αυτό, Γενικά οι Γκαρντιαν πλέον έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν ένα δύσκολο δρόμο, ο οποίος έχει 43534653534 μελωδίες σε ένα τραγούδι. Αυτό είτε το δέχεσαι είτε όχι, αλλά σίγουρα δεν λες την προσπαθεια τους μηδές ή απαράδεκτη.
Μια χαρα ειναι…προσωπικα αυτη η κατευθυνση φορτωμα με τα κλασσικα ορχηστρες κτλ δεν μου αρεσει…προτιμω εκεινον τον υπερβολικο λυρισμο- αχταρμα οπως ειπωθηκε κ πριν- ΑΛΛΑ με κιθαρες και φωνητικα του ΑΝΑΤΟ…υπαρχει ομως κι εδω ενα επιπεδο χωρις να λειπουν βεβαια και καποιες ανεμπνευστες στιγμες…ενταξει θελει ακροασεις. θα τα ξεπερασει ισως τα προηγουμενα δυο. πρωτοδισκακιας ειμαι αλλα και iftos, nightfall KAI night τα θεωρω αριστουργηματα. Τεσπα θα το αγορασω.
Πάντως έχει κάποιες κιθάρες που αισθάνομαι ότι τις έχω ξανακούσει σε παλιότερα αλμπουμς, μάλλον γι αυτό βάλανε ένα τόνο ορχήστρα από πάνω για να μην καταλάβουμε από που δανείστηκαν κάποια ριφφακια
Για το 98 μαλλον θα συμφωνησω μιας κι αυτο που λες ισχυει λιγο πολυ για ολους τους ανω των τριαντα. Πολυ πιο δυσκολα εντυπωσιαζεσαι πια αν εχεις ακουσει 10 τονους μουσικη στο ενδιαμεσο. Αν και το ιδιο δεν συνεβει με το προηγουμενο που μου αρεσε φοβερα ή με το evergrey πχ, που ενω ηταν μια απο τα ιδια, ειχε πολυ ωραια τραγουδια.
Για το δευτερο σκελος, μαλλον διαφωνω… ο δισκος εχει αλληλουχιες νοτων κι αυτες μπορεις και να τις ονομασεις “μελωδιες”. Σε καμια περιπτωση ομως δεν ακουσα αυτο που με το δικο μουσικο αισθητηριο ονομαζω “ωραια” ή “χαρακτηριστικη” ή “πιασαρικη”. Και για να μην παμε μακρια, και να μεινουμε απλα στα προφανη… το “and then there was silence” ηταν πανω κατι στην ιδια λογικη με το καινουριο (εκτως αν διαφωνουμε και σε αυτο). Ε, ΠΟΣΕΣ ακροασεις χρειαστηκατε για να αναγνωρισετε οτι ειναι μνημειο? Το “sacred worlds” κι αυτο φορτωμενο με ορχηστρα δεν ηταν? Μηπως κι αυτο χρειαστηκε πολλες ακροασεις για να το “πιασουμε”?
Τεσπα, καταλαβαινω πως παιζει να γινομαι και προκλητικος και το κοβω εδω. Χαιρομαι που σε καποιους αρεσε.
Προς το παρόν δεν μπορώ να εκφέρω άποψη για τον δίσκο, καθώς τον έχω ακούσει ελάχιστα. Σε γενικές γραμμές ακολουθούν όμως την “φορτωμένη” πλευρά της μουσικής τους, που αν δεν έχει κάτι το πραγματικά εντυπωσιακό, μπορεί να κουράσει πολύ πιο εύκολα απ ότι τα πιο απλά κομμάτια τους. Το μόνο που λέω είναι πως δεν μπορεί κάποιος να μηδενίζει τον δίσκο έτσι απλά (κάποιος άλλος το εχει αναφέρει πιο νωρίς), καθώς τα παλικάρια εχουν ρίξει τόνους δουλειάς. Το αν δεν πέτυχε, το αν δεν είναι τόσο εμπνευσμένο όσο το προηγούμενο, αυτό φυσικά και το κρίνουμε. Αλλά όχι και μηδέν. Αν αυτό είναι μηδέν, τα πραγματικά μηδεν πως είναι δηλαδή?
Θα συμφωνήσω στην αναφορά για το and then there was silence, με μόνο μικρό, τοσο δα αστερισκο, “ηταν η πρώτη φορα που το κανανε”. Το ίδιο ισχύει για όλο το ANATO, για αυτό και αλλωστε αξίζουν πραγματικα τα μισά κομμάτια του δίσκου.Όπως και για το προηγούμενο.
Νομίζω πως οι Guardian χρειάζονται έναν καλό συνθέτη ορχηστρικής μουσικής να τους “συμμαζέψει” λίγο. Από το Night at the opera και μετά συνεχώς υπερ-φορτώνουν την μουσική τους με μελωδίες, πολλαπλά φωνητικά και πολλές αλλαγές ρυθμών. Εδώ το προχώρησαν και άλλο. Δεν τους λείπουν ούτε οι καλές ιδέες, ούτε οι μελωδίες αλλά σπάνια το υλικό δένει σωστά. Σε κάθε άλμπουμ υπάρχουν με το ζόρι 2-3 καλές συνθέσεις (εδώ το Prophecies ξεχωρίζει εύκολα με τις πρώτες ακροάσεις) και από εκεί και πέρα απλά κουράζει. Αδύνατον να ακούσω κάποιο από τα τελευταία τους από την αρχή ως το τέλος χωρίς διακοπή.
Το χω λιώσει , δεν ακούω τίποτα άλλο τις τελευταίες μέρες. Twilight , Prophecies , At the edge of time , Holy Grail είναι κατ’εμέ τραγουδάρες. Ειδικά το τελευταίο μου θυμίζει τις προ Nightfall εποχές Το υπόλοιπο album κινείται σε ικανοποιητικά επίπεδα αν και με κάποια βαρετά σημεία (νομίζω χειρότερο τραγούδι το The Throne χωρίς να σημαίνει ότι δεν ακούγεται κιόλας). Ότι θα αγοραστεί εννοείται , νομίζω ότι αξίζει. Γενικά απο το Opera και μετά οι 4 δίσκοι μου φαίνονται στο ίδιο επίπεδο , ακούγονται ευχάριστα στο σύνολο με κάποια τραγούδια να ξεχωρίζουν και να αντέχουν στο χρόνο. Αυτά.
Οι πρώτες ακροάσεις είναι το λιγότερο αμήχανες μπορώ να πω. Δεν θα προβώ σε καμία βιαστική κρίση όμως, αν δεν το ακούσω καμιά εικοσαριά φορές. Δεν είναι πάντως στα επίπεδα του προηγουμένου σίγουρα.
Τα προβλήματα στην παραγωγή έχουν ειπωθεί παραπάνω. Αυτός ο ξερός ήχος στα drums (είχε φανεί από το single για το πού πάει η δουλειά) είναι που με ενοχλεί περισσότερο στον ήχο του δίσκου. Στο Edge τα είχαν καταφέρει κάπως καλύτερα σε αυτόν τον τομέα και περίμενα να έχουν μάθει από τα όποια λάθη τους.
+1000. Το Edge ηταν πιο ευκολο γιατι δεν ειχε τοσο πολυπλοκες συνθεσεις περα απ’το Wheel of time. Οσον αφορα τα drums εχω την εντυπωση απο τις συνεντευξεις τους οτι αυτος θελουν να ειναι ο ηχος τους και δεν το αντιλαμβανονται ως λαθος.Αντε να τους πεισεις τωρα οτι ειναι σκατα. Μετα απο πολλες ακροασεις παντως, το Prophecies ξεχωριζει μακραν με το Holy Grail να ακολουθει.Στα υπολοιπα ενω υπαρχουν παντου καλες ιδεες, χανονται μεσα στην κακη παραγωγη και στην διαρκεια των κομματιων.Γενικα μετα απο πολλες ακροασεις…ακομα παγωμαρα!
The Throne (η γέφυρα και το ρεφραίν είναι μεγαλειώδη) και Holy Grail είναι τα καλύτερα του δίσκου, με το εναρκτήριο κομμάτι να ακολουθεί.
Γενικά έχω την αίσθηση πως έχουμε να κάνουμε με ένα χειρότερο Edge. Εννιάλεπτες επικές συνθέσεις (με του Edge να είναι σαφώς ανώτερες) στην αρχή και στο τέλος του δίσκου, speedάτα τραγούδια που θυμίζουν παλιές εποχές (ομοίως, τα Voice…, Tanelorn και Ride Into Obsession είναι καλύτερα από τα αντίστοιχα του Mirror) κτλ.
Η πλακα ειναι οτι μετα απο αυτο δεν ξερω τι να περιμενω με τον ορχηστρικο δισκο…Εχω τρομαξει απο τον ηχο και βασικα ειμαι περιεργος ποσο διαφορετικος θα ειναι απο το Beyond. Επισης ειμαι περιεργος πως θα παιχτουν τα κομματια live. Ποσα προηχογραφημενα να υπαρξουν? Κατι μου λεει πως θα ειναι πιο γαματη και “ωμη” η αποδοση τους.
Μετά από περίπου 5 ή 6 ακροάσεις κάθε κομματιού (“χύμα”, όχι σερί), έχω να πω τα εξής:
[B]Στα θετικά:[/B]
Οι βάρδοι έχουν …“ξεφύγει”! :respect:
[B]Στα αρνητικά:[/B]
Οι βάρδοι έχουν …“ξεφύγει”! :-k
Θα επανέλθω μετά από καμιά …20αριά ακροάσεις… 8)
ΥΓ> Μέχρι στιγμής, ξεκάθαρα προτιμώ το AtEoΤ από το BtRM.
Αν και η αλήθεια είναι ότι …it grows με κάθε ακρόαση… Από την άλλη, έβαλα πάλι μια το NiME να παίξει να “στανιάρω” λίγο… Και μετά, άλλη μία! :roll:
Δεν το εχω ακουσει ακομα, θα το κανω οταν βγει κανονικα αλλα με τρομαζουν αυτα που διαβαζω γιατι το φοβομουν απο πριν οτι θα φορτωσουν με πολλα αχρειαστα στοιχεια τα κομματια και απ’ οτι φαινεται αυτο εγινε…
Και εγω τα ιδια, με αυτα που διαβαζω (και δεν εννοω μονο τις αρνητικες γνωμες αλλα κυριως τις θετικες) μου εκοψαν την ορεξη να το ακουσω. Θα το κατεβασω καποια στιγμη αλλα δεν περιμενω να ενθουσιαστω
