@The_Black_League ο καινούριος για μένα είναι σίγουρα κατωτερος από το at the edge of time του 2010 (αν το έχεις προσπεράσει επένδυσε άφοβα), αλλά σίγουρα ανώτερος από τα twist in the myth και beyond the red mirror.
Με το a night at the opera είναι δύσκολη η σύγκριση, το ένα είναι μεγαλεπήβολο αλλά κάνει κοιλιες το άλλο (το νέο) πιο down to earth αλλά συμπαγεστατο, θα ποντάριζα πως διαχρονικά το νέο θα γεράσει καλύτερα.
Παρενθεση, αλλά τα κορυφαία κομμάτια του Night at the Opera, μια χαρά έχουν γεράσει. Το κακό εκεινου του δίσκου ήταν το φιλλερς που ηταν αρκετά για τα δεδομένα τους.
Για το τελευταίο θα τοποθετηθω όταν θα τον εχω ακούσει αρκετά. Θα ξαναγίνω κουραστικός και θα πω για τον ήχο και μάλλον χρειάζονται και αυτοί έναν Sneap όπως και οι Θιατερ, για να ανανεωθουν.
Ο ήχος της κιθάρας με ιναι πολύ γυαλισμένος και τα τύμπανα πολύ μπροστά. Πάντως ακόμα και με αυτά τα 2 τεράστια αρνητικά (που επηρεάζουν τον συνολικό ήχο), ο δίσκος φαίνεται πολύ καλός, το λιγότερο.
Εγω παλι διαφωνω με την de facto απαξιωση του A Twist In The Myth. Με τραγουδια οπως This Will Never End, Fly, Another Stranger Me, Otherland, Skalds and Shadows, Lionheart πλεον ισως να το βαζω πιο πανω κι απο το αγαπημενο μου A Night At The Opera
Δεν είπες το καλύτερο τραγούδι που εχουν βγάλει οι Guardian από το Nightfall και μετά: Turn the Page
Ωραιο τραγουδι, αλλα προτιμω πανω απο 10-15 τραγουδια που εχουν βγαλει σε αυτον τον αιωνα απο το Turn The Page 
Bright Eyes, νομίζω έχει και τον στίχο watching me, watching you ψιλοεπίτηδες
Κατά τα άλλα συμφωνώ, ο δίσκος είναι ευχάριστη έκπληξη. Και κρατάει και όσο πρέπει αν και θα ήθελα ένα λίγο πιο επικό κομμάτι. Χαλάλι, ακούω ευχάριστα δίσκο τους μετά από 20 χρόνια.
Eσύ που βαριέσαι, κάνε σκιπ τις επόμενες 3 παραγράφους.
Πρέπει να ήταν χριστούγεννα '95, όπου ο μικρός Sevek εχει πάει σε ένα τραπέζι οικογενειακώς.
Φίλοι των γονιών μου, οι οποίοι είχαν εναν γιο, τότε μάλλον τελευταίες τάξεις λυκείου, ίσως και 3η λυκείου (εγω 11). Δεν θυμάμαι, αλλά επειδή το επόμενο καλοκαίρι είχαμε πάει διακοπές με αυτούς, ο οποίος Θοδωρής οδηγούσε τότε, υποθέτω ότι μάλλον τελικά την προηγούμενη χρονιά ήταν 3η λυκείου. Παρένθεση στην παρένθεση, απλά να πω ότι σε αυτές τις διακοπές, η μεγαλύτερη κατά λίγο αδερφή του, είχε φέρει και μια φίλη της μαζί, η οποία εκτός από ωραία, φόραγε και ένα πάνω ασπρο μαγιό, που όταν βρεχόταν γινόταν see through. 
11 εγώ ε 
Στο δωμάτιου του Θοδωρή λοιπόν πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς. Ο οποίος είχε λοιπόν και ένα μαλλιά φίλο του εκείνη το βράδυ. Εγώ ανυποψιαστός λοιπόν, σε ένα ημισκότεινο δωμάτιο, όντας καινούργιος στον σκληρό ήχο, έχοντας ακούσει, Maiden, Sabbath, κανα Manowar και κανά Megadeth. Ένας καινούργιος κόσμος μπροστά μου.
Κάποια στιγμή λοιπόν βάζουν κάτι να παίζει το οποίο και λόγω της έντασης (ντάξει, όχι τόσο δυνατά, αλλά αρκετά δυνατά ώστε να μην ενοχλεί, αλλά τόσο ώστε να κρύβει τους υπόλοιπους ήχους σε έναν σπίτι που γινόταν τραπέζι με κάμποσο κόσμο) και της ατμόσφαιρας (είπαμε ημισκότεινο), με άφησε κάπως έτσι: 
Όπως μαθαίνω συντόμως, αυτοί οι πιο σκοτεινοί, γρήγοροι και πιο τραχιοί ήχοι, ήταν το Imaginations From the Other Side. To όλο setting φυσικά, χτίζει έναν ολόκληρο κόσμο γύρω του, ακόμα και μόνο από το άκουσμα μερικών τραγουδιών (δεν θυμάμαι καν τι είχαμε ακούσει ή αν ήταν όλος ο δίσκος).
Γεγονός είναι πως ο δίσκος αγοράστηκε άμεσα, αγαπήθηκε παράφορα και συνεχίζει να ακούγεται αγέραστος, όντας ενδεχομένως ένας από τους 10 δίσκους που θα έπαιρνα έτσι και καταστρεφόταν η Γη.
Εγώ και οι Guardian λοιπόν έχουμε μια σχέση, η οποία είναι κοντά 27 (!!!) χρόνια. Κατά την διάρκεια αυτής της σχέσης, έχουν υπάρξει πολλές διαφορετικές περίοδοι: o πρώτος καιρός, του έρωτα, διήρκησε περισσότερο απ ότι συνήθως. Μέχρι το 2002 είμασταν στα μέλια, με την μια δισκάρα μετά την άλλη είτε να την ακούω ετεροχρονισμένα (Τales, Somewhere), είτε κατά την κυκλοφορία τους (Nightfall, A night…). Κάπου εκεί στο 2002 λοιπόν, πάω rock city, καλοκαίρι πρέπει να ήταν και βλέπω μπροστά μου το single του And then there was silence, το οποίο και έπαιξε απευθείας στο discman που κουβαλούσα πάντα. Από την μια εντυπωσιακά πολύπλοκο και διαφορετικό, από την άλλη ίσως παραήταν πολύπλοκο, όχι progressive, αλλά πολύπλοκο, γιατί κάποια σημεία από την μέση και μετά δεν μου έμεναν καθόλου.
Στο ANATO, λοιπόν, είχαμε τα πρώτα σύννεφα στην σχέση μας, αφού αυτή η πρώτη γεύση συνέχισε και στον υπόλοιπο δίσκο, όντως ένας δίσκος που είχε και κάποια αδιάφορα τραγούδια. Στα χωρίσματα βρεθήκαμε με το που έμαθα την “αποπομπή” του Thomen, ο οποίος ήταν και θα είναι ένας καταπληκτικός για το είδος drummer. Παράνθεση: από τότε ακουγόταν όμως λίγο μετριούλης σε ηχογραφημένα live, καθώς όποιος παρακολουθήσει την δικαση του, κλαίει λίγο. Χωρίσαμε με το A twist in the Myth, το οποίο είχα βρεί τελείως ανέμπνευστο και φλατ. Ίσως φυσικά έφταιγε και το γεγονός ότι σαν ακροατής είχα πάει και σε άλλα ακούσματα, είτε πιο progressive, είτε πιο ακραία, οπότε κάπου εκεί μπαίνει μια ταφόπλακα. Στο At the Edge of Time, όντας πλήρως εκτός ήχου και έχοντας παντρευτεί άλλους ήχους, κάναμε ένα one night stand, το οποίο ήταν όμως απλά καλό. Έχει μέσα πολύ ωραία κομμάτια, αλλά δεν μου κρατάει από την αρχή μέχρι το τέλος την προσοχή. Καλούλης δίσκος μετά από 8 χρόνια, why not, ποτέ δεν ξέρεις. Το the Red Mirror, πέρασε και δεν ακουμπησε. Οπότε μπήκαμε σε μια νέα έποχη αποχής, τι να κάνουμε, καλά να είναι όλη η υπολοιπη μουσική.
Πάμε στο 2022. Δεν θα σχολιάσω τα single, ελάχιστες φορές άκουσα το καθένα και τα αφησα εκεί, όχι γιατί δεν μου άρεσαν, αλλά δεν ήθελα να τα ακούσω παραπάνω, ήθελα να περιμένω όλο τον δίσκο.
Και ήρθε ο δίσκος. Ο οποίος φυσικά με πιάνει εντελώς εκτός power, ο ήχος δεν υπάρχει πλέον στα ακούσματα μου, τον βαριέμαι.
Και ο δίσκος είναι σχεδόν ο μόνος που ακούω εδώ και 2 βδομάδες. Από ένα είδος που δεν ακούω. Ίσως φταίει το ορεκτικό του λάιβ του καλοκαιριού, το οποίο με έκανε να τους ξανακοιτάξω. Σε κάθε περιπτωση, έχω κολλήσει με έναν power metal δίσκο, το 2022.
O δίσκος λοιπόν, έχει 2 αρνητικά: παραγωγή και τύμπανα. Αν είχε παραγωγή πιο κοντά στο Imaginations (πιο τραχιά δηλαδή), θα παραμιλάγαμε και επειδή φαντάζομαι ότι θα γινόταν ότι έγινε και με τους Theater και τον Sneap, τα τύμπανα θα ακούγονταν λιγότερο εκνευριστικά και σε σωστή ένταση, χωρίς να καλυπτουν τα υπόλοιπα σε στιγμές. Ο φίλος μας ο τυμπανιστής, πάσχει από έμπνευση, καθώς η δίκαση είναι εξαιρετικά καλή του φίλη. Είναι βέβαια εξαιρετικός παίχτης και ίσως είναι η καλύτερη επιλογή για τα λάιβ τους.
Ο δίσκος λοιπόν, έχει μια ορμή που σε συνεπαίρνει. Μπορεί να έχει κάποια σημεία, ίσως πιο τυπικά power metal (το τσουγκου-τσουγκου στις κιθάρες εδώ και εκεί), αλλά μόλις μπαίνει ο Hansi στο Deliver us from evil, σκάνε τα πρώτα χαμόγελα. Γιατί υπάρχει πάθος, έμπνευση και πολύ όρεξη. Ο δίσκος λοιπόν είναι ένα πισωγύρισμα, σε εποχές Tales για τα αυτιά μου (με αρκετές τζούρες Imaginations). Καθώς αυτό το συνεχές lead που υπήρχε από το Somewhere και μετά, δεν υπάρχει, αλλά μετά από πολύ καιρό στηρίζονται σε riff και φωνητικές γραμμές. Ενδεχομένως το καταλυτικό για αυτό το πισωγύρισμα, ίσως να βγαίνει ως αντίθεση στους Twilight Orchestra, το οποίο ακουλουθούσε την πολύπλοκη πλευρά των Guardian (φωνητικές γραμμές 10 κομματιών σε ένα) και μάλλον ένιωσαν την ανάγκη για κάτι πιο άμεσο.
Ε δεν ξέρω αν έγιναν τόσο ρομαντικά τα πράγματα, αλλά το αποτέλεσμα τους δικαιώνει.
Αρκετά δυνατά και γρήγορα κομμάτια (5/9), που είναι αρκετα straighforward. To Secrets που το είχαμε ακούσει και σε single, είτε το πιο symphonic κομμάτι του δίσκου, το οποίο έχει την σημασία του, καθώς σπάει λίγο τον πάγο και την ταχύτητα, διαφοροποιώντας αρκετά τις εντάσεις.
Η τεράστια σύνθεση του δίσκου, θα άξιζε να είναι σε ΟΠΟΙΟΝΔΉΠΟΤΕ δίσκο τους, είναι το Life beyond the Spheres, όπου δείχνει ότι mid tempo + Guardian = 10. Mιλάμε για φοβερό χτύσιμο, για γέφυρες φοβερές και refrain βγαλμένο από το Νightfall.
Άλλη εντυπωσιακή στιγμή του δίσκου, είναι το Architects of Doom, το οποίο είναι από τα πιο ακραία κομμάτια που έχουν γράψει από το 1990 και μετά, στο οποίο όμως ο Hansi έχει μια απόδοση στην οποία αρκετές φορές αναρωτήθηκα, πως σκέφτηκε να γράψει αυτές τις γραμμές πάνω από αυτά τα ριφφ. Όχι ότι είναι κάτι δύσκολο σε τεχνική, αλλά το ταίριασμά τους είναι τόσο καλό, που σε αφήνει να αναρωτιέσαι. Το Destiny είναι επίσης μια ενδιαφέρουσα σύνθεση ίσως λίγο πιο κοντά σε ύστερους Guardian,αλλά με το ενδιαφέρον της.
Τα μόνα 2 κομμάτια που δεν με αγγιζαν τόσο, όσο τα άλλα (αλλά επ ουδενί κακα), είναι τα Damnation και Let it Be No More. 7/9 κομμάτια, για power metal το 2022, ε δεν είναι και ασχημα.
Εχει μπεί ήδη ψηλά στην λίστα της χρονιας. Και δεν περίμενα αρχικά να ακούσω παραπάνω από μια φορά τον δίσκο.
edit: Α, ναι, ξεχασα να πώ ότι τον θεωρώ τον καλύτερο τους δίσκο από το ANATO και μετά (!!) και για το γεγονός ότι έπεστρεψαν σε πιο απλές φορμες τραγουδιών, που εκ των υστέρων, έκανε τρομακτική διαφορά.
Μεσα σε δυο παραγραφους μας θυμισες το γνωστο meme που κοροιδευει τον φαν των Blind Guardian ως και καλα παρθενο, καθως επελεξες να κατσεις σε ενα σκοτεινο δωματιο με μετσαλ στην διαπασων αντι να προφασιστεις οτι ηθελες να κατσεις με τα κοριτσια και την φιλη της αδερφης του φιλου σου (!)
Να θελω να βαλω καρδια (και την εβαλα τελικα), και να διαβαζω οτι δε σου αρεσουν 2 απο τα καλυτερα τραγουδια στον δισκο βραδατικα, τι φταιω ο αμοιρος…
Σε πιο σοβαρες νοτες, ωραιο κειμενο και συμφωνω στα περισσοτερα ή εστω σε πολλα.
Το And Then There Was Silence ειναι κυριολεκτικα αψεγαδιαστο. 14 λεπτα τελειοτητας. Οσον αφορα το ranking των δισκων τους μετα το 2000… δυσκολο. Για μενα το ΑΝΑΤΟ παραμενει σε αυτην την θεση, σε πολυ εντονη διαμαχη με το At The Edge Of Time ομως. Τα Twist In The Myth και God Machine τα βαζω στην ιδια θεση λιγο πιο κατω, ενω το Red Mirror σιγουρα στον πατο.
???
Εφτιαξε ο ήχος, έφτιαξε και ο ήχος στα τύμπανα, το hithat επιτέλους δεν ξύνει το μυαλό μου.
Καταλυτικός ο Sneap στον ήχο του τελευταίου Theater - φυσικά υπήρχε βέβαια η πρώτη ύλη για σοβαρό δίσκο Theater μετά απο εκατοντρακόσια χρόνια.
Δεν είπα ότι δεν μου αρέσουν, αλλά ότι δεν με έχουν τραβήξει τόσο πολύ ακόμα(!).
Δεν ξέρω αν μιλάει ο ενθουσιασμός της νέου δίσκου, αλλά είναι ο πρώτος δίσκος μετά το ΑΝΑΤΟ που ξέρω όλα τα κομμάτια πλεόν. Ακούω τον δίσκο και δεν βάζω να ακούσω κομμάτια. Αυτό στο Αt the Edge δεν γίνεται (αν και έχει σοβαρά κομμάτια μέσα), στα Twist και Red, ούτε καν. Και έβαλα όλους αυτούς τους δίσκους να τους ξανακούσω αυτή την περίοδο. Το ΑΝΑΤΟ εχει κάποιες φοβερές συνθέσεις μέσα, αλλά έχει και κάποιες που χωλαίνουν. Είναι ίσως στο ίδιο επίπεδο.
Εκτός από το ότι τα “παιδιά” είμασταν όλα σε αυτό το δωμάτιο, δεν θυμάμαι να υπήρχε η φίλη της τότε εκει. Αντ αυτού είχε πέσει στο μάτι μου ένα περιοδικό με την Παμελα γυμνη
Τελικα οτι και να κάνουμε σε οποια μουσικα μονοπάτια βαδισουμε παντα στα βαθυ της ψυχουλας μας υπαρχει ενα μέρος για το παουερ των 90’ς που αγαπησαμε.
Τα ιδια τραβηξα κ εγω με τους stratovarius κ με το τελευταίο αλμπουμ τους ξαναγαπησα.
Είναι grower το God machine, όπως και οι περισσότεροι Guardian δίσκοι αλλωστε. Εγώ τώρα είμαι σε φάση που παρατηρώ λεπτομέρειες στα κομμάτια, σχεδόν δεν περνάει μέρα να μην το ακούσω και πλέον μου αρέσουν πάρα πολύ όλα.
Το life beyond the spheres, που αναφέρθηκε και άργησε κάπως να μου αρέσει είναι μεγάλη κόμματαρα και κάπως διαφορετικο απ’ ότι μας έχουν συνηθίσει. Και τα 4 σινγκλς είναι και γαμω, το damnation ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, η μπαλανταρα γαμει, architects προοδευτικο και ακραίο για BG, destiny φοβερες μελωδιες και γενικά όλος ο δίσκος είναι μια ομορφιά.
Για μένα το καλύτερο post millennium guardian είναι το at the egde of time, κερδίζει το ΑΝΑΤΟ στο ότι είναι πολύ πιο συμπαγές. Το καινούριο είναι πλασμενο από το ίδιο κορυφαίας ποιότητας Guardian υλικό και γενικά ΓΑΜΕΙ, έτσι για να δείξω πως έχω και πλούσιο λεξιλόγιο!
Σιγουρα θα ενδιαφέρει αρκετους.
Εγω το απόγευμα με καφε
Αφου εχω μιαμιση ωρα πριν παω να παρω την γυναίκα απο την δουλειά της ειπα να βαλω να δω την συνέντευξη να περάσει η ωρα. Ελα ομως που θυμηθηκα οτι πριν καιρο καποιος εβαλε στο τοπικ αυτό
Κ τωρα κάθομαι να βρω το θηριο απο πισω μου που προσπαθουσε να ανεβει πανω μου εκει στις πρωτες σειρες κ να ανασυρω αναμνήσεις απο εκείνη την εποχη.
Δειτε λαιβ στο βακεν εσεις.
Δωστε του ενα μπασο.
Τι συναυλιαρα.
Ζηλευω γαμω το κερατο.
7 Οκτωβριου Αθηνα
8 Οκτωβριου Θεσσαλονικη
Οσοι τους εχουν δει εστω και μια φορα ξερουν οτι ειναι αχαστοι, παντου και παντα.
Τώρα γίνεται σωστά η δουλειά!
δυστυχώς από όταν έφυγαν απο virgin έχουν πάρα πολλά σκαμπανεβάσματα, με περισσότερες κακές παρά καλές στιγμές (βλέπε twist, το ορχηστρικό, που τελικά δεν είχε σχέση με τον Άρχοντα κτλ κτλ.) απλά, σε σχέση με το κουραδέ νεοπαουερ, που είναι σούπερ κλισέ, αδύναμο και νερόβραστο, (σαβατά, κυριακές, ο zoolander/δικηγόρος του μέταλ με τα καλτσόν του κι όποια μπάντα μόνταρε εκείνη την εβδομάδα κτλ) ακόμα μετράνε, αν και ο χάνσι είναι με τις μέρες του. Σε καλή μετράει, σε κακή, είναι ξέπνοος.
επίσης τα τατουάζ τα είχαν φυλακόβιοι. επειδή η εγκληματικότητα δεν είναι στο 90 % +, προφανώς τα βαράνε, impressionable teens κατόπιν παρότρυνσης ατόμων που βιοπορίζονται από αυτό.
Twist In The Myth δισκαρα
i rest my bitch face along with any attempts at a rebuttal. you win. μαζι με το ορχηστρικό είναι οτι χειρότερο HC related. βσκ παίζει και το 3ο d&w.
Ρε πάμε καλά; Επαναηχογραφούν το μνημείο; Ποιος τους ενθαρρύνει και λένε ναι;
Ε Γ Κ Λ Η Μ Α!