Rock and Roses, έχει βάση αυτό που λες αλλά εγώ δε συμφωνώ. Η μουσική είναι μουσική. O ρομαντικός ορισμός λέει ότι η μουσική είναι ένας δίαυλος επικοινωνίας, ένας τρόπος έκφρασης. Εάν ο μουσικός θέλει και μπορεί να εκφραστεί με τα Blues θα το κάνει. Γιατί μόνο Vaughan και Gallagher; Μόνο αυτοί είχαν σχετικά συναισθήματα με αυτά των μαύρων; Τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι ανθρώπινα συναισθήματα άσχετα με το χρώμα, την κοινωνική τάξη ή τις συνθήκες της εποχής. Η λύπη είναι λύπη, η χαρά είναι χαρά. Τα blues όπως και κάθε είδος της μουσικής είναι το μέσον για να εκφραστεί κάθε άνθρωπος. Εκφράζεσαι με τα blues; Παίζεις blues…
Πωπωπω! Ναι το ντουέτο με John Lee Hooker στο ά-ξ-έ-π-έ-ρ-ά-σ-τ-ό Healer (“I’m in the mood”) το λατρεύω!
αυτο λες?
την θελω αυτην την γυναικα διαολε!
επισης ρε παιδια πολυ αναλυση επεσε για το Blues! δεν χρειαζετε τοσο αναλυση! ειναι αυτο που νιωθουμε! κ “blue” Μπορει να νιωσει οποισδηποτε για οποιοδηποτε λογο! ειτε κιτρινος ειτε πορτοκαλι!
κ οπως εχουν πει το Blues ειναι η αληθεια! τελος!
Γιέπ! Αλλά στο δίσκο είναι καλύτερο:wink:
Ευχαριστώ πολύ για όλες τις προτάσεις!..Απ’ ότι φαίνεται έχω μακρύυυυυ δρόμο μπροστά μου! 
Θα ασχοληθώ και θα επανέλθω να σας πω τις εντυπώσεις μου…
Aν και σίγουρα δεν τον λες ακριβώ μπλουζ, έχει τέτοια στοιχεία…
ακριβώς.
Και κάτι αλλο:
ο Tom Waits σας αρέσει ή μόνο εγώ βρίσκω τη μουσική του πολύ ενδιαφέρουσα?
Μου βγάζει ένα “κάτι” η πολύ ιδιαίτερη φωνή του και νομίζω είναι ιδανικός για κάτι βράδια που γουστάρεις να λιώσεις στο σπίτι μόνος. δεν ξέρω βέβαια αν είμαι ακριβώς ον τοπικ καθώς συνδυάζει αρκετά στοιχεία στη μουσική του αλλα μαλλον κολλαει.
Είναι σίγουρο ότι έχει επιρρεαστεί πολύ από τα blues (φωνητικά), την μουσική του όμως δεν θα την έλεγα Blues. Επίσης θεωρώ ότι είναι υπερτιμημένος (ειδικά αυτό το Rain Dogs, αμάν πια). Έχεις δίκιο όμως είναι ότι πρέπει για μοναχκές στιγμές -αν και στοιχουργικά δεν ταιριάζει απόλυτα-.
Μπαααα… :lol:
Ε τώρα έπεσε ο John Lee Hooker στο παιχνίδι… Κάπως αναβαθμιζόμαστε…
(πολύ καλή η Bonnie btw! )
Συμφωνώ γι αυτό που λες για τα blues… Απ’τα πιό συναισθηματικά είδη…
Καθώς τελευταία η δουλειά με πηγαίνει γ@μιώντ@ς έχω χαθεί αρκετά από το φόρουμ και δεν είχα προσέξει το θρεντ. Απαντάω λοιπόν συνολικά σε ότι μου έκανε εντύπωση μέχρι τώρα.
-
Little Feat εξαιρετική μπάντα και Lowell George εξαιρετικός μουσικός. Αλλά όχι blues ακριβώς. Soul/funk/country/rock και ναι, και με μπλουζ στοιχεία αλλά δε νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα “λευκού μπλουζ”
-
Άλλο ο ρατσισμός και άλλο η ιδιαιτερότητες της κάθε “φυλής” (καλύτερος όρος κατά τη γνώμη μου: “κοινωνικού σχηματισμού” ). Κατά συνέπεια η μουσική μπορέι να μην έχει “χρώμα” έχει όμως την επίδραση της κοινωνίας αποτυπωμένη πάνω της. Άρα σαφώς και υπάρχει διαφορά μεταξύ λευκού - μαύρου - κίτρινου κτλ μπλουζ στο βαθμό που υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο λευκό - μαύρο - κίτρινο τρόπο ζωής.
-
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια του Mule για το σχολιασμό του δίσκου του Bonamassa που μαζί με αυτον του Robben Ford είναι οι μπλουζ δίσκοι που συμπεριέλαβα στα καλύτερα του 2007. Όποιος ενδιαφέρεται ας ψάξει και τους δύο καλλιτέχνες, αξίζουν.
-
Όποιος ενδιαφέρεται για slide κιθάρα ας ρίξει μια ματιά στον Ry Cooder και δε θα το μετανιώσει. Για του λόγου το αληθές ιδού ένα απόσπασμα από μία αγαπημένη ταινία με τη μουσική του. http://www.youtube.com/watch?v=2jMAWY5JRPw
-
Μερικά ακόμα καλά δείγματα λευκού blues / blues rock θα βρείτε στους J.Geils Band και Climax Blues Band αρκεί να προσέξετε να κινηθείτε στα πρώτα τους αλμπουμ. Προτείνω ακόμα τους Dave Hole και Coco Montoya.
-
Τέλος μπορεί ο Johnny Winter να κατέχει άτυπα τον τίτλο του progressive blues κιθαρίστα αλλά για μένα πραγματικό progressive blues έπαιξε ο τεράστιος Peter Green και για του λόγου το αληθές προτείνω το Then Play On των Fleetwood Mac σε αντίθεση με το πιο κλασσικό μπλουζ του ομώνυμου. O φίλτατος Bluezlick ίσως να διαφωνεί αλλά …Oh Well
μα ακριβώς για αυτό το αναλύουμε υιέ μου ΄Σάκη επειδή για τον καθένα έχει διαφορετική απόχρωση
επίσης υιέ μου Σάκη οφείλω να ομολογήσω ότι στις γυναίκες έχεις γούστο
@ Fenia & Pataphonie:
Για να βοηθήσουμε λίγο τον Waits να γίνει on topic : Έχετε ακούσει το Wicked Grin του John Hammond; 8)
@ Μandrake:
Τα Truth και Sloe Gin είναι και για μένα ανάμεσα στους καλύτερους δίσκους του 2007 και χάρηκα πολύ που τα είδα στην λίστα σου. Τα είχα ψηφίσει στις προτιμήσεις χρηστών, γνωρίζοντας βέβαια πως είναι καταδικασμένα…
Από τους παίχτες που ανέφερες ο Dave Hole είναι απίστευτος στο slide και τον συνιστώ και εγώ σε όποιον γουστάρει slide.
μπορεί να είναι από ταινια αλλα ειναι ειίναι θεοί
[SIZE=“5”]BLUES BROTHERS[/SIZE]
^ Όχι μόνο από ταινία… Έχουν και δισκογραφία στο ενεργητικό τους… Όντως μέγιστοι…
Ο Ry Cooder ειναι θεος και μου αρεσει απιστευτα.Πολυ συναισθημα.Ομως η μελωδια τους slide σε ολο το Παρισι Τεξας ειναι αυτουσια απο το κομματι “Dark was the night,cold was the ground” tou Blind Wille Johnson
παλι ολους τους σκατοφλωρους προτεινεις διαολε! :lol: :lol:
για coco περα απο το Gotta A Mind To Travel δεν με συγκινησε.
το Then play on ειναι τρελος δισκαρος!prog blues τον λες ανετα! αλλα για καποιον που θελει να ακουσει λευκο Blues δεν το προτεινεις! ειναι κατι για πολυ μετα!
αφου ειναι η ΓΥΝΑΙΚΑ!
O Sonny Landreth σου αρέσει ή είναι και αυτός φλώρος; :lol:
Θα τα γραψω και στο thread σου για το slide αλλά από αύριο γιατί τώρα τρέχω.
παρα πολυ φλωρος!
παιζει ρε με slide κ χρησιμοπιει με ενισχυτη POD! για πυρα ειναι! :lol: :lol:
Χμμ…
Γιατί εδώ δεν αναφέρθηκαν οι Animals? Εεεε;;