Η solo καριέρα του Dickinson πρακτικά ξεκίνησε όταν του ζητήθηκε να συνεισφέρει ένα τραγούδι για το soundtrack του “Nightmare On Elm Street: 5”. Το αποτέλεσμα ήταν το “Bring Your Daughter… to the Slaughter” το οποίο, κατά τον Μπρουσάκο, “γράφτηκε σε τρία λεπτά” και ηχογραφήθηκε με την συνδρομή του παλιόφιλου Janick Gers και των Andy Carr (μπάσο) και Fabio Del Rio (drums).
Όταν του δόθηκε η δυνατότητα να ηχογραφήσει ένα ολόκληρο album, η απάντηση ήταν αυτονόητα καταφατική κι έτσι, ο εμβληματικός τραγουδιστής των Iron Maiden άδραξε την ευκαιρία της ετήσιας αργίας από το “κανονικό” του συγκρότημα και συνέχισε όπως ήταν, με το ίδιο lineup και παραγωγό (Chris Τσαγκαρίδης), για τη δημιουργία του “Tattooed Millionaire”…
…το οποίο γράφτηκε και ηχογραφήθηκε σε παρόμοια γρήγορους ρυθμούς, (μόλις δύο εβδομάδες) και, όπως ακριβώς επεδίωκε ο Dickinson, διέφερε ριζικά από όσα είχε κάνει έως τότε. Το υλικό κινείται στο πεδίο του απλοϊκού, εμπορικού hard rock, θυμίζοντας πολύ AC/DC (π.χ. “Hell on Wheels”), μέχρι και Aerosmith (το “Walk This Way” ανιχνεύεται τόσο στο “Lickin’ the Gun” όσο και στο “Dive, Dive, Dive”). Δυστυχώς όμως, όσο εμφανής κι αν είναι η χαλαρή ατμόσφαιρα των sessions, το αποτέλεσμα βρίσκεται ως επί το πλείστον στη σφαίρα της μετριότητας. Ανέμπνευστα riffs και μελωδίες των φωνητικών ειδικά στα κουπλέ, με τον Bruce να υιοθετεί μια “τραχιά” εκφορά χάριν διαφοροποίησης, στοιχεία που δυστυχώς θα βρούμε και στις χειρότερες στιγμές των “No Prayer…” και “Fear of the Dark” που ακολούθησαν.
Αντίθετα, το εναρκτήριο “Son of a Gun” είναι καλό, ενώ το… καταγγελτικό της hair metal σκηνής ομώνυμο, ανεβαίνει χάρη στο chorus.
Με το “Tattooed Millionaire” o Μπρουσάκος θέλησε να πειραματιστεί σε ένα ύφος που δεν είχε δοκιμάσει έως τότε, και να ξεφύγει από τη σκιά των Harris/Maiden. Το πείραμα, μολονότι όχι ιδιαίτερα επιτυχημένο, του έδωσε το έναυσμα να τολμήσει να αποχωρήσει λίγο αργότερα από την ασφάλεια των Irons και να επιχειρήσει με πολύ εντυπωσιακότερα επιτεύγματα στο μέλλον.
Νομιζω εκεινα τα χρονια ειχε “καψει” τη φωνη του, ως αποτελεσμα των εξαντλητικοτατων περιοδειων των προηγουμενων ετων. Και στα A Real Live One και A Real Dead One δεν ακουγεται, απ’ οσο θυμαμαι.
Η ειρωνεια ειναι πως ειναι και το καλυτερο τραγουδι στο NPFTD αντε μαζι με το Mother Russia
Τιμιο δισκακι το Tattooed Millionaire, αλλα για μενα μακραν το λιγοτερο καλο του Bruce. Σιγουρα προτιμω τα εξαιρετικα Balls To Picasso, Accident Of Birth, Chemical Wedding και Tyranny Of Souls, και τελικα μαλλον και το Skunkworks που ολοι το μισουν.
Αν και στην πραγματικοτητα αυτο ειναι εντελως διαφορετικο project και μαλιστα κι ο ιδιος ηθελε να ονομασει την μπαντα Skunkworks αλλα το στουντιο δεν τον αφηνε. Οπως και να χει, δεν εχει βγαλει κακο δισκο ο Bruce στα προσωπικα του, αλλα το συγκεκριμενο σιγουρα κινειται στα ορια.
“Ολα 10 και το Tattooed Millionaire 9.5” θα μπορουσε να πει κανεις
ΥΓ. Και μια σημειωση σε πιο σοβαρο υφος για το Tyranny Of Souls μιας και ειμαστε στο θρεντ. Προσωπικα το θεωρω μια σκαλα πιο κατω απο τα BTP, AOB και CW , και νομιζω πως ενας σοβαρος λογος για κατι τετοιο ειναι η απουσια των Ingraham και Casillas στο rhythm section, το οποιο ειναι καταπληκτικο και στα 3 προαναφερθεντα αλμπουμς του Dickinson.
Τον εχω ακουσει παρα πολλες φορες. Θα δεχομουν ως ενσταση το Tailgunner που το ξεχασα ομολογω.
Το ομωνυμο ειναι ενα ωραιο τραγουδι. Τα αλλα που λες μου ειναι απο αδιαφορα εως ενοχλητικα.
Ναι ρε συ ειδικά το ομώνυμο πρέπει να είναι το καλύτερο του δίσκου, το αγαπημένο μου έστω, και μετά το Mother Russia. Το Bring your daughter… το θεωρώ χαζομαρουλα για να είμαι ειλικρινής.
Στα του Bruce και για μένα τα Balls, Accident, Chemical είναι τα αγαπημένα μου, λίγα κλικ πιο κάτω το Tyranny.
Και γω ψηφιζω ομωνυμο για καλυτερο του No Prayer με χαρακτηριστικη ανεση θα λεγα
Tattooted Millionaire το χειροτερο της σολο καριερας του,δεν μου κανει εντυπωση οτι δημιουργηθηκε σε 2 εβδομαδες. Οσο ριφομηχανη και να ναι καποιος,θελει δουλεια να βγαλεις συνοχη στην ποιοτητα.
Assassin, τι είπες τώρα! Το μοναδικό τραγούδι εβερ τους στιχους του οποίου αντέγραψα, εκτύπωσα σε Α4 και στη συνέχεια κόλλησα σε εξώφυλλο τετραδίου σημειώσεων στο σχολείο!
Συμφωνώ με τους περισσότερους για τα προσωπικά του Bruce, προφανώς η ποιότητα των Accident και Chemical είναι αξεπέραστη. Το Tyranny δεν το είχα ακούσει όταν βγήκε για κάποιο λόγο, είχα απογοητευθεί με την πρώτη ακρόαση. Έχει φοβερά ρεφραίν αλλά, πέραν της συνοχής της μπάντας που αναφέρθηκε ήδη, έχει και χειρότερο ήχο από τα άλλα 2. Αμέσως επόμενο το Balls και τελευταίο, αναμφίβολα, το Tattooed.
Για το NPftD, η κατάταξή μου είναι:
NPftD
Public Enemy
Mother Russia
Tailgunner
Run Silent
Fates Warning
Bring your Daughter
Holy Smoke
Hooks in You
Assassin
Και κατάταξη για το 2ο δισκάκι της επανέκδοσης για τους μερακλήδες
(κατατάσσω τη διασκευή κι όχι το πρωτότυπο)
All in your Mind (των Stray, στους οποίους έχει προφανώς μεγάλη αδυναμία η οικογένεια Harris καθώς την μπάντα έχει διασκευάσει και η κόρη!).
I am a Mover (των Free του Paul Rodgers).
Kill Me Ce Soir (των Ολλανδών Golden Earring).
Communication Breakdown (ξέρετε ποιων. Δε με τρελαίνει η προσέγγιση του Bruce ενώ η υπόλοιπη μπάντα τα πάει καλά).
Νομίζω από τα αγαπημένα μου “δεύτερα” δισκάκια, τους πάει πολύ αυτού του είδους το 70s rock, ειδικά σε εκείνη τη σύνθεση της μπάντας.
Τεράστια δισκάρα και ανάλογη η συγκίνηση όταν ανοίξαμε το booklet και είδαμε την φωτογραφία του Μπρουσάκου με τον Adrian τον Smith. Άλλωστε, τω καιρώ εκείνω, ένα reunion των Maiden φάνταζε σενάριο αχαλίνωτης φαντασίας ορισμένων αμετανόητα ρομαντικών οπαδών!
Κάποια στιγμή πρέπει να… ξεβαρεθώ (sic) και να βρω την, κάπως μελιστάλαχτη, κριτική του Περβανίδη στο ΜΗ, όπου φυσικά ο βαθμός ήταν 10 - αυτό έλειπε!
Το “Balls to Picasso” θεωρείται ο πραγματικά πρώτος δίσκος της solo καριέρας του Dickinson και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι είχε πια αποχωρήσει από τους Maiden, αλλά και με το ότι υπήρχε πλέον ένα αληθινό συγκρότημα, οι Tribe of Gypsies, να τον συνοδεύουν, με τον ταλαντούχο κιθαρίστα τους Roy Z, να μοιράζεται τα συνθετικά credits με τον Μεγάλο αλλά και να εκτελεί χρέη συμπαραγωγού, κατά μεταγενέστερη δήλωση του.
Εδώ, σε αντίθεση με την εμφανώς χαλαρή ατμόσφαιρα του “Tattooed Millionaire”, τα πράγματα είναι εμφανώς σοβαρότερα. Ο δίσκος κινείται σε hard rock πλαίσια, χωρίς όμως να λείπουν καθόλου οι heavy και οι (μοδάτες τότε) alternative στιγμές, ενώ παρά τη ρητή επιδίωξη του Dickinson να κρατήσει αποστάσεις από την “προηγούμενη δουλειά” του, υπάρχουν κάποια, λίγα, σημεία που παραπέμπουν αναπόφευκτα στους Maiden (βλ. “Gods of War”). Η μεγαλύτερη διαφοροποίηση πάντως έρχεται από αυτή καθεαυτή τη φωνή, μιας και ο Μπρουσάκος τραγουδάει με τρόπο που δεν μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν.
Κατά τα λοιπά, το υλικό επωφελείται τα μάλα από τα δυνατά ρεφρέν και τα heavy riffs στα κομμάτια όπου η ηλεκτρική κιθάρα πρωταγωνιστεί. Υπάρχουν βέβαια και δύο μπαλάντες, το ωραίο “Change of Heart” και το φοβερό “Tears of the Dragon” που εντελώς προφανώς και δικαίως επιλέχθηκε σαν πρώτο single – και διαθέτει σημειωτέον, ένα ωραίο reggae πέρασμα μετά το υπέροχο solo.
Το δε “Shoot All the Clowns” είναι το αποτέλεσμα της πίεσης της δισκογραφικής για ένα κομμάτι στο στυλ των Aerosmith περιόδου “Rocks”, στο οποίο ο Bruce… ραπάρει (!) πάνω σε ένα funk ρυθμό, όπως περίπου ραπάρει και στο κουπλέ του “Sacred Cowboys”!
Παρά τις δεδομένες αρετές του “Balls to Picasso”, ο τραγουδιστής αποφάσισε να διαρρήξει ακόμη περισσότερο τους δεσμούς με το παρελθόν του και να εναγκαλιστεί την τότε τρέχουσα τάση, επιλέγοντας σαν επόμενη κίνηση του το project Skunkworks, προτού τελικά ξαναγυρίσει στην τόσο γόνιμη συνεργασία του με τον Roy Z. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Δισκάρα 
