Το εχω ξαναπει και θα το επαναλαβω, ακομα πιο σιγουρος απο ποτε πλεον.
Ο καλυτερος δισκος στον οποιον εχει τραγουδησει ο Dickinson.
Πραγματικο εργο τεχνης, απο την μουσικη, τους στιχους και τον ηχο, μεχρι το artwork, το concept και την περιοδεια που συνοδευσε τον δισκο. Σε κανα τριμηνο θα εχουμε δηλαδη και την επετειο μιας απο τις καλυτερες συναυλιες που εχουν γινει ποτε στην Ελλαδα στον σκληρο ηχο, στο Περιστερι. Νιωθω πολυ τυχερος που ημουν μεσα.
Καποιοι αναψαν καπνογονα κτλ στα τραγουδια των Maiden, εγω ειχα λιωσει στην πρωτη 6αδα της συναυλιας που ηταν απο το Chemical Wedding (ειδικα στο Gates Of Urizen) , και στο Tears Of The Dragon αλλα και στο Darkside Of Aquarius.
Δε συμφωνώ ακριβώς, αλλά σε καταλαβαίνω. Ο δίσκος αυτός είναι μεγαλειώδης, ανίκητος από το χρόνο… ελάχιστοι δίσκοι του Bruce μπορούν να θεωρηθούν καλύτεροι από αυτόν…
Και μνημειώδης συναυλία.
Το θεωρω αδικημενο πολυ, αλλα προφανως προτιμω ολα τα υπολοιπα μεταγενεστερα του Bruce απο αυτο. Ωραια τραγουδια ομως και το Back From The Edge και το Innerspace.
Όλοι οι προσωπικοί δίσκοι του Βρασιδα είναι αξιόλογοι με τα chemical και accident να είναι στην κορυφή. Το πιο από τα δύο θεωρώ καλύτερο είναι πολύ δυσκολο διαχρονικό ερώτημα, γιατί είναι πολύ διαφορετικα. Σαν τρίτο θα έβαζα το επίσης φοβερό Balls to Picaso. Τα υπόλοιπα τρία, skunkworks, tatooed και tyrrany είναι αξιόλογα μεν, άνισα δε.
Όσο για το αν είναι όντως καλύτερο το chemical από τα κορυφαία των maiden, θα έλεγα ότι αρνούμαι να συγκρίνω , αλλά μόνο και μόνο ότι μπορεί να μπει σε σύγκριση χωρίς να είναι άκυρη, δείχνει τη μεγάλη αξία του
Έχοντας δει τους Maiden με τον Bayley τον Σεπτέμβριο του 1998, ένοιωσα πως συμπληρώνω κατά κάποιον τρόπο το παζλ όταν τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς ήμουν στο Ιβανώφειο για τους Dickinson και Smith. Απίστευτο live, με φοβερή απόδοση από την μπάντα και αντίστοιχη ανταπόκριση από τον πολύ και πολύ εκδηλωτικό κόσμο που είχε παραβρεθεί και έδειξε με τον πιο προφανή τρόπο την ιδιαίτερη αγάπη που είχε τόσο στα τραγούδια των Maiden όσο και κατά την παρουσίαση των μουσικών όταν ήρθε η σειρά του Smith!
Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερη η συναυλία στο Περιστέρι,αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι αυτή της Θεσσαλονίκης θα κουβαλάει πάντα μια ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για μένα, μιας και έλαβε χώρα μια εποχή που μόλις είχα ολοκληρώσει επιτυχώς τις σπουδές μου και σε ένα μήνα θα παρουσιαζόμουν στον Στρατό.
Το ότι σε λιγότερο από ένα χρόνο θα έβλεπα την κλασική σύνθεση των Maiden ταυτόχρονα στη σκηνή, κι όχι σε δόσεις, υπερέβαινε τα όρια της πιο τολμηρής φαντασίας εκείνη την δεδομένη στιγμή !
Περιστέρι είχε πάει ο αδερφός μου και είχε πάθει την πλάκα του, εγώ τότε δυστυχώς δε ζούσα Αθήνα και το είχα χάσει. Ευτυχώς τον είχα δει το '97, οπότε και δυστυχώς, και ευτυχώς
και του '97 σπουδαία συναυλία, απλώς, ως δεύτερο όνομα, δεν είχε το χρόνο να παίξει όσα τις άλλες φορές συν ότι ακόμα δεν είχαμε Chemical Wedding. Πάντως και οι Megadeth ήταν πολύ δυνατοί εκείνη την ημέρα.
Και του 2002 γαμάτη ήταν για εκείνο το Best of που είχε βγάλει. Γενικά, κακή συναυλία δεν έχει κάνει ο άνθρωπος, απλώς, εκείνη του Περιστερίου είχε το κάτι μαγικό.
ΥΓ
Κάπου έχω το bootleg και νομίζω πριν το Tower, ακούγονται δυο τύποι που λένε κάτι για τον Bruce του στυλ:
-Πολύ καλός
-Ναι, αλλά είναι και λίγο μαλάκας
-Ναι, πολύ καλός, αλλά είναι και μαλάκας
Καλυτερη συναυλια ever, σε συναισθημα, perfornance, crowd reaction.
και 1997 τον ειχα δει και το 2002 στο Λυκαβηττο, αλλα αυτο που ζησαμε εκεινη την μερα, ηταν απιστευτο.
Καημό το είχα και εγώ χρόνια να δω Dickinson live, δυστυχώς δεν έγινε ποτέ, αν και το καλοκαίρι του 2002 έφτασα μια ανάσα από το να πάω όταν και μετακόμιζα Αθήνα τότε, αλλά δεν μου βγήκε ο προγραμματισμός να έρθω νωρίτερα πάνω και τον έχασα… ήλπιζα με το Tyranny of Souls -το οποίο btw δεν αναφέρεται συχνά αλλά το θεωρώ αρκετά καλό album, αξιοπρεπέστατη συνέχεια του ύφους του Chemical, χωρίς βέβαια να τo φτάνει σε έμπνευση- να ερχόταν από τα μέρη μας για κάποια περιοδεία αλλά δεν…
Όπως είπατε παραπάνω, αν και ούτε εγώ θεωρώ το Chemical ή και το Accident τα καλύτερα album που έχουν τον Dickinson σαν τραγουδιστή σε σχέση με τα περισσότερα κλασσικά 80ς των Maiden, μόνο και μόνο που μπορούν όντως να μπουν δίπλα δίπλα και η σύγκριση να μην είναι καθόλου άτοπη, δείχνει το πόσο σπουδαίοι δίσκοι είναι και οι δύο. Το Accident μαζί με το Resurrection του Rob ήταν και από τα πρώτα αμιγώς metal albums που άκουσα στο λύκειο και αγόρασα επίσης…
Προσωπικά πάλι πάντα και τα προηγούμενά του μου άρεσαν σε μεγάλο βαθμό, αν και άνισοι δίσκοι στο σύνολό τους…Gods of War από τα αγαπημένα μου riff και refrain σε δίσκο του -αναπόφευκτα Maiden-ικό αλλά who cares-, όπως και το solo του.
Είχε ξεσηκώσει τεράστιο ενθουσιασμό τότε το AoB, αφού εκτός από την αδιαμφισβήτητα επισης τεράστια αξία του, έφερνε ξανά στο ίδιο σχήμα τους Dickinson και Smith με την φωτογραφία των δύο τους στο booklet να προκαλεί ρίγη συγκίνησης!
Η απαλλαγμένη από ρομαντισμούς πραγματικότητα όμως καταδείκνυε το πόσο γόνιμη ήταν η συνεργασία του Μπρουσάκου με τον Roy τον Z στις συνθέσεις, την παραγωγή κλπ, όπως αποδείχθηκε και αργότερα…
…κάτι που μας φέρνει στην σχετικά πρόσφατη συνέντευξή του Roy Ζ όπου ισχυριζόταν ότι έχει γράψει σημαντικό μέρος του Book of Souls αλλά και ότι το επερχόμενο (υπό διαμόρφωση ακόμη τότε) album των Maiden θα είχε κάποιες δικές του συνθέσεις, κάτι που παρέμεινε στον “αέρα”!
Αν θυμάμαι καλά, για το Book of Souls, υποστήριζε ότι το If Eternity… ήταν δική του σύνθεση, αλλά δε νομίζω να έλεγε για άλλο κομμάτι του άλμπουμ. Γενικά, ήταν μια κάπως αλλοπρόσαλλη συνέντευξη. Ίσως να έφταιγε και η απόδοση στα ελληνικά βέβαια. Πάντως, ενώ εκεί τα έχωνε στον Bruce, τώρα βγάζει φωτό μαζί του με καρδούλες.
Τεσπά, σε κάθε περίπτωση, αναμένουμε με αγωνία το νέο προσωπικό και (ελπίζουμε) περιοδεία του Dickinson.
Ο αγαπημένος μου προσωπικός δίσκος του Bruce 