[FONT=“Comic Sans MS”][SIZE=“2”]Χμμμ μάλιστα!
Για να πω κι εγώ, αν και πολλοί την έχουν μεγαλύτερη από μένα (τη δισκοθήκη :bleh:).
Αν και δεν έχω κάνει απογραφή ακόμη, με βάση τις χωρητικότητες των επίπλων πρέπει να ισχύουν τα παρακάτω χοντρικά:[/SIZE][/FONT]
[ul]
[li][FONT=“Lucida Sans Unicode”]λίγο παραπάνω από 700 cd’s[/FONT]
[/li][li][FONT=“Lucida Sans Unicode”]καμια 30ριά dvd’s[/FONT]
[/li][li][FONT=“Lucida Sans Unicode”]καμια 10ριά LP βινύλια[/FONT]
[/li][li][FONT=“Lucida Sans Unicode”]5-6 εφταράκια[/FONT]
[/li][li][FONT=“Lucida Sans Unicode”]6-7 (αυθεντικές) κασσέττες[/FONT]
[/li][/ul]
[FONT=“Comic Sans MS”][SIZE=“2”]Ξεκίνησα με καμια εκατοστή cd’s που κληρονόμησα από τον αδερφό μου, ο οποίος με έμπασε στη σκληρή μουσική (ψέμματα, έκλεβα κρυφά τους δίσκους του και μελετούσα…:–)
Από κει και πέρα, όταν ήμουν νιός, χάλαγα [B]όλο[/B] το χαρτζηλίκι σε δίσκους.
Στο σχολιό ενώ άλλοι πέρνανε τυρόπιτες και λοιπά “εφήμερα” αγαθά, εγώ κράταγα από δω κράταγα από κει – παππούδες/γιαγιάδες, γιορτές, κάλαντα, ξερωγώ – και τα επένδυα στην προσεκτική ενημέρωση της δισκοθήκης μου.
Ήταν γλυκιά η αναμονή για το τέλος της κάθε εβδομάδας και την καθιερωμένη μου δισκότσαρκα.
Κάθε Παρασκευή βράδυ ή Σάββατο πρωί συνήθως, έπαιρνα τους δρόμους και με τα ακουστικά πάντοτε στα αυτιά μου, πέρναγα από όλα τα δισκάδικα που ήξερα.
Καμιά φορά κράταγε μέχρι και 3μιση με 4 ώρες αυτή η ευχάριστη περιπλάνηση!
Ευχάριστη βέβαια ήταν για μένα. Οι μαγαζάτορες δεν ξέρω αν χαίρονταν και τόσο όταν με βλέπανε διότι συνήθως έκανα έρευνα αγοράς και δεν αγόραζα ποτέ με την πρώτη.
“Ωχ, πάλι αυτός ο μακρυμάλλης που έρχεται και κάνει “σκούπα” όλο το μαγαζί!” είμαι σίγουρος πως θα λέγανε μέσα τους…:lol:
Ομόνοια-Εξάρχεια και Μοναστηράκι για κανα second hand, μπορεί και third!
Ναι, αρκετοί από τους δίσκους μου είναι μεταχειρισμένοι.
Από τη στιγμή που ήταν σε καλή κατάσταση, τούς προτιμούσα μιας και τα λεφτά ήταν περιορισμένα κι έτσι με λιγότερα έπαιρνα περισσότερα.
Άσε τα παζάρια…
Ρόδον (), Texas στην Ιπποκράτους, Underworld αργότερα και Τεχνόπολη.
Άμα το παζάρι ήταν καλό, ήταν σκέτη μαγεία! Δεν ήξερες τί να πρωτοπάρεις.
Cd’s που δύσκολα έβρισκες σε δισκοπωλεία, κανα LP όταν είχες μεράκι, κανα γλυκούλι 7ιντσο που σου γυάλισε, κανα βιβλίο ή ακόμη και καμιά καρφίτσα ή ραφτό για την τσάντα.
Θυμάμαι μια φορά ήθελα να πάρω τόσα που δεν είχα τα χρήματα, έτσι έφυγα, πήγα σπίτι και ξαναγύρισα στο παζάρι για να πάρω τα κρατημένα…:lol:#-o
Μετά ήρθε το πανεπιστήμιο και μαζί με αυτό ένας διάολος μπήκε μέσα μου.
Ο πρώτος μου υπολογιστής. MP3. Καινούργιες λέξεις, καινούργιες πρακτικές.
Από τη ζεστασιά του αναλογικού ήχου του Walkman (με κασσέτα) που έλιωνα κάθε μέρα, πέρασα στα ξερά & “αποστειρωμένα” mp3’s. Ξενέρωμα.
Επειδή τα πήγα εξαιρετικά στις πανελλήνιες (ειρωνικό ήταν αυτό), έπρεπε να φύγω από το σπίτι μου.
“Και τα cd μου?” σκέφτηκα αμέσως. Ε λοιπόν, αναγκαστικά εκείνο το καλοκαίρι κάθησα και rip-αρα σε mp3 καμιά 500άρα cd στον υπολογιστή μου.
Δεν είχα ούτε internet τότε και καθόμουν και έφτιαχνα τα mp3 tags πληκτρολογώντας :!:
Αστιγματισμό έβγαλα τόσες ώρες μπροστά στη οθόνη (αλήθεια,δεν κάνω πλάκα!)
Τύλιξα με νάυλον κι εγώ (όπως και ο crimson πιο πάνω) τις δισκοθήκες μου και τις αποχαιρέτησα, μαζί και το αγαπημένο ηχοσύστημά μου.
Μετά? [I]"[U]The Years Of Decay[/U]"[/I]…
Μακριά από δισκάδικα/συναυλίες (:x) και σαν φοιτητής με περιορισμένο budget μοιραία έπεσα στα…ναρκωτικά…εεε στο downloading ήθελα να πω!
Αγορά δίσκων με το σταγονόμετρο πια. Αν και κάποτε αναπόφευκτα θα ερχόταν αυτή η στιγμή, αφού το δωμάτιό μου είναι 2,5 x 3 μέτρα και τα cd άρχιζαν να με πνίγουν…
350 GB σε mp3’s και 1500 συγκροτήματα είναι πλέον οι αριθμοί.
Και καμια 100 dvd’s με καμια 6-7 bootlegs συναυλιών το καθένα (από emule, rapidshare κλπ).
Γνώρισα και γνωρίζω συνεχώς άπειρες μπάντες που με το ραδιόφωνο και τη σποραδική αγορά δίσκων δεν θα γνώριζα σε 50 χρόνια.
Χάθηκε όμως η γοητεία και ο ρομαντισμός του δισκοσυλλέκτη.
Τώρα είναι όλα ίδια. Κίτρινοι φάκελοι, μέσα σε κίτρινους φακέλους.
Κουραστική διαδικασία να σκεφτείς τί θες να ακούσεις όταν δεν έχεις μπροστά σου τους δίσκους, να τους αγγίξεις, να δεις το artwork, να “ξεκοκαλίσεις” το βιβλιαράκι.
Άσε που με το ασύστολο κατέβασμα δεν προλαβαίνεις να τα τσεκάρεις όλα και τα ξεχνάς για να τα βρεις μπροστά σου μετά από καιρό και σε ανύποπτο χρόνο.
Τώρα πια έρχεται και η παρακμή των δισκάδικων με τα λουκέτα…
Όταν ανεβαίνω πια στην Αθήνα, η βόλτα είναι πιο πολύ αναγνωριστική και για να νοσταλγήσω το παρελθόν και τις ώρες που περνούσα σε αυτά τα μαγαζιά.
Τουλάχιστον υπάρχουν τα καλά μου τα ηχεία και οι (λιωμένοι από τις ακροάσεις) δίσκοι μου να με περιμένουν μέσα στην ασφάλεια του σελοφάν…
Ζητώ συγγνώμη για το off-topic αλλά θυμήθηκα τα παλιά και…μετά το pop, δεν έχει stop… :lol:[/SIZE][/FONT]