Poor Things: Διεστραμένα γαμάτο, με την κυριολεκτική έννοια και των δυο λέξεων.
Δεν ξέρω αν ο Γιώργος Λάνθιμος θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένας νέος Tim Burton μιας πιο νατουραλιστικης και ωμής ματιάς, δεν ξέρω αν πρέπει να τον συγκρίνω με κάποιον άλλο από τη στιγμή που είναι τόσο μοναδικός και χαρακτηριστικός, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι το Poor Things είναι αριστουργηματικό. Και χαίρομαι που επίσης, αν και Τρίτη, είδα πολύ και νέο κόσμο στην προβολή της ταινίας.
τουλαχιστον αυτα τα vibes μου εβγαλε εμενα σε αυτη την ταινια…
εκτος απο ολα τα καλα που εχουν ηδη ειπωθει θελω να πω οτι γενικα συνηθιζεται να μπαινει η ταμπελα comedy σε οτιδηποτε quirky και λιγο πιο περιεργο αλλα το Poor Things ήταν όντως αστειο σε πολλα σημεια. Δεν το περιμενα
α οκ τελικα ειχε ειπωθει. Σημερα το ειδα και δεν ειχα διαβασει τι γραφατε :ρ
επισης γιατι ειναι τοσο δυσκολο να δεις ταινια στο σινεμα που να μην εχει ελλιπεις υποτιτλους; Δεν ειναι η πρωτη φορα που συμβαινει αλλα σημερα που το σεναριο δεν ηταν απλα κατι το διεκπεραιωτικο ενιωθα πως χανω πραγματα σε ολες τις σκηνες με τα γαλλικα.
Τσιγκουνευονται τα λεφτα που θα πληρωσουν για τις 50 παραπανω λεξεις;
Οντως αριστουργημα το poor things.
Δεν το περιμενα καθόλου.
Το δευτερο σκελος με το ταξιδι ηταν απλα επος. Εκοβε η Εμα, εραβε ο Ράφαλο.
Μαυρη κωμωδια ισως.
Διαμαντι. Καλύτερα σε κινηματογραφική αιθουσα παρα σε τηλεόραση για να εχετε και το feedback των αλλων σε κρισιμες σκηνες.
Χτες στην Ίριδα παρακολούθησα την ταινία “The Phantom Carriage” (1921). Σουηδική ταινία, βουβή, από τις πρώτες ταινίες τρόμου, που χρησιμοποίησε στο έπακρο τις αναλογικές τεχνικές μοντάζ. Να πω καταρχάς ότι κάπου εκεί βρισκόταν και η @Sh_Wo_f , που είχε πάει να τιμήσει ποιοτικό σινεμά και αφιέρωμα σε ταινίες τρόμου.
Η ταινία ήταν αρκετά καλή, να σημειώσω πως είχα πολλά χρόνια να δω βουβή ταινία. Η ιστορία έμοιαζε κάπως με την ιστορία του πολύ γνωστού “A Christmas Carol”, αφού μιλούσε για πνεύματα, δοξασίες επιστροφής των πνευμάτων κάποια συγκεκριμένη ημέρα του χρόνου, τον φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο και την μεταμέλειά του. Ένα ιδιαίτερο love story ακολουθεί την ιστορία του πρωταγωνιστή-αντιήρωα, αφού μία γυναίκα που τον αγαπά προσπαθεί να τον επανενώσει με τη σύζυγό του. Πολλές είναι επίσης οι αναφορές στην ασθένεια της φυματίωσης, αφού και η ταινία βασίζεται σε ένα βιβλίο που είχε ως αρχικό σκοπό την δημόσια ευαισθητοποίηση πάνω στην ασθένεια αυτή.
Εάν έχετε δει τη Λάμψη του Κιούμπρικ, σίγουρα θα αναγνωρίσετε μία σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής σαν άλλος Johnny σπάει την πόρτα με το τσεκούρι, σχεδόν 60 χρόνια νωρίτερα από τον Jack Nicholson, και στην άλλη πλευρά βρίσκεται η τρομαγμένη σύζυγός του.
Σίγουρα ενέπνευσε πολλές ταινίες που παρουσίασαν τον θάνατο ανθρωποποιημένο. Παρακάτω ένα ενδεικτικό στιγμιότυπο για να μπείτε στο πνεύμα.
Έχω την αίσθηση πως το είχα αναφέρει κάπου σε κάποιο σχετικό νήμα πριν μερικά χρόνια, με γρήγορη αναζήτηση δεν βρήκα κάτι, όπως και να 'χει δεν ειναι αυτο το θεμα, αλλά πως αυτή η ταινία κατέχει ξεχωριστή θέση στην πσυχούλα μου, πρέπει να είναι στο τοπ50 μου έβα, και την βλέπω κατά παράδοση κάθε χρόνο τις τελευταίες ημέρες του Δεκέμβρη. Συνήθως στο mute με νορβηγικό mid-90s black metal να παίζει στο κάδρο. Πάει διαολεμένα.
Καλά, πόσο επιδραστική και καινοτόμα, τεχνικά και αισθητικά είναι, δεν έχει νόημα να τα αναφέρουμε, καλά τα λες. Πάνω από 100 χρόνια και ακόμα αριστούργημα.
Άντε να παίξουμε και για τις ταινίες να ειπωθούν αλήθειες 
Θα αρχίσουμε από το '20 λοιπόν;
ΣΚΛΗΡΟΣ
(το αποπάνω το έχω δει φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και λίγα λέτε - ακόμα και αφηγηματικά δηλαδή, με μια ώριμη αναγωγή στα παρόντα όρια και δεδομένα του μέσου, ε η ταινία γαμάει)
Ως εμπνευση αυτο εμεις εχουμε καθιερώσει να επιλεγουμε χρονολογικά απο 2 ταινιες ο καθενας και τις βλεπουμε μεσα στον μηνα… Ξεκινωντας πιο light απο το 50 τωρα είμαστε το 59 και εχουμε να δουμε το
Είδα και εγώ σήμερα Poor Things. Τρoμερή ηθoπoιία απ oλoυς γενικά αλλά πραγματικά απoλαυσα τoν Mark Ruffalo
Είδα κι εγώ το Poor Things. Ταινιάρα. Δεν έχω να προσθέσω κάτι πέρα από αυτά που ειπώθηκαν ήδη εκτός από το ότι ξαφνιάστηκα θετικά που είδα την Hanna Schygoulla σε έναν δεύτερο ρόλο. Δεν ήξερα ότι παίζει ακόμα. Μετά θυμήθηκα ότι ο Λάνθιμος έχει δηλώσει μεγάλος φαν του Fassbinder, μούσα του οποίου είναι η Schygoulla και ίσως ήθελε με την ευκαιρία του Poor Things να αποκτήσει κάτι κοινό με τον Γερμανό σκηνοθέτη.
Διάβασα Hera Syndulla και αναρωτηθηκα στιγμιαια,τι σχεση εχουν οι rebels με τον Λανθιμο…
Συνοπτικα.
Poor Things
Πολυ καλη και μπραβο τους που το κανανε. Ρολος καριερας για Ραφαλο θαρρω αλλα ολοι ηταν σεφσκις. Για τα μηνυματα δε θα επεκταθω, συμφωνω με Αποστολη μεσες ακρες. Λανθιμος ληγκ MVP - δωστου τα κλειδια του χολιγουντ να κανει ο,τι θελει
The Holdovers
Μια απο τις ομορφοτερες ταινιες που εχω δει εδω και χρονια. Τζιαματι αλητη κλεισε μου το σπιτι. Μονη “παραφωνια” το καστινγ του συμπρωταγωνιστη που στα ματια μου μεγαλοδειχνε φουλ και ανα φασεις με εβγαζε απο το ιμερσιον. Επαιζε ομως φοβερα
Τhe Boy and the Heron
Ηρθε μαλλον η στιγμη να το πω δυνατα και χωρις να ντραπω, οτι ΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΜΙΓΙΑΖΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΙΓΙΑΜΠΑΖΑ.
Πανεμορφο ανιμεσιο, αισθητικη και κουλτουρα. Τα αγαπαμε και τα λατρευουμε ολα αυτα. Αλλα - ΞΑΝΑ - η ιστορια αυτη καθ’αυτη μπερδεμενη φουλ, με κενα και γενικα στο τελος ξαναδυσκολευτηκα να κανω invest με οποιοδηποτε χαρακτηρα. Αυτο το παρατηρω σε σχεδον καθε ταινια του στουντιο(περα απο το Fireflies).
Ενηγουεη, περιμενω τα πυρα λουπεν, αλλα το εβγαλα απο μεσα μου και ηρεμησα.
Θα γράψω 5 πράματα για το, ατυχέστατα μεταφρασμένο στον υπόλοιπο κόσμο, Boy and the Heron - αντί How do you live, που είναι ο original τίτλος- αργότερα, ή στο ποστ-ανασκόπισης του κινηματογραφικού 2023 (θα έγραφα τώρα αλλά βλέπω Nuggets/Wizards)
Έχω κάποιες σκέψεις για το σενάριο και την όλη δομή, τις οποίες έχω και για τις τελευταίες ταινίες του Miyazaki, από το Mononoke και μετά χονδρικά - αλλά θα αναπτύξω, μην δώσω λάθος εντύπωση τώρα.
Όμως γενικότερα, για τις προ 1995 ταινίες του, νομίζω ρε συ ότι το κομμάτι σενάριο είναι αρκετά πιο στρωτό, οι θεματικές του αρκετά straightforward και αφηγηματικά δομημένο με τέτοιο τρόπο που δεν κουράζει ή μπερδεύει… κάτι ταινίες πχ σαν το Totoro ή την Κίκι, θεωρώ ειδικά ότι ο τρόπος με τον οποίο ενσωματώνουν την παιδοψυχολογία στον κεντρικό σεναριακό ιστό είναι τόσο άρτια δουλεμένος, που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης της πολύ βαθιάς δουλειάς που γίνεται στο σενάριο αυτών των ταινιών. Τα ίδια και για τις πιο αμιγώς «ταινίες είδους», όπως πχ το ΙουλιοΒερνικό Laputa ή τα homages στο παλιό Hollywood Lupin III: Castle of Cagliostro και Porco Rosso, το μετά-αποκαλυπτικό Nausicaa κτλ
Θα αναπτύξω αργότερα όμως τη σκέψη μου πιο αναλυτικά για την πορεία αυτή των ταινιών του Miyazaki ανά τα έτη
Το έκανε ο Παπαδιαμάντης αυτό στο βιβλίο του. Ήταν, θα έλεγα, μία ψυχογραφική σύνδεση, αφού η λογοτεχνική του οπτική ήταν και είναι πολύ πέρα από τα “πρέπει” της ανάπτυξης ενός κειμένου.
Κάτι το οποίο συμβαίνει ακόμα, κυρίως μέσα στις κλινικές που τα βρέφη βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο και κάτι που έγινε και σε μία ξαδέρφη μου.
Από ‘κει και πέρα, εξαιρετική ταινία και εξαιρετική η απόδοση της Νάθενα στο εγχείρημά της. Ιδίως το εικονικό συνταίριασμα του καιρού με την ψυχή του ανθρώπου ήταν κάτι υπέροχο. Επίσης, ν’ αναφέρω το εξής, το οποίο και ισχύει. Πως ένα βιβλίο όταν είναι να μεταφερθεί στην κινηματογραφική οθόνη, είναι δυνάμει αδύνατο να πληρεί την κάθε λεπτομέρεια και δη την αφηγηματική του συγγραφέα. Κάτι, μάλιστα, το οποίο υποστήριζε ακράδαντα και ο Αντέι Ταρκόφσκι στο βιβλίο “Σμιλεύοντας το χρόνο”.
Και μία αστεία ιστορία και τραγική παράλληλα, σχετική με την ταινία.
Βρισκόταν η μάνα μου πριν την αλλαγή του χρόνου στα public κοιτώντας κάτι βιβλία και από πίσω της ήταν ένα νεαρό ζευγάρι. Ακολουθεί ο διάλογος, που παραλίγο να προσφέρει εγκεφαλικά στη γυναίκα:
Αγόρι: Α να τα βιβλία της “Φόνισσας” για την ταινία που μ’ έλεγες.
Κορίτσι: Ναι, αλλά για να ξέρεις, έγινε η ταινία και αυτός ο Παπαδιαμάντης εμπνεύστηκε από αυτήν και έγραψε το βιβλίο.
Α: Και κοίτα εδώ, μάλλον δεν του άρεσε το πρώτο του βιβλίο όπως το έγραψε και το έκανε άλλες δύο φορές.
Εκείνη τη στιγμή, επειδή η μάνα μου θα λιποθυμούσε απ’ τα όσα άκουγε, γύρισε και τους εξήγησε για να μην τα πουν και παραέξω τα όσα ήδη έλεγαν, την πάσα αλήθεια. Ναι, συμβαίνουν και αυτά.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, τον Μάρτιο -ίσως και με την παρουσία της Νάθενα- θα προβληθεί η ταινία στη Χώρα της Άνδρου για να την δουν τα παιδιά του λυκείου μας.
Δεν παρεξηγώ. Υπάρχουν άνθρωποι που έστελναν χρόνια πολλά στη σελίδα fb για τον Νίκο Καζαντζάκη.
Ίσως, η καλύτερη ταινία μικρού μήκους που έχω παρακολουθήσει. Θα τολμήσω να πω, πως την αγάπησα. Μέσα σε λίγη ώρα, εξιστορίστηκαν πολλά και υπέροχα.
Όπου την πετύχετε, μην την προσπεράστε!
Επιστροφή στις κλειστές αίθουσες μετά από σχεδόν έναν χρόνο…
Μετά από το πολύ όμορφο “About Schmidt”, το υπέροχο “Sideways” και το αριστουργηματικό “Nebraska” (τα υπόλοιπά του δεν τα έχω δει) ο Alexander Payne σχεδόν με ανακουφίζει, αποδεικνύοντας ότι ακόμα μπορεί να γίνει εξαιρετικό σινεμά με τα πολύ βασικά υλικά. Σίγουρα το “Holdovers” είναι textbook material και αποφεύγει οποιαδήποτε ρίσκα, έχει όμως και μερικές σοφές επιλογές (όπως το ότι “ξεφορτώνεται” τα μάλλον αχρείαστα υπόλοιπα πιτσιρίκια πολύ νωρίς) και τελικά θριαμβεύει μέσα στην απλότητά των χαρακτήρων του που αναπτύσσουν όσο πρέπει έντονες δυναμικές μεταξύ τους. Ούτε που κατάλαβα πώς πέρασαν 130+ λεπτά χωρίς διάλειμμα…
Άχαστος ο Paul Giamatti σε ρόλο κομμένο και ραμένο γι’ αυτόν, μια χαρά και ο νέωψ Dominic Sessa, αλλά το απόλυτο glue girl της υπόθεσης είναι η Da’Vine Joy Randolph, με οσκαρική ερμηνεία απ’ τις λίγες.
Εξαιρετική ταινία με εμφανείς επιρροές, αλλά η καθολική του υφή στα μάτια μου, την κάνει μοναδική. Και υπέροχοι οι δύο πρωταγωνιστές.
American Fiction.
πολύ ωραία. δυνατές ερμηνείες και γενικώς Jeffrey Rush διάβαζέ μου βιβλία όλη μέρα.
την περίμενα φουλ διδακτική - και ενώ είναι - δεν το ένιωσα καθόλου. Ανάλαφρη όταν πρέπει, βαρυγδουπη όταν πρέπει. good filmmaking
