Πόσο μαλάκας δημοσιογράφος όμως;
^ Ναι, πήγαινε γυρεύοντας είναι η αλήθεια.
Δείτε κι άλλα δύο για Django που χάζευα:
Α ρε θεέ Samuel.
Ωραιο το Django… οχι η καλυτερη ταινια εβερ, κυριως καλη λογω των [U]πολυ [/U]καλων ερμηνειων των DiCaprio και Jamie Fox.
Η ιστορια τιποτα το ιδιαιτερο / ξεχωριστο , vigilante film με racist ανησυχιες, περιμενα κατι περισσοτερο το οποιο και να δικαιολογει και τη διαρκεια αυτη.
Ταραντινο σε παρακαλω μη ξαναεμφανιστεις στη μεγαλη οθονη σαν ηθοποιος, απλα χαλασες ολη τη σκηνη εκει για μενα.
Και εγώ αυτές τις απορίες είχα όταν είδα την ταινία.
Γιατί διήρκησε τόσο πολύ, θεωρώ ότι κούρασε λίγο.
Γιατί εμφανίστηκε ο Ταραντίνο. Καμία σχέση με τη σκηνή, κακός, μπυροκοιλιάς. Απλά δεν κολλούσε.
Επίσης, να πω τη γνώμη μου σε κάτι. Δεν ξέρω γιατί μαλώνετε και ούτε με νοιάζει, αλλά καραγουστάρω που σχολιάζουμε και συζητάμε εκτενέστερα για ταινίες. Ας δεν θέλετε εδώ ας γίνει άλλο θρεντ συζήτησης ας πούμε. Αλλά θεωρώ ότι ήδη έχουμε πολλά θρεντ για συγκεκριμένα είδη ταινιών και η ουσία δεν είναι μόνο τι είδαμε, αλλά και πως μας φάνηκε, τη γνώμη των άλλων κτλ.
Η όπως πολύ καλά έκανε ο Μπρεινδεδ και πόσταρε βίντεο συνεντεύξεων.
Επισης δε καταλαβα τι ρολο βαραγε αυτη η γυναικα bandit με το καλυμενο προσωπο (που εβλεπε και viewmaster τον Παρθενωνα ) .
Περιμενα να εχει καποιο σημαντικο ρολο οr something και απλα στο τελος με απογοητευσε.
[B]Life of Pi[/B]
Νεαρός Ινδός με χόμπι τις… θρησκείες βρίσκεται μετά από ναυάγιο παρέα με μια τίγρη σε μια απίθανη ιστορία γεμάτη-ω τι έκπληξη- με θρησκευτικούς συμβολισμούς. Σε μια μεγαλοπρεπή σκηνοθεσία από τον Αγκ Λι που δίνει μερικές πολύ εντυπωσιακές εικόνες στην θάλασσα (αν και η Πανδόρα μου φάνηκε καλύτερη :roll: ). Αυτές οι τελευταίες πάντως είναι και το μοναδικό που κρατάω προσωπικά από μια ταινία που θα μπορούσε να προβάλετε και στα καθολικά κατηχητικά. Τον θεό φαίνεται να ψάχνει ο Αγκ Λι στην πιο disney ταινία του αλλά εγώ μάλλον αισθανόμουν περισσότερο σαν τους Ιάπωνες που ερευνούσαν το ναυάγιο. Just tell me another story!
Επίσης είμαι σίγουρος πως στις 2 σκηνές που αλλάζει το radio της ταινίας, η μια για να εξυπηρετήσει το 3d και η άλλη προφανώς για να εξυπηρετήσει το imax θα φαίνονται πολύ καλές στους ανάλογους κινηματογράφους. Στους κανονικούς όμως είναι μια τεράστια παπαριά που σου σπάει τα νεύρα. Περισσότερο σου δίνεται η εντύπωση πως κάποιος έβαλε μια σανίδα στην μηχανή προβολής και ξαφνικά χάθηκε μέρος της οθόνης. Ελπίζω να μην συνεχίζουμε να βλέπουμε στις κανονικές προβολές τέτοιες μαλακίες.
Ευχαρίστως ν’ απαντήσω. Μάλλον όμως ήδη ξέρεις τι. Θα γράψω κάτι -υποθετικά- αυτονόητο. Και βέβαια, προσωπική μου άποψη αυτή πάντα ([I]και δεν θέλω μετά σχόλια τύπου “τι μαλακιούλες που λες”, “ααα ξέχασα είσαι μικρούλης ανήλικο νηπιαγωγίου” και τα σχετικά -υποβιβάζουν όχι μόνο το επίπεδο του θρεντ, αλλά και τους γραφοντες[/I]):
Λεπόν, προφανώς ο Ταραντίνο ουδέποτε υιοθέτησε το σκεπτικό σοβαρών σκηνοθετών του σινεμά, οτι δηλ. [B]καλή και επιτυχημένη ταινία <-> στιβαρό στόρυ <->καλοσχηματισμένους χαρακτήρες.[/B] Θέλει κάτι απόλυτα δικό του. Το δικό του στύλ “ταινίας”, που να διαφέρει αρκετά, είτε αρέσει είτε όχι ([I]και προφανώς αρέσει σε ουκ ολίγους, αν κρίνει κανείς τα αμέτρητα ανα το κόσμο “fan club” του[/I]). π.χ. Ο Χίτσκοκ κατάφερνε όχι μόνο να κάνει γαμαουά ιστορίες, αλλά και να μας δώσει μερικούς από τους πιο καλοσχηματισμένους χαρακτήρες που απολαύσαμε ποτέ. Το ίδιο και άλλοι σκηνοθέτες όπως Τρυφώ, Ληντς, Αντονιόνι, Χέρτζογκ ([I]έτσι για παραδείγματα από την Ιστορία του Σινεμά[/I]) που κάναν ταινίες κλασσικές. Ο Ταραντίνο διαφέρει: τον ενδιέφερε το στύλ σε βάρος της σε βάθος σύνθεσης χαρακτήρων. Αρκεί να εξυπηρετούν το είδος στόρυ που έχει κάθε φορά στο μυαλό του ([I]που κι αυτό έχει το δικό του στύλ[/I]). Είτε “πολεμικό”,είτε “ουέστερν”, είτε “γκανγκστερικό” είναι αυτό, κ.τλ… Μάλλον και ο ίδιος ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ αυτό, οτι δηλ. αυτή η κατεύθυνση δεν θα άρεσε όσους παρακολουθούν σοβαρά τη τέχνη του κινηματογράφου. Αλλά έχει το “όραμα”. Και το τελικό αποτέλεσμα να’ναι αυτό που να δικαιώνει ΑΥΤΟ που έχει στο νου του και βέβαια να…διασκεδάζει το κοινό. Και αν στη προσπάθεια αυτή, “κατά λάθος” δώσει ικανοποιητικό βάθος χαρακτήρα σε ένα ρόλο ([I]π.χ. ο απολαυστικά αδυσώπητος κυνηγός εβραίων στο “Άδωξοι Μπάσταρδι[/I]”)πάει καλά. Φτάνει το τελικό αποτέλεσμα να’ναι αυτό που θέλει. Αυτό εγώ το βάζω στα λεγόμενα “[I]ταραντινικά χαρακτηριστικά[/I]” -αρέσει δεν αρέσει σε μερικούς. Και ευτυχώς γαμώτο, κατάφερε να μας δώσει κλασσικές και αξέχαστες ταινίες! Μου φτάνει. Και μη μου πει κανείς δεν έδωσε κάμποσες “[I]σκηνές/σέκανς ανθολογίας[/I]” άξιας ιστορικής αναφοράς. Αν θέλω περισσότερα, ευτυχώς ο χώρος του σινεμά έχει τόσους και τόσους ικανούς σκνηνοθέτες- δημιουργούς!!! 
Πράγματι, μια τέτοια απάντηση περίμενα. Του τύπου “μα δεν είναι αυτό το στυλ του μπλα μπλα μπλα”. Έχω όμως ορισμένες ερωτήσεις:
-
Ο Ταραντίνο δε φτιάχνει χαρακτήρες επειδή δε θέλει, ή μήπως επειδή δε μπορεί; Δηλαδή, αν ήθελε, θα μπορούσε; (γιατί εγώ πιστεύω ότι ισχύει το δεύτερο)
-
Έχει λέει “ικανοποιητικό βάθος” ο χαρακτήρας του “Jew Hunter” από τους Μπάσταρδους; Αλήθεια; Αφού το πιστεύεις, μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις πού συνίσταται; Ποιά είναι δηλαδή τα διαφορετικά επίπεδα στην ψυχολογία και τον τρόπο σκέψης του συγκεκριμένου χαρακτήρα; Υπάρχει κάποιο δίλημμα που τον βασανίζει; Υπάρχει κάποια σύγκρουση, κάποια πάλη μέσα του; Μήπως το γεγονός ότι είναι “απολαυστικός” όπως έγραψες (που όντως είναι) σε έκανε να τα μπερδέψεις λίγο;
-
Κατάλαβες από κάπου ότι στο ποστ που κουόταρες επιτίθεμαι στο “στυλ Ταραντίνο” και το μηδενίζω; Γιατί εγώ όταν το έγραφα είχα την εντύπωση ότι έγραφα για τη σχέση του σαν σεναριογράφου και σκηνοθέτη με την ενότητα “χαρακτήρες” κι όχι για το έργο του συνολικά.
-
(προέκταση της παραπάνω) Γιατί μου λες “μη μου πεις ότι δεν έδωσε σκηνές ανθολογίας μπλα μπλα μπλα” ενώ ούτε είπα, ούτε υπαινίχθηκα κάτι τέτοιο, ίσα ίσα άφησα να εννοηθεί ότι συμφωνώ μ’ αυτή την άποψη;
-
Εσύ, random χρήστη, που μόλις διάβασες τα παραπάνω και ετοιμάζεσαι να πατήσεις post reply για να ξεφουρνίσεις πάλι τη γνωστή αφόρητη κλισεδούρα “μα πότε επιτέλους θα σταματήσεις να υπεραναλύεις κάποια πράγματα μπλα μπλα μπλα, το θέμα εδώ είναι διασκέδαση μπλα μπλα μπλα” σε κάποια παραλλαγή της, μήπως πριν πατήσεις post reply να βουτήξεις τα δάχτυλα στο μυαλό και… να μην το κάνεις;
Χρησιμοποιείς ατάκες του awake και με τρομάζεις.
Λολ, δεν το αντελήφθην. Η μνήμη μου αυτή τη στιγμή με προδίδει, οπότε για πες;
Πάντως εγώ να πω την αμαρτία μου ποτέ δεν με πείραξε σε ταινία του Ταραντίνο η έλλειψη βάθους στους χαρακτήρες του. Αν μπορεί η όχι να δημιουργήσει χαρακτήρες με βάθος σεναριακά δεν μπορώ να το απαντήσω απλά γιατί δεν είμαι σίγουρος αν μπορεί να κάνει άλλο είδος σινεμά από αυτό που κάνει. Εδώ κατάφερε και έδωσε ροή σε ταινία για πρώτη φορά χωρίς να σου δίνει την εντύπωση πως απλά προσπαθεί να κάνει έναν ακόμα φόρο τιμής και εντυπωσιάστηκαν όλοι (αν και όχι και τόσο άδικα).
Εγώ του αναγνωρίζω δική του γλώσσα πλέον (έστω και αν είναι παράξενο να μιλάμε για δική του γλώσσα σε ένα σκηνοθέτη που απλά δανείζεται με μεγάλη επιτυχία), απλά αυτή η γλώσσα του, το στυλ του τέλος πάντων εμένα δεν μου λέει και τόσα πολλά (με κάποιες εξαιρέσεις).
[I]να βουτήξεις τα δάχτυλα στο μυαλό[/I]
κάπως αλλιώς το έλεγε αυτός όμως, δεν μου ρχεται τώρα.
Συμφωνώ με Γρακχο στο ότι δεν έχει κάνει χαρακτήρες με βάθος. Ο πιο “χτισμένος” χαρακτήρας του είναι ο Ντζάνγκο (άντε και η Μπεατριξ Κίντο) που και σε αυτούς η ανάλυση του χαρακτήρα είναι μηδαμινή.
Εγώ πιστεύω πως δεν τον ενδιαφέρει να κάνει “ψαγμένους” χαρακτήρες γιατί οι ταινίες του δεν βασίζονται στους χαρακτήρες αλλά στους διαλόγους και στο σενάριο. Δηλαδή πιο πολύ τον νοιάζει να δημιουργήσει ένα “περίεργο” σενάριο που θα το ντύσει με ωραίους διαλόγους παρά ένα σενάριο βασισμένο σε χαρακτήρες με βάθος. Ακόμα και το True Romance, που δεν έχει κάνει τη σκηνοθεσία ο Ταραντίνο, βασίζεται στο σενάριο. Οι ταινίες του Ταραντίνο δεν έχουν να προσφέρουν χαρακτήρες με βάθος (γιατί κατά τ’αλλα ισχύει αυτό που είπε ο Γρακχος για ήρωες-καρικατούρες που σου “μένουν” ), αλλά διαλόγους και υπερβολή σε όλες τις εκφάνσεις της.
Αυτό ακριβώς είναι και το δικό μου πόιντ. Απλά εγώ το προχωράω και αναρωτιέμαι, αν δεν μπορεί να αλλάξει το θεμελιώδες, δηλαδή το βασικό κινηματογραφικό του ύφος, πώς μπορεί να αλλάξει το επί μέρους, δηλαδή το πώς αντιμετωπίζει στις ταινίες του τους χαρακτήρες του; Και δεν είναι καν ένα “απλό” ή “μικρό” επί μέρους αυτό στο σινεμά, είναι μάλλον ο βασικότερος συντελεστής αυτού που λέμε “κινηματογραφικό ύφος”. Καλώς ή κακώς, ο κινηματογράφος σαν μετεξέλιξη της τέχνης του θεάτρου βασίζεται στους χαρακτήρες (και αυτό θα ισχύει μέχρι, κάποια στιγμή, κάποιος να ανακαλύψει ένα νέο τρόπο γραφής στον οποίο οι άνθρωποι ή οι αναπαραστάσεις τους δε θα είναι απαραίτητοι) και συνεπώς ο τρόπος με τον οποίο ένας σκηνοθέτης αντιμετωπίζει τους ανθρώπους καθορίζει σε τελική ανάλυση και το τί είδους σκηνοθέτης είναι. Με βάση αυτό το απλό σχήμα λέω το εξής ακόμα πιο απλό: ο Ταραντίνο δε φτιάχνει σοβαρούς χαρακτήρες -> αυτό μοιραία τον περιορίζει σαν σκηνοθέτη. Επαναλαμβάνω, δεν τον μηδενίζει, αλλά τον βάζει στην κατηγορία του “μέχρι εκεί”.
Γι’ αυτά που λες για το Τζάνγκο επιφυλάσσομαι μέχρι να το δω.
Ναι, ούτε εμένα δυστυχώς μου λέει πολλά πια. Όπως έχω γράψει κι άλλες φορές τελευταία, it was fun up to a point, από ένα σημείο και μετά όλο αυτό το πράγμα αρχίζει και σε κουράζει μέχρι που λες “ρε γαμώτο δεν μπορεί να είναι μόνο fun όλη αυτή η ιστορία, πρέπει ν’ αρχίσει να βάζει κι άλλα πράγματα”. Βέβαια επανερχόμαστε στο ερώτημα, αν αξίζει τον κόπο κάτι τέτοιο με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη. Τέλος πάντων. Για το πρώτο που λες, πραγματικά μου φαίνεται ότι το αναιρείς από μόνος σου με την επόμενή σου φράση. Πράγματι, πώς μπορούμε να λέμε ότι έχει δική του γλώσσα ένας σκηνοθέτης που απλώς παίρνει πράγματα από άλλους; Αν θες ανάπτυξέ το.
Α, αυτό; Ε δεν το λέει μόνο ο awake, είναι πολύ παλιά και συνηθισμένη έκφραση. Απλά αντί για “δάχτυλα” κανονικά λέει “γλώσσα”. Εγώ απλώς το προσάρμοσα στις συνθήκες της ιντερνετικής συζήτησης. :p:roll:
Και όμως μπορεί κατά την γνώμη μου. Ο Ταραντίνο είναι ζωντανό παράδειγμα αυτού.
Καταρχήν οι αναφορές που κάνει σε παλιές trash movies δεν είναι δυνατόν να αναγνωριστούν όλες. Το θέμα είναι όμως ότι ακόμα και αν δεν την αναγνωρίζεις μπορείς να καταλάβεις πότε στήνει μια σκηνή μόνο για να κάνει ένα φόρο τιμής και πότε απλά για να προχωρήσει την πλοκή. Ε αυτό το κολάζ σκηνών που το ξεκίνησε από το pulp fiction κυρίως και μετά έχει γίνει κάπου στην πορεία δικό του. Είναι ένας είδος… ξεχωριστού κλέφτη. Λίγο η μουσική, κάποια κάδρα του παρμένα έστω από b movies όλο αυτό το έχει κάνει δικό του στυλ.
Σε ότι αφορά του χαρακτήρες τώρα για να το πάω λίγο παραπέρα. Στο Inglorious κάτι που δεν μου άρεσε δεν είναι η έλλειψη βάθους στους πρωταγωνιστές όσο το ότι πηδούσαμε από τον έναν στον άλλο, κάπου ξαφνικά μερικούς τους χάναμε και γενικά λίγο μπάχαλο. Δεν ήξερες τι να ακολουθήσεις, από που να πιαστείς. Να δεις την εξωφρενική δική του ιστορία μέσα από τα μάτια ποιου; Την εβραίας κοπέλας, των μπάσταρδων; Του ναζι που μυρίζεται τους εβραίους (δεν θυμάμαι όνομα) Αυτό είναι που δεν μου αρέσει και τόσο.
Ακόμα και όταν στηρίζεται σε ένα χαρακτήρα όπως το Kill Bill καταφέρνει να κάνει όλη την ταινία κινηματογραφικό παζλ. Το Kill Bill είναι κάτι σαν κουιζ, βρείτε που κάνει φόρο τιμής σε αυτό το δευτερόλεπτο. Άρα και εδώ χάνεις την όποια επαφή με τον χαρακτήρα.
Στο Django αυτό είναι που έχει “διορθώσει” για μένα. Καταλαβαίνεις εύκολα και πάλι ότι εδώ έχεις να κάνεις με μια ταινία Ταραντίνο αλλά εδώ έχεις κάποιον να ακολουθήσεις, εδώ στήνει πολλές σκηνές για χάρη την πλοκής του και όχι για χάρη ενός ακόμα φόρου τιμής (ακόμα και αν το κάνει δεν γίνεται τόσο αντιληπτό anyway). Σου αρέσει ο Django, σου αρέσει ο Dr. King Schultz, τους ακολουθείς ακόμα και δεν έχουν το σεναριακό βάθος μιας πιο άρτιας δραματουργικά ταινίας.
Gangster Squad
Έχεις μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς στο hollywood, μια ιστορία όχι πρωτότυπη μεν (θυμίζει υπερβολικά The Untouchables) αλλά βγαλμένη από την πιο ενδιαφέρουσα (κινηματογραφικά τουλάχιστον) εποχή της αμερικανικής ιστορίας και καταφέρνεις να κάνει μια τόσο κακή ταινία. Ξύλινοι τηλεγραφικοί διάλογοι, χάρτινοι χαρακτήρες που ούτε αυτό το φοβερό καστ δεν θα μπορούσαν να τους δώσουν πνοή και τέλος ένας σκηνοθέτης που προσπαθεί να το παίξει βιρτουόζος εναλλάσσοντας ψηφιακές σκηνές καταδίωξης με κάμερα στο χέρι για ρεαλισμό. Σεμινάριο κακής σκηνοθεσίας. Αξίζει βατόμουρο. Κακή, πολύ κακή ταινία.
δεν την έχω δει, αλλά δυστυχώς σε πιστεύω… μύριζε φόλα από μίλια μακριά…
Μια κορεάτικη… του Kim Ki-duk, Pieta :
Αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία, αξίζει. Σκληρή ταινία που δείχνει τη σύγχρονη εποχή, με πολλά μηνύματα σε διάφορα επίπεδα, και στο τέλος το ρεζουμέ…
…ότι δεν μπορείς να διακρίνεις τελικά τον θύτη από το θύμα, όλοι - με εξαίρεση έναν - είναι θύματα
Κρίμα γιατί γουστάρω γκανγκστεριλικι και πίστευα ότι είχα να κάνω με κάτι καλό. Θα τη δω σίγουρα αλλά δεν νομίζω να έχεις πέσει τόσο έξω.
H αλήθεια είναι πως πήγα περιμένοντας να δω μια καλή ταινία. Δεν περίμενα αριστούργημα αλλά του πούστη λέω, έχει μαζέψει τόσο γαμάτο καστ πόσο κακή μπορεί να είναι. Ε είναι!! Αν πάει κάποιος με πολύ χαμηλές προσδοκίες απλά για να μασουλήσει ποπ-κορν πιθανόν να μην του φανεί και τόσο άσχημη, άλλωστε η πλοκή προχωράει γρήγορα (υπερβολικά γρήγορα βασικά) αλλά δεν νομίζω να θυμάται τι είδε 10 λεπτά μετά το τέλος.