σαρωτικό :lol:
+1 Έχουμε και την κορυφαία φράση “The only thing I didn?t like in the Crimson Glory?s peromance was the sound of their sound”
Πίσω στην Αθήνα. Εμένα μου έμειναν τα εξής από το λάιβ:
Δε θυμάμαι ΠΟΤΕ λάιβ σε μαγαζί να έχουν τόσο άψογο ήχο τα σαπόρτ. Πεντακάθαρος ήχος και στα 3 πρώτα γκρουπ, ιδίως στα φωνητικά, που είναι δυνατό σημείο και των τριών. Στους InnerWish μάλιστα, ο ήχος απέκτησε κι έναν επιπλέον όγκο, είχαν επομένως τον καλύτερο ήχο της βραδιάς. Η ανόητη λογική βάσει της οποίας σε κάθε εμφάνιση ανεβάζω λίγο και την ένταση, είχε σαν αποτέλεσμα στους CG να μπουκώσει αρκετά ο ήχος και να βουίζουν τα αυτιά μου ακόμα.
Επειδή πήγα από νωρίς, και επειδή ήταν τόσο καλοί και οι 3 πρώτοι, όταν ξεκίνησαν οι CG είχα ήδη πια χορτάσει. Βάλε και το ξενέρωμα με τον Μπάμπη, την καθυστέρηση, το τσιγάρο (σκατά σε όσους καπνίζουν 25 πόντους από το πρόσωπο του διπλανού τους), τον μέτριο ήχο στο ξεκίνημα, το ελαφρώς ψεύτικο χάιδεμα του κοινού (πού ήδη αναφέρθηκε) και την αισχρή προσπάθεια του Ντρένινγκ να στρέψει το κοινό εναντίον του Μάνου, δεν ευχαριστήθηκα όσο άλλοι τους CG. Δε θα κρίνω λοιπόν την εμφάνισή τους, ας πω δυο λόγια για τους άλλους.
Asgard: Μια χαρά για το ζέσταμα. Αξιόλογη φωνή, μορφή ο μπασίστας, καλός ήχος, ωραία ριφ.
Dexter Ward: Κρίμα που έπαιξαν τόσο λίγο. Με την αποχώρηση του Αλεξανδρόπουλου από τους IW και τα προβλήματα στη θέση του τραγουδιστή στους Battleroar, ίσως εδώ βρίσκεται το μέλλον του ελληνικού πάουερ/έπικ/χέβι. Απλά αλλά πιασάρικα κομμάτια, Priest-ικά ριφς και ολίγη επικούρα (Back to Saigon), όλα σε ποιοτική συσκευασία.
InnerWish: Είχα σκοπό να πω πως το Signs of our lives ΔΕΝ είναι τόσο καλό τραγούδι, και θα πρότεινα να μην αρχίζουν με αυτό τις εμφανίσεις τους. Επίσης, διαφωνώ κάθετα με οποιονδήποτε μέταλ τραγουδιστή κάτω από 60 χρονών δίνει το 1ο ρεφρέν στο κοινό. Αυτά είναι για τα σκυλάδικα. Αλλά μπρος στο σοκ της αποχώρησης Αλεξανδρόπουλου όλα αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες. Και σαν να ήθελε να μας πικράνει ακόμα περισσότερο για τη απώλεια μιας τέτοιας φωνής, είπε κι εκείνη την μπαλάντα. Σκατά.
Σύνοψη; Μια υπέροχη, γεμάτη βραδιά, με μια ασύλληπτη για τα ελληνικά μέταλ δεδομένα παρέλαση 4 καταπληκτικών τραγουδιστών επί σκηνής.
εεεεελεοςςς :lol::lol::lol::lol:
edit:για το video του Lonely πηγε αυτο
Dark Nightmare, Wishdoom, Wrathblade, Storrmbringer, Strikelight…
κι ένα μικρό οφ τοπικ, ας βρει κάποιος μπάντα στη φωνή των dragon’s lair(από το ep του 2007). αμαρτία τέτοιο ταλέντο και να μην ακούγεται! [SPOILER]εκτός αν είναι κάπου και δε το έχω πάρει χαμπάρι οπότε μου το λέτε:p[/SPOILER]
Για μένα, οι Dexter Ward συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν οι Battleroar με το To death and Beyond. Δεν νομίζω ότι τα γκρουπ που ανέφερες έχουν καν πλησιάσει εκείνο το μεγαλείο. Άποψή μου βέβαια.
Συμφωνώ ότι κανείς δε φτάνει το μεγαλείο των Battleroar. Δεν είναι απλώς η καλύτερη ελληνική μπάντα στο είδος, για μένα είναι κι απ’ τις καλύτερες στον κόσμο.
Αλλά ούτε οι Dexter Ward τους φτάνουν.
…τουλάχιστον όχι ακόμα.
Καλα ειδικα οι Strikelight ασχετα με το ποσο καλα παιζουν,τι σχεση εχουν με το μελλον του ελληνικου επικ/χεβι/παουερ;Με το μελλον γενικα:p
Ενώ οι άλλοι είναι αβάν-γκαρντ!
@sortilege6666,hoegaarden
Έχετε δίκιο για κάποια λάθη στη γλώσσα του κειμένου. Σας ζητώ συγγνώμη για αυτά.
Η κριτική γράφτηκε βιαστικά χτες το πρωί -δεν είχα χρόνο να την κοιτάξω εκ των υστέρων και να τη διορθώσω-προκειμένου να δώσει 1 εικόνα της συναυλίας στα ατόμα που σκεφτόντουσαν να πάνε στην αντίστοιχη συναυλία της Αθήνας αλλά ξέχασα να την ποστάρω και εδώ χτες και είπα να την αναρτήσω έστω και σήμερα …Κάλλιο αργά παρά ποτέ που λένε…Τα λάθη θα διορθωθούν ενώ τις επόμενες μέρες θα προστεθεί κάποιο υλικό από τη συναυλία της Θεσσαλονίκης.
Εγώ σε γενικές γραμμές την ευχαριστήθηκα τη συναυλία. Αλλά το γεγονός ότι οι Crimson Glory δεν είχαν καλό ήχο σε καμιά από τις 2 συναυλίες (από ότι διαβάζω για τη συναυλία της Αθήνας) με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ευθύνη βαραίνει ουσιαστικά το ίδιο το συγκρότημα.Εσείς που τους είδατε στη Γερμανία τον Απρίλιο πείτε μας αν είχαν και εκεί τόσο κακό ήχο.
Οι αλλοι μπορει να εξελιξουν 0,1% τον ηχο τους,οι SL και σε 40 χρονια νςοβημ θα παιζουν
γάμησε το χτεσινό live!
στην αρχή εκεί που καθόμουν δεν έβλεπα τίποτα και ο ήχος ήταν χάλια, έπρεπε να φτάσει το ρεφρέν για να καταλάβω ποιο κομμάτι έπαιζαν
μετά που πήγα προς το κέντρο ο ήχος βελτιώθηκε πολύ!
highlights της βραδιάς
[I]Lost Reflection
Valhalla
Azrael
Painted Skies
War of the Worlds[/I]
από support πρόλαβα μόνο Inner Wish και μου άρεσαν πολύ αν και δεν είχα ξανακούσει…
Dream Dancer = το μεγαλύτερο highlight της βραδιας (μαζί με Lost reflection). ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ λέμε…
Λοιπόν, τι λέγαμε; Μεγάλες στιγμές χτες. Asgard δεν θυμόμουν καν ότι ήταν στο lineup, δυνατό λαρύγγι ο τραγουδιστής αλλά ποζέρι(όχι ότι έχω θέμα, μια χαρά γέλαα, όλα τα λεφτά ο μανδύας), ο ξανθός κιθαρίστας/μπασίστας, δεν θυμάμαι, μορφάρα βγαλμένη από 80’s, τιμώρησαν αυτούς που τα ωράριά τους διαφέρουν από του κανονικού κόζμου. Προσωπικά εννοείται γούσταρα, ψοφάω για τσιρίδες. Dexter Ward δυνατοί, αλλά δεν θέλω χαμόγελα στο χιέβυ μέτσαλ μου(σε σένα μιλάω Mark), και η μπλούζα με την κοιλίτσα από μέσα επίσης fail(πάλι σε σένα μιλάω), γενικά αρκετά καλός για το είδος, εγώ βέβαια θεωρώ ότι με μια καλύτερη φωνή θα εκμεταλλεύονταν καλύτερα το ποτένσιαλ τους(νο όφενς Μανώλη). Τα δύο κομμάτια του EP που παίξανε γαμάνε live, Back to Saigon και Ghost Rider επίσης πάρα πολύ καλά.
Innerwish σπάστηκα πολύ με τον Μπάμπη(κάποιος ανέφερε κάτι στο θρεντ τους, ας πει κάτι) αλλά μεγαλειώδης εμφάνιση. Έχω ακούσει μόνο τα δύο πρώτα τους, όπου δεν εστίασαν και πολύ, παρ’ όλα αυτά Waiting for the Dawn, Silent Faces ΕΠΗ, ενώ από τα υπόλοιπα θυμάμαι πολύ έντονα ακόμα το Burning Desires και αυτή η μπαλάντα, που δεν ξέρω ποια ήταν αλλά με διέλυσε, απίστευτη ερμηνεία. Πραγματικά ελπίζω να ξαναβρεθούν με τον Μπάμπη στο μέλλον, θέλω, πρέπει να τους ξαναδούμε.
Crimson Glory. Τι να πω. Δεν θέλω καν να φανταστώ πώς θα ήταν με τον καλό Midnight να τραγουδάει. Η αύρα, η σκέψη ότι ο άνθρωπος που έγραψε αυτούς τους τυραννισμένους στίχους θα τους τραγουδούσε, θα τους ξαναζούσε επί σκηνής. Παρ’ όλα αυτά, ζήσαμε το next best thing, με τον LaTorre να έρχεται από το τίποτα και το πουθενά και σχεδόν να γεμίζει τα παπούτσια του Midnight. Η μπάντα στιβαρή στην σκηνή με τον Drenning και τον Jackson να πουλάνε ποζεριλίκι(εννοείται περισσότερο ο πρώτος) και την ΜΟΡΦΑΡΑ που ακούει στο όνομα Dana Burnell να έρχεται μόνος του μπροστά να χαιρετάει τον κόσμο. Εγώ περίμενα Mayday για αρχή κι όταν έσκασε Valhalla τρελάθηκα λέμε. Απίστευτη πόρωση με το ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΚΟ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ ΣΕΡΙ Valhalla-Dragon Lady-AZRAEL-Mayday-Angels of War-Queen of the Masquerade(δεν είμαι σίγουρος για την σειρά) Με τα Burning Bridges, Lost Reflection-ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΕΣ-ΑΝΤΙΟ ΖΩΗ-, DREAM DANCER έδειξε ότι πραγματικά νιώθει τα τραγούδια και έχει λόγο να είναι στην μπάντα. Για τα κομμάτια του Transcendence τι να πω, τα ίδια με πριν πάνω κάτω. Τεραστιότητες. Α, και στο Red Sharks τα σαγόνια στο πάτωμα, όχι, επειδή λέγατε κάποιοι. Γενικά ως μεγαλύτερες στιγμές μάλλον Painted Skies, AZRAEL, Lost Reflection, Dream Dancer, Burning Bridges, Eternal World(πραγματικά φοβήθηκα μη δεν το πουν). Ξεχωριστή στιγμή το “κάρφωμα” από την Red Shark του Drenning στο τέλος του Lost Reflection.
Τσίαρς σε Γράκχο, Μάρσιαν, Τάτσομαν, Μάρινερ και Έλρικ(εσύ ο τελευταίος πότε ήρθες πότε έφυγες ακόμα δεν κατάλαβα) και majestic hail σε Τραμπάκουλα για τις μουσικές του. Μίλησα και με Drenning την ώρα που έφευγα απ’ το Revenge, f-yeah. Pumpkin δεν ήρθες να μιλήσεις καθόλου, την κατάρα μου.
[SPOILER]TL;DR[/SPOILER]
[SPOILER]
[SIZE=“6”]Things are not as they seem![/SIZE]
[SPOILER][SIZE=“7”]You are not who you we-e-[B]eeeeeeeeeeeeeere[/B]![/SIZE][/SPOILER][/SPOILER]
ήρθα, είδα και απήλθα 
ήρθα καπάκια απτο γάμο και μετά έφυγα γιατί είχα κανονίσει με τον parask να ανταλλάξουμε κάτι δίσκους! renevge δε τη πάλεψα γιατί ήμουν εντελώς άυπνος από το σάββατο (γύρισα 7,30 από το bachelor, ξύπνησα 11 να παώ σε βάφτιση, γύρισα 2,30 σπίτι-έφαγα- έφυγα 3,30 για να πάω στο γάμο και μετά ήρθα καπάκι κύτταρο)
Στη θεσσαλονικη μια χαρα ηταν ο ηχος ρε παιδια. :-s
Μαλιστα πιστευω οτι τα κομματια του transcendence λαιβ ακουγονται/παιζονται καλυτερα απο το cd, μιας και η παραγωγη του δισκου, μού ακουγεται αρκετα πριμα, ενω στις συναυλιες τα κιθαριστικα leads τονιζονται καλυτερα.
εκλπήρωσα άλλο ένα όνειρο.
εισήλθα στο κλαμπ λίγο πριν αρχίσουν οι innerwish. ντάξει συμπαθητικοί θά 'λεγα αλλά γενικώς δεν μου κινούν το ενδιαφέρον. οι πιστοί κράξτε όσο θέλετε, προσωπικές απόψεις είναι αυτές.
ακολουθούν crimson glory. θα αρχίσω από τα θετικά και θα καταλήξω στα αρνητικά για να μην χαλάμε και την όλη εικόνα του λάιβ.
ζήσαμε ένα έπος χτες απλά. painted skies, [B][SIZE=“2”]IN DARK PLACES[/SIZE][/B], lost reflections, red sharks, angels of war, queen of the masquerade και πάει λέγοντας…
προσδωκούσα να παίξουν In dark places απλά και δεν γνώριζα πως παίζουν λάιβ το Painted skies. καλύτερα για μένα, ξαφνιάστηκα τόσο πολύ που η καύλα έφτασε στο ύψιστο σημείο της. βέβαια να μου πείτε πως η καύλα δεν συνοδεύτεται από το κλάμμα αλλά τέλος πάντων.
ο νέος τραγουδιστής πολύ συμπαθητικός. τα απέδιδε πολύ καλά τα τραγούδια.
στα αρνητικά τώρα της χτεσινής βραδυάς.
η καθυστέριση να πεις οκ. αλλά τον ήχο τον γαμήσανε τελίως ε. η κιθάρα και το μικρόφωνο του drenning δεν ακουγόντουσαν καθόλου.
αυτό κατέστρεψε τα πρώτα τραγούδια.
η απουσία του midnight λόγω του ξενερώματος των πρώτων τραγουδιών ήταν αισθητή. απ’το Painted skies και μετά που άρχισα να τους νιώθω πραγματικά ένιωθα ότι βρισκόταν μαζί μας ρε πουστημ.
αυτά τα λίγα.
Cheerz και απο μενα σε οοολες τις γνωστες φατσες, Κολοκυθας, Μουντσαηλντ αδερφος κλασσικα σε μαχες, Ανγκμαρ, ο ψηλος πανω απο το ποστ μου :Ρ, Γρακχος που δεν εχει την καυλα για Γκλορυ οπως εχουν πολλοι (καθως μου ειπε), Τραμπ με γαμω τις μουσικες μετα, Ρασπουτιν με γαματη μπλουζα, Ελρικ και χαρηκα που γνωρισα Setient 6 και Mariner!
Εσύ ήσουν το ξανθό αψηλό ντερέκι που ήρθε μπροστά;
Πάντως, όσο κατάλαβα, είναι μεγάλοι πέφτουλες οι Glory και στηρίζουμε \m/
Ειδική αναφορά στον Torre που προς το τέλος του Lonely σε ένα σημείο που δίνει χειραψίες στον κόσμο εντοπίζει κοντό γκομενάκι σε 2η-3η σειρά που προσπαθεί να σηκώσει το χεράκι της ανάμεσα στους μαντραχαλέους, της πιάνει το χέρι και την φέρνει μπροστά, τραγουδάει το ρεφρέν κοιτάζοντάς την στα μάτια και μετά της λέει κάτι στο αυτί για μισό λεπτό. Δεν ξέρω τι παίχτηκε τελικά, αλλά ρισπέχτ