Το ξαναβάζω μιας και ανέβηκαν όλα τα κομμάτια.
3 Likes
Λοιπόν, για άλλο ερχόμουν, αλλά βρήκα και αυτό στο δρόμο.
Ως γνωστόν (?) οι τιτάνιοι και ιστορικοί Hiatus κατεβαίνουν στα μέρη μας:
Και εντάξει, προφανώς το “From Resignation…” του '93 που επανεκδόθηκε πρόσφατα, είναι ιστορικό και έχει τη χάρη του και ικανός και υπεραρκετός λόγος να μην χαθεί με τίποτα αυτό το λάιβ, αλλά έπεσα πάνω σε αυτό:
Άριστο. Απαιτήσεις, προσδοκίες, κλπ.
Ερχόμουν όμως να ποστάρω τούτους εδώ, επίσης από το Βέλγιο (παιχνίδια της μοίρας):
Σκοτεινό, crust/hardcore με αρκετά black σημεία, σουηδικής κοπής, αλλά αυτό που κάνει τη διαφορά, είναι η επιλογή των Förbittring να βάλουν ανά σημεία καθαρά φωνητικά πάνω σε πιο ποστ σημεία. Το βρήκα πραγματικά αξιόλογο, αλλά ας κρατήσω κανά σχόλιο για το ριβγιού 
Btw, μου θύμισε πολύ τους Σουηδούς Knivad που το 2021 έβγαλαν ένα από τα πιο υποτιμημένα, ιδιαίτερα και ξεχωριστά crust album των τελευταίων ετών. Το αφήνω ξανά εδώ:
3 Likes
Δεν ήξερα ότι οι Hiatus βγάζουν και καινούριο. Προσωπικά, πάντως, θα επιστήσω την προσοχή στο κύκνειο άσμα τους (για τότε), το mini-CD “The brain” (βασικά μπορεί να το ξέρετε και ως ομώνυμο, απλά έχει έναν εγκέφαλο για εξώφυλλο). Λίγα τραγούδια-σφηνάκια, αλλά πραγματικά σφιχτοδεμένα, με μνημειώδη riffs και (για ‘μένα) κατά πολύ ανώτερα απ’ οτιδήποτε είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε οι Hiatus. Ίσως να έπαιξε ρόλο και το ότι περιορίστηκαν σε λίγα κομμάτια.
Θα τσεκάρω και τα άλλα που είπες.
2 Likes
Ούτε εγώ μέχρι πριν μισή ώρα 
Ε, αν σου αρέσει ο εγκέφαλος μάλλον θα σου αρέσει πολύ και το νέο σινγκλ, προς αυτή την κατεύθυνση είναι. Απλά παραδέξου πως δεν σου αρέσει η ξεραΐλα και όλα καλά 
Ποτέ δεν αρνήθηκα ότι είμαι ταγμένος στην γκρούβα ή τη μελωδία!
Τελικά το νέο Hiatus μου φάνηκε πάρα πολύ καλό προσωπικά (μερικές σκέψεις μου εδώ).
Γενικότερα όμως, ήθελα να κάνω εδώ και μερικές εβδομάδες post εδώ με διάφορα που μάζεψα τους τελευταίους μήνες, ανεξαρτήτως του εάν έγραψα (ή θα γράψω) μερικές λέξεις για αυτά σε παρουσιάσεις στην κεντρική του σάιτ.
Θα είναι επιγραμματικό σεντονάκι (περισσότερα στην κεντρική - this is not an ad), με όσα θεωρώ πως αξίζει να ακουστούν περισσότερο, ναι είναι και άλλα πιο κάφρικα, οπότε, σχόλια και έξτρα προτάσεις ευχάριστα και ευπρόσδεκτα!
Όχι τίποτα άλλο, να μάθουμε και καμιά μπάντα.
Αφορμή τώρα, που στρώθηκα και τα μάζεψα και ξαναψήθηκα, είναι φυσικά το ντεμπούτο των Wreathe, neo-crust σχήματος με μέλη από Morrow/Fall of Efrafa και guests από διάφορες αξιόλογες μπάντες.
Το είχαν αναφέρει πέρσυ πως έρχεται, και όσο περιμένουμε το νέο Anopheli, η πιο emo προσέγγιση (δηλαδή Ekkaia ισόποσα με From Ashes Rise/Tragedy) του δίνει και καταλαβαίνει. Για να δούμε που θα φτάσει. Δίνουν και συναυλίες…
Κατά τα άλλα:
To νέο Systemik Viølence πάει αυτόματα και με συνοπτικές διαδικασίες στα καλύτερα της χρονιάς για μένα:
(Σας θυμίζει και εσάς το εξώφυλλο Ανάσα Στάχτη;)
Η σύμπραξη των Adrestia με τον Jonsson των Anti-Cimex/Wolfpack ήταν συγκινητική (και είχαμε και μια όμορφη συνέντευξη for all things Adrestia):
OK, Swordwielder, Deletar, Physique, Destruct, κλπ έχουν αναφερθεί, όλα τέλεια, θα προσθέσω το νέο Industrial Puke, με τον τραγουδιστή των Burst (ω ναι!) να κερνάει:
και θα μείνω σε μελωδικά χωράφια:
Το LP των Rană, μετά το περσινό φανταστικό τους EP, το περίμενα πως και πως, αλλά κινούνται περισσότερο προς blackened ύστερους FoE με crust ξεσπάσματα, και κάπως με ξένισε αυτή η στροφή ως προς την δοσολογία, διότι φέτος για μένα οι Downfall Of Gaia το έκαναν συγκλονιστικά (inb4 leper έρθει και εκφράσει την απογοήτευσή του) και ήθελα κάτι άλλο, αλλά ακούγεται ακόμη και τώρα εξαιρετικά άνετα:
Μένω σε blackened crust καταστάσεις και το νέο Haradrim τα λέει εξαιρετικά αν θέλει κανε΄να τους Dodsrit να σταματήσουν να κόβουν βόλτες στο δάσος:
Τα splits Illvilja / M:40 και κυρίως Lagrimas / Habak (4/4 μπαντάρες) είναι από τα καλύτερα φετινά πράγματα στο ιδίωμα, με το δεύτερο να με αρρωσταίνει:
Λίγο μελωδικό crust ακόμη με Jonestown Kids από Ιταλία:
και τους Βέλγους Plague Thirteen που μάλλον κάνουν ντόρο φέτος και δικαίως (μακάρι να έρθουν και για λάιβ):
Επίσης, split Life / Fatum, δηλαδή κάπου ώπα 
και πριν μερικές ημέρες, η επιστροφή των Dissafect που θυμήθηκα με αφορμή το 52, με σπλιτ με Sanctus Iuda, για πιο anarcho/stench/crust punk καταστάσεις:
όπως και των Avskum μετά από 666 χρόνια:
Bonus, and sorry for the long post, τούτη η αδυναμία:
5 Likes
Επίσης, τα credits στον Αποστόλη απ’ ό,τι έμαθα!
1 Like
Παιζει να βρουμε πουθενα κανα δισκακι των Tragedy σε κανα ντοπιο δισκοπωλειο η παιζουμε σε ξενα sites μπαλα;
Πανκοδισκάδικα Εξαρχείων (Scarecrow, Rhythm Records) και φυσικά mailorders (7inch πχ) φέρνουν τακτικά τα 2 πρώτα Tragedy πάντως.
2 Likes
Spoiler alert: Πολύ μεγάλος δίσκος. Ευτυχώς, δεν εννοώ τη διάρκεια. Υπομονή δύο μερούλες!
Σε κάθε περίπτωση, κάνω revamp το thread για να αφησω αυτα τα δυο κείμενα με άλμπουμ του 2023 από το hardcore/stench/d-beat/crust/noise/metal punk φάσμα, από έναν αρθρογράφο που εκτιμώ πολύ και που μου έχει μάθει πολλή μουσική. Που ξέρεις μπορεί κανένα να βρει τίποτα ενδιαφέρον:
Όσον αφορά τη δική μας οπτική πάνω στο crust (και το πανκ γενικότερα) του 2023, τα στριμώξαμε όλα στην ανασκόπησή μας:
9 Likes
Παρ’ όλο που από neocrust εχω μείνει στο Fallow των Μorrow, είπα να δώσω μια ευκαιρία στο Candela λόγω της κριτικής του @apostolisza8. Ε, τελικά άξιζε περισσότερο από όσο φαντάστηκα.
Μπορώ να πω πως μου το πούλησε καλά η εν λόγω παρουσίαση εξαιτίας της αναφοράς της σε Jane Doe. Αν και το ομώνυμο κομμάτι δεν έχει άμεση σχέση, εντούτοις βρήκα αρκετές αναφορές σε Converge - ειδικά σε κομμάτια όπως το Cierzo. Αυτό, το Efímero και το ομώνυμο Closer είναι τα τραγούδια που μου έκαναν περισσότερη εντύπωση.
Επίσης, πέρα από τους Ekkaia και τους (λατρεμένους) Madame Germaine που σωστά αναφέρονται στην κριτική, βρήκα και σωστές δώσεις σουηδίλας (At The Gates) που έκαναν το Candela πολυποικιλιακό.
Τέλος, φαίνεται πως οι στίχοι παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον:
“Da la cara, valiente, sal de detrás de la pantalla, baja hasta el campo de batalla, aquí hacemos canciones que duelen”
που μεταφράζεται ως:
“Stand up, brave, come out from behind the screen, go down to the battlefield, here we make songs that hurt.”
Αν και τα ισπανικά είναι περίεργη γλώσσα για τέτοιο στυλ, τελικά λειτουργούν μια χαρά στον ήχο αυτό.
Δεν είχα υπόψη Sudestana, αλλά εν τέλει είναι μια πολύ δυνατή κυκλοφορία.
3 Likes
Αρχικά καρδούλες και θενκς για τα καλά σου λόγια και υπέροχο ποστ και ξέρεις εσύ 
Γενικά θεωρώ πως αυτό το blackened/neo-crust ύφος έχει μια σχετική αναβίωση τα τελευταία 5-6 χρόνια, και ΟΚ, Ισπανία είσαι προφανώς και θα βγάλεις μπαντάρες, αλλά εκτιμώ ιδιαίτερα πως οι Svdestada κατέχουν το τόπι χωρίς απαραίτητα να ξεφεύγουν προς post-black τεχνοτροπίες.
Διατηρούν δηλαδή τον extreme core χαρακτήρα στις συνθέσεις τους και ισορροπούν ανάμεσα σε τεχνικά μέρη (aka blackened κσύλο) και αρκετό συναίσθημα, και ναι, στιχουργικά είναι πολύ δυνατοί.
2 Likes
Αούα.
Ίσως μπαίνει και στα death metal, αλλά ΝΟ.
3 Likes
Το ομώνυμο, πόσο τεράστιο, και ευτυχώς κι εγώ δεν εννοώ μόνο τη διάρκεια 
Άψογη κριτική, άψογη μπαντάρα και δισκάρες που έμαθα από εδώ μέσα.
educate me please, εδώ ή με πμ 
1 Like
Πφφφ, εμένα γιατί μου φάνηκε υπερβολικά “έντεχνο”, ρε παιδιά; Σε σχέση πάντα με τα προηγούμενα δύο και το γενικότερο crust υπόβαθρο… Σαν να χάσανε κάτι από τον πιο μελωδικό/συναισθηματικό εαυτό τους και να κέρδισε η πιο πολύπλοκη πλευρά τους, δεν ξέρω.
Βέβαια, κρατάω μία πισινή γιατί και το “Azabache” (o Αποστόλης θα θυμάται) δε μου είχε κάνει και πολύ εντύπωση όταν είχε κυκλοφορήσει, ενώ τώρα το προσκυνώ, άργησα πολύ να το εκτιμήσω!
1 Like
Καλά, θα περιμένουμε μερικά χρονάκια για να νιώσεις και εδώ, όλα καλά
Σε άλλα νέα, επιτέλους κυκλοφόρησε και επίσημα:
1 Like
Άαααντε, τα παιδιά, για να δούμε.
By the way, το Downwinder τα έσπασε και είναι ΤΙΓΚΑ ΘΡΑΣ στο μεγαλύτερο ποσοστό του, ε.
1 Like
Πάρτε και αυτό. Ακούγεται δυνατά και από ηχεία αυστηρά.
2 Likes
1 Like