Έχουνε κυκλοφορήσει και ΕΡ? Για ένα ντέμο ξέρω μόνο πριν.
Ναι για το Destruct ΝΑΙ!
1 Like
Το ντέμο του '16 και το EP του περασμένου Οκτώβρη που πόσταρες! Έτσι είχε βρεθεί μπροστά μου η κυκλοφορία, όχι σαν LP! Προβλήματα!
1 Like
Λοιπόν, επιστρέφω την κουβέντα στους Μορμώ, που ανέφερε ο Αποστόλης. Παιδιά, το album είναι καταπληκτικό, τελικά! Και το λέω έτσι, γιατί και ΄μένα το demo δε μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση (παρ’ όλο που live και τις δύο φορές έσπειραν), ενώ και η πρώτη ακρόαση του album ήταν λίγο… μιεχ (“απλά καλύτερος ήχος απ’ το demo”, έλεγα + 2-3 καλές στιγμές). Ωστόσο, αν το ακούσει κανείς προσεκτικά θ΄αντιληφθεί ότι τα παιδιά έχουν καταφέρει έναν ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΑΤΟ ήχο, που βασίζεται κυρίως στην τόσο πρωτότυπη κιθαριστική δουλειά. Μιλάμε για τραγούδια βασίζονται κυρίως σε μία κιθάρα, αλλά τα riff έχουν κάτι το διεστραμμένα μελωδικό που φέρνει στο νου άλλα πράγματα (π.χ. black metal). Επίσης οι μελωδίες έρχονται στο προσκήνιο εντελώς απροειδοποίητα και ύπουλα (μονάχα δύο κομμάτια, θεωρώ, έχουν “εξόφθαλμα” μελωδικά σημεία -τα δύο instrumental). Θα έλεγα ότι το μοναδικό που με ξενερώνει είναι η φωνή, όχι επειδή είναι κακή, αλλά επειδή κάνει το αποτέλεσμα λίγο flat. Πάντως θα πρότεινα το album να ακουστεί προσεκτικά από τους φίλους του είδους, κι όχι απλά επειδή μιλάμε για μέλη των Δύσπνοια, αλλά επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι έχουμε να κάνουμε με μοναδική περίπτωση crust τραγουδοποιίας. Ναι, ακούγομαι υπερβολικός, αλλά το πιστεύω!
1 Like
Καλά ρε, για να το ρίξω και λίγω στην πλάκα, μήπως απλά τον άκουσες σε βινύλιο τώρα που κυκλοφόρησε και ενθουσιάστηκες;
Κλαίω χαχα!
Σοβαρά τώρα, έχοντας ρίξει αρκετές ακροάσεις από όταν βγήκε, ενώ θεωρώ αξιοσημείωτη την γενικότερη αναβάθμιση από το ντέμο, αλλά και στιγμές όπως το 9λεπτο “Αντικρίζοντας το Νεκρόφως” που το θεωρώ πραγματικά μεγάλη στιγμή, συνεχίζει κάτι να με εμποδίζει να τον αγαπήσω. Θεωρώ πως και τα φωνητικά, είναι ζήτημα, αλλά του λείπει ο όγκος γαμώτο.
Σκέψου το με 2 κιθάρες. Επιμένω πως βρήκα, όπως στο φινάλε του προαναφερθέντος κομματιού, ποστ πανκ επιρροές, και συμφωνώ πως είναι πολύ ενδιαφέρουσα η κιθαριστική δουλειά, διέκρινα και εγώ black περάσματα, νιώθω όμως πως του λείπει η ισορροπία! Να έβρισκε λίγο καλύτερα την χρυσή τομή, όγκου με τα leads/licks που υπάρχουν, ή λίγο καλύτερες φωνητικές γραμμές στα ρεφραίν!
Δηλαδή, μου αρέσει σαν δίσκος, ακόμη και τώρα δεν βρίσκω αυτό το κάτι παραπάνω! Μπορεί να είναι πως δεν μπορώ να ξε-ακούσω μερικά σημεία τι να πω.
Εδώ να πω πάντως, πως ο ενθουσιασμός σου με έβαλε σε δεύτερες σκέψεις!
Μπα, που λεφτά για παραγγελίες αυτόν τον καιρό, από το bandcamp όπως όλος ο κόσμος. Παρ’ όλο που ψήνομαι full να έχω σε μέγεθος LP αυτήν την εξωφυλλάρα που υποθέτω θα είναι love it or hate it για τον περισσότερο κόσμο!
Καταλαβαίνω αυτό που λες για τις δύο κιθάρες, κι όμως νομίζω ότι τα riff είναι τέτοιας τεχνοτροπίας που δεν το έχουν ανάγκη. Ουσιαστικά μόνο στα δύο (καταπληκτικά) instrumental ακούμε αυτήν την κλασική δομή “ρυθμική κιθάρα-lead μελωδία”. Όλα τ’ άλλα έχουν αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο να συνδέουνε τις πάνω/χοντρές χορδές της κιθάρας με τα lead των κάτω/ψιλών χορδών, αλλά την ίδια στιγμή και σ’ ένα riff. Και γενικά, αν συνυπολογίσεις ότι χώνουνε solo (!) ή ιδέες όπως το σχεδόν κιθαριστικό jam (!!) στο τέλος του “Αντικρίζοντας το νεκρόφως”, καταλαβαίνεις ότι η συνταγή τους είναι πολύ ιδιαίτερη και μακριά από τα τετριμμένα. Ακόμα και η παραγωγή, αυτή η βρωμιά που έχει είναι μακριά από ό,τι θα περιμέναμε. Δεν ξέρω, το ακούω συνεχώς και μου αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο.
Είναι εξωφυλλάρα και εμένα με έψησε άσχημα…
Άσε που ευελπιστώ να νιώσω περισσότερο σε κανονικό ηχοσύστημα! Βλακείες είναι αυτά βέβαια, μια χαρά είναι η ποιότητα του ήχου.
Συμφωνώ με την βρωμιά της παραγωγής, μου αρέσει τρομερά και ο κιθαριστικός τόνος, απλά γαμώτο συνεχίζω με κάθε ακρόαση να το απολαμβάνω αλλά να μην μπορώ να δεθώ γιατί αναζητώ ένα δεύτερο στρώμα στο βάθος. Μπορεί να είναι και απλά προσωπικό κόλλημα δεν ξέρω. Θα ήθελα μια ακόμη “εξωτική” ρυθμική να παίζει ελαφρώς διαφοροποιημένα τα θέματα στο βάθος, να αφήνει ένα δεύτερο επίπεδο γαμώτο.
Δηλαδή, δεν θέλω να παίζουν και οι 2 τα ίδια, μιας και όντως ο συνδυασμός στις επιρροές είναι πολύ ενδιαφέρων, όπως το post punk μπαντών στυλ Estranged, αλλά με μεταλλικό υπόβαθρο όπως From Ashes Rise circa “Silence”. Πολύ πρόχειρα η αναφορά, για να καταλάβεις πως το εννοώ!
Θα μου πεις τώρα, κολλάω σε κάτι για ένα δίσκο που ήδη τον απολαμβάνω, ίσως είναι μια ανεκπλήρωτη προσδοκία όταν κατάλαβα τι θέλουν να πουν! Μπορεί να είμαι και άδικος σε αυτό μου το σκάλωμα!
Με έκανε πάντως αυτή η κυκλοφορία να ξαναπιάσω τα 2 EP των Δύσπνοια μετά από αρκετούτσικο καιρό.
Ω ναι. Και ας θυμίζει υπερβολικά πολύ τις επιρροές του. Σκοτάδι, λάσπη και απαισιοδοξία. Και name your price.
2 Likes
Ρε ‘σείς, τι τυπάκι είναι αυτός ο Ian Makau; Παίζει λέει τα πάντα σε αυτούς τους Phantom Hymn, και σε άλλες 264512 μπάντες απ’ ό,τι είδα.
Ωραία πρόταση αυτή, όπως τα λες. Δεν εφευρίσκει τον τροχό, αλλά ξεδιπλώνονται όλες οι συνθέσεις σωστά. Τα αργά/ατμοσφαιρικά/μελωδικά περάσματα όσο Efraf-ικά πρέπει, η φωνή Hellshock-ική, τα d-beat δεν έχουν τετριμμένα riffs και το black metal riffing ολόσωστο! Έχουμε ακούσει και καλύτερα πράγματα, αλλά στέκεται μια χαρά το album, πόσο μάλλον αν σκεφτείς ότι είναι one-man band!
2 Likes
Θυμάμαι εδώ μέσα πριν 7-8 χρόνια γινόταν ένας (ωραίος) χαμός, με προτάσεις και συζητήσεις. Βοήθησε βέβαια και το μεγάλο μπάμ από πολλές και καλές κυκλοφορίες τότε σαν νεο-κραστ (?).
Προσωπικά με πήρε και εμένα το κύμα τότε, χώρις να γνωρίζω καθόλου από πριν τον όρο κραστ ή D-beat και ας άκουγα ήδη μπάντες όπως π.χ discharge, ναυτία, χαοτικό τέλος κλπ (όλα πανκ είναι μωρέ 
).
Με αυτά και με αυτά, χάρη σε κάποιες προτάσεις του Αποστόλη αλλά και του Λέπερ (που κρατάνε ζωντανό το θρεντ) ξανα μπήκα σε μουντ και ακούω πράγματα που έχω χάσει τα τελευταία χρόνια όπου απείχα και κάποια που αγνοούσα.
Δύο μικρές αναφορές θέλω να κάνω για αρχή. Πρώτη για τους Procrastinate από την Καρδίτσα, που τους άκουσα πρόσφατα: Πολύ straight ήχος που με εξιτάρει, ωραία αισθητική και εξωφυλλάρα ρε! Οι στίχοι είναι λίγο “εύκολοι”, αλλά η ουσία παραμένει.
Η δεύτερη αναφορά είναι προς τους Σκοτσέζους (ή Σκωτσέζους?) Absolutist. Κάπου διάβασα να περιγράφουν τον ήχο τους ως emotive darkness και συφωνώ απόλυτα. Χωρίς να είναι blackened, είναι πολύ σκοτείνος ο ήχος τους. 'Εχουν κάποια περίεργα “σπασίματα” (βλέπε το τραγούδι Senseless) και κάποια sludge στοιχεία (βλέπε το Tectonics). Γενικότερα πολύ σκοτάδι όμως και θα ήθελα να βρω τους στίχους, γιατί δεν υπάρχουν πουθενά on-line.
Edit: και όμως είναι Ιρλανδοί τελικά, άκυρο το αιώνιο ερώτημα 
1 Like
Οι Procrastinate είναι από τις συνεπέστερες ελληνικές crust μπάντες (δισκογραφικά και συναυλιακά), ωστόσο δε βρήκα ποτέ κάτι που να φτάνει εκείνη την κομματάρα, το “Fictive reality” από το 7" τους, “Ideals to burn”. Απίστευτο riff, αυτό που παίζεται μία φορά γρήγορα στην αρχή, και μετά ξανά πιο αργά.
Προσπαθούσα να θυμηθώ γιατί μου είναι τόσο οικείο το όνομα των Absolutist, και μετά θυμήθηκα ότι είχαν παίξει στο Βιολογικό με Conspiracy of Denial κ.ά. Πολύ ωραίοι κι αυτοί, αν και σε συγκροτήματα που τελειώνουν σε “-ist”, θα διαλέξω τους Alpinist!
Έχεις δίκιο ότι γινόταν ένας χαμός πριν καμιά δεκαριά χρόνια, νομίζω ότι κι αυτό το είδος μουσικής τελικά είχε το momentum του. Κι αυτό αποτυπώθηκε και δισκογραφικά/εμπορικά θεωρώ, με το ενδιαφέρον μεγαλύτερων ανεξάρτητων εταιριών γι’ αυτόν τον ήχο. Έχει ενδιαφέρον αυτή η κουβέντα και περιλαμβάνει διάφορα πράγματα, π.χ. την όλο και μεγαλύτερη αλληλοσχέτιση με το metal ήχο, από μουσικής άποψης μέχρι το ενδιαφέρον των μεταλάδων γι’ αυτόν τον ήχο.
Προσωπικά, θεωρώ ότι κομβικό ρόλο σε όλο αυτό το “μπαμ” (αν μπορούμε να το ονομάσουμε έτσι), τουλάχιστον για την Ελλάδα, έπαιξαν και οι συναυλίες των Tragedy το 2009. Νομίζω ότι για τη γενιά μας αυτή ήταν μία κομβική στιγμή, θα μπορούσα ίσως να τη συγκρίνω με την αίγλη και το εκτόπισμα παλιότερων ιστορικών συναυλιών τύπου Iron Maiden στα 80’s, Doom στα 90’s ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο (επίτηδες αναφέρω ονόματα από εντελώς διαφορετικούς κόσμους, για να τονίσω τη σημασία της επιρροής που έχουν στο κοινωνικό κομμάτι, όχι στο εμπορικό).
1 Like
Χωρίς να είμαι κανένας ειδήμονας, θεωρώ λογική την «καθίζηση», από το ενδιαφέρον του κόσμου ως και την συχνότητα καλών κυκλοφοριών. Πόσο κραστ μπορεί κάποιος/α να αντέξει όταν υπάρχει υπερπροσφορά; Το «μπαμ» που λέγαμε (και βασικά όπου κραστ βαλε οποίο άλλο είδος-υποείδος θέλεις).
Βλέπε το λεγόμενο ευρωπαϊκό πάουερ μέταλ σε τι τέλμα έχει επέλθει ή ακόμα και το ατμο-γκόθικ των 90´s (Theater of tragedy και σια) και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί με γκραντζ, πανκ ροκ των 90´s κλπ κλπ.
Το κραστ λόγω της φιλοσοφίας του και της αισθητικής του, δεν μπορεί να ανοίξει και παρα πολύ την βεντάλια για να παραμένει στο προσκήνιο με αναμείξεις προς άλλους ήχους. Τα ανοίγματα αυτά περιορίστηκαν (μέχρι τώρα τουλάχιστον) προς το μπλακ και λίγο προς το sludge. Είναι και μια μπάντα που κοίταξε προς το Space Industrial, που δεν θυμάμαι το όνομα τώρα, Αποστόλη βοήθεια
Σε αντίθεση με το μπλακ και το πόσο πολύ έχει ανοίξει την δίκη του βεντάλια ώστε να «επιβιώσει» κατά κάποιο τρόπο.
Για να ξεκαθαρίσω πως με τα παραπάνω δεν λέω κακώς δεν έχει ανοιχτεί ο ήχος πολύ. Τους λόγους ψάχνω για την όποια «καθίζηση».
Edit και άσχετο. Υπάρχει κάποιο θέμα στο φορουμ σήμερα ή μόνο σε εμένα αργεί να φορτώσει τις σελίδες;
1 Like
Είναι αρκετά ωραίο όντως! Πάντως αυτή η λάσπη και τα black metal περάσματα μου έφεραν στο μυαλό ανά στιγμές και HHIG αν και δεν φτάνουν τέτοια επίπεδα μανίας.
Από τα άλλα project του, πρέπει να είχα αναφέρει παλαιότερα στο νήμα τους Dodlage, μου άρεσαν πάρα πολύ, οπότε τους προτείνω, ενώ από τα υπόλοιπα έχω ακούσει Frequencia De Muerte. Αν θες τους τσεκάρεις και αυτούς!
@Kostas_L οι Procrastinate παίζουν πολύ σωστά αυτό το neocrust στυλ, και όντως συναυλιακά μετράνε αρκετά.
Absolutist εκτιμώ πάρα πολύ, ενώ για να απαντήσω και στον @Leper_Jesus φυσικά κρατάμε και τους Alpinist, και ότι ακολούθησε!
Τώρα για αυτό το μπαμ που αναφέρθηκε, πέραν της “έξαρσης” της ελληνικής σκηνής αυτή την δεκαετία, που για μένα ήταν μνημειώδης, νομίζω πως συμφωνώ με αυτό:
Ενώ, επίσης, κάτι που αναφέρω ψιλοσυχνά σε σχετικές μου παρουσιάσεις στην κεντρική, είναι πως τα πρώτα ειδικά χρόνια των '10s, το -crust κόλλαγε σε πάρα πολλές περιγραφές δίσκων/συγκροτημάτων από δισκογραφικές και 'zines. Ξαφνικά δηλαδή, ένα αξιοσημείωτο μέρος του metal underground ανακάλυψε την “απλότητα” ας πούμε της εξίσωσης του crust, και μιας και μέχρι εκείνα τα χρόνια έβγαιναν τρομερές δουλειές, πολλοί είπαν να περιβάλλουν την βρωμιά του ήχου τους με μια εξωτική ταμπέλα, έγινε μια underground metal μόδα.
Εκεί οφείλεται για μένα και η υπερπροσφορά, πολλοί metal μουσικοί θα φτιάξουν ένα νέο project, θα βάλουν d-beats και μέταλ κιθάρες θα κοτσάρουν ένα κραστ, που μπορεί να είναι και stenchcore, κανείς δεν καίγεται πλέον, και στο διαδίκτυο των ως επί το πλείστον rock/metal 'zines θα ανακυκλωθεί, με αποτέλεσμα να δίνεται αυτή η αίσθηση, αφού ίσως είναι πιο εύκολο να βρεθεί μουσική με αυτή την ταμπέλα πλέον.
Η σχέση με το black metal είναι ειδική περίπτωση. Εδώ ο Fenriz είχε παραδεχθεί πως όταν άκουσε His Hero Is Gone θέλησε να αρχίσει να συνθέτει riffs όπως αυτοί, μιας και πίστευε πως φτάσανε στο αποκορύφωμα αυτού που εκείνος θα ήθελε να κάνει (d-beats υπήρχαν ήδη από το “A Blaze In The Northern Sky”, ελέω Hellhammer επιρροών). Αυτό οφείλεται και σε σημαντικό βαθμό στο γιατί αλλάξανε τον ήχο τους οι Darkthrone, και εκεί έμπασαν και πολύ ακραίο κόσμο στο crust, όπως τον μπάσανε και στο epic/speed metal, νομίζω είναι μια παράμετρος που συχνά αγνοείται, η σημασία των Darkthrone δηλαδή. Εγώ δηλαδή, αν εξαιρέσω τους Discharge και την '80s σκηνή, από του “The Cult Is Alive” βρήκα δίοδο (τρελά αδικημένος δίσκος).
Βέβαια το παρακλάδι αυτό, έχω την αίσθηση, πως δεν άντεξε την ορμή που όπως λέτε είχε τότε, καθώς δημιουργήθηκε ,και οι μπάντες δρούσαν εντός ενός εξωσυστημικού πλαισίου σε σχέση με την βιομηχανία, αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι, με αποτέλεσμα, όπως ίσως συμβαίνει παραδοσιακά, το καλλιτεχνικό (μουσικά) άνοιγμα (που εγώ θεωρώ πως υπάρχει σε σημαντικό βαθμό απλά με διαφορετικά κριτήρια) να ερχόταν δεύτερο, μιας και είναι, πιστεύω, δύσκολο να διατηρηθεί κάποιος ακμαίος για χρόνια σε μια ανεξάρτητη σκηνή που δεν ισχύουν οι παραδοσιακές ανέσεις της μουσικής βιομηχανίας. Λέγοντας αυτά, η σταθερότητα της ελληνικής σκηνής έως τώρα, είναι ακόμη πιο σημαντική για μένα.
Akrasia 
Επίσης space crust λένε πως παίζουν οι τρομεροί Autarch (ακόμη λιώνω την περσινή δισκάρα!)
1 Like
Μεγάλη επιρροή ο fenriz συμφωνώ.Στο foad μέσα με μπλούζα world burns to death,η αλλού uncurbed, τί να είναι αυτά αναρωτιέμαι τότε.Μετά μιλάει για detestation κάπου (circle the wagons κομμάτι έχουν).
Ακόμη μια σύνδεση με μεταλ ήταν και το hammer .Ανάμεσα σε κριτικές που έθαβε πανκ υπήρχαν αναφορές σε Disrupt,Phobia,Catharsis,Magrudergrind κ.α.με πολύ καλά λόγια.
Τώρα για καθίζηση θα πω ναι για stench kai neocrust μόνο και μόνο επειδή η προσοχή μου δεν είναι στραμένη σ αυτα τα είδη και δεν γνωρίζω.Οχι για d beat,hardcore punk.
Τελευταίο που μ αρεσε πολύ ήταν οι Lifeless Dark (παλι φενριζ πρόταση νομίζω)
Επίσης Swordwielder και Ιnstict of survival.
Και κάπου εκεί κανα δυο χρόνια μετά τa live tragedy έρχεται και το πανκ ροκ πχ terrible feelings και το post punk revival px estranged ,ξυλώθηκαν τα περισσότερα ραφτά και δεν ξαναέψαξα τόσο αυτό το είδος. Για μένα λεώ ε δε γενικεύω.
2 Likes
Σχετική- άσχετη κυκλοφορία που προτάθηκε από το bandcamp daily, αλλά έχει τρομερό ενδιαφέρον και είπα να την αφήσω εδώ για όποιον ενδιαφέρεται:
House/electro/techno δίσκος διασκευών σε classics από ιστορικές crust μπάντες, που συνοδεύεται από μια πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση (και για τους Amebix αλλά και για τον σκοπό πίσω από την υλοποίησή του). Έχω φάει μεγάλο σκάλωμα να καταλάβω πως πάτησε πάνω στα riffs.
Οι The Soft Pink Truth είναι το solo project του Drew Daniel, μέλους του electro ντουέτου Matmos. Αυτό είναι ο τρίτος δίσκων house διασκευών, μετά από το “Do You Want New Wave Or Do You Want The Soft Pink Truth”, που ήταν διασκευές σε punk/hardcore μπάντες, και του “Why Do The Heathen Rage” με black metal. Στο τελευταίο, είναι, ξανά, απολαυστικό το disclaimer που το συνοδεύει.
Πάντως έχει ενδιαφέρον αυτό που λες, γιατί νομίζω το φαινόμενο ήταν πολύ πιο γενικό. Θυμάμαι η τελευταία Mountza είχε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τους crust-άδες που επ-ανακάλυψαν το post-punk/gothic στοιχείο, όχι μόνο για τους ακροατές, αλλά και για τους μουσικούς που σχημάτισαν διάφορα τέτοια projects.
(Και λίγο αργότερα φτιάχτηκαν οι Chain Cult για να επιβεβαιωθεί εις διπλούν η παραπάνω παρατήρηση )
Καλά, Αποστόλη, μας έκαψες με την παραπάνω πρόταση. “Space Formerly Occupied by An Amebix Cover But Fuck That Guy for Being a Holocaust Denier” γράφει ο θεός, χαχαχα.
3 Likes
Δεν το είχα πάρει χαμπάρι, οπότε δεν το πέτυχα live. Το είδα χτες. Δεν μπορώ να διανοηθώ τι ΗΧΑΡΑ είχανε.
Ωστόσο όταν το έμαθα είχα (και διατηρώ ακόμα) κάποιες επιφυλάξεις ως προς την αναγκαιότητα/χρησιμότητα live streaming συναυλιών (ακόμα και για οικονομική ενίσχυση) από D.I.Y. μπάντες.
Έβγαλαν λίγο την πίστη αλλά έστω και με καθυστέρηση κυκλοφόρησε.
Νέος δίσκος από τους Life. Πάλι με συγκεκριμένο κόνσεπτ και ιδιαίτερη θεματική.
3 Likes
Πολύ αργοπορημένα να πω ότι το από πάνω είναι σωστός οδοστρωτήρας (με τέτοιο ήχο στο μπάσο δε γινόταν αλλιώς). Πάλι καλά που αναφέρθηκε γιατί δεν τους ήξερα, και ήταν αφορμή ώστε να ακούσω και το ντεμπούτο τους που θεωρώ απλά ε-ξαι-ρε-τι-κό-τα-το, το “The world lies across them”. Εξωφυλλάρα, stenchcore που θυμίζει Hellshock, φωνητικά εντελώς black metal στο παρανοϊκό στυλ του Dead και κάτι drums που σε συνεπαίρνουν. Πραγματικά, αν κανείς δεν το έχει ακούσει, να το κάνει άμεσα!
2 Likes