Νέο EP από τους Σουηδούς Illvilja (τους καλούς ,όχι τους άλλους 
)
Έψαψνα να δω αν είχα αναφέρει το ντεμπούτο τους “Livet” από το 2019 αλλά πάπαλα, ίσως γιατί μου είχε φανεί λίγο by the numbers σουηδίλα.
Εδώ όμως το blackened crust τους ακούγεται πολύ πιο ενδιαφέρον.
Κυκλοφόρησε πριν καμιά εβδομάδα τούτο δω το ντεμπούτο που πολύ το περίμενα από όταν είχε πέσει στην αντίληψή μου το single-άκι “Häktad” που συνδυάζει post-punk με crust:
Dark neocrust σουηδίλα από τους Knivad, ενώ καταφέρνει και βγάζει ατμόσφαιρα και μαυρίλα χωρίς να πέφτει σε πολλά extreme metal μονοπάτια, όπως γίνεται συχνά τώρα τελευταία. Πακέτο με τους μίζερους στίχους αρκετά εθιστικό και ευχάριστη έκπληξη που λιώνεται τις τελευταίες ημέρες.
Μένω σουηδικά γιατί οι M:40 έβγαλαν νέο EP και αν και πάλι μου ηχούν by the numbers (αν και περνάω εξαιρετικά καλά με αυτά τα ηχοχρώματα), έχουν μέσα απρόσμενη κομματάρα-συνεργασία με τον Erik Gärdefors των φοβερών Grift των οποίων το περσινό “Budet” ήταν στα 4-5 καλύτερα πράγματα που άκουσα μες την χρονιά και κάπως δένει πολύ καλά ρε γαμώτο η πίκρα του με την οργή τους:
Τέλος, για να κλείσω τον μονόλογο-σεντόνι, όσοι αρέσκεστε στους τεράστιους Fall of Efrafa, Morrow, και τα συναφή projects, που φλερτάρουν έντονα με post-metal αυτό εδώ το ιταλικό (με τέτοιο όνομα τι να έπαιζαν )
Αυτά.
edit: Γιατί το ξέχασα και κρίμα είναι:
O frontman των Solstafir είπε να κάνει τη σόλο φάση του αλά σουηδία των '90s (Disfear κλπ) και έβγαλε crust δίσκο ο οποίος χωρίς να συγκλονίζει είναι τιμιότατος:
edit 2:
Αφού σπαμμάρω μόνος μου και δεν με αφήνει το αγαπητό φόρουμ να κάνω 4ο σερί ποστ, dis-τυχώς, κάνω έντιτ και αναφέρω αυτό το υπέροχο feature άρθρο του σπουδαίου Ian Glasper, έτσι γιατί έπεσα πάνω του:
Τρομερος δισκος blackened crust απο NAG
Ναι ρε γαμώτο, ναι.
Ορμώμενος από το παραπάνω post, και ψάχνοντας τη δισκογραφία των πολύ αξιόλογων Autarch, έπεσα πάνω στην περίπτωση των Landbridge, με τους οποίους μοιράζονται ένα split. Οι Landbridge τους πατάνε κάτω στον συγκεκριμένο δίσκο (είπαμε: στα split πάντα συγκρίνουμε τις πλευρές), οπότε τους έψαξα παραπάνω. Έχουνε κυκλοφορήσει μόλις καμιά δεκαριά τραγούδια συνολικά (με τα καλύτερα να βρίσκονται στο συγκεκριμένο split), και πραγματικά είναι ο ορισμός του neo-crust που γουστάρω: δεν πάνε καθόλου προς post πράγματα, αλλά βουτάνε εντελώς στις φόρμουλες των Tragedy, From Ashes Rise κλπ. Έχουνε τέλεια μελωδικά d-beat riffs και χρησιμοποιούνε πετυχημένα και πιο αργά/mid-tempo riffs.
Εγώ προτείνω ανεπιφύλακτα να τους ψάξουν όσοι αρέσκονται στις παραπάνω μπάντες, γιατί προσωπικά δε μου βγάλανε τίποτα το τετριμμένο και βαρετό, αλλά απεναντίας έχουνε έντονες μελωδίες που σου μένουν και τα τραγούδια τους είναι υποδειγματικά δομημένα.
Τα αρρωστάκια από τη Γαλλία επέστρεψαν όπως μας αξίζει και ο δίσκος είναι απολαυστικότατος.
Ειδική μνεία στο description:
Q: Do you really want to read an umpteenth generic blurb about yet another random d-beat punk band?
A: No you don’t. So let’s hear it from the, er, fans?:
“I don’t have a clue what d-beat is, but those guys seem alright?” – Charles, local bartender
“Fucking thieves stealing riffs and getting away with it.” – Asocial (μπαντάρα)
“…wait, they stole riffs too?” – Bambi, Stoke-on-Trent, UK
“OK boomers” – Emma, 16
θα προσθέσω και εγώ ένα:
@Leper_Jesus : “δεν με ενθουσιάζει πλέον το d-beat μωρέ, γιατί να το ακούσω αυτό;”
Αχαχαχα.
Αφού δεν το πόσταρε άλλο μέλος του φόρουμ (ονόματα δεν λέμε - υπολήψεις δεν θίγουμε), το κάνω εγώ.
Την προσοχή σας παρακαλώ, γιατί 13 χρόνια ήταν πολλά.
Νέος δίσκος από Hellshock το καλοκαίρι, Black Water Records. Σταματάω εδώ για να διατηρηθεί κόσμιο το επίπεδο. Τι έκπληξη ήταν αυτή.
Κατά δεύτερον,
δεν έλεγα τίποτα άλλο, από τις πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών για μένα:
In Alex CF we trust.
Για όσους δεν τον γνωρίζουν, οπως είχα γραψει κ παλιοτερα, ο τυπαρας ειναι:
Όλα τα ( πολλα ) projects του παρουσιαζουν ενδιαφέρον, οπότε αναμένουμε με αγωνία κ συγκίνηση
Πάρε και μια εικόνα από τους guests σε αυτό τον δίσκο, για να σου χτίσω hype:
Δεν ξέρω, έχω μεγάλες προσδοκίες, αν και προτιμώ το ντεμπούτο των Morrow (“Covenant Of Teeth”) από το “Fallow” που ακολούθησε.
Anopheli (ξεχωριστή θέση in my books), LB που ανέφερες, Archivist, Carnist, άστα να πάνε, όπως τα λες, αναμένουμε.
Κατά τα άλλα, το είχε ποστάρει κάπου και η @power_fades παλαιότερα, αλλά το ξαναρίχνω, γιατί μαζί με Bombardement παίζει και αυτό το raw d-beat καφριλίκι διαρκώς τις τελευταίες ημέρες:
Όσοι/ες νιώθουν με νεότερα σχήματα τύπου Destruct και γενικότερα scandi-core (με γερές δόσεις Ιαπωνίας), ορμάνε. Απόλαυση.
edit: Οι Ισπανοί Ekkaia θα κυκλοφορήσουν ολόκληρη τη δισκογραφία τους σε τριπλό βινύλιο τον άλλο μήνα, remastered.
Την ανέβασαν και δωρεάν (legit δωρεάν :P) , μαζί με στίχους (ισπανικά - αγγλικά):
To “Demasiado Tarde Para Pedir Perdon” (2004 - πρώτα 9 κομμάτια της συλλογής) παραμένει ένας από τους καλύτερους δίσκους μελωδικού neo-crust/screamo όλων των εποχών για μένα, οπότε ευκαιριάρα. Τι συγκρότημα, τι μουσικές, τι συναίσθημα.
Αυτά.
Πρακτικά οι Light Bearer (ίδια μέλη), απλά δεν συνεχίζουν την θεματολογία που είχαν.
Ωπ, να ένας αρχαίος συμφορουμιτης!
Αρχικά, θνξ για το τιπ!
Παρόλο που όντως έχω πραγματικα μεγαλη αδυναμία στους Light Bearer, αυτό εδώ καπως μου είχε διαφυγει, όλο αυτό το τρίμηνο, απ όταν πρωτοεδωσαν σημα, όπως είδα τωρα.
Κ ακομα κ μετα από το ποστ σου, όσο κ να έψαξα, περα απο το πολυ λακωνικό τους bandcamp, κ την αντίστοιχη ( εξίσου λιτή) προσφατη σελίδα τους στο fb, δεν βρήκα κάτι άλλο.
Μου έκανε εντυπωση το γεγονός ότι ο Alex δεν τους αναφερει πουθενά στις δικές του σελίδες.
Αν έχεις κάποια παραπανω πληροφορια για την δική του εμπλοκή σε όλο αυτό, θα το εκτιμούσα.
Όσο για το ίδιο το project, το θεματικό premise μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Για το τραγούδι, από μια πρωτη ακροαση, μπορώ να πω ότι έχω ανάμεικτα συναισθήματα.
Πατώντας το play, από την μια σχεδόν συγκινήθηκα στο άκουσμα συγκεκριμένων δυναμικων/ ατμόσφαιρας ( ειδικά στο τελευταίο τετραλεπτο), αλλά από την άλλη μου φάνηκε κ αρκετά μουδιασμένη/ μικρότερη/ κουρασμένη εκδοχή των ίδιων των Light Bearer και των όσων φοβερών είχαν κάνει σε εκείνους τους δυο δίσκους.
Οποτε για αρχή, θα το αφήσω στην άκρη, αναμένοντας το συνολικό αποτέλεσμα.
Όπως κ να χει, πολυ ενδιαφέρουσα πληροφορια που μου είχε διαφυγει ( κ πιθανότατα, οχι μονο σε μένα).
Αυτά ειναι τα καλά του φόρουμ.
Δε συνηθίζω ν’ ακούω μεμονωμένα κομμάτια από νέες κυκλοφορίες, γιατί προτιμώ να έχω όλο το album στα χέρια μου (ή στον φάκελο μου, τέλος πάντων), αλλά εδώ δεν κρατήθηκα. Και, φυσικά, ο πειρασμός μου ανταμείφθηκε: τι ΕΙΣΑΓΩΓΑΡΑ είναι αυτή, τι Bolt Thrower-ίλα ξεχύνεται πάλι, πόσο βαριά παραγωγή, πόσο τέλειες ανατολίτικες μελωδίες. Και δεν πρέπει ν’ άλλαξαν και πολλά μέλη από παλιά ε, νομίζω στη φωτογραφία αναγνώρισα τουλάχιστον 3 παλιούς. Τι ανέλπιστη επιστροφή ήταν αυτή, σφυρίξτε όταν βγει όλο, γιατί δε θα το πάρω χαμπάρι.
Είπαμε πόσο υπερδίσκος είναι το Morrow; Να το ξαναπούμε;
Σε άλλα νέα, νέο άλμπουμ από τους Ήλιος Θανάτου (“Μαρμαρωμένη Απόγνωση”) τέλος του μήνα. Το πρώτο δείγμα σκίζει, κατάμαυρο:
Επίσης, μια ικανοποιητικότατη Tragedy-ίλα για την ακόρεστη δίψα μας:
Κυκλοφόρησε επιτέλους και το νέο Myteri, για όσα ενδιαφέρονται. Τρομερό το σπλιτ με Procrastinate το 2019, ενώ το λέω ξεδιάντροπα, για μένα το “Ruiner” του '17 είναι από τα καλύτερα πράγματα στο ύφος τα τελευταία χρόνια.
Όταν παίζεται σωστά ρε γαμώτο, δεν συγκρίνεται με τίποτα. Εδώ πάνε και σε (ακόμη) πιο απλωμένες μελωδίες και ατμόσφαιρες, Σουηδοί αφού, για να δούμε πόσο θα κολλήσουμε αυτή τη φορά.
crust Portland
To λες και crust
Πολύ ενδιαφέρον με τις industrial/space/Peni επιρροές του.
Κάτι μου έλεγε το όνομα και θυμήθηκα έπειτα από ψάξιμο (λόγω εξωφύλλου) πως με είχε πιάσει το “Survival / Despotism” Ep του 19 αλλά δεν είχα ασχοληθεί παραπάνω, ευκαιρία με το full length τώρα.
Το πέτυχα κατά τύχη και βλέπω πως βγήκε σε remastered συλλογή και με κακή αφορμή δυστυχώς.
Θαρρώ πως είχα ακούσει το δεύτερο demo κάποτε. Όταν ακούς μετά από χρονιά σου κάθεται πιο καλά. Ειδικά το πρώτο demo μέχρι το Religius System φωτιά.
Αξίζει ακρόασης.
