Λοιπόν, τι λέτε για το Hellshock; Για τα γούστα μου μπαίνει πολύ δυνατά με τα 3 πρώτα αργόσυρτα κομμάτια -μπορεί να μην αποτελούν κάτι το πρωτότυπο, αλλά αυτό είναι το στυλ τους που γουστάρω, κι ας είναι λίγο τετριμμένο. Κορυφαία, επικά leads (με μία εσάνς Tragedy ή με προκαταβάλλει η συμμετοχή Burdette;), heavy riff-άρες, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Στα επόμενα 3 που ανεβαίνουν λίγο οι ταχύτητες προσωπικά βαριέμαι λίγο, δηλαδή ψιλο-άνισος ο δίσκος, σε καμία περίπτωση δεν φτάνει τα επικά επίπεδα του προπέρσινου.
Εντομεταξύ κι αυτοί και οι Catharsis πολύ φειδωλοί, ρε παιδάκι μου, 6 κομμάτια έκαστος, τι να το κάνεις; Για τους οποίους Catharsis, by the way, βρίσκω ότι ήμουν λίγο αυστηρός στις πρώτες μου εντυπώσεις. Απολαμβάνω το album, παρ’ όλο που (ξαναλέω) ανατριχίλες του παρελθόντος δεν βίωσα. Δεν ξέρω αν θα έρθει και κωλοτούμπα εκ μέρους μου (δεν νομίζω), αλλά μπαίνει και ξαναμπαίνει συνεχώς το γαμημένο, ακούγεται άψογα κάθε φορά.
Το φέρνω εδώ, γιατί είχες δίκιο και καλά τα είπες, μάλλον, δηλαδή έφτασα στο σημείο έπειτα από εντατικό λιώσιμο να πω, πως, δεν ξερω που το κατατάσσω φέτος αλλά μιλαμε για πολυ μεγαλο δίσκο. Πάρα, πάρα πολύ. Οχι πως το προηγουμενο υστερούσε και πολύ δηλαδή, αλλά είναι μοναδικό το τι κάνουν ηχητικά.
On topic επίσης, τα γραφω και εδω μιας και απλα τα εχω βαλει στο “τι ακουτε κλπ”:
To νέο Deadsky είναι σκληρό crustcore/stench από Profane Existence, για γερά γούστα, με μέλη από Appalachian Terror Unit (αχ) και περνάμε υπέροχα:
και φυσικά το νέο Psych-War για όσα θέλουν 90ς σουηδίλα με έξτρα βρωμιά και θεωρούν τα τελευταία Wolfbrigade πολύ ροκενρολ.
