Πώς γίνεται τοσα χρόνια μετά ο κόσμος ακόμα να μην καταλαβαίνει τι έχει γίνει με τον Woody Allen, μου κάνει τρομερή εντύπωση.
2 Likes
Φυσικά πολλοί δεν έχουν ιδέα και όταν πεθαίνουν κάποιοες προσωπικότητες, ξάφνου εμφανίζονται για επικήδειο. Κρίμα πάντως.
1 Like
Καλά ναι, γι αυτό λέω πχ “δείχνουν να”. Πολλά παίζουν στα σόσιαλ, απλώς αυτή την φορά είναι εξαιρετικά μαζικό και εξαιτίας αυτού σε εμένα έχει λειτουργήσει με έναν συγκινητικό τρόπο. Παράλληλα προσωπικά δεν με αφορά να βγάλω το μέτρο του πόσο άρεσε στον καθέναν / πόσο τρου φαν είναι ή ό,τι.
1 Like
Πάντως καλύτερα αυτό από τα χρόνια πολλά σε νεκρούς.
Ή μάλλον “χαρούμενα γενέθλια”.
1 Like
Η αλήθεια είναι πως είναι τουλάχιστον συναρπαστικό το να αναλογισθεί κανείς πόσο δυσπρόσιτο και ιδιαίτερο σινεμά έκανε ο Lynch (και πόσο πολεμήθηκε ποικιλοτρόπως επί τούτου σε σχεδόν κάθε του νέα ταινία, όπως όλοι οι σκηνοθέτες που σπάνε τη νόρμα) και πόσο κόσμο φαίνεται να έχει αγγίξει ο θάνατός του -και να κάνουν αυτόν τον (πρωτοφανή για εμένα, ειδικά δεδομένης της παραπάνω συνθήκης) χαμό στα social:
Σπανίως φεύγει από τη ζωή ένας καλλιτέχνης τέτοιου βεληνεκούς, ο οποίος επαγγελματικά έμεινε πιστός στο όραμά του μέχρι τέλους, ενώ ήταν παράλληλα διαρκώς και at the peak of his game: δεν έκανε καμία έκπτωση πουθενά, έκανε ακριβώς ότι γούσταρε και συνέχεια επαναπροσδιόριζε την τέχνη του μέσω του σινεμά (το Inland Empire ήταν αυτό ακριβώς το πειραματικό σινεμά που περίμενες να κάνει ο Lynch μετά το Mulholand και όχι να επαναπαυτεί στις δάφνες του) της τηλεόρασης (τί να πει κανείς για το Twin Peaks: The Return που δεν έχει χιλιο-ειπωθεί) τη μουσική και τη ζωγραφική/γλυπτική (και μόνο που αφιερώθηκε σε αυτά τα τελευταία χρόνια γιατί έτσι ένιωθε λέει τα πάντα -άσε που οκ, η δισκογραφία του ε γαμάει).
Ήταν εν ολίγης μια από τις πιο ολοκληρωμένες μορφές καλλιτέχνη τέτοιας φήμης και ειδικού βάρους… όλων των εποχών; μάλλον/σίγουρα ναι -τι λέμε τώρα. Και έφυγε πλήρης και ξαναλέω, at the peak of his game (καθώς όλοι κρυφά προσμέναμε και νέα του σειρά στο netflix, όπως και φημολογούνταν τα τελευταία χρόνια).
Και αυτό είναι κάτι που σίγουρα προσμέτρησαν όχι μόνο οι σινεφίλ ή οι ευρύτεροι φίλοι του σινεμά, αλλά και το πιο “φασεΐκο” κοινό που αντιλήφθηκε το παραπάνω και που έχει ένα σημαντικό μερίδιο συμμετοχής στον σημερινό media-κο χαμό.
Ε και οκ, τα αυτονόητα επίσης → έχουμε 2025 και ο Lynch υπήρξε ένας άνθρωπος με μηδενικό controversy γύρω από τη προσωπική του ζωή, κρατώντας πάντοτε ένα profile χαμηλό και εκκεντρικό παράλληλα.
Σπάνιες συνθήκες επίσης - καθοριστικές όμως, σε συνδυασμό με όλο του το καλλιτεχνικό background για τέτοια επίπεδα δημοφιλίας στο πιο ουδέτερο/τεσπά… “αυτό” το κοινό 
12 Likes
Επίσης δεν είναι ποτέ αργά να γίνει ξανά bump σε ένα από τα καλύτερα videos σε ολόκληρο το youtube
13 Likes
Τελευταίο post και σχολάσαμε
https://www.more.com/gr-el/tickets/cinema/david-lynch-forever/?utm_medium=email&utm_source=PR&utm_campaign=2025-01-17_DavidLynchxCinoboPatision
για όποιον ενδιαφέρεται, τα τικέτα φεύγουν γρήγορα - το βράδυ/βαριά αύριο πρωί θα είναι, εικάζω, sold out
Τα λέμε εκεί - και όποιος έρθει ας πει ένα γειά 
(να του ζαλίσω τον έρωτα και στο τετ α τετ)
5 Likes
Δεν μπορεις κι αλλο ντε
Ομολογώ τα τελευταία χρόνια δυσκολεύομαι να βρω κάτι να σχολιάσω σε θανάτους γνωστών καλλιτεχνών, ακόμα και άτομα που εκτιμούσα για το έργο τους όπως ο Lynch.
Απλά κάθομαι και βλέπω στο youtube διάφορα βιντεάκια του. Όχι σκηνές από ταινίες αλλά δικά του βίντεο. Μπορούσε να κάνει το οτιδήποτε να μοιάζει off world και σουρεαλ.
Μάλλον θα χώσω το Eraserhead σήμερα.
9 Likes
Με αφορμή το θάνατό του, ωστόσο, έχουν επανέλθει στην επιφάνεια ένα σωρό πράγματα που έκανε ή τον αφορούσαν, κι έτσι μαθαίνω αρκετά ωραία ή αστεία trivia. Δεν ήξερα, ας πούμε, πως είχε για χρόνια ένα στριπ σε εφημερίδα, που λεγόταν “The Angriest Dog in the World” (και το οποίο είναι αρκετά σουρεάλ και μόνο ο Λυντς θα μπορούσε να έχει γράψει κάτι τέτοιο)
Τώρα πριν λίγο είδα αυτό και ζεστάθηκε λίγο η καρδούλα μου
5 Likes
Μεγάλος καλλιτέχνης. R.I.P.
Πραγματικά έχω εντυπωσιαστεί από το πόσοι από το ιντερνετ μου έχουν πάθει απ’την απώλεια του Lynch. Έχουν πάθει ακόμα και οι περισσότεροι Σοσιαλιστές κλπ που έχω στο twitter μου.
Έγραψε και ο Ζιζεκ κατι…
Δεν ξέρω αν είναι ο εκ δημοκρατισμός της τέχνης που έφερε η πειρατεία του ιντερνετ ή είναι το γεγονός πως το ιντερνετ όλων μας γίνεται όλο και περισσότερο ένα echo chamber που σου στέλνει την ηχώ σου πίσω σε εσένα …ή και τα δύο μαζί.
Μπορεί επίσης επειδή ουσιαστικά έγινε γνωστός στην εποχή των Millenials οπότε τον νιώθουμε περισσότερο δικό μας από άλλους.
3 Likes
Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης.Ο no1.
Έχω δει δεκάδες φορές τις ταινίες του, έχω καταναλώσει τόνους αλκοόλ όταν τις παρακολουθούσα.
Έχω ακούσει τα άλμπουμ του.Εχω δεί τα έργα του.
Τα βίντεο που ανέβαζε στο YouTube την καραντίνα, κάθε μέρα δύο βίντεο, ένα με τον καιρό στο LA και το δεύτερο την κλήρωση.
Αν μου δινόταν η ευκαιρία να επιλέξω κάποιον να δω από κοντά, θα ήταν ο David Lynch.
Μου έδωσε το highlight της ζωής μου στο σινεμά, όταν παρακολουθούσα το inland empire σε κάποιο σινεμά στην Ομόνοια, όταν είχε κυκλοφορήσει.
Στην αίθουσα ήμασταν 3 άτομα. Ο ένας έφυγε βρίζοντας στη μέση του φίλμ,ο άλλος κοιμότανε στις πίσω θέσεις του σινεμά, εγώ απολάμβανα το φίλμ, πίνοντας μπύρες και ενώνοντας τα κομμάτια.
Υγ.Το fire walk with me είναι καθαρό 10αρι, μετά τον τρίτο κύκλο του twin peaks.
5 Likes
Δεν μπόρεσα να πάω λόγω δουλειάς… πώς ήταν; Ποια ταινία έπαιξε τελικά;;
1 Like
inland empire - θα κάνω και ένα αναλυτικό post αργότερα
1 Like
Xτες βράδυ Cinobo Πατησίων λοιπόν, είχαμε το “μνημόσυνο” του David Lynch με ταινία - έκπληξη → η οποία ήταν τελικά το Inland Empire, το πνευματικό αδερφάκι του Mulholand Drive (γνωστό λίγο το backstory της - η αρχική του πρόθεση ήταν ένα companion piece, το οποίο σταδιακά εξελίχθηκε σε μια αυτόνομη ταινία) και η τρίτη της Τριλογίας του Los Angeles (όπως συχνά-πυκνά αναφέρονται και νοούνται πλέον σήμερα από μεγάλη μερίδα θεατών και κριτικής τα Lost Highway/Mulholand Drove/Inland Empire, τρεις ταινίες των οποίων η κοινή αφετηρία και γραμμή τερματισμού είναι το σύγχρονο Hollywood σε πρώτη φάση και σε 2ο χρόνο η ευρεία έννοια της ταυτότητας/ρόλου μέσα σε εκείνο).
Το μόνο κακό της υπόθεσης: πήγα σερί σχεδόν από δουλειά και έχοντας ίσα ίσα πάει σπίτι πριν για φασίνες, οπότε μαζί με καθυστερήσεις κτλ το λήξαμε 02.00 (γιατί είναι και 180 λεπτά).
02.00 για εμένα είναι ώρα που συνήθως είμαι στο τρίτο όνειρο/τρίτος καφές στο Red Room του Black Lodge - άρα χτες ζορίστηκα πάρα πολύ.
Anyway, το Inland Empire είναι μια ταινία που προκαλεί μεν - ανατρέπει δε πάμπολες παραδοσιακές αφηγηματικές δομές αλλά και οπτικές νόρμες.
Επικεντρώνεται στη Nicky Grace, μια ηθοποιό που αναζητά τον ρόλο της ζωής της, ενώ ταυτόχρονα βιώνει μια σειρά από περίεργες εφιαλτικές καταστάσεις. Ο ρόλος που κερδίζει είναι ο πρωταγωνιστικός ενός μελοδράματος, το οποίο φέρει και μια σκοτεινή ιστορία στο προσκήνιο - καθώς οι προηγούμενοι πρωταγωνιστές του έχουν δολοφονηθεί. Aνακαλύπτει σταδιακά ότι η ζωή της αρχίζει να συγχωνεύεται με τον ρόλο που ερμηνεύει, δημιουργώντας της μια αίσθηση παρακολούθησης και αποξένωσης.
Η πρωταγωνίστρια φυλακίζεται σταδιακά στο σπίτι της, το οποίο έχει μεταμορφωθεί σε έναν εφιαλτικό λαβύρινθο όπου μαζί με αρκετές κοπέλες από την Ανατολική Ευρώπη θα ξεκινήσουν ένα παράξενο casting - όλα μέρος του σχεδίου μιας σκιερής οντότητας (βλ. κάτι αντίστοιχο με τον ΒΟΒ του Τwin Peaks).
Σαν να βλέπουμε μια ταινία μέσα στην ίδια την ταινία (το meta ξεφεύγει από τα κοινώς οριζόμενα πλαίσια από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας) το σενάριο προβάλλει και “ξεψαχνίζει” τον ψυχισμό της ηθοποιού, η οποία μετέχει στην ταινία που πρόκειται να γυρίσει ως θεατής και όχι ακριβώς πρωταγωνίστρια - με τον ίδιο τρόπο που ένας εφιάλτης ξεδιπλώνεται και εμείς ανήμποροι τον παρακολουθούμε, όντας άμοιροι να αλλάξουμε ή να προβλέψουμε το τέλος του, το οποίο μας “καίει” σαν πρωταγωνιστές.
Η πρωταγωνίστρια πέφτει στη λαγουδότρυπα μιας ιστορίας που βρίθει ποικιλομορφίας (τόσο αισθητικής όσο και διαλεκτικής), η οποία και πλέει πλέον στα νερά του ασυνείδητου. Αυτό που εξαρχής αναζητά ο ηθοποιός -η αλήθεια πίσω από τον ρόλο- σχηματοποιείται σε μια υπερφυσική μορφή μου αγνοεί το οικείο και φωλιάζει στο ψυχαναλυτικό σπίτι που βρίσκεται εκεί που αδυνατεί να συλλάβει η συνείδηση και το μυαλό.
Η ταινία είναι γεμάτη από συμβολισμούς (οι λαγοί κτλ) και οπτικές μεταφορές που αναδεικνύουν την ψυχική κατάσταση της πρωταγωνίστριας - οι σκηνές εναλλάσσονται διαρκώς μεταξύ της πραγματικότητας και του φανταστικού, με την ηρωίδα να περιπλανιέται σε διάφορους χώρους (από το πλατό της ταινίας μέχρι ένα εφιαλτικό μπουντρούμι στην Πολωνία). Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη από ένταση και αγωνία, καθώς η Nicky προσπαθεί να κατανοήσει την πραγματικότητα γύρω της.
Δεν είναι απλώς μια συνέχεια του Mulholland Drive, αλλά μια αυτόνομη δημιουργία που εξερευνά τις σκοτεινές πτυχές του Hollywood και την ψυχολογία των ηθοποιών. Η Nicky της Dern γίνεται το σύμβολο της αγωνίας και της ανασφάλειας που βιώνουν οι καλλιτέχνες στην αναζήτησή για την αλήθεια του ρόλου και το Inland Empire (In-Land) δεν ακολουθεί τη συμβατική δομή του ψυχολογικού δράματος, αλλά προχωρά σε μια πιο εσωτερική και ψυχαναλυτική προσέγγιση.
Ο Lynch αποτυπώνει τους εφιάλτες και τις φοβίες της Nicky με μια πυκνή ευκρίνεια, δημιουργώντας μια αίσθηση απομόνωσης και απελπισίας. Η Nicky δεν ξυπνά από τον εφιάλτη και η ταινία καταλήγει κάπου στα 2/3 σε μια συγκλονιστική δραματική σκηνή που συνδυάζει την πραγματικότητα με την τέχνη, καθώς η ζωή της έχει έλθει νομοτελειακά σχεδόν σε πλήρη επαφή με την ερμηνεία και δεν μπορεί να συνέλθει από την μέθεξη - γίνεται μόνιμος κάτοικος του ασυνείδητου και ο Lynch την τοποθετεί μέσα στην ταινία μέσα στη ταινία με σκοπό πλέον την λύτρωση, αφού έχει ήδη περάσει από τη διαδικασία του πειρασμού και της συνεπακόλουθης τιμωρίας ενός πολύ επίπονου ταξιδιού προς τον στόχο του ρόλου (αλλά και επειδή δεν είναι κανένας μαλάκας ).
Η χρήση του εξπρεσιονισμού και των ονειρικών στοιχείων προσθέτει βάθος στην αφήγηση, ενώ η ερμηνεία της Laura Dern είναι one of a kind - μιλάμε για συγκλονιστικό commitment σε έναν εξουθενωτικά ψυχοφθόρο και πολύπλοκο ρόλο πολλαπλών αναγνώσεων. Ο Lynch με την καλλιτεχνική του προσέγγιση δημιουργεί ένα έργο απόλυτα ολοκληρωμένο -ένα καθ’ όλα στερεό και συμπαγές κινηματογραφικό ψηφιδωτό που δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις, αλλά προκαλεί τον θεατή να σκεφτεί και να αναλύσει την ανθρώπινη ψυχολογία και την κινηματογραφική τέχνη της εξαπάτησης και της ψευδαίσθησης (ή και όχι).
Και όλα αυτά με τη χρήση μιας ψηφιακής φθηνής κάμερας χειρός, στα 2/3 της ταινίας.
Τίποτα λιγότερο από ένα γαμημένο αριστούργημα - αν έπρεπε να κλείσει ένας σκηνοθέτης σαν τον Lynch της κινηματογραφική του καριέρα, θα έπρεπε να ήταν με αυτήν την ταινία/το απόλυτο Lynch-εϊκό τριπάρισμα.
11 Likes
Ναι σε όλα. Ερμηνεία ζωής από την θεά Dern.
Ακόμα θυμάμαι οταν το είδα πρώτη προβολη σε κάποιο σινεμά (κάπου στο Σύνταγμα, νομίζω;). Ήμασταν βαριά 10 άτομα κι όταν η ταινία τελείωσε είχαμε απομείνει τρεις ή τέσσερις…
Αριστούργημα.
4 Likes
καπως χάρηκα που ήταν αυτή αφου δεν κατάφερα να παρευρεθώ, μιας και
το πρόγραμμα έχει αύριο μάζωξη και μνημόσυνη δέηση με θέαση σε DVD και όποιος αντέξει.
Νομίζω, στον μικρόκοσμό μου, η 2η αγαπημένη μου του άρχοντα πίσω από το Eraserhead, αν μπορούσα να διαχωρίσω κάπως δηλαδή προσωπικά γούστα/κουτάκια από πιο τεχνικές/σφαιρικές προσεγγίσεις.
Τρομερή τελευταία πράξη, τρομερό mic drop από Λυντς.
Καλά τα λες για την “τριλογία”, btw.
3 Likes
Απόλυτη συγκίνηση και ανάταση στους καλύτερους τίτλους τέλους έβερ επίσης!
Θα προτιμούσα να μην γινόταν αυτός ο χαμός βέβαια από κόσμο που έτρεχε να (ξε)φύγει, αλλά ήταν περασμένη η ώρα, κατανοητό.
4 Likes
εγώ πάντως συμφιλιώθηκα με τη μοίρα μου από τη στιγμή που κατάλαβα πως θα βλέπαμε το Inland Empire και έφυγα με το πάσο μου στο τέλος 
1 Like