Τα δύο singles από τον νέο δίσκο των Aeviterne έχουν αίσθηση end-of-the-year meterial για το επερχόμενο άλμπουμ (18/3) θα πω, με το δεύτερο ειδικά να είναι εκπληκτικό:
Tech-death metal με μπόλικα industrial/post-punk ρυθμικά στοιχεία. Μέλη από Flourishing, Miasmatic Necrosis και Artificial Brain, οπότε αν γνωρίζει κανένα τις μπάντες το πράγμα μιλάει από μόνο του.
Κατά δεύτερον, την επόμενη Παρασκευή (18/2) βγαίνει το ντεμπούτο των Pyrrhic Salvation που μέσα σε 28 λεπτά έχει πλούσια πληροφορία, αλλά θα επεκταθώ σε σχετική κριτική.
Να σημειώσω μόνο πως αυτοί οι τύποι αποφάσισαν να παίξουν επίτηδες άτσαλο tech/dissonant black/death metal γιατί θεωρούν πολύ αποστειρωμένο το ιδίωμα, και όλα, ακόμα και η μέτρια παραγωγή στα τύμπανα, του δίνουν μια υπέροχη χύμα αίσθηση.
Εμένα πάντως μου έπεσε το σαγόνι. Οι τύποι συνδυάζουν απίστευτα σύγχρονες τάσεις και κλασικό τσαμπουκαλίδικο attitude, σε ένα αποτέλεσμα ελαφρώς ραφιναρισμένο μεν, ορμητικό δε!
Invictus Productions is proud to present Time’s Withering Shadow, a special split album between Malthusian and Suffering Hour. The CD version will be released on May 6th, to coincide with Suffering Hour’s upcoming European tour, with vinyl to follow in approximately July.
A pact forged in the oddest regions of Hell on tour in 2019, with Time’s Withering Shadow do Malthusian and Suffering Hour present a sidestep from their normal offerings with this twisted trip through a dying mind. Both bands venture further into the experimental on their respective sides without losing sight of the horrible chaos they are known for. Time’s Withering Shadow presents five tracks across 41 minutes of exclusive material: the musical equivalent to being attacked by knife wielding gypsies in some shithole, backwater truck stop in Eastern Europe. Mind-mangling death metal at its finest - and weirdest! CD cover and tracklisting are as follows:
Δεν θα εκφραστώ χυδαία, θα περιοριστώ μόνο στο “το περιμένω με πολύ πολύ μεγάλη ανυπομονησία”. Είναι αμφότερες μπάντες που ηγούνται στον ήχο τα τελευταία χρόνια και θεωρώ πως με κάθε κυκλοφορία τους προσφέρουν ποιοτικότατη μουσική και μια φρεσκάδα που απαιτείται στον κάπως κορεσμένο ήχο του death/black. Το concept δε είναι πολύ ενδιαφέρον και νομίζω ταμάμ και για τους δύο, ειδικά όμως για τους Suffering Hour. Για να δούμε!
Θα αρκεστώ στο να σχολιάσω πως διασκευάρα κάνανε οι άτιμοι, δικαιολόγησαν και τις post-punk/death rock αναφορές του “The Cyclic Reckoning” για τις οποίες συζητούσαμε σε σχετικό νήμα.
Μερικές πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες σήμερα, αλλά και μια απρόσμενη έκπληξη. Οπότε, πάμε πάλι, αν και σίγουρα σε αυτό το φόρουμ έχουν αναφερθεί πολλάκις ανά τα χρόνια:
…Που 3 χρόνια μετά την ΔΙΣΚΑΡΑ το “A Sanity Deranged”, ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ του 2019, βγάλανε, έτσι χωρίς προειδοποίηση το επόμενο:
"Never Comes The Storm" λοιπόν και είναι πιο πνιγηρό, πιο κινηματογραφικό, πιο τελετουργικό, πιο νεκρικό. Το gloom είναι εδώ, οι Bolt Thrower ξανά, αλλά και ένα ελβετικό πνεύμα. Αυτά με την πρώτη ενθουσιώδη ακρόαση, για μια μπάντα που εξελίσσεται.
Σε απάντηση στον Old Boy για τους Headshrinker, αποθήκευσε τα αγαπημένα σου στα bookmark (είμαι σχεδόν βέβαιη ότι το ξέρεις ήδη) για να μην ανατρέχεις κάθε τρεις και λίγο πίσω και χάνεις καλλιτέχνες που αλλιώς θα τους έδινες μια ευκαιρία.
Το Sanity Deranged ήταν όντως δισκάρα με τα όλα του!
Έκατσα κι έδωσα 2 ακροάσεις στο καινούριο και δεν έχω ενθουσιαστεί μεν, αλλά από την άλλη αρχίζουν και μπαίνουν σε χωράφια που δηλώνω αναρμόδιος να κρίνω ορθά.
Το κομμάτι που έβαλες και το ομώνυμο είναι τα καλύτερα. Μετά έχουμε 3 “εισαγωγικά” κομμάτια που δίνουν τον τόνο της μυσταγωγίας και το τελευταίο που είναι πολύ doom για μένα. Ταυτόχρονα όμως, αυτά τα 4 κομμάτια είναι που κάνουν τη διαφορά με το προηγούμενο. Τα 2 που μου άρεσαν θα μπορούσαν να είναι και στο Sanity.
Ένα πράγμα που μου αρέσει σε αυτό το σχήμα είναι οι διάρκειες των κυκλοφοριών του. Σε συνδυασμό και με το ότι παίζουν “αργά” πράγματα, τότε μόνο μπράβο μπορώ να πω.
Άσε που έχουν και την ικανότητα να γράφουν στοιχειωτικά leads.
Όντως είναι νέα κατεύθυνση, και σίγουρα πολύ πιο τελετουργική, και δεδομένης της λακωνικότητας της μπάντας σε κομμάτια κλπ, αυτό είναι λογικό να παίζει ρόλο στην κρίση σου και γενικά.
Θα δείξει πως θα καταλήξει ο δίσκος μέσα μου, δεν είμαι και ψύχραιμος με τα πεπραγμένα των κυρίων, αλλά το άτιμο θέλει ειδική προσέγγιση πριν πατήσεις play. Το έχουν κερδίσει.
Α.
Πολυθεϊστής;
edit: Για να δούμε αυτή τη φορά τι θα πετύχουν τα καμάρια:
Το άκουσα 3-4 φορές και δεν με κέρδισε για να του δώσω περισσότερες ακροάσεις, το βρήκα μονότονο και βαρετό και νομίζω ότι οι αποθεωτικές κριτικές που έχει λάβει δεν δικαιολογούνται.
Ευκαιρία να το ξανακούσω.
Κι εγώ κάπου εκεί βρίσκομαι. Από τη μια η ηχητική πρόταση που παρουσιάζουν είναι (καλή μεν αλλά) συνηθισμένη, από την άλλη όμως ευχαριστιέμαι το τελευταίο 1/3 του δίσκου.
Είναι αρκετό για να τους διατηρήσω στην playlist μου; Μάλλον όχι, αλλά θα τους ακούσω ευχάριστα όπου τους ξαναπετύχω.
Περιμένουμε κάτι άλλο φέτος στο death; Πλην Venom Prison και Aeviterne το 2022 ήταν φτωχό μέχρι στιγμής (Nightfell τους βάζω στο black).
Το άκουσα δυο φόρες το απόγευμα, δεν με χάλασε - δεν τρελάθηκα.
Δεν ξέρω αν φταίει η παραγωγή, γιατί έχει πέσει δουλίτσα στις κιθάρες, αλλά στα αυτιά μου τα περισσότερα τραγούδια ακούγονται πανομοιότυπα και μετά από λίγο γίνεται κουραστικό.
