Αυτό το “σκέτο εννιά” δηλαδή πρέπει να είναι το σουρεαλιστικότερο φτυάρι που έπεσε ποτέ σε βαθμολογία 
Μπα, δίκιο έχει. Χωρίς να παύει να είναι δισκάρα, το SOP είναι έστω και ελάχιστα κάτω από τη διαστημική τριάδα δίσκων που προηγήθηκε. Έχει επίσης μια αχρείαστη και όχι και τόσο πετυχημένη διασκευή στο “Painkiller”. Όσο για το Control Denied, ναι, δεν είναι 10άρι αφ’ ενός διότι στο χώρο του (power-prog) έχουν βγει πολύ λαμπρότερα διαμάντια και αφ’ ετέρου, δεν προσέφερε κάτι στο χώρο αυτό από άποψη επιδραστικότητας. Αν βέβαια γινόταν τελικά η συνεργασία με Warrel Dane στη φωνή, θα μιλάγαμε για καθαρό 10άρι…(καμένος αλέρτ 'δώθε)
ΥΓ για όνομα του θεού, 9άρια είπε ότι είναι, σιγά το φτυάρι. Εκτός κι αν με τη χαμεριτζίδικη νοοτροπία του “πήξαμε στις βαθμολογίες του 8 και πάνω” θέτουμε πλέον νέα κλίμακα (για 'μένα από 7 και πάνω μιλάμε για αρκετά καλούς δίσκους τουλάχιστον)
(πολυ γαμηστερη btw) διασκευη judas priest απο death. ΔΕν παει πιο μεταλ.
Ναι βρέ απλά το “σκέτο εννιά” γάμησε σαν έκφραση. Και καλά το χαντάκωσε με εννιά
Όπως είπα και πρίν τo SOP δεν μου λέει και πολλά αλλά δεν έχει να κάνει, ο καθείς και κολοτρυπίς. Το θέμα είναι ότι άλλο Death ντέν έχει καρντιά μου δυστυχώς. Για μένα πάντως στην βαθμολογική σκάλα της επαναληπτικής ακρόασης των δίσκων τους το Spiritual Healing είναι πολύ ψηλά με το Human να κρέμεται από κάτω του και το ITP να κρέμεται από τα αρχίδια του Human. To Symbolic μου ακούγεται σαν μίξη του Spiritual Healing και Human/ITP μαζί οπότε προτιμώ να τα ακούω ξεχωριστά. Τα 2 πρώτα ,ευτυχώς, δεν τα έχω ακούσει ακόμα πάνω από 15-20 φορές οπότε δεν μπορώ να πώ κάτι, άσε να έχουμε να ακούμε και κάτι καινούργιο από Death στα γεράματα 
bla bla bla bla bla bla
Χιλιοποσταρισμενη ειδηση
bla bla bla lbla
Ήδη έχει ποσταριστεί 5 φορές η είδηση και συνεχίζουμε.
Ξεφτίλα…
9 = ΔΙΣΚΑΡΟΣ στα όρια του αριστουργήματος (ή και τέτοιος για τους οπαδούς)
10= Ό,τι και το 9 αλλά με μια βασική διαφορά: “Κύριοι, έχουμε θέμα.” Δεν ξέρω τι θέμα. Αλλά θέμα. Τελειότητα χωρίς ένα φίλλερ; Μουσική σφαλιάρα; Ιστορική αντοχή, ιστορική επιρροή, κάποιο θέμα τέλος πάντων.
Ε, είναι δισκάρες, γαμάνε ασύστολα όπως πρέπει αλλά δεν είναι θέμα στο progressive κανείς τους, ούτε είναι θέμα μέσα στην απίστευτη δισκογραφία τους. Αμφότεροι, χάνουν το τέλειο δέκα (το μουσικό που λέω στους υπόλοιπους) γιατί κάποια κομμάτια δεν έχουν απίστευτο flow, γιατί τα φωνητικά (και στους δύο) δεν είναι τέλεια και γιατί για πρώτη φορά δεν υπάρχει έκπληξη στο ηχητικό αποτέλεσμα, το περίμενες. Και γιατί εν πάση περιπτώσει, ναι, έκανα ένα πόιντ για την καριέρα του Chuck που είναι Συγκλονιστικά Τεράστια (μοναδική;) στο επίπεδο και την επιρροή της και δεν θέλω οπαδικά δεκάρια να υπονομεύουν το εν λόγω πόιντ.
Αλλά μου άρεσε πολύ το αρχικό σου σχόλιο, να το πω και αυτό!
Ρε μαλακες ακουσα ξανα ολοκληρο το Individual Thought Patterns και επαθα κοκομπλοκο ξανα και ξανα και ξανα καθε φορα που το ακους τρελενεσαι ολο και πιο πολυ…Τι να λεμε τωρα ΑΛΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΛΕΜΕ αυτα που εγραφε ο θεος αυτα που παιζαν ολοι μαζι δεν υπαρχουν ειναι ΑΛΛΟΥ τελειως…!!!
αα και για μενα τουτο εδω ειναι ανετα στο τοπ3 lineup ever…
Chuck Schuldiner - Vocals/Guitars
Andy LaRocque - Guitars
Gene Hoglan - Drums and Propeller
Steve DiGiorgio - Bass
ANTE ΓΕΙΑ
Βασικά μονομαχεί με το “Human” για τον τίτλο του καλύτερου Death line up. Για 'μένα κερδίζει στο photo finish
Και εγώ ITP είμαι με το lineup του Human όντως να είναι λίγο πίσω.
Απλά LaRocque που είναι στην τριάδα αγαπημένων έβερ και δικαιώνει απόλυτα την προτίμησή μου σε αυτόν τον δίσκο (παραδόξως σκάλες πάνω σε έμπνευση από ότι στο Spider’s Lullabye που ακολούθησε) και ο Gene Hoglan που γράφει ιστορία (και στον επόμενο) με το παίξιμό του. Ε, και ο DiGiorgio, γάμησέ μας… Και από την άλλη διασταύρωση Cynic με Death και τον DiGiorgio. Εξωγήινα πράγματα.
Ενα tribute bass playthrough του Nothing is Everything από τον τρελαμένο μπασίστα των Beyond Creation.
…εντυπωσιακά καλό:):!:
Είναι απειροελάχιστες οι περιπτώσεις που μπορώ να φέρω στο μυαλό μου με ένα συγκρότημα που έχει ένα αρκετά μεγάλο αριθμό κυκλοφοριών και όλες να μπορούσαν να γίνουν Μνημεία (Monuments). Πόσο μάλλον όταν αυτές οι κυκλοφορίες φτάνουν τις έξι και ακόμα περισσότερο όταν μεταξύ τους έχουν αρκετές μουσικές διαφορές. Οι Death πρέπει να κατέχουν την 1ή θέση σε αυτές τις περιπτώσεις, τουλάχιστον για τον ακραίο ήχο. Έξι διαχρονικά διαμάντια που προσωπικά τα χωρίζω σε τρεις χρονικές περιόδους. Η πρώτη περίοδος είναι η καθαρά Death Metal περίοδος και το ??Spiritual Healing?? ο τελευταίος αυτής της εποχής.
Από τους Death έχουν περάσει δεκάδες παιχταράδες μουσικοί που μετά έκαναν λαμπρή καριέρα. Ο Chuck για κάποιο λόγο άλλαζε συχνά τους συμπαίκτες του. Λίγοι έχουν συμμετέχει σε δυο απανωτούς του δίσκους. Μπορεί να έφταιγε η τελειομανία του, μπορεί να ήταν και πολύ κωλόπαιδο. Αδιάφορο και στην τελική,δεν θα το μάθουμε ποτέ αφού μας άφησε πριν 14 χρόνια. Το ??Spiritual Healing?? είναι το πιο ώριμο συνθετικά τους δημιούργημα. Ο Chuck έχει βελτιωθεί αισθητά ως κιθαρίστας. Η ομάδα που τον συνοδεύει σκορπά τον όλεθρο και την καταστροφή. Ο Terry Butler (μπάσο,Massacre/Six Feet Under), ο Bill Andrews (drums, Massacre) και έτερος κιθαρίστας-Μορφή, ο James Murphy (Obituary/Disincarnate/Konkhra/Testament). Με τέτοια ομάδα δεν περιμένεις κάτι λιγότερο από κορυφαίο. Και το παίρνεις και με το παραπάνω.
Η κληρονομιά που άφησαν οι Death στο Death Metal δεν περιορίζεται μόνο στην βάπτιση του σαν είδος. Χιλιάδες μπάντες έχουν επηρεαστεί από τα ριφς του Chuck, είτε στις αρχαίες εποχές τους είτε στις πιο τεχνοπροοδευτικές. Στο ??Spiritual Healing?? ακούμε τον Chuck να φτύνει τις λέξεις, να τις μισεί, τις ίδιες και το περιεχόμενο τους. Η γλώσσα του ξυράφι και κόβει αβέρτα. Οι στίχοι του πιο σοβαροί με κοινωνικοπολιτικές αναζητήσεις και σκέψεις. Και αν η φωνή του είναι ξυράφι, τότε τα δάκτυλα του είναι; Δεν είμαι σίγουρος αν χρησιμοποιούσε και δάκτυλα από τα πόδια αλλά παίζει τα άπαιχτα, είτε μιλάμε για ριφς είτε για σολαρίσματα. Το ίδιο ισχύει και για το Murphy. Ακούς τον αμοιβαίο τους ανταγωνισμό σε leads και σολαρίσματα και χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου. Ασταμάτητα, συνεχόμενα και χωρίς λύπηση ή οίκτο. Το μυαλό του Chuck πρέπει να ήταν σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και προσπαθούσε να διοχετεύσει όλες αυτές τις ιδέες και τις σκέψεις σε ενέργεια και οργή. Και το κατάφερνε με νότες και ήχους. Όλοι οι στίχοι είναι δικοί του ενώ μόνο δυο συνθέσεις είναι κατάδικες του, στις υπόλοιπες είχε βοήθεια από τον Butler ή τον Murphy.
Κάθε σύνθεση εκτοξεύεται στο διάστημα της τελειότητας. Οι κιθάρες οργώνουν , οι ρυθμοί ξεσηκώνουν και νεκρούς. Ατελείωτο κεφαλοκουδουνίσματα και χτυπήματα μέχρι τελικής πτώσης. Οι ενισχυτές ραβδίζουν σώμα και ψυχή. Όταν τελειώσει ο δίσκος, το πίσω μέρος του λαιμού θα δέχεται απανωτούς σπασμούς. Σπάνε κάθε μοντέλο ηχητικής κούκλας σε χιλιάδες μεταλλικά κομμάτια και την αναδιαρθρώνουν όπως θέλουν. Από εδώ και πέρα, αυτό θα είναι το σχήμα του μοντέλου του Death Metal για ένα μεγάλο ποσοστό μεταγενέστερων συγκροτημάτων του χώρου. Μέντορες σε πολλά, από τη φωνή ως την παικτική τεχνική και τακτική. Ακόμα και η παραγωγή του ακόμα άγνωστου Scott Burns στα Morrisound (ήδη από το Leprosy του 1988) αγαπήθηκε και αγκαλιάστηκε από πολλές μπάντες της γενεάς τους. Το τρομερό λογότυπο, το στοχευμένο εξώφυλλο, τα ΟΚΤΩ απανωτά σόλος του ??Low Life?? , τις κραυγές του ομώνυμου όταν ξερνά ??practice what you preach??, η αποστροφή του στην ηχητική μονοτονία ακόμα και τότε στα κλειστά τείχη του Death Metal. Υποταγή μόνο στις εσωτερικές τους ανησυχίες. Αυτό είναι το νόημα της Μουσικής με όποια μορφή και να μεταμορφώνεται.
Οι Death είναι μέσα στις 3 πιο αγαπημένες μου μπάντες. Από όλα τα είδη μουσικής που μπορώ να ακούσω. Λατρεύω ότι έχουν βγάλει και θεωρώ και τους ΕΠΤΑ δίσκους τους αξεπέραστα διαμάντια. Χωρίζω (εντελώς απλοικά) την δισκογραφική τους πορεία σε τρία μέρη. Την Death Metal περίοδο (μέχρι Spiritual Healing), την tech/prog Death Metal περίοδο (μέχρι Symbolic) και την Tech/Prog Metal περίοδο με ακραία φωνητικά (The Sound Of Perseverance και ότι άλλο θα βγάζανε στο μέλλον αν ο Θάνατος δεν στερούσε την ζωή του Chuck). O Schuldiner, με ολόφρεσκη νέα σύνθεση (όλα τα μέλη αποτελούσαν και το alter ego των Death, τους Control Denied, σαν Death δηλαδή, αφαιρούμενα τα ακραία φωνητικά που λέγαμε πριν). Και το 1998, μας άφησαν το τελευταίο τους Μνημείο, το τελευταίο τους διαμάντι με το λογότυπο των Death.
Μουσικά, είναι τελείως ανώφελο να το περιγράψω. Τα σχόλια θα είναι τόσο διθυραμβικά που θα ενοχλήσουν. Μπορώ και ακούω το δίσκο, μπορώ και τον φέρνω στο μυαλό μου και ας μην παίζει από κάποιο μέσο εκείνη την ώρα. Παίζει από το γραμμόφωνο της ψυχής μου. Ο Δημιουργός παραβιάζει κάθε όριο, κάθε φράγμα. Παίζουν απίστευτα τεχνικά όλοι τους, προκαλούν δάκρυα σε παίκτες των ανάλογων οργάνων. Ακούς τις τυμπανοκρουσίες στο ??Scavenger Of Human Sorrow?? και μπερδεύεις τα πόδια-χέρια σου στην προσπάθεια να κάνεις το ίδιο στο αέρα με αόρατες μπαγκέτες. Οργανωμένο Χάος. Riffs κατακαίουν την ολότητα των ηχητικών σου υποδοχέων. Οι ρυθμοί ρολάρουν με τέτοιο ενδιαφέρον που τα λεπτά περνούν απαρατήρητα, ο Χρόνος εξαφανίζεται, χάνει κάθε πρακτικότητα.
Ο Chuck γνωρίζει πολύ καλά την δύναμη που έχει στην ταστιέρα και της επιβάλλεται. Η κιθάρα του (όπως και του συμπολεμιστή του Hamm) γίνεται όπλο που πυροβολεί κατά ριπάς, που εξωτερικεύει συναισθήματα, που πλέκει νιφάδες από νότες, που δημιουργεί μελωδίες μέσα από το Ακραίο. Το όνομα Death μάλλον κατάντησε ευφημισμός για κάτι τόσο όμορφο και σπουδαίο σαν αυτό το συγκρότημα. Τόσες αρμονίες που σου κυριεύουν το μυαλό, τόσες μελωδίες που σου χαρίζονται για πάντα, τόσοι ρυθμοί που θα σου αλλάξουν την διάθεση προς το καλύτερο. Κάθε ήχος του ??Spirit Crusher?? είναι μια σεβάσμια πρόσκληση για κίνηση κάθε μυός του σώματος. Το μπάσο λειτουργεί ως ολμοβόλο που καταστρέφει τα πάντα γύρω του. Η τσιριχτή (από χρόνια βέβαια) φωνή του Chuck αναθεματίζει ότι τον ενοχλεί γύρω στον κόσμο του. Θανατηφόρα και αποτελεσματική, δαγκώνει σάρκα και σπάει κόκκαλα με την κυνικότητα της.
Εκατοντάδες ακούσματα και ποτέ ο δίσκος δεν σταμάτησε πριν φτάσει στην διασκευή (σε Judas Priest, πολύ καλή αλλά το αυθεντικό έχει άλλη αίγλη). Ποια σύνθεση να μην ευχαριστηθείς; Ποιο τραγούδι να μην σε κατατροπώσει με τις τεχνικές ακολασίες του, το συνθετικό νέκταρ που σου προσφέρει. Τα riffs μαστιγώνουν αλύπητα και ασταμάτητα, κληροδότημα για τις γενιές που πέρασαν μετέπειτα και θα ακολουθήσουν. Μια ψυχική έκρηξη που θα σου αφήσει παντοτινές ουλές. Οι Ήχοι αυτού του Μνημείου θα Εμμείνουν μέσα σας.
Υ.Γ. Και σαν άσχημη συγκυρία, τέτοιες μέρες πέρισυ, χάσαμε και τον μπασίστα Scott Clendenin σε ηλικία 47 ετών. Death και σε αυτόν…
Τον θάνατο του Chuck τον έμαθα με σμσ από έναν καλό φίλο,
“φίλε πέθανε ο chuck, ακούω όλη μέρα το voice of the soul”.
Και τέλος πάντων μπορώ να ακούω για πάντα αυτό το σημείο:
Και μόνο οι τελευταίες λέξεις του Α Moment of Clarity φτάνουν για να ανατριχιάζω αιώνια.
Οι Death ειναι απο τις ελαχιστες μπαντες που δεν εχουν οχι κακο αλλα ουτε καν μετριο δισκο. Τον τελευταιο εναμιση μηνα ακουω συνεχως και αδιαλειπτως την δισκογραφια τους με αφορμη την συναυλια των Death DTA Tours την Παρασκευη. Αν και ειχα λιωσει ξανα σχετικα προσφατα την δισκογραφια τους αλλο που δεν ηθελα να βυθιστω για ακομα μια φορα στα εκπληκτικα ηχοτοπια του Death κοσμου… Μιλαμε για μπαντα-λατρεια για την μπαντα-οραμα ενος εξωπραγματικου μουσικου που το μονο οριο του ηταν ο ουρανος, οπως λεει και στο Perennial Quest
[B][I]“From rivers of sorrow
To oceans deep with hope
I have travelled them
Now, there is no turning back
The limit, the sky”[/I][/B]
Δεν τον ειδα ζωντανα στην μονη εμφανιση των Death στην χωρα μας λογω ηλικιας, δεν τον γνωρισα ποτε και ομως μου λειπει…
Καλα το sound δεν ειναι και η κορυφή τους . Μην τα παράλεμε . Δεν μπαίνει στη ζυγαριά με scream, symbolic , human . Ειναι ο τελευταίος δίσκος τους και για τούτο το λόγο υπάρχει η τάση να θεοποιειται στα μάτια σας .
Πρώτον, κανείς δεν έγραψε ότι είναι η κορυφή τους, οπότε δεν τα “παραλέμε” αλλά εσύ διαβάζεις ό,τι να’ναι.
Δεύτερον, δεν γύρισαν ταινία.
Τρίτον, η “ζυγαριά με scream symbolic και human” χωράει και το individual thought patterns ή να πάω σε άλλο ταμείο να ζυγίσω;