Kαλά ρε αποπάνω, αυτό που το βρήκες βινύλιο?
το θελεις? το μονο ευκολο!! λεπτομερειες απο κοντα!! καποια στιγμη γιατι μου χεις γινει και δυσευρετος χεχεχ…
Το θέλω αλλά δεν έχω να φάω, οπότε θα κατεβάσω να το ακούσω.
[SPOILER]Δυσεύρετος εγώ? Σήκω κανα τηλέφωνο ρε απαράδεκτε!.:p[/SPOILER]
ελα σπιτι να φας και ναι κατεβασε το! ας ειναι καλα ο κουμπαρος που με εψησε!! και τελικα ειχε και δικιο, μονο το μπλακ μεταλ αναπνεει ακομα… απο τα παλαι ποτε ειδη του μεταλ χοχο…
Το ακούω τώρα…και μου φαίνεται λιγότερο πολύπλοκο απ’το Fas Ite…, κάτι που μέχρι στιγμής με ευχαριστεί αρκετά…και πάλι όμως είναι απ’τους δίσκους που πρέπει να τους αφιερώσεις χρόνο-προσοχή, και θα σου φανερωθούν:):!:
Κι αν δεν έχεις χρόνο, φτιάχνεις απλώς μια φανουρόπιτα.
Με αίσθημα ταπείνωσης και ενθουσιασμό θα εισέλθεις, μέσα από μυρωδιές παράξενα οικείες και την ζεστασιά της μυσταγωγικής κατάνυξης που θα σε μυήσουν, θα δεις εικόνες εσχατολογικές και θα σε κάνουν να νιώσεις σαν σκουλήκι στο σιχαμερό νευρικό του τέντωμα. Θα δεις ακόμα και την ίδια σου την θέληση τυραννική να σου ζητάει χατίρια και θα ζήσεις εν τέλει παρασιτικά μέχρι να λιποψυχήσεις τυλιγμένος σε γκρίζο φόντο, μέσα σε μια παρένθεση της ζωής των ανθρώπων, αντέχεις τον ζόφο?
Παράλληλα αν είσαι ικανός μπορείς ν? αναπτύξεις μια νέα κατανόηση επί του ατομικού πιεστηρίου, θα μάθεις για την ηδυπάθειά σου. Αυτή είναι μια αρρώστια που δεν βλάπτει τα ζωτικά σου όργανα αλλά κάτι άλλο καλά κρυμμένο κάπου βαθιά μέσα σου. Αν καταφέρεις και φτάσεις σε μια τέτοια οπτική ένα μονάχα όπλο υπάρχει για ν? ανταπεξέλθεις. Πρέπει να σταματήσεις να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου, πρέπει να μιλάς αληθινά τουλάχιστον προς τον ίδιο σου τον εαυτό, αντέχεις τον ζόφο?
Οι Deathspell Omega είναι μια μηχανή που μοιάζει με το ανθρώπινο σώμα. Ο λόγος είναι ότι αντιδρά σε κάθε ερέθισμα που δίνει η ίδια στον εαυτό της. Δεν τρέχει δηλαδή ασταμάτητα τρέχει ανεξέλεγκτα και ξάφνου τρέχει ανάποδά, ανάστροφα και μετά πάλι από την αρχή ή από μια άλλη αρχή. Η ταχύτητα του Black Metal, το rhythm section αποκτά μαζί τους νόημα, δεν είναι πλέον μια διαδικασία μέχρι να συμβεί κάτι ωραίο, είναι από μόνο του αυτό το κάτι ωραίο. Οι συνθέσεις είναι δομημένες σε δυο επίπεδα ταυτόχρονα, το ένα κατηφορίζει γρήγορα το στρυφνό μονοπάτι και το άλλο του δημιουργεί συναισθήματα για να εντείνει την ορμή του. Η σύμπλευση μελωδίας και θορύβου φτάνει τον ακροατή κοντά στον μουσικό ευαγγελισμό, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να μείνουμε αδιάφοροι μπροστά σε μια τέτοια δημιουργία?
Στην Epiklesis I θα ξεκινήσουμε από την εφαρμογή του παραπάνω κανόνα, το επαναλαμβανόμενο στραβό riff του Wings Of Predation ανοίγει τον δρόμο της αρτιότητας μέχρι το λιβανιστήρι του Hasjarl να μας πάρει το μυαλό με το μελωδικά απελευθερωτικό riff (περίπου από το 1:35) με ήχο γλυκό μέσα στον ρυθμικό χαμό, όπως το παιδικό μουρμουρητό που δεν βίωσε ακόμα τον πόλεμο της ζωής. Νιώθεις τα τύμπανα (του ιάπωνα jazz-ίστα του Mikko Aspa του γαμάτου pc του Hasjarl, κανείς δεν ξέρει ακόμα) να σε κυριεύουν, η ταχύτητα επανάληψης των χτυπημάτων είναι άψογη αλλά το απερίγραπτο είναι πως μέσα στην «οχλαγωγία της κόλασης» κανένα κοπάνημα του χεριού του δεν είναι περιττό, από την μέση και μετά στο Abscission θα γίνει πραγματική λατρεία. Μετά την «Αποκοπή» θα έρθει η «Έλλειψη» και θα πέσει ο ρυθμός. Κάποιος μιλά Γαλλικά με επεξηγηματικό ύφος για να μας οδηγήσει η μπασογραμμή του Dearth που θα δουλέψει ενεργά και στο Phosphene (http://en.wikipedia.org/wiki/Phosphene) με τα κορυφαία και ασταμάτητα κυκλικά riff τα οποία σχηματίζουν μαζί με τα ουρλιαχτά του Mikko μια αδιάκοπη κάθοδο στην ηχητική άβυσσο, μετά το 4:30 ταξιδεύουμε πιο βαθιά προς το τέλος των ημερών με τα αλαζονικά καθαρά φωνητικά να υμνούν ένα πραγματικό έπος. Στην δεύτερη επίκληση θα έλθει ξανά η λογική της «Έλλειψης» μελωδικά riff και ακόρντα στο σκοτάδι, οι κραυγές του Mikko Αspa είναι τρομερές σε όλο το Paracletus, νιώθω πως βάζει περισσότερη ψυχή ακόμη και από τα solo project του. Στο μεγαλείο του Epiklesis II με τον μεταφυσικό χαρακτήρα και τα εκφραστικά φωνητικά θα κάνουμε το τελευταίο διάλειμμα, η δραματική πορεία συνεχίζεται πιέζοντας ακόμα περισσότερο τον ψυχισμό των ταξιδιωτών στην φυλακή τύπου Malconfort (http://home.tiscali.nl/jeroenhoogstraten/pagesE/comfortE.html), το ασυγκράτητο ρυθμικό τμήμα γκρεμίζει το ατσάλινο θάρρος σα να ήταν από χαρτί, ασυμβίβαστα ικανοί μπήγουν το μαχαίρι στο κόκκαλο. Have You Beheld The Fevers? (με ένα κρυφό riff) και Devouring Famine (με riff που γκαζώνει) σπάνε πλάκα με τους μετρονόμους και κάνουν δωρεάν μαθήματα δομής σε επίδοξους συνεχιστές της math υπερβολής με την διαφορά ότι εδώ υπάρχει Ψυχή και μάλιστα θεόρατη. Κάποτε ήμασταν άνθρωποι υπάρχουν αναμνήσεις ακόμα από τότε ? Apokatastasis Pantôn και ο κύκλος της δημιουργίας έκλεισε, βιώσαμε το τέλος της πορείας της Δύναμης που απαγορεύεται ν? αναλυθεί με λόγια. Μέσα σε μια εκπληκτική ατμόσφαιρα εκεί στο τερέν που συντελείται η μάχη της σιωπής (προς την τήρηση της εντολής του κανόνα) με το καλύτερο riff που έγραψαν φέτος (στο Epiklesis II παίζει το μισό) σε μια ατμόσφαιρα που έχει την δύναμη να σκίζει την εικόνα της καθημερινότητας εμφανίζοντας αλλοτινές τελολογικές εικόνες, θαυμασμός στην πνευματική κτηνωδία.
[B]Πληροφορίες για το Concept[/B]
«ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ῾Αγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι.» (Κατά Ματθαίον ιβ,32)
Το τρίτο μέρος του Full-length έργου τους ξεκινά με το παραπάνω χωρίο από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Αναφορά για την τιμωρία της βλασφημίας προς το πιο ιερό όλων των ονομάτων, η ειρωνική διάθεση του Hasjarl σε στιχουργικό επίπεδο τον κάνει να μοιάζει στα μάτια μου περισσότερο ερευνητής, στοχαστής και πάνω απ? όλα ποιητής παρά υβριστής (σε επίπεδα καθομιλουμένης a la Paul Ledney) Ο Γάλλος γράφει πλέον στίχους σε τέσσερεις διαφορετικές γλώσσες Αγγλικά, Γαλλικά, Λατινικά, Ελληνικά και τις περισσότερες φορές χρησιμοποιεί και δυο ή τρείς ταυτόχρονα. Ο τρόπος γραφής του είναι περίπλοκος αλλά αν παρατηρήσει κάποιος διεξοδικά θα δει πως ενσωματώνει χωρία από την Καινή διαθήκη τα οποία σχολιάζει στον επόμενο στίχο. Νιώθω πως οποιαδήποτε προσπάθεια ερμηνείας των στίχων του Γάλλου οδηγεί σε συμπεράσματα που θέλουν πολλές κουβέντες για να αναλυθούν, να συζητηθούν, να συμφωνηθούν και τελικά να εξάγουν μεστό συμπέρασμα. Είναι συνάμα πανέξυπνο και το τρικ του ποιητικού λόγου, αν δείτε προσεκτικά οι μισοί στίχοι εμπεριέχουν μεταφορές και δυσνόητες έννοιες. Γαλλία και ποίηση εφάπτονται και βέβαια η ποίηση πάντα ισοδυναμούσε με την εν δυνάμει ποιότητα και την διαχρονικότητα των άπειρων ερμηνειών.
Μια από τις πιο γνωστές προσευχές στη Ορθόδοξη εκκλησία αναφέρει:
«Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της Αληθείας, Ο πανταχού Παρών και τα πάντα Πληρών, Ο θησαυρός των Αγαθών και Ζωής Χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς, από πάσης κηλίδος και Σώσον Αγαθέ τας ψυχάς ημών.»
Υπάρχουν ακόμα δυο αναφορές στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο:
«ὁ δὲ παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν» (Κατά Ιωάννη ιδ,26)
«ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ· 27 καὶ ὑμεῖς δὲ μαρτυρεῖτε, ὅτι ἀπ? ἀρχῆς μετ? ἐμοῦ ἐστε.» (Κατά Ιωάννη ιε,26)
Ακόμα υπάρχει και ένα σημείο στην επιστολή του Ιωάννη Ά (Κεφ. 2 στ. 1) που αναφέρει:
«Τεκνία μου, ταῦτα γράφω ὑμῖν ἵνα μὴ ἁμάρτητε. καὶ ἐάν τις ἁμάρτῃ παράκλητον ἔχομεν πρὸς τὸν πατέρα Ἰησοῦν Χριστὸν δίκαιον»
Από τα παραπάνω μπορούμε να εξάγουμε ένα συμπέρασμα, ο Παράκλητος είναι μια ονομασία που δίδετε στο Άγιο Πνεύμα αλλά και στον Ιησού. Εννοιολογικά σημαίνει συμπαραστάτης, συνήγορος, υπερασπιστής. Στα δυο χωρία από το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο βλέπουμε πως ο υποσχόμενος ερχομός του Παράκλητου συνδέεται με την αποχώρηση του Ιησού και τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, που θα επιτελέσει το θείο έργο. Η διαφοροποίηση είναι ότι τα λόγια στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο είναι του Ιησού και στην επιστολή Ά είναι του ίδιου του Ιωάννη. Ο άλλος παράκλητος δεν είναι μια διαφοροποίηση της δύναμης ή της ποιότητας των προσώπων της Αγίας τριάδας αλλά το αντίθετο, δηλώνει την ισοτιμία και τον ίδιο σκοπό. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πως η μοναδική παρηγοριά μετά την ανάσταση του Κυρίου για του Αποστόλους ήταν ο ερχομός του Αγίου πνεύματος κατά την πεντηκοστή, εκεί επεμβαίνει σαν τον Παράκλητο.
Η Αποκατάσταση των πάντων, ήταν μια από τις θεολογικές ερμηνείες που έδωσε ο Ωριγένης ο Αδαμάντινος (185-254 μ.Χ) που ήταν από τους πρώτους Απολογητές του Χριστιανισμού λόγο των περίπου έξι χιλιάδων συγγραμμάτων του, δόθηκε σ’ αυτόν ο χαρακτηρισμός Χαλκέντερος. Αν και στο έργο εξηγούσε αλληγορικά την Αγία Γραφή, εξέλαβε ένα εδάφιο κυριολεκτικά:
«καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω.» (Κατά Ματθαίον ιθ,25)
Ο Ωριγένης εφάρμοσε την εντολή και ευνούχισε τον εαυτό του. Τρείς Οικουμενικές σύνοδοι (Ε, ΣΤ, Ζ) τον αφόρισαν ως αιρετικό.
Πω πω αυτά ακριβώς σκεφτόμουν να γράψω και γω:p:p:p
Μπορείτε να το βάλετε πάντως από τώρα σαν επίσημη κριτική
Ουαου…πρεπει να νιωθεις πολυ τη μουσικη που ακους για να το γραψεις αυτο.
fixed.
και διαβάζοντας το κείμενο του plunderer ενθουσιάστηκα, ενώ δεν έχω ακούσει ακόμη νότα από το δίσκο!
ντάξει, να δεχτώ ότι θέλουν μελέτη οι στίχοι, αλλά εδώ θέλει μελέτη και η κριτική. :thumbup:
Όποιος ενδιαφέρεται, check signature.
Αρκετά ενδιαφέρουσα η άποψη.
Λοιπόν το λιώνω τώρα τελευταία, και μου χει σχηματιστεί για γνώμη που θα την πω μόλις καθίσει λίγο κάτω.
Εγω παλι αναρωτιεμαι πως και δεν πεταχτηκε κανα fake να κραξει τοσες μερες, τωρα που εγραψε ο Plunderer. Κι ηταν και πιο περιγραφικος απο μενα, εξ αλλου.
Για να λεμε καποια πραγματα με το ονομα τους, ετσι; Αντι-δηθεν ειμαστε. Οξω απ το metal μας.
Χτες χάζευα το βινύλιο κι έχω να πω πως το συνοδευτικό βιβλιαράκι είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει σε δίσκο. Έτσι όπως είναι σχεδιασμένο ας πούμε πως σε παρακινεί να κάτσεις να ψάξεις τους στίχους και το κόνσεπτ και όλα.
Ακόμη να τον χωνέψω τον δίσκο…:-k
Δεν έχω αποφασίσει αν είναι πραγματικά καλός και πόσο.
Ούτε γω τον έχω χωνέψει, αλλά το βέβαιο είναι ότι τον ακούω και γουστάρω. Δίσκος που εξιτάρει το μυαλό και τις αισθήσεις, κλασσικότατοι DSO. :thumbup:
Εμένα πάλι προσωπικά μου φαίνεται ο καλύτερος τους. Πριν πέσουν οι παλιοί φανς να με φάνε να πω ότι οπαδός τους ποτέ δεν ήμουν και δεν έχω ασχοληθεί και τρελά. Το Si Monumentum προσπάθησα να το ακούσω αλλά έχει μια περίεργη ατονία που με αποσυντονίζει, θα ακούω 2-3 τραγούδια(και ειδικά για τέτοιο δίσκο είναι και λίγο λάθως να τον αντιμετωπίζεις σα δίσκο τραγουδιών και όχι συνόλου) και θα πω ότι είναι και γαμώ αλλά όλο σερί προς το παρόν το κάνω λίγο ψυχαναγκαστικά. Επίσης έχω και πρόβλημα με τους δίσκους που με τη δική μου αντίληψη δεν έχουν καθαρά Highlights και για μένα το Si monumentum είναι τέτοιος δίσκος.
Το Fas Ite πιο κοντά στη δική μου αντίληψη, ίσως γιατί μου το βγάζει και με στάμπα ότι είναι αντισυμβατικό μπλακ μεταλ (κάνοντας το και πιο συμβατικό ταυτόχρονα από το Si Monumentum επί της ουσίας) αλλά και πάλι κάτι μου λείπει.
Εδώ πάντως είναι οι Deathspell όπως τους θέλω εγώ, πιο πολύ αισθάνομαι καθαρά τη ροή του, η μελωδία του με πιάνει περισσότερα, μπορώ να ξεχωρίσω Abscision και Have You Beheld The Fevers σαν προσωπικά μου Highlights και δεν ξέρω αν επιρεάστηκα από τα γραφόμενα του BBB αλλά το Apokatastasis Panton μου κάνει και μένα Fountain συνειρμούς.
Για πρώτη φορά πάντως με βλέπω με Deathspell σε προσωπικό μου Τοπ 5 χρονιάς. Ισώς επειδή κάποιος ποιο παλιός οπαδός θα μου έλεγε κοροιδευτικά ότι περίμενα να “κανελώσουν το ριζόγαλο”.
Υπόψιν ότι σχετικά με τα προηγούμενα τους δεν είναι διόλου απίθανη θεαματική κωλοτούμπα στο μέλλον
Δεν μπορω να πω τιποτα για το αν ειναι καλυτερο/χειρωτερο απο τα προηγουμενα. βασικα μονο το κενοσε εχω ακουσει σχεδον οσο παρακλητο. Για την ακριβεια τον ακουω περιπου τρεις φορες την ημρεα εδω και 3 βδομαδες με μηνα (δεν θυμαμαι ακριβως) παιζει να μην ακουσω αλλο τους τοσο πολυ. και μου αρεσαν τα προηγουμενα να φανταστειτε. βασικα μαζι με το ecclesia των υπερθεων borgia ειναι ο,τι καλυτερο εχει κυκλοφορησει την τελευταια 2ετια στον ευρυ χωρο του “πειραματικου”/avant-garde/εξεζητημενου black metal. Δεν εχω ακουσει πολλες κυκλοφοριες απο '10 (ΑΠ ΤΟ '09 ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΑΡΚΕΤΑ) για να λεω ασφαλως το παραπανω συμπερασμα, αλλα σιγουρα ειναι καλυτερο απο αυτα που εχω ακουσει, συμπεριλαμβανομενου και του μαραναθα το οποιο μεσα στο 6μηνο ψιλο-ξεφουσκωσε μεσα μου. αυτα.
Θελω καιρόοοοο ακόμα για να γράψω κάτι γι’αυτον τον δίσκο εδώ. Αλλά γενικά είμαι στην περίοδο που τώρα ακούω και μπορώ να νιώσω λίγο αυτή τη μπάντα. Οπότε θα μου πάρει καιρό για να τον εκτιμήσω. Σίγουρα αυτλη η μπάντα και αυτός ο δίσκος δεν συγκρίνεται με με την μουσική που έχω μάθει.
Το πόστ του Plunderer είναι μοναδικό και σε τραβάει να μελετήσεις τον δίσκο. Ωραίος ρε! 