15 χρόνια από την αποφραδα εκείνη ημέρα της φυγής του μεγάλου Κοντού από τα εγκόσμια. Η επαφή μου μαζί του ξεκίνησε ως εξής. Όντας πωρωμενος με Deep Purple, κάποια στιγμή, έχοντας και κόλλημα με τον Μαυροπερισσότερο, αποφάσισα να ακούσω και Rainbow, μιας και είχα τη δισκογραφία τους.
Ακούω επιλεκτικά κάποια κομμάτια από το κάθε άλμπουμ τους και ακούω το Man On The Silver Mountain, από το riff κιόλας με κέρδισε. Ακούω αυτή τη φωνή και παθαίνω σοκ, μπορεί να με πωρωναν οι υπερηχητικές κραυγές του Gillan και η φωνή του Klaus Meine, αυτό όμως που άκουσα σε αυτό το κομμάτι, ήταν το κάτι άλλο.
Όντας ανίδεος τότε, ψάχνω να βρω ποιος ήταν ο τραγουδιστής και ανακαλύπτω ότι ήταν ο Dio, έψαξα ποια άλλα κομμάτια έχει πει για να ακούσω να είμαι έτοιμος να με παρουν τα ζουμιά, όταν διαπίστωσα ότι μόλις πριν από λίγο καιρό είχε πεθάνει. Εκείνο το outro στο Man On The Silver Mountain, μετά την κορώνα στο I’m the man on the silver mountaiiiiiiiiiiiin, το I’m the night, the light, με τα πλήκτρα και το όλο σβήσιμο, προκαλούν μια ανατριχιλα και μου φέρνουν δάκρυα, απομακρύνεται η φωνή του, όπως απομακρύνθηκε και ο ίδιος από τη ζωή μας…
Μετά από χρόνια ασχολούμαι πιο συστηματικά με Rainbow μέσω ενός compilation που πέφτει στα χέρια μου, μαθαίνω επιτέλους ποιο είναι το κομμάτι που άκουγα σε εκείνη τη διαφήμιση μιας κασετίνας με ροκ μπαλάντες και το έψαχνα για χρόνια, δεν υπήρχε Shazam τότε βλέπετε (Temple Of The King), μου πέφτει το σαγόνι με το Stargazer καθώς μέχρι τότε, δεν το είχα ακούσει ποτέ και πραγματικά έβριζα τον εαυτό μου που δεν το είχα κάνει νωρίτερα οπότε, πρώτα με το τι έκανε με τους Rainbow ασχολήθηκα.
Παθαίνω οξεία Sabbathίτιδα και καταπιάνομαι πάλι μέσω του compilation The Dio Years από τη γνώριμη στα αυτιά μου φωνή του Dio, έτσι ξεκίνησε και η επαφή μου με τους Black Sabbath. Μετά άκουσα και τη σόλο δισκογραφία του αλλά για να είμαι ειλικρινής, εκεί δεν με τράβηξε να ασχοληθώ περαιτέρω.
Από τον πρώτο δίσκο των Rainbow μέχρι το The Last In Line, πιστεύω είχε το απόλυτο δισκογραφικό σερί δημιουργίας, από κει και έπειτα, μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έκανε μεγάλη επιτυχία εμπορικά καθώς, το υλικό δεν έλεγε, δεν είχε τη μαγιά που είχε με τους Rainbow και τους Sabbath, οι πρώτοι δύο δίσκοι της σόλο δισκογραφίας του ήταν νομίζω πραγματικά καλοί, επειδή ήδη είχε το momentum από τις άλλες δύο μπάντες, από κει και έπειτα, κάπου χάθηκε. Δεν έχασε τη φωνή του, προφανώς και όχι απλά, μόνο η φωνή ήταν που διατηρούσε το ενδιαφέρον, στις μέχρι τότε δουλειές του, τον πλαισίωνε και μια πάρα πολύ ικανή μπάντα και μπορούσε να αναδείξει και το δικό του τάλαντο, το οποίο ήταν το μοναδικό προσόν στις δουλειές του από το 1985 και μετά.
Αξιόλογη δουλειά θεωρώ και το reunion του 1992 με τους Sabbath, με την τελευταία του δουλειά μαζί τους και γενικά (The Devil You Know), είχα ακούσει κάποια κομμάτια επιλεκτικά, δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα, παρόλα, του αναγνωρίζω ότι μέχρι το τέλος, η φωνή του ήταν τετραπέρατη και πάλι, ένας πραγματικός στρατιώτης που έφυγε στο καθήκον…
Εξαιρετικα αβολο ποστ.
Μου υπεγραψε στο τζιν μπουφαν που ειχα τοτε, τι κουλ τυπος, ευγενικος, τεραστιο χαμογελο. Πηγαινε στο Ροδον ποδαρατος, με συνοδεια καποιου (προφανως) της διοργανωσης. Ωραια χρονια.