Τι λες @QuintomScenario ?
Απο το πρωι και για πολλες μερες ακομα μονο dio
2 Likes
Α, ημουν τυχερος. Ελαχιστη προσπαθεια: “Θα παω να δω ταινια για τον Dio, θα ερθεις;”. “Ναι, παμε”. Εχω περασει πολυ δυσκολοτερες στιγμες για πολυ απλουστερες αποφασεις 
Τι εχουμε εδω; 
1 Like
Εδω και αν εχουμε θεματα!!!
Επιστροφή στο μέλλον!
1 Like
Εξακολουθω να μην καταλαβαινω τι λετε, αλλα μπορω να δεχτω οτι σε καποιον δεν αρεσει ο Dio (μουσικα). Γουστα ειναι αυτα. Δεν μπορω να δεχτω οτι δεν παραδεχεται πως ισως προκειται για την καλυτερη φωνη του metal.
1 Like
Δυστηχωσ στην περιπτωση μασ συμβαινει το δευτερο
2 Likes
Ουπς 
Εξαιρετικα αβολο ποστ.
1 Like
Σιγά το άβολο ποστ. Δεν αντέχω την φωνή του. Προτιμώ να ακούω την γάτα να ξύνει τον τοίχο. Μην με κάνετε ταγκ σε τοπικ που δεν έχω ενεργά στο tracking. Μου είναι αδιάφορη γενικά η μπατσαρία στην μουσική.
θεσ να μασ πεισ ποια εχεισ ενεργα στο tracking?
1 Like
Παρα τις κοντρες που εχουμε κατα καιρους, γελασα με αυτο.
Εννοουσα το δικο μου ποστ αβολο, επειδη δεν ηξερα τι ειχε ειπωθει και επεσα σε κεντα.
Αν ειναι ομως μπατσαρια κατι μυστηριοι επαγγελματιες μουσικοι με καριερα ετων και μουσικες γνωσεις vs την αποψη σου για τη φωνη του κοντου, μαλλον θα συνταχθω με τα ΜΑΤ Ολα καλα, προχωραμε 
Η ταινια ηταν μια χαρα, να πατε να τη δειτε, θα διασκεδασετε guys 
1 Like
Χαβαλε κανουμε, καμια μπατσαρια.
Φιλικά παντως και με ενδιαφερον με ανησυχει λιγο το γεγονος, εγω θα το εψαχνα.
1 Like
14 χρόνια χωρίς τον Μεγαλειωδέστερο…
9 Likes
Ένα κενό δυσαναπλήρωτο. Πολλοί έχουν τραγουδήσει metal, η ιδιαιτερότητα όμως του Dio, είναι ότι αποτελούσε μια από τις πιο αρρενωπές και γεμάτες τεστοστερόνη φωνές, είναι μια φωνή η οποία σε παρακινεί να πας στα όπλα, είναι μια φωνή που μοιάζει λες και σε σφυροκοπάει με μπουκέτα για να ξυπνήσεις από το λήθαργο, ειδικά οι κορώνες του με αυτό το ανεπανάληπτο γρέζι, τι να λέμε τώρα.
Φυσικά και έχει κορυφαίες στιγμές στην καριέρα του, τις έχουμε αναφέρει ουκ ολίγες φορές, η καλύτερη φάση του όμως, θα έλεγα ότι ήταν το Dehumanizer με τους Sabbath. Εκεί, έβγαλε μια ιδιαίτερη αγριάδα η οποία είναι άκρως πορωτικη, μαζί φυσικά και με την πορωτικη μουσική που είχε εκείνος ο δίσκος, εκεί, τα απογείωσε τα κομμάτια ο Dio, είναι ένας δίσκος που σε κοπαναει αλύπητα και απογειώνει την αδρεναλίνη και λίγοι δίσκοι το καταφέρνουν με τον ίδιο τρόπο.
1 Like
2 Likes
γάμησε η μικρή !
1 Like
15 χρόνια από την αποφραδα εκείνη ημέρα της φυγής του μεγάλου Κοντού από τα εγκόσμια. Η επαφή μου μαζί του ξεκίνησε ως εξής. Όντας πωρωμενος με Deep Purple, κάποια στιγμή, έχοντας και κόλλημα με τον Μαυροπερισσότερο, αποφάσισα να ακούσω και Rainbow, μιας και είχα τη δισκογραφία τους.
Ακούω επιλεκτικά κάποια κομμάτια από το κάθε άλμπουμ τους και ακούω το Man On The Silver Mountain, από το riff κιόλας με κέρδισε. Ακούω αυτή τη φωνή και παθαίνω σοκ, μπορεί να με πωρωναν οι υπερηχητικές κραυγές του Gillan και η φωνή του Klaus Meine, αυτό όμως που άκουσα σε αυτό το κομμάτι, ήταν το κάτι άλλο.
Όντας ανίδεος τότε, ψάχνω να βρω ποιος ήταν ο τραγουδιστής και ανακαλύπτω ότι ήταν ο Dio, έψαξα ποια άλλα κομμάτια έχει πει για να ακούσω να είμαι έτοιμος να με παρουν τα ζουμιά, όταν διαπίστωσα ότι μόλις πριν από λίγο καιρό είχε πεθάνει. Εκείνο το outro στο Man On The Silver Mountain, μετά την κορώνα στο I’m the man on the silver mountaiiiiiiiiiiiin, το I’m the night, the light, με τα πλήκτρα και το όλο σβήσιμο, προκαλούν μια ανατριχιλα και μου φέρνουν δάκρυα, απομακρύνεται η φωνή του, όπως απομακρύνθηκε και ο ίδιος από τη ζωή μας…
Μετά από χρόνια ασχολούμαι πιο συστηματικά με Rainbow μέσω ενός compilation που πέφτει στα χέρια μου, μαθαίνω επιτέλους ποιο είναι το κομμάτι που άκουγα σε εκείνη τη διαφήμιση μιας κασετίνας με ροκ μπαλάντες και το έψαχνα για χρόνια, δεν υπήρχε Shazam τότε βλέπετε (Temple Of The King), μου πέφτει το σαγόνι με το Stargazer καθώς μέχρι τότε, δεν το είχα ακούσει ποτέ και πραγματικά έβριζα τον εαυτό μου που δεν το είχα κάνει νωρίτερα οπότε, πρώτα με το τι έκανε με τους Rainbow ασχολήθηκα.
Παθαίνω οξεία Sabbathίτιδα και καταπιάνομαι πάλι μέσω του compilation The Dio Years από τη γνώριμη στα αυτιά μου φωνή του Dio, έτσι ξεκίνησε και η επαφή μου με τους Black Sabbath. Μετά άκουσα και τη σόλο δισκογραφία του αλλά για να είμαι ειλικρινής, εκεί δεν με τράβηξε να ασχοληθώ περαιτέρω.
Από τον πρώτο δίσκο των Rainbow μέχρι το The Last In Line, πιστεύω είχε το απόλυτο δισκογραφικό σερί δημιουργίας, από κει και έπειτα, μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έκανε μεγάλη επιτυχία εμπορικά καθώς, το υλικό δεν έλεγε, δεν είχε τη μαγιά που είχε με τους Rainbow και τους Sabbath, οι πρώτοι δύο δίσκοι της σόλο δισκογραφίας του ήταν νομίζω πραγματικά καλοί, επειδή ήδη είχε το momentum από τις άλλες δύο μπάντες, από κει και έπειτα, κάπου χάθηκε. Δεν έχασε τη φωνή του, προφανώς και όχι απλά, μόνο η φωνή ήταν που διατηρούσε το ενδιαφέρον, στις μέχρι τότε δουλειές του, τον πλαισίωνε και μια πάρα πολύ ικανή μπάντα και μπορούσε να αναδείξει και το δικό του τάλαντο, το οποίο ήταν το μοναδικό προσόν στις δουλειές του από το 1985 και μετά.
Αξιόλογη δουλειά θεωρώ και το reunion του 1992 με τους Sabbath, με την τελευταία του δουλειά μαζί τους και γενικά (The Devil You Know), είχα ακούσει κάποια κομμάτια επιλεκτικά, δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα, παρόλα, του αναγνωρίζω ότι μέχρι το τέλος, η φωνή του ήταν τετραπέρατη και πάλι, ένας πραγματικός στρατιώτης που έφυγε στο καθήκον…
10 Likes
Ζήλεψα λίγο που τον γνώρισες τόσο αργά, θα ήθελα να το ξαναζήσω όλο αυτό. Νομίζω ότι μαζί με τον Ρομπ αποτελουν την επιτομη της μεταλ φωνης. Αλλα αν με βαλεις να διαλεξω εναν, ο κοντος ειναι σιγουρα εκεινος που εχει πιο ευρεια φωνη (λεω τωρα εγω ο ασΚετος, δεν εχω και γνωσεις φωνητικης) ή ετσι μου μοιαζει. Η μελωδια, η γλυκυτητα, τα σκαμπανεβασματα, η τεχνικη που ειχε ηταν μοναδικη. Ειμαι τυχερος που τον ειδα 5-6 φορες με διαφορα σχηματα, ειμαι ατυχος γιατι αν ζουσε θα μπορουσαμε να τον χαρουμε περισσοτερο. RIP
Ηταν τυχερος που δεν τον πατησα στη Μαρνη, σε εκεινο το τριημερο σερι συναυλιων του 1993. Θα μπορουσαμε να τον χασουμε νωριτερα, ηταν τοσο κοντος που δεν τον ειδα 
Μου υπεγραψε στο τζιν μπουφαν που ειχα τοτε, τι κουλ τυπος, ευγενικος, τεραστιο χαμογελο. Πηγαινε στο Ροδον ποδαρατος, με συνοδεια καποιου (προφανως) της διοργανωσης. Ωραια χρονια.
12 Likes
Νομίζω ότι η επιτομή της metal φωνής είναι ένα υβρίδιο μεταξύ των δύο που αναφέρεις, με την εκφραστικότητα του Dio και τις υπερηχητικές κραυγές του Halford η Gillan. Παρόλα αυτά, θα συμφωνήσω στο ότι ο Dio, ήταν από τις πιο ολοκληρωμένες φωνές σε θέμα έκφρασης, σε θέμα έκτασης, σε θέμα όγκου (πόσο “γεμάτη” ακούγεται η φωνή, δεν είναι τυχαίο ότι σε κομμάτια του, δεν ακούγονται πολλές αρμονίες, “δεύτερες” φωνές δηλαδή, τεχνική που χρησιμοποιούν άλλοι για να γεμίσουν το άκουσμα), δεν του έλειπε τίποτα, ήταν από αυτές τις περιπτώσεις.
Ο Halford ας πούμε, ενω στους πρώτους δίσκους των Priest είχε ένα πιο ευρύ ερμηνευτικό φάσμα, μετά τυποποιήθηκε στις υπερηχητικές του κραυγές και ανακυκλώθηκε εκεί, κάτι το οποίο δεν έκανε ο Dio, είχε τις μανιέρες του, νομίζω όμως ότι δεν ήταν τόσο προβλέψιμος/ανακυκλωτής.
3 Likes
Παιδιά συμφωνώ απόλυτα στις αναλύσεις σας.
Halford διαστημικός στα 70s για μένα - η φωνή του είχε και εκφραστικότητα, πριν αρχίσει η μανιέρα ( +εκπληκτικός και από 86-90).
Φυσικά κι ο ίδιος ο Halford (που δεν βλέπει το 90% των τραγουδιστών metal στα Prime του) έχει αναφέρει ότι βάζει Dio για να πάρει έμπνευση πριν βγει στη σκηνή.
2 Likes