Η αληθεια ειναι πως οταν ακουσα το προμο single, ξενερωσα τη ζωη μου, μιας και μου θυμισε λιγο το χαλι του προηγουμενου δισκου. Ενταξει, οχι και χαλι αλλα τριγυριζε σε πολυ μετρια επιπεδα.
Με το The Enigma Of Life oμως δεν ισχυει κατι τετοιο. Ο δισκος σαφως για μενα ειναι καλυτερος απο τον προκάτοχό του και προφανως πανω απο τα mediocre levels.
Mε εξαιρεση το πρωτο κομματι, που δεν λεει κατι στην ουσια, ο δισκος κινειται σε πιο ατμοσφαιρικα μονοπατια, χωρις ομως να λειπουν και μερικα ωραια και μελοδικα χιεβυ περασματα (This Darkness), αλλα και πιασαρικα ριφφακια και σολοs.
Για αλλη μια φορα τα χορωδιακα μερη σου σηκωνουν τη τριχα, αποτελουμενη απο τα ιδια μελη τοσα χρονια, χωρις να υπερβαλουν οπως επισης και τα harsh vocals του μοναδικου Morten, αφηνοντας την γκομεναρα Αilyn να κανει παιχνιδι (τελεια φωνη).
Στα αρνητικα του δισκου τοποθετω την σχετικα μεγαλη διαρκεια του δισκου, αφου πιστευω οτι δυο-τρια μετρια τραγουδια θα μπορουσαν να λειπουν. Σε τετοια μουσικη δεν τη βρισκω με μεγαλους δισκους.
Αυτα πανω-κατω, καλο να ασχοληθείτε οσοι γουσταρετε, εστω και λιγο. Ο Μοrten ειναι σταθερη αξια, και μετα απο το περσινο Misere Mortem το οποιο καραγουσταρα, μας εφερε αλλο ενα καλο δισκακι. 8)
Link --> This Darkness
Carry on.
μην ντρεπεσαι, μεγαλο χαλι, δυστυχως, ηταν ο προηγουμενος δισκος. Τοσο χαλι που ουτε να κανω d/l τον καινουργιο για να του ριξω μια αυτια δεν μου εκανε κεφι. βεβαια με αυτα που γραφεις ισως αναθεωρησω και του δωσω μια ευκαιρια-αναλογως τα κεφια
Πιο ατμοσφαιρικό απ’ το προηγούμενο είναι, αλλά σαν αλμπουμ ατμοσφαιρικό δεν το λες. Δεν είναι άσχημο το δισκάκι για κάποιον που του αρέσουν συμφωνικομεταλ καταστάσεις, αλλά με τα παλιά των Sirenia καμία σχέση.
Δεδομένων αυτών, εμένα δε με χάλασε ιδιαίτερα. Έχει μερικά αρκετά καλά σημεία, δυνατές χορωδείες, όμορφες μελωδίες, κάποια καλά ριφφάκια, ανάλαφρα φωνητικά και πιασάρικα ρεφραιν. Κυρίως το τελευταίο. Επίσης στα των φωνητικών, η Ailyn μου κολλησε καλύτερα απ’ το 13th Floor, αν και δεν είναι και τρομερή η βελτίωσή της. Από κομμάτια με άρεσε πολύ το Fading Star, το Twilight In Your Eyes, το Fallen angel και το Seaside Serenade. Είναι και καναδυο ακόμα που βαράνε καλά. Αν δεν ήταν και τόσο προβλέψιμο σα σύνολο, θα κέρδιζε αρκετά.
[SPOILER]Link για download εψαχνα ρε. :p[/SPOILER]
Τα παλια των Amorphis doomιζουν στο ιδιο στυλ με αυτο των Ludicra.
Bεβαια, το μπουρδελο το αρκαιβσ γενικευει το ειδος μουσικης τους ως black metal, μεγαλο λαθος.
Βσκ το album που εχω ακουσει περισσοτερο απο Ludicra ειναι το Fex Urbis Lex Orbis το οποιο, συμφωνοι, εχει μελωδια, εχει ατμοσφαιρα, αλλα black metal το λες. Στο καινουργιο μου φανηκε σα να πηραν αυτο που εκαναν στο Fex, κι αφησαν τον Cobbett να εκφραστει περισσοτερο, μιας κι απ τους Hammers of Misfortune φαινεται πως γουσταρει full prog υποβαθρο στις μουσικες του. Και βσκ δεν λες πως εχει απαραιτητα prog υποβαθρο, απλα δεν υπαρχει πιο σωστος ορος για να το περιγραψεις (prog -> με την εννοια της προοδου δλδ). Η μαγεια σε αυτο που κανει ο Cobbett ειναι το πως δενει τα διαφορα στοιχεια στις ρυθμικες του και τα κανει να ακουγονται σα μια ενοτητα ενιαια, διχως να μπορεις να ξεχωρισεις απολυτα το τι ανηκει που. Amorphis παντως δεν βλεπω καθολου εκει μεσα, το μοναδικο πραγμα που θα μπορουσα να σκεφτω πως φερνει σε μπαντες της Φιλανδιας ειναι οι ‘‘ψυχρες’’ μελωδιες τους, αλλα και παλι βγαινει αρκετα διαφορετικο, ο τροπος που χρησιμοποιουν τις κιθαρες εχει να κανει με τη νεα μοδα του ‘‘η πεταλιερα συναντα το black metal’’, σε καποιες φασεις αυτα που κανουν οι μπαντες αυτης της σκηνης postιζουν, σε καποιες αλλες τους βγαινει σαν υπερηχητικη επιθεση (βλ Liturgy), ε αυτοι το πηραν και το προσαρμοσαν με τη πιο μουσικη εννοια του θεματος και το εκαναν απλα ενα κομματι απο τις τοσες επιρροες, διχως να πατανε απολυτα σε αυτο. Γι αυτο και μ αρεσε ο δισκος, κρατησαν ταυτοτητα, παρολο που καταληγει πολυ διαφορετικο εν συγκρισει με το Fex.
Edit: Τους Ludicra παντως τους εμαθα κι εγω με το τελευταιο, απλα αναφερω το Fex με τετοιο τροπο γιατι μου εκανε καλυτερη εντυπωση, πολυ πιο αμεσος δισκος κι οι μελωδιες με κρατησαν καλυτερα, γνκ.
Και για οποιον ενδιαφερεται, εχει κυκλοφορησει το καινουριο [B]Alghazanth [/B] με τιτλο [B]Vinum Intus.[/B]
Tα κλασσικα δηλαδη, αλλο ενα πολυ ΄΄μελωδικο για να παει στο black metal thread΄΄ αλμπουμ, λιγο χειροτερο απο το προηγουμενο [B][U]Wreath of Thevetat[/U][/B] αλλα συνεχιζουν δικαια την πορεια τους στο συμφωνικο ακραιο ηχο.
Εντυπωση μου εκαναν τα πληκτρα σε ορισμενα σημεια που ειχαν τον πρωτο λογο, και ορισμενα οπερατικα καπου που ακουσε το αυτι μου, μου αρεσαν πολυ.
Απο κει και περα, κλασσικα παγωμενα ριφφ απο Φινλανδια παρεα με black φωνητικα αλά Jari Maenpaa στο Beautiful Death, σκοτεινοι και σατανικοι στιχοι κλπ.
Δεν θελω να γραψω περισσοτερα, αλλωστε πολυ φοβαμαι οτι γρηγορα θα “ξεφουσκώσει” και θα μεινουν μονο τα παραπανω κομματια να παιζουν αργοτερα στο μελλον.
Αυτό το ποστ, κατά έναν περίεργο τρόπο, είναι ταυτόχρονα off topic και on topic.
Off topic γιατί οι Άγγλοι [B]Seventh Angel[/B] έμειναν στην ιστορία του underground ως μια thrash μπάντα, και μάλιστα πρωτοπόρα με τον τρόπο τους, καθώς δύο δίσκοι που έβγαλαν εκεί στα early 90’s πάντρεψαν μοναδικά το thrash με το doom και τον χριστιανικό στίχο, βγάζοντας ένα feeling σχεδόν βιβλικό, για να μην πω αποκαλυπτικό (με την έννοια της Αποκάλυψης του Ιωάννη ε).
Αλλά ταυτόχρονα είμαι on topic γιατί ο δίσκος που βλέπετε από πάνω, ο μοναδικός που έχουν κυκλοφορήσει μετά την επανασύνδεσή τους (έτος κυκλοφορίας το 2009), ουσιαστικά κινείται στα χωράφια του ατμοσφαιρικού/doom-death metal. Έκοψαν για τα καλά τον ομφάλιο λώρο με το thrash, εμβάθυναν στο doom στοιχείο που ούτως ή άλλως είχαν πάντα, και ειλικρινά δικαιώθηκαν μέχρι εκεί που δεν πάει. Ακούω το δίσκο αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και ΤΡΕΜΩ. Επιτέλους, πραγματικό ατμοσφαιρικό metal, με τη φινέτσα και την κλάση που το έπαιζαν οι My Dying Bride, οι Paradise Lost της μεσαίας περιόδου, οι Anathema των πρώτων μνημειωδών δίσκων και λίγα χρόνια αργότερα οι άλλοι θεούληδες, οι δικοί μας Horrified. Μη μπερδεύεστε όμως από τα παραπάνω ονόματα, οι Seventh Angel δε θυμίζουν ιδιαίτερα κανένα απ’ αυτά τα μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ατμοσφαιρικού ήχου. Έχουν και σήμερα το δικό τους ήχο, όπως και πριν από 20 χρόνια που έπαιζαν thrash. Χαρακτηριστικό στοιχείο των μεγάλων συγκροτημάτων, ακόμα και εκείνων που για διάφορους λόγους δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ ως μεγάλα.
Το μόνο που μένει είναι να σας βάλω ν’ ακούσετε το [B]Abelard and Heloise[/B], ένα πραγματικά σπουδαίο κομμάτι, οι στίχοι του οποίου βασίζονται στις αυθεντικές επιστολές που ανταλλάσσονταν απ’ αυτό το κλασσικό τραγικό μεσαιωνικό ζευγάρι. Όποιος έχει διαβάσει και αγαπάει το αριστουργηματικό ποίημα του Sir Alexander Pope, Eloisa to Abelard (απ’ όπου, για να ξέρετε - ή για να θυμηθείτε - προέρχονται και εκείνοι οι αξέχαστοι στίχοι που ακούγονται στην ταινία Eternal Sunshine of the Spotless Mind: [B][I][U]“How happy is the blameless vestal’s lot/the world forgetting/by the world forgot/eternal sunshine of the spotless mind/each prayer accepted, and each wish resigned”[/U][/I][/B]), θα βρει σ’ αυτό το κομμάτι των Seventh Angel το soundtrack σ’ αυτό το έπος της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που μέσα στο μυαλό του και την καρδιά του πάντα προσπαθούσε να φανταστεί και να “ακούσει”, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε καταφέρει να “πετύχει” κομπλέ. Ακούστε τη φωνή. Ακούστε τις μελωδίες.
sostos o apopano.den eiha akousi to disko tis epanasindesis tous.pragmatika ehoun bei se doom/death monopatia.akougontas sto youtube kapoia kommatia,to apotelesma krinetai thetiko.psahnontas perissotero anakalipsa oti 2 meli ton SEVENTH ANGEL eihan idi mia Gothic/Death/Doom Metal band,tous My Silent Wake.
evgalan kai disko prosfata:
ehei akousei kaneis tpt?einai kalo?
Nταξ, δεν εχω να πω τιποτα αλλο, τα ειπε ολα ο γερο-Γρακχος.
Λιγο τα παρεξενα ριφφ, λιγο το περιεργο και ξεχωριστο τους στυλ, το The Dust of Years ειναι ενας καλος δισκος.
Εγω. Δεν εχω ασχοληθει και πολυ να σου πω την αληθεια, αλλα σε γενικες γραμμες, η μπαντα κινείται με σκατοψυχο ηχο που blackιζει και λιγο, μεγαλες διάρκειες, και εναλλαγες καθαρων/brutal φωνητικων. Ψιλοβαρετο θα λεγα το τελευταιο τους, ακου αν θες το πρωτο τους, ειναι καλο.
[SIZE=“5”]Για προτείνετε καμιά καλή funeralιά[/SIZE](και με doom/death δεν χαλιέμαι)
Εξαιρέστε Mournful Congregation, Remembrance, Doom:Vs, Shape of Despair, Evoken, Mourning Beloveth, Swallow the Sun, που τους ξέρω(σίγουρα άφησα και άλλους απέξω που ξέρω αλλά είναι ένα αρκετά καλό exclusion list για να αποφύγουμε τσάμπα ποστ)
Όσον αφορά γενικότερα το τόπικ άκουσα το καινούριο [SIZE=“5”][B]Fen[/B][/SIZE]
που εν ολίγοις είναι ψιλοφούσκα, δηλαδή αρχικά φαίνεται καλό αλλά αν το προσέξεις καλά είναι ψιλομάπα και μια απο τα ίδια
επίσης άκουσα το [B]The Final Wish[/B] των [B]Avrigus[/B] το όποιο επίσης δεν μου άρεσε, η γκόμενα τραγουδάει ωραία μόνο για 30 δευτερόλεπτα, στο ομότιτλο, γενικά δεν κολλάει με την μουσική ο τρόπος της, ή απλά είναι άμπαλη, δεν ξέρω…
εδιτ: Το καινούριο(2010) Remembrance λέει να το ακούσω ή είναι μάπα; Το Silencing the Moments μου άρεσε πολύ
ακουσα πριν λιγες μερες ενα Split που εβγαλαν οι Fen με τους (ή καλυτερα τον) De Arma
και τα κομματια που εχει εκει μου φανηκαν καλυτερα απο οσα ειναι στο δισκο :? :?
Towards the Shores of the End λεγεται
Τσεκαρεις τα απαντα απο τους Φιλανδους Unholy, Esoteric τα παντα επισης πλην του τελευταιου (…το οποιο παροτι πολυ καλο, ειναι ενα σκαλι κατω σε σχεση με τα προηγουμενα), τα παντα απο Skepticism ξεκινωντας απο τον τελευταιο τους δισκο (το οποιο αν δε σου αρεσει, μη ξαναγραψεις σε αυτο το θρεντ ή σε οποιοδηποτε αλλο πλιζ θενκς), απο Pantheist το Amartia, οι Νορβηγοι Funeral δεν ξερω αν θα σ αρεσουν (ιδιαιτερα τα δυο πρωτα ειναι ψιλοεσσενσιαλ για μενα βεβαια) κι απο εκει και περα υπαρχουν πολλες θεικοτατες δισκαρες, το Dooom των Γερμανων Worship πχ, τα δυο πρωτα των θεων Γαλλων Monolithe, το Futile των Rapture το οποιο οκ bridoειδες το λες αυτο βσκ, αλλα ειναι απ τους πιο υποτιμημενους δισκους της φασης και τ αναφερω επειδη οι Shape of Despair το γραψανε. Παροτι πολλα σε ογκο, γι αρχη ειναι καλα πιστευω.
Aionie, θα ακουσεις σιγουρα [B]Evig Natt[/B] απο Νορβηγια.
Και σε πχιο undaground φαση, πρεπει να νοιωσεις το σωστο funeral doom των [B]The Morningside[/B] απο Russia, οι οποιοι ειναι και αγαπημενη μπαντα απο μενα.
