το outcry!!! αχ αυτο το outcry!!! OUTCRY!!!
Πιπέρι! Πιπέρι στο στόμα!
Θα το λιώσω από αύριο εγώ, σήμερα έχω δουλειές. Τα BITS και BAI τα έχω λιώσει ήδη 
Το ακουσα ηδη μια φορα,παμε για την δευτερη τωρα.Καταστραφηκα βραδιατικα,να δω τι ωρα θα παω να πεσω.Το μονο που δεν μπορω να καταλαβω ειναι γιατι σε ολα τα reviews ελεγαν καλα λογια για το ρεφραιν του build me up,break me down,οτι ειναι πιασαρικο κλπ.Μου φανηκε τελειως χαζο σαν ρεφραιν.Το μοναδικο σημειο που θυμαμαι να με χαλασε σε ολο τον δισκο.
Καπου στις μπαλαντες χανεται το παιχνιδι. Ειναι εκτος κλιματος αλμπουμ. Εμενα με ξενερωσαν. Τα αλλα τα τραγουδια μου αρεσαν πολυ.
Διαφωνώ πλήρως με τον αποπάνω.
Κάθε ακρόαση νεου Theater είναι μια μικρή ιεροτελεστία/μυσταγωγία που ανάλογή της δεν ακολουθώ για κανένα άλλο συγκρότημα.
Εν ολίγοις, γιατί ακόμη είναι νωρίς, ξέρω ότι χαμογελάω αβίαστα, ξέρω ότι ονειρεύομαι όπως την πρώτη φορά που άκουσα Theater, ξέρω ότι είναι Theater 200% το άλμπουμ.
Έχει πολλή μουσική το άλμπουμ μέσα. Θέλει τις ακροάσεις του και υποπτεύομαι πως θα ωριμάζει σαν το παλιό καλό κρασί με κάθε νέα ακρόαση.
Υπάρχει μια ξεκάθαρη αλλαγή ισορροπιών που έχει φέρει αλλαγές και φρεσκάδα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν.
Πρωταγωνιστούν οι δύο υπεύθυνοι για την ραχοκοκκαλιά της μουσικής, δηλαδή οι Rudess και Petrucci. Τα drums του Mangini είναι συνοδευτικά και κυλούν αβίαστα ώστε να μην τα προσέχεις τόσο, κυρίως υπηρετούν τις κιθάρες και τα πλήκτρα. Πρώτη φορά έπιασα τον εαυτό μου να μην κολλάει το αυτί του στα drums μέρη σε Dream theater άλμπουμ. Κατά συνέπεια κυριαρχούν οι μελωδίες και οι χαρακτηριστικές φωνητικές γραμμές. Το άλμπουμ είναι δυναμικό. Ο Λαμπρί είναι απλά καταπληκτικός.
Θεωρώ πως στο Outcry υπάρχουν οι καλύτεροι, πιο εμπνευσμένοι αυτοσχεδιασμοί τους και εγώ δεν ξέρω απο πότε. Α, και στο Breaking All Illusions, στο χαρακτηριστικό μελωδικό “ρεφραινάκι” όπου κυριολεκτικά λάμπει ο Labrie υπάρχει σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια αυτό το Dream Theater feeling που (ασχέτως αν σας αρέσει ή όχι το συγκρότημα) είναι μη αναπαραγώγιμο από καμία άλλη μπάντα και είναι αυτό που τους έχει τοποθετήσει σε ειδική θέση στην μουσική ιστορία.
Δεν έχω ακούσει ακόμα όλο τον δίσκο.
3-4 πράγματα:
-Ο δίσκος φαίνεται να είναι ο πιο ενδιαφέρον από το σιξ ντιγκριζ και μετά. Σίγουρα μάλλον ο πιο "φρέσκος.
-Ο Λαμπρης, όντως φαίνεται να τα πηγαίνει αρκετά καλύτερα,τραγουδάει αρκετά πιο χαλαρός και δεν πιέζει τον εαυτό του.
-Σε αρκετά σημεία θυμίζουν symphony-x (τα κοφτά ριφφ και σε ορισμένες πλάτες στα συνθ), αυτό σίγουρα δεν το βάζεις στα συν. Επίσης πχ, ενώ το lost not forgotten ξεκινάει υπέροχα, έχει διάφορα σημεία απίστευτα, έχει υπέρκακο κλασσικομεταλλάδικο ρεφραιν, πράγμα που δεν μου ταιριάζει καθόλου στους θίατερ.
Διαφωνω με οσους ειπαν το οποιοδηποτε αρνητικο για το δισκο. Μολις τελειωσε η ακροαση του Bridges In The Sky και ενω ηθελα να ποσταρω κατι αφου ακουσω ολο το δισκο, δεν αντεξα.
Οτι εχω ακουσει ως τωρα ειναι υπεροχο, δε με χαλασε τιποτα ως τωρα, μαρεσει πολυ η κατευθυνση του δισκου, μαρεσουν ΟΛΑ τα samples του Τζορνταν, μαρεσουν εκπληκτικα πολυ μετα απο πολυ καιρο οι ΡΙΦΦΑΡΕΣ του Πετρουτσι, ο Μαντζινι δινει ρεστα, ο Μαιανγκ γεμιζει και ο Λαμπρι σκοραρει.
Το Bridges In The Sky με αφησε ΜΑΛΑΚΑ με τη ριφφαρα, με την εισαγωγη με τα βατραχια, με το σολο, με το ρεφρεν, με τον αυτοσχεδιασμο, με το τσιφτετελι.
Οσο γραφω ακουω το Outcry και δεν εχω λογια.
Ολα αυτα βεβαια συνοδευονται απο μπολικη δοση πωρωσης χωρις αντικειμενικοτητα, καθως δεν περιμενα ΠΟΤΕ τοσο ομορφο αλμπουμ (ως τωρα), και επισης το ξερω πολυ καλα πως για να βγαλω οποιοδηποτε τελικο συμπερασμα πρεπει να περασουν 6 μηνες και 100 ακροασεις εννοειται. Οσοι χαλιεστε απο μικρες λεπτομερειες σε τραγουδια χανετε το νοημα για μενα. Γενικα δε μπορω να εστιασω σε λεπτομερειες στα πρωτα ακουσματα ενος δισκου, αλλα στο γενικοτερο feeling το οποιο ειναι τελειο.
Ρε μαλακες. ΠΟΣΟ Falling Into Infinity/LTE/LTE2 ειναι το Breaking All Illusions? Θα κλαψω.
Αυτό σκεφτόμανε τώρα. Ήθελα κιάλλο.
Χθες το κατεβασα…το αλμπουμ μαμαει με το πρωτο ακουσμα πιστευω ειναι οτι καλυτερο καναν τα τελευται χρονια τουλαχιστον…lost and forgotten και outcry σπερνουν !!!επισης το build me up,break me down απ τα κορυφαια
…Και τρελαίνομαι…
Συμφωνώ απόλυτα για την ποιότητα του build me up, break me down, αναπάντεχα καλό και με ρεφραίν που ερωτεύεσαι με τη μία. Γενικά στο είδος τραγουδιού που θέλανε να γράψουν πέτυχαν διάνα.
Lost Not Forgotten ΣΚΙΖΕΙ τον ουρανό στα δύο. Για να μη μακρηγορώ θα συμφωνήσω με quintomscenario ότι το γενικό feeling είναι τέλειο σε όλo το άλμπουμ. Οι μπαλάντες είναι ΥΠΕΡΟΧΕΣ, ουσιαστικές και καλοδουλεμένες, μην τις απομονώνετε σαν τραγούδια αλλά καλύτερα ενσωματώστε τες στο σύνολο του άλμπουμ, στο γενικότερο feeling.
Όλα τα review που είχαμε διαβάσει για το άλμπουμ (τα οποία συμφωνούσαν τρομερά μεταξύ τους) ήταν ακριβέστατα (μπράβο Χρήστο για το δικό σου για μια ακόμη φορά).
Τι στίχοι είναι αυτοί στο This Ιs The Life ρε, τζιζ κάνουν:p
Άλλαξαν οι συσχετισμοί δυνάμεων και το συγκρότημα πλέον λειτουργεί διαφορετικά, πολύ πιο ισορροπημένα, δεν θα πω καλύτερα/χειρότερα. Ο Petrucci ίσως επωμίστηκε μεγάλο βάρος αναλαμβάνοντας και την παραγωγή. Respect στον μεγάλο.
Νωρίς ακόμα και οι αντιδράσεις παραείναι ενθουσιώδεις, αλλά πώς να γίνει αλλιώς με τέτοιες κομματάρες! Petrucci εκπληκτικός, φανταστική δουλειά και Labrie ανανεωμένος και άψογος στις ερμηνείες (όχι ότι στουντιακά στα προηγούμενα ήταν κακός).
Breaking All Illusions αριστούργημα και από κοντά κομματάρες σαν το Outcry και τα Lost Not Forgotten και Bridges In The Sky. Στα συν και η συνεισφορά του Rudess.
φακ γιεα, θηατερ ιζ μπακ !
Είπα να περιμένω να το αγοράσω αλλά δεν κρατιέμαι !!!
Μπορεί κάποιος με pm να μου δώσει μια “ανάσα” ?
Thanks 
Εμένα αυτό που κάνει πολύ θετική εντύπωση - πέρα απο το πόσο καλά είναι τα κομμάτια μεμονωμένα - είναι το γεγονός ότι σαν σύνολο όλα τα κομμάτια ‘ρέουν’ πολύ καλά μεταξύ τους. Το τέλος του κάθε κομματιού οδηγεί φυσικά στην αρχή του επόμενου! Η σειρά των κομματιών επιλέχθηκε πολύ σωστά πιστεύω, σαν ένα concept album χωρίς να είναι όμως στην κυριολεξία!!!
To βασικό πράγμα που με κάνει να πώ ότι πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο, είναι ότι συνεχώς αλλάζω γνώμη για το ποιό είναι το καλύτερο τραγούδι.
Στον προηγούμενο δίσκο από την αρχή φάνηκε η δουλειά, μου άρεσαν κυρίως A Nightmare to Remember και The Count Of Tuscany, και πάλι κάποια στοιχεία σε αυτά (rororo φωνητικά κλπ) με ενοχλούσαν.
Αυτο που λες,nikatapi.Τον εχω ακουσει καμποσες φορες μεχρι τωρα και ολο αλλαζω γνωμες!Εχει τοσες μελωδιες μεσα που θελει παρα πολλες ακροασεις για να καταλαβεις τι παιζεται.
Ψάχνω link και δεν βρίσκω γαμώωωωω!!!
Αδειαζε και λιγο τα πμ σου
Που τα άκουσες τα βατράχια ; :-k
Μη βαράτε παιδιά,το έχω το άλμπουμ!