Θα κανω κωλοτουμπιτσα! Τελικα μου αρεσαν και οι μπαλαντες! Ειδικα το this is the life και far from heaven! :lol:#-o:D
Και μαλλον θα πω οτι οντως ειναι οτι καλυτερο εχουν βγαλει απο το metropolis και μετα! :bow2:
Ακριβως αυτο σκεφτομουν και εγω. πανω κατω εχει την ιδια δομη…
To αλμπουμ ειναι το κατι αλλο!!!
ακομα ειναι νωρις αλλα τολμω να πω οτι τα Βulit Me Up Break Me Down,Lost Not Forgotten, Outcry και η μπαλανταρα με τους απιστευτους στιχους Beneath The Surface εχουν ξεχωρισει για μενα.
σαφως και τα υπολοιπα κομματια δεν πανε πισω και ιδιαιτερα το oriental περασμα στο Bridges in the Sky (7:43) πριν τα σολος. Φοβερα refrains απιστευτες ερμηνεις απ το Labrie και γενικως ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗ.
τα μοναδικα πραγματα που λιγο με χαλασαν ειναι το καπως υποβαθμισμενο ηχητικα drumming του Mangini και η γενικα αδιαφορη μπαλαντα Far From Heaven που και να μην υπηρχε στο δισκο δεν νομιζω ν αλλαζε την ηδη θετικη γνωμη μου!!!
ισως ειναι λιγο βιαστηκο αλλα ισως και να παει για αλμπουμ της χρονιας για μενα.
Σπουδαια δουλεια πραγματικα:):)
Το άκουσα σχεδόν μια φορα. Δεν το περίμενα αλλα ο δίσκος καραλεει. Δεν είναι κάποιο βήμα μπροστα, ο la brie παραμένει εκνευριστικος και οι μπαλάντες αδιάφορες αλλα η δουλειά του petrucci είναι φανταστική και το album είναι φτιαγμένο για να γουσταρουν οι παλιοί fan. Απολαυστικό album. Εύγε.
Σόρι κιόλας αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι πώς γίνεται να προσκυνάει κάποιος Theater μέχρι και Falling Into Infinity (όπως ο crabsody) και να βρίσκει π.χ. το Beneath The Surface αδιάφορο. Σε μία φάση όπως είναι τα πλήκτρα του Rudess (ανά σημεία στο BTS καραθυμίζουν τους ήχους του Moore, ειδικά στα έγχορδα) νομίζω ότι ακούω το Αwake όπως θα ηχούσε εν έτει 2011.
Έχω λιώσει τον δίσκο από χθες και διαρκώς ανεβαίνει. Δεν ξέρω μέχρι πού μπορεί να φτάσει αλλά το κόβω πολύ εύκολα να ξεπερνάει ο,τιδήποτε μετά το Six Degrees στη συνείδησή μου. Ούτε ένα κομμάτι που να ωχριά μπροστά στα άλλα (όταν μιλάμε για συγκρίσιμα μεγέθη βεβαίως, πώς να συγκρίνουμε το Far From Heaven με το Outcry π.χ.).
Για τους πιο περίεργους, ο δίσκος υπάρχει και σε FLAC εκεί έξω.
Παραθέτω τα τραγούδια και τους συνθέτες/στιχουργούς παρακάτω, παρμένα από το booklet του CD:
[SPOILER]1) On the Backs of Angels
Music: John Petrucci, Jordan Rudess, John Myung
Lyrics: John Petrucci
-
Build me Up, Break me Down
Music: John Petrucci, Jordan Rudess, John Myung, James LaBrie
Lyrics: John Petrucci -
Lost not Forgotten
Music: John Petrucci, Jordan Rudess, John Myung, James LaBrie
Lyrics: John Petrucci -
This is the Life
Music: John Petrucci, Jordan Rudess
Lyrics: John Petrucci -
Bridges in the Sky
Music: John Petrucci, Jordan Rudess, John Myung
Lyrics: John Petrucci -
Outcry
Music: John Petrucci, Jordan Rudess, John Myung
Lyrics: John Petrucci -
Far from Heaven
Music: John Petrucci, Jordan Rudess, James LaBrie
Lyrics: James LaBrie
8 ) Breaking all Illusions
Music: John Petrucci, Jordan Rudess, John Myung
Lyrics: John Myung, John Petrucci
- Beneath the Surface
Music: John Petrucci
Lyrics: John Petrucci[/SPOILER]
…“A Dream-atic Turn of Events”…
Πως θα μπορούσα να αμφιβάλλω ποτέ γιαυτούς τους μουσικούς και γιαυτό το συγκρότημα…
Σας αγαπάμε ρε μάγκες, μας δώσατε μεγάλη χαρά…
Το άλμπουμ είναι λατρεία απτην αρχή μέχρι το τέλος.
μιλας σαν να μιλαγε η καρδια μου!!!:!::!::!:
iDream Theater!!!
Χαχα. Είπα τον άκουσα σχεδόν μια φορά. Το τελευταίο κομμάτι την πλήρωσε. 
Αναφερόμουνα όμως στο Τhis is the life και στο Far from heaven.
Mετα απο πολλες ακροασεις του αλπμουμ μπορω να πω πως αν κ αρχικα ειχα ενθουσιαστει πλεον για μενα ειναι ενα απλα πολυ καλο αλμπουμ για τα στανταρ που εχουν θεσει οι Theater με τα τελευταια αλμπουμς (Ειμαι μεγαλος φαν του Black Clouds κ θεωρω το συγκεκριμενο δισκο οτι καλυτερο εχουν βγαλει οι Theater στα 00’s μετα το 6DOIT)…
H απουσια του Mike κατα τη γνωμη μου δεν γινεται τοσο αισθητη, αλλα ειναι κριμα που αν κ τον αντικατεστησαν μ εναν απο τους καλυτερους drummer αυτη τη στιγμη στον κοσμο, απο τον οποιο σιγουρα οι οπαδοι( ειδικα οι die-hard oπαδοι) θα ειχαν τεραστιες απαιτησεις, το παιξιμο του σε γενικες γραμμες μου φαινεται σχετικα απλο για DT k επισης θα συμφωνησω οτι ειναι σχετικα θαμμενο στην παραγωγη…
Petrucci-Rudess φοβεροι οπως παντα, ενω κ η παρουσια του Labrie ειναι αρκετα καλη σε αυτο το αλμπουμ, καμια σχεση ομως με την αποδοση του στον προηγουμενο δισκο που αναμφισβητητα ηταν ,αν οχι η καλυτερη του, μεσα στις 2 καλυτερες…Στο BTS o ανθρωπος δινει μια απο τις καλυτερες ερμηνειες που εχω ακουσει, σα να τραγουδαει πραγματικα μεσα απο την ψυχη του(κ δε το χει κανει κ λιγες φορες π.χ Goodnight Kiss-θεωρω τοπ Labrie στιγμη στους DT ή ΤHe Count Of Tuscany)…
Για μενα, λοιπον, το ADTOE ειναι ενα solid album με πολλες ωραιες στιγμες,αλλα δυστυχως ΙΜΟ κανενα κομματι του δε μπορει να σταθει επαξια απεναντι σε υμνους οπως τα TCOT-TSF…
ΓΓΕΦ? (γιατι γραφεις ετσι φιλε)?
ΣΦ!!(Συντομια φιλε!!)
Σε αυτά τα 2 διαφωνώ αρκετά.
Ο LaBrie μου φαίνεται φοβερά ανανεωμένος, παθιασμένος και με μεγαλύτερη ποικιλία στην απόδοσή του.
Όσον αφορά στο 2ο, νομίζω ότι σχεδόν όλα τα μεγάλα τραγούδια στο δίσκο είναι κλάσεις ανώτερα από το The Shattered Fortress, το οποίο ήταν κολλάζ παλιών στιγμών, συν το ότι είχε αρκετά ενοχλητικά φωνητικά από τον Portnoy.
Προσωπικά είμαι πολύ ικανοποιημένος από τον Rudess στο δίσκο αυτό, πράγμα που επιβεβαιώνεται με κάθε ακρόαση. Επιτέλους επενδύει τα τραγούδια με ατμοσφαιρικά μέρη, και νομίζω δεν έχει ούτε ένα περιττό σόλο, όπως στους τελευταίους δίσκους.
Respect στον Petrucci που σαν παραγωγός προώθησε αυτή την επιλογή.8)
Δεν ειπα οτι ο Labrie δεν ηταν καλος, ισα ισα η αποδοση του, εμενα προσωπικα με αφησε κατι πολυ παραπανω απο ικανοποιημενο, αλλα θεωρω την ερμηνεια κ την εν γενει παρουσια του στο Black Clouds ανωτερη σε σχεση με το ADTOE…
Oσον αφορα γενικα το αλμπουμ θεωρω οτι ειναι ενα αρκετα ωριμο αλμπουμ απο τoυς Theater, ενω πανω σ αυτο που λεει ο nikatapi για το Rudess, ποιος δεν περιμενε οτι μετα την αποχωρηση του Mike δε θα ειχε μεγαλυτερη συμμετοχη κ ελευθερια στη συνθεση?
Γενικα, η παρουσια του ειναι οντως πιο αισθητη σε αυτο το αλμπουμ ως συνεπεια του οτι εχουν αφαιρεσει απο τη μουσικη τους το εντονο metal στοιχειο κυριως των 2 τελευταιων δισκων…(Ειδικα του Systematic Chaos)
Χωρις να θελω να φανω κακεντρεχης, η επιλογη ενος πιο progressive παρα metal δρομου στο ADTOE,που φαινεται οπως ειπε κ ο nikatapi απο το οτι εχουν επενδυσει περισσοτερο στα ‘‘ατμοσφαιρικα’’ μερη του Rudess, ηταν κατα τη γνωμη μου(κ οχι μονο, γιατι κ αλλοι εχουν εκφρασει αυτη την αποψη) μια σχετικα “safe” επιλογη για το καινουριο αλμπουμ…
Τελος, για το Shattered Fortress…To ανεφερα απλα γιατι ειναι προσωπικo αγαπημενο(οχι μονο 12-step suite κομματι, αλλα γενικα DT κομματι)…Διαφωνεις ομως με το οτι δεν υπαρχει συνθεση στο ΑDTOE(χωρις να αμφισβητω την ποιοτητα των κομματιων ουτε την εμπνευση του συγκροτηματος) που δεν αγγιζει ΚΑΝ το Count Of Tuscany?
Το Count Of Tuscany είναι όντως κομματάρα, αλλά έχει άθλιους στίχους (άσχετα που το τραγουδούσα με όλη μου την ψυχή στο live) και είναι λίγο disjointed ως προς τη δομή του. Έχει μέρη που οι μεταβάσεις είναι λίγο κάπως.
Νομίζω προσωπικά ότι το Outcry ας πούμε αγγίζει αντίστοιχα επίπεδα ποιότητας.
Απλά νομίζω το Count Of Tuscany ξεχωρίζει περισσότερο στο BC&SL γιατί ο δίσκος έχει αρκετές μέτριες στιγμές, ενώ αυτό είναι χαλαρά το πιο ποιοτικό κομμάτι του δίσκου και ένα απο τα καλύτερα των τελευταίων ετών.
Αντίθετα, στο νέο δίσκο όλα τα κομμάτια είναι ποιοτικά και πιο εκλεπτυσμένα, χωρίς να τα έχουν ξεχειλώσει.
Ίσως το ότι έχει σταθερά καλή ροή ο δίσκος να δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει ένα κομμάτι που να κάνει αντίστοιχη εντύπωση με αυτή που έκανε το TCOT στο BC&SL.
Tο 7+27 του Bridges In The Sky μόνο σε μένα μοιάζει με το War Inside My Head και του 3+46 στο Solitary Shell?
Χαίρομαι που βλέπω ότι όλοι όσοι έχουν ακούσει το άλμπουμ - δίχως εξαίρεση - θεωρούν το άλμπουμ τουλάχιστον πολύ καλό.
Επίσης, χαίρομαι που πλέον μπορώ να μιλάω κι εγώ χωρίς να με βρίζουν…
Τέλος, σε μένα έχει λειτουργήσει ως grower μετά από 40 μέρες ακατάπαυστων ακροάσεων. Όχι τίποτα άλλο, αλλά μη νομίζετε ότι θα ξεφουσκώσει ο ενθουσιασμός, χεχε.
Το συμπέρασμα είναι απλό : Theater ΡΕ.
Δισκαρα,δεν εχω σταματησει να το ακουω απο προχθες.Εχω παθει πλακα με τον LaBrie στο Breaking All Illusions στο 11:24-11:31 οταν λεει "Κarma starts the signal(αυτο ακουω εγω,αν και δεν φαινεται λογικο :p) ".Ο τροπος που το κλεινει ο LaBrie,αυτο το παραπονο που βγαζει στο τελος δεν υπαρχει.
Σε αυτη τη σελιδα με εκφραζει ΑΠΟΛΥΤΑ ο nikatapi ομως ε.
Το Count Of Tuscany οσο με εντυπωσιασε τον πρωτο χρονο ακροασης του Black Clouds (κυριως γιατι ηταν μια επιστροφη σε εναν κλασικο ηχο Dream Theater που ολοι αγαπαμε), αλλο τοσο με κουραζει πλεον, και το θεωρω 2 διαφορετικα κομματια, ενα το πρωτο μισο κι αλλο ενα το δευτερο μισο.
Και αυτη η σκεψη με φερνει στο γιατι το Scenes From A Memory εκανε τετοια επιτυχια και λατρευτηκε τοσο πολυ απο τον καθενα. Γιατι με το χαρακτηρα του concept και το σπασιμο ολης της μουσικης που εγραψαν οι Dream Theater τοτε σε scenes και acts, καταφερνει να περασει τελεια ΚΑΙ ως ξεχωριστα τραγουδια, αλλα ΚΑΙ ως συνολο, αφου θα μπορουσε να ειναι ενα ολοκληρο κομματι διαρκειας 77 λεπτων. Η ροη του ειναι ανεπαναληπτη, κατι το οποιο επιτρεψτε μου να πω πως δε συμβαινει στο SDOIT ουτε κατα διαννοια, και εχω ξαναπει οτι προσωπικα το θεωρω 4-5 ξεχωριστα τραγουδια (ενω μπορω δηλαδη να θεωρησω μια ενοτητα το War Inside My Head με το TTTSTA, δε γινεται αυτο και με τα επομενα).
Και αυτο με φερνει πισω στο νεο αλμπουμ, το οποιο μπορει τυπικα να μην ειναι concept, αλλα η ροη ειναι εκπληκτικη. Το βαζω απο την αρχη και παιζει μεχρι το τελος ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ και χωρις να βαρεθω σε κανενα σημειο. Οι μελο στιγμες εχουν μπει σε πολυ ταιριαστα σημεια, ενω τα 4 κομματια που αποτελουν τον πυρηνα του δισκου (Lost Not Forgotten, Bridges, Outcry, Breaking Illusions) ειναι ολα πολυ υψηλης ποιοτητας και με στιγμες πραγματικα ανατριχιαστικες.
ΥΓ. Τελος να κανω μια δηλωση που μπορει πολυς κοσμος να διαφωνει, αλλα μονο σε μενα φαινεται οτι οι Dream Theater εκαναν τεραστια προοδο μουσικα μετα απο παρα παρα πολλα χρονια? Αυτος ο δισκος στο συνολο του δε μου θυμιζει ΤΙΠΟΤΑ αλλο, ουτε αλλη μπαντα, ουτε δικα τους παλια αλμπουμς. 8)
Nα σου πώ την αλήθεια δεν ξέρω αν ήταν λόγω του drumming ή λόγω του ότι άλλαξε αρκετά ο ρόλος του Rudess, αλλά σε φάσεις και εγώ παρατήρησα μια αλλαγή στον ήχο, σχεδόν σαν να άκουγα άλλη μπάντα.
Δεν ξέρω αν είναι πρόοδος, αλλά υπάρχουν στιγμές που όντως γίνεται κάτι διαφορετικό μουσικά από αυτά που μας έχουν συνηθίσει, και υποπτεύομαι ότι έχει ρόλο ο Rudess σ’αυτό.