Στις 13 θα έρθει εδώ; Δεν μπορώ να περιμένω!!!
(Δεν το θέλω από θείο)
Αυτό ακριβώς γράφουν και οι στίχοι στο βιβλιαράκι! 
Θα ήθελα να πω ένα ευχαριστώ στον Portnoy που έφυγε. Έχω την εντύπωση ότι με αυτόν δεν θα είχαμε αυτόν τον δίσκο. Εντάξει αν έφευγε και ο Λάμπρος θα είχαμε ένα αριστούργημα…
:lol: :lol: :lol:
πάντως έμενα μου άρεσε αρκετά ο …λαμπρος…
(αν και τα έχετε πει όλα)
…το θέμα είναι οτι έχουμε εναν [B]100% dream theater δίσκο[/B]…και η λογική οτι με τον mike δεν θα υπήρχε αυτός, φαίνεται να έχει βάση
όπως είπε και κάποιος άλλος νωρίτερα(σορρυ δεν θυμάμαι ποιος), άκουσα μερικά [B]π[/B]λήκτρα [B]π[/B]ου [B]π[/B]άνε [B]π[/B]ιο [B]π[/B]ίσω και από τον ερχομό του Jordan.!!! και επιτέλους παίζουν σωστά τον ρόλο τους
η δυάδα Bridges In The Sky / Outcry είναι η χαρά του οπαδού.!!
*αυτή η βιογραφία θα επανακυκλοφορήσει ??
Μπορω να ρωτησω που βρηκες το βιβλιαρακι,Raziel666; :-k
Κυκλοφορεί εκεί έξω. Μαζί με την FLAC έκδοση.
(χμ, πρέπει κάποια στιγμή να μαζέψω τις σκέψεις μου για το δίσκο, αλλά τι να πρωτοπώ…)
Αυτό. Θέλω τόσες μέρες να γράψω κάτι και δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Θα το κάνω, που θα πάει, αλλά προς στιγμήν - όπως έλεγε και το σύνθημα: Έτσι “ονειρευόμαστε” τους Dream Theater 8)
:roll:
O δίσκος είναι ένα πραγματικό διαμάντι. Άπταιστος, φρέσκος, γεμάτος έμπνευση με σημεία που κάνουν την ψυχή σου να πετάει. Τον άκουσα 3 φορές και σιγά-σιγά αρχίζει να μεγαλώνει μέσα μου. Είναι αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα album της χρονιάς και είμαι σίγουρος ότι θα αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα και αξία σε βάθος χρόνου.
Κατά τη γνώμη μου, τα καλύτερα instrumental parts τα έχει το [B]Breaking All Illusions[/B], αλλά και το [B]Outcry[/B]. Το [B]Βuild Me Up, Break Me Down[/B] πολύ όμορφο με μελωδικότατο refrain. Το [B]Bridges in the Sky[/B] ένα από τα πιο συμπαγή κομμάτια με τους πειραματισμούς του Jordan να δίνουν άλλη βαρύτητα. Είναι ολοφάνερο ότι έχει αφήσει το στίγμα του σε όλο τον δίσκο.To [B]This is the Life[/B] έχει απίστευτο solo από John Petrucci και το [B]Beneath the Surface[/B] κλείνει με τον καλύτερο τρόπο, αφήνοντας μια γλυκιά μελαγχολία. Ανυπομονώ να το ακούσω και σε βινύλιο. Ένα ακόμη θετικό σημείο είναι ότι όλα τα κομμάτια δένουν τόσο πολύ μεταξύ τους που πραγματικά δεν καταλαβαίνεις πως περνάνε 77 λεπτά. 
Αυτό. Θέλω τόσες μέρες να γράψω κάτι και δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Θα το κάνω, που θα πάει, αλλά προς στιγμήν - όπως έλεγε και το σύνθημα: Έτσι “ονειρευόμαστε” τους Dream Theater.[/QUOTE]
Εγώ τις μάζεψα πάντως για ένα review (φυσικά για να κατασταλάξει εντελώς μέσα μου-μας ο δίσκος θα χρειαστεί πολύ περισσότερος χρόνος, άλλωστε δεν έχει κυκλοφορήσει κανονικά ακόμα).
Είναι μεγαλούτσικο και κυρίως για hardcore οπαδούς, οπότε διαβάζετε με δική σας ευθύνη. Ζητώ συγγνώμη στον φίλτατο Σάντοου που του έκλεψα την πατέντα με τις κάτω παύλες … θα του πληρώσω τα δικαιώματα χρήσης κάποια στιγμή με μία μπύρα. :lol:
[SPOILER]_ Χωρίς να μπαίνει κατ? ανάγκη σε σύγκριση ο δίσκος με άλλες κυκλοφορίες στο χώρο του metal (και όχι μόνο), εξαρχής παίρνουμε ως δεδομένο ότι έχει περιβληθεί από τεράστιο hype. Για τα δεδομένα των Dream Theater, οι οποίοι δεν είναι όνομα πρώτου βεληνεκούς, εμπορικά, σε σύγκριση με μπάντες ? μεγαθήρια ίσως γράφτηκαν για πρώτη φορά τόσα πολλά για μια δουλειά τους που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα. Θα πρέπει να πάμε πίσω στο 1999 και το Scenes From A Memory μάλλον για να γίνουν οι συγκρίσεις σε ποσότητα πραγμάτων που έχουν γραφτεί.
_ Tότε ήταν η τελευταία φορά που είχε συμβεί κάποια μεγάλη αλλαγή στις τάξεις της μπάντας, με την απόλυση του Sherinian και την πρόσληψη του συμπαθούς Jordan Rudess. Και, προφανώς, τότε ήταν μάλλον η τελευταία φορά που η μπάντα ένιωθε - και ίσως όντως ήταν έτσι τελικά - ότι μπαίνοντας στο studio, έπρεπε να αποδείξει στους οπαδούς της αλλά και στο υπόλοιπο κοινό, το πόσο μεγάλη είναι και πόση προσοχή αξίζει από το σύνολο του μουσικού κόσμου.
_ Γιατί, κακά τα ψέματα, όσο καλοί κι αν ήταν οι δίσκοι μετά το, κλασσικό πλέον, Metropolis pt.2, πάντα θα υπήρχε λόγος να γκρινιάξει κάποιος. Κάποιοι θεώρησαν το Six Degrees of Inner Turbulence πολύ πειραματικό, το Train of Thought πολύ metal, το Octavarium πολύ pop (!), το Systematic Chaos πολύ τεχνοκρατικό και το Black Clouds & Silver Linings μια από τα ίδια.
_ Όλη αυτή η αναδρομή γίνεται μήπως και γίνει μια πρώτη εκτίμηση για το ποια είναι η θέση του ?A Dramatic Turn of Events? στη δισκογραφία του συγκροτήματος. Για την τελική ετυμηγορία θα χρειαστεί πολύ περισσότερος χρόνος φυσικά …
_ Αφήνοντας για λίγο αυτό το ζήτημα στην άκρη, ας πάμε στο καθαρά μουσικό μέρος. Όπως ήδη έχουν γράψει πολλοί στο internet, το συγκρότημα, με τον Mike Mangini πλέον στις τάξεις του, δημιούργησε ένα album που ίσως να μην εντυπωσιάσει από την αρχή τον οπαδό ή και τον απλό ακροατή, αλλά δύσκολα δεν θα τον κερδίσει, ακρόαση με την ακρόαση, φτάνει φυσικά να αρέσκεται σε αυτού του είδους τη μουσική. Και αυτό οφείλεται τόσο στην καταπληκτική ροή του, καθώς οι πιο ήρεμες στιγμές παρεμβάλλονται επιτυχημένα ανάμεσα στα γνωστού ύφους 10λεπτα+ prog έπη, προωθώντας την εξέλιξη του δίσκου όσο και στις μεγάλες ποσότητες έμπνευσης που εμπεριέχονται στα τραγούδια αυτά καθ? αυτά.
_ Εν τέλει, ό,τι ζητούσε σύσσωμο το κοινό των Dream Theater, το βλέπουμε τελικά στο album. Ξεκινώντας από τα προφανή, σε κανέναν δεν πρόκειται να λείψουν οι γκαρίδες του Portnoy. Ίσως λείψουν τα «πιασάρικα» drums που έπαιζε, με την συνεχή χρήση των toms και τους χαρακτηριστικούς ήχους στα κρουστά, αλλά αυτό δεν είναι κατ? ανάγκη κακό, ειδικά από τη στιγμή που τα drums έχουν μπει πιο πίσω στη μίξη ώστε να έρθει μπροστά επιτέλους το μπάσο που είχε ψάχναμε μετά το Octavarium. Από την άλλη έχουμε επιτέλους, μετά από 12 χρόνια και 6 δίσκους, συνεισφορά του Myung σε στίχους, με το εξαιρετικό γράψιμο στο Breaking All Illusions. Γενικότερα, έχει γίνει αρκετά καλή δουλειά στον στιχουργικό τομέα. Ο Rudess ακούγεται πλέον να παίζει στο 100% των δυνατοτήτων του, με κάθε λογής ήχους, samples και αρκετό πιάνο, και κάνοντας τα leads/solos του πιο ουσιαστικά, δίνει βάθος και χρώμα στα κομμάτια.
_ Βλέποντας τα κομμάτια ένα-ένα, δεν υπάρχει κάποιο που να υστερεί έναντι των υπόλοιπων, σε σχέση φυσικά με τον σκοπό που εξυπηρετούν στο album. Το On The Backs Of Angels όσο περνάει ο καιρός τόσο καλύτερο ακούγεται, με τα εξαιρετικά ρυθμικά μέρη και την ηχητική επένδυση του Rudess να ξεχωρίζουν. Το Build Me Up, Break Me Down είναι ό,τι πρέπει για δεύτερο single, με πιασάρικα, βαριά θέματα και υπέροχη απόδοση από τον LaBrie, o oποίος παρεμπιπτόντως, έχοντας δουλέψει με δικό του παραγωγό τα φωνητικά στον Καναδά, έχει κάνει ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΗ δουλειά με όλα τα κομμάτια. Στο Lost Not Forgotten συναντάμε την πρώτη από τις τέσσερις μεγαλειώδεις συνθέσεις που ξεπερνάνε τα δέκα λεπτά στον δίσκο, με ανάλογη, επική εισαγωγή, που οδηγεί σε ένα μικρό jazz-metal (sic) ξέσπασμα πριν τα κοφτερά riffs που αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά του κομματιού. Στο instrumental μέρος ξεχωρίζει το solo του Petrucci, ίσως το καλύτερο στο album.
_ Κάπου εκεί παρεμβάλλεται η, power μπαλάντα, ας πούμε, This Is The Life, με μια τρομερή μελωδία-lead που παίζει ο Petrucci, ωραία ερμηνεία από τον LaBrie και για άλλη μια φορά τον Rudess να γεμίζει και τον Petrucci να εκτελεί με το solo του. Για μένα η καλύτερη μπαλάντα που έχουν γράψει από το Another Day ίσως. Το «rollercoaster» (έτσι περιέγραψε ο Petrucci τον δίσκο) συνεχίζεται, με το Bridges In The Sky να παίρνει τη σκυτάλη. Εδώ έχουμε να κάνουμε ίσως με το καλύτερο βαρύ κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ οι Theater (κατά την ταπεινή μου γνώμη), αν ως τέτοια λογίζονται κομμάτια ύφους ?The Glass Prison?. Καθώς η μία riffάρα διαδέχεται την άλλη, φτάνουμε σε ένα πανέμορφο ρεφρέν, το οποίο αργότερα διαδέχονται μία τρομερή γέφυρα κι ένα μικρό ανατολίτικο όργιο στο instrumental μέρος το οποίο περιέχει τρία ωραιότατα solos, χωρίς φλυαρίες. Στο ίδιο ύφος συνεχίζει το Outcry, με άλλη μία «μεγάλη» εισαγωγή και όμορφο ρεφρέν. Αυτή τη φορά το instrumental μέρος είναι πιο εκτεταμένο, με μερικά σημεία πολύ υψηλής τεχνικής και αρκετές fusion-ίλες (μερικά σημεία μου έφεραν στο μυαλό τους Planet X).
_ Έτσι φτάνουμε στη δυάδα Far From Heaven ? Breaking All Illusions, με μερικά μουσικά θέματα να είναι κοινά ανάμεσά τους. Το Far From Heaven, με στίχους από τον LaBrie, είναι ουσιαστικά ένα «γυμνό» κομμάτι με πιάνο και φωνητικά στο οποίο ξεχωρίζει φυσικά η ερμηνεία του James ενώ το Breaking All Illusions, το πιο αναμενόμενο κομμάτι ανάμεσα στους οπαδούς αφού τους στίχους έχει γράψει ο Myung (και ίσως σουλουπώσει ο Petrucci αν κρίνουμε από τα credits), δικαιώνει τις προσδοκίες και με το παραπάνω, καθώς είναι το πιο prog κομμάτι του δίσκου, με πάμπολλες εναλλαγές σε ταχύτητες και διαθέσεις και ένα κλείσιμο - reprise μελωδιών απ’ το Far From Heaven - από αυτά που μόνο οι Theater θα μπορούσαν να είχαν γράψει.
_ To κλείσιμο του album ανήκει ουσιαστικά στον Petrucci αφού το Beneath The Surface είναι δική του σύνθεση. Ως παραγωγός, επέλεξε να πέσει η αυλαία με μία χαλαρή στιγμή. Πολλοί που περιμένουν ένα κομμάτι του ύφους του Space-Dye Vest ίσως να απογοητευτούν μια και δεν πρόκειται για τόσο σκοτεινή σύνθεση όμως, ποιοτικά, θεωρώ πως στέκεται στο ίδιο επίπεδο (να σημειώσω εδώ πως δεν είμαι από αυτούς που είναι τρελαμένοι με το Space-Dye Vest, το οποίο θεωρώ απλά άλλο ένα εξαιρετικό Drea? εεε Kevin Moore κομμάτι), με καταπληκτικούς στίχους τους οποίους τραγουδάει υπέροχα ο LaBrie και υποδειγματικά πλήκτρα από τον Rudess (το solo με το Moog και τα έγχορδα που έχει γράψει απλά απογειώνουν το κομμάτι).
_ Επιστρέφοντας στη συζήτηση που άνοιξα πριν, τελικά, πρόκειται για ένα album που, τηρουμένων των αναλογιών, μάλλον είναι καταδικασμένο να πάρει τη θέση του ανάμεσα σε ένα από τους δίσκους-διαμάντια του συγκροτήματος χωρίς αναγκαστικά να εξισώνεται μαζί τους σε ποιότητα και σημασία. Για μένα πάντως είναι τουλάχιστον ίσης ποιότητας με το SDOIT, τον οποίο θεωρώ εξαιρετικό δίσκο. Παρ? ότι δεν περιέχει καινοτομίες σε σχέση με το παρελθόν όπως το προαναφερθέν, ακούγεται φρέσκο, πολυσυλλεκτικό σε ήχους και διαθέσεις, με το συγκρότημα να παίζει σαν αναγεννημένο. Ίσως να κριθεί σαν «safe» επιλογή η κατεύθυνση, αλλά νομίζω ότι σε μια τέτοια περίπτωση χάνεται η ουσία, που δεν είναι άλλη από τη μουσική του δίσκου. Η πρόοδος για την πρόοδο είναι ανούσια αν το τελικό αποτέλεσμα ηχεί αδιάφορο.
_ Επειδή δε γίνεται να μην αναφερθούμε στην παρουσία του Mike Mangini, ο μικροκαμωμένος Mike δουλεύοντας με τα drums που έγραψε ο Petrucci ως πρώτη ύλη, δίνει την απαραίτητη ώθηση στα κομμάτια ώστε να ακουστούν ακριβώς όπως πρέπει. Μπορεί να μην ακούγεται εντυπωσιακό το παίξιμό του, αλλά αν κάποιος τον προσέξει, ειδικά στις πιο ξέφρενες στιγμές (όπως στο Outcry), θα καταλάβει το πόσο μεγάλος drummer είναι και πόσο καλά έλεγξε το παίξιμό του.
_ Οι Dream Theater λοιπόν λογικά θα διαλύσουν και την παραμικρή αμφιβολία που είχε ο οποιοσδήποτε για το πόσο ικανοί είναι να ανταπεξέλθουν δισκογραφικά χωρίς τον Portnoy στη σύνθεσή τους και παράλληλα αφήνουν υποσχέσεις πως έχουν κι άλλα να προσφέρουν, μετά από 26 (!) χρόνια παρουσίας. Κατάφεραν, χωρίς να καταβάλλουν και καμιά υπερπροσπάθεια (ο δίσκος πρέπει να γράφτηκε σε ένα εξάμηνο ? και μπορεί να λέω πολύ) να αποδείξουν για άλλη μια φορά γιατί θεωρούνται μία από τις μεγαλύτερες μπάντες της γενιάς τους.
[/SPOILER]
Συμφωνω σχεδον σε ολα οσα εγραψες φιλε μου Λεβιαθαν. Τα λες πολυ ωραια.
Τα μονα στα οποια διαφωνω μπορει να εχουν να κανουν με το γεγονος οτι ειμαι πολυ μεγαλυτερος σου και ακουω Dream Theater εδω και 15 χρονια περιπου. Αυτο εχει ως αποτελεσμα να εχω δεθει συναισθηματικα με καποια τραγουδια ισως παραπανω απο σενα.
Συγκεκριμενα, αν και μου αρεσει αρκετα το This Is The Life, θα ηθελα μια διευκρινιση ως προς το τι σημαινει “το καλυτερο τραγουδι σε αυτο το υφος απο το Another Day και μετα”… δε νομιζω πως εχουν πολλες power μπαλαντες οι Theater οπως και να χει. Αν παρουμε λιγο μεγαλυτερο ευρος, τοτε σιγουρα προτιμω και μαλιστα κατα πολυ τραγουδια οπως Take Away My Pain και Lifting Shadows Off A Dream. Και ακομα δεν εχω κατασταλαξει για τραγουδια οπως Wither, Forsaken, τα οποια μπορει να μαρεσουν περισσοτερο… δεν ξερω ακομα… αυτο θελει χρονο.
Τελος, διαφωνω με τη δηλωση περι Space Dye Vest, για μενα αυτο το κομματι ειναι κατι αλλο, κατι στο δικο του συμπαν, κατι στο δικο του επιπεδο, δε μπορει να συγκριθει καν με κανενα αλλο κομματι. Αλλα οκ, that’s just me. 
ΥΓ. Ναι, το διαβασα ΟΛΟ, διαβαζω αρκετα γρηγορα και γραφω κιολας
Ωραίος Leviathan! Πολύ όμορφα τα λες, μπράβο για το άρτιο κείμενο.
Εγώ συμφωνώ ακόμα και για το Space Dye Vest, άλλωστε το έχω πει πολλές φορές πως γενικά το “Awake” ποτέ δε με κέρδισε ολοκληρωτικά (I know…).
Όσο για το “This Is The Life”, έχει ένα δίκιο ο QS, αλλά πραγματικά οι μελωδίες του Petrucci είναι… συγκινητικές!
Θα μείνω λίγο στην τελευταία παράγραφο. Οι DT έχουν 26 χρόνια παρουσίας και 22 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας. Ακόμα και μερικά από τα πολυ πολύ μεγάλα συγκροτήματα (prog και μη), στα 22 χρόνια (ή και πολύ νωρίτερα) είχαν ήδη παραδόσει το συνθετικό τους πνεύμα. Πιστεύω πως αυτό που κατάφεραν οι DT, 26 χρόνια μετά την ίδρυσή τους, να βγάλουν δηλαδή έναν τέτοιο δίσκο, που -τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά- μπορεί να σταθεί υπερήφανα δίπλα στις κορυφαίες τους στιγμές, είναι μοναδικό, ή τέλος πάντων πολύ σπάνιο.
ετσι και βρεθεί ακόμη ένας που να έχει την ίδια άποψη για το Space Dye Vest θα πέσω από το παράθυρο.!!!
[SPOILER]ζω σε μονοκατοικία[/SPOILER]
[B]
Leviathan[/B] :thumbup:
Πολύ ωραίο το κείμενό σου Leviathan. Οσο για το Space Dye Vest και το Awake, παρακαλώ να μην τα πιάνετε στο στόμα σας.
Γενικά έχει φάει λιώσιμο ο δίσκος, αυτό που κρατάω πιο πολύ είναι ότι κυλάει όμορφα και χωρίς να κουράζει με φλυαρίες.
Πάντως συγκρίσεις με προ SFAM εποχές (επειδή έχω δει αρκετές) δεν νομίζω να έχουν βάση.
Ναι μεν καλός ο δίσκος, αλλά ουσιαστικά είναι οι μοντέρνοι Dream Theater χωρίς τις επιρροές του Portnoy και με περισσότερη έμφαση στη μελωδία. ΄
Όχι ότι με χαλάει, αλλά δεν νομίζω ότι πιάνει με τπτ Awake, SFAM και λοιπά αριστουργήματα.
Αχ! Αυτό το Awake… Μπορώ να ακούω για ώρες το Lifting Shadows… στο repeat και να μη βαρεθώ ποτέ. Εμμ τι λέγαμε??.. Α Ναι!
Λοιπόν δεν συγκρίνουμε ποτέ Αwake και λοιπά πριν SFAM εποχής γιατί ΕΤΣΙ, δεν πιάνονται!
Τώρα για να πω και εγώ κάτι για το δίσκο (αν και τα έχετε πει όλα), είναι από την αρχή μέχρι το το τέλος (ναι ναι και οι μπαλάντες βεβαια) φανταστικός!! Εξαιρετική δουλειά από όλους και ειδικά από Rudess και LaBrie. Επιπλέον σε σημεία δεν είναι όπως τους έχουμε συνηθίσει. Στα αυτιά μου ηχούν αρκετά καινούργια στοιχεία παρά το ότι σαν ολότητα ακούγεται κάπως safe (είναι εν μέρει). Θα ήθελα λίγο πιο ίντριγκα στα drums βέβαια αλλά για διάφορους λόγους ίσως δεν ήταν δυνατό σε αυτό το δίσκο. Τέλεια δουλειά επίσης και σε επίπεδο παραγωγής και όλες οι αποφάσεις που πήρε ο Petrucci σαν παραγωγός ολόσωστες!
Τελικά δεν είμαι μόνος 8)
Μόνο το “Lifting Shadows…” θεωρώ ως κομματάρα από το awake.
Λοιπον…μιας και βλεπω οτι αρκετοι απο 'δω εχουν ακουσει το δισκο και οχι μια φορα αλλα πολυ πιο εμπεριστατωμενα, θα κανω μια ερωτηση που για 'μενα ειναι αρκετα κρισιμη αφου θα περιμενω να βγει πρωτα ο δισκος και μετα θα τον ακουσω: Εντοπιζετε καθολου επιρροες απο “Αwake”, “Six Degrees Of Inner Turbulence” & “Falling Into Infinity” (οι τρεις αγαπημενοι μου δισκοι απο DT) και αν ναι σε τι βαθμο…?
Αντε 7 και σημερα μεχρι να παρω στα χερια μου το δισκακι…χαχαχα
παιδια σας αγαπαω σας εκτιμαω αλλα συνελθετε!!:p:p:p
κατσετε καλα με το Awake!!!
στα υπολοιπα δεν μπορω να βαλω σε σειρα το μυαλο μου.
ολα και πιο κοντα ειμαι στο οτι η φυγη του portnoy μονο κερδος εφερε!!! και δεν πιστευω οτι το λεω αυτο ενα χρονο μετα ακριβως!!!
Οποιος ξαναναφερθεί αρνητικά για το awake να του καεί το pc και ολη η δισκοθήκη…
Στα του album τωρα,οι πρωτες ακροάσεις ειναι θετικές…το album θελει προσεκτικές ακροάσεις για να αποκαλυφθεί ο μουσικός του πλούτος…τo outcry ειναι μεγάλη κομματάρα και ξεχώρισε με το πρωτο ακουσμα…στα συν η διαχυτη ατμόσφαιρα από 90s στον δίσκο…μάλλον κρατουν την πρωτοκαθεδρία και φέτος αν και οι αντίπαλοι πάλεψαν σκληρά (βλ…Iconoclast)
Κατα την ταπεινη προσωπικη μου αποψη, αυτο που θα ακουσεις ειναι κατι καινουριο για τους Dream Theater στο συνολο του, αλλα με λιγη φαντασια θα μπορουσα να σκεφτω αυτουσιο το Lost Not Forgotten στο SFAM και το Breaking All Illusions στο Falling Into Infinity με επιρροες απο LTE που ειναι και της ιδιας εποχης. Επισης το This Is The Life μου βγαζει πολυ Images συναισθημα… αλλα γενικα ειναι αυτο που ειπε καποιος πιο πανω, οτι ειναι οι μοντερνοι DT χωρις τις “κακες” επιρροες του Portnoy.
Αυτα περι ιεροσυλιας τα ακουω βερεσε, αν σε 5 χρονια ακουω αυτο το δισκο και μου φαινεται πιο γαματος απο το Awake, θα το πω, γιατι να κολλαμε σε τετοια? ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ δε μπορει να βγει συμπερασμα πριν καν κυκλοφορησει ενας δισκος Dream Theater για το που τοποθετειται στη δισκογραφια τους αν ειναι δυνατον :lol: