__Φίλε (/η) Αnimae,
__Αυτό που εγώ έγραψα και πιστεύω, είναι ότι πέρασαν από το ένα άκρο στο άλλο. ΝΑΙ, τώρα είναι ισορροπημένα τα πράγματα, ΑΛΛΑ, αν βγάλεις ισορροπημένο μπάσο στους Red Hot Chili Peppers, δεν είναι “Red Hot Chili Peppers”… 
__Ασε που ο μοντέρνος ήχος “προστάζει” ντραμς (κυρίως) και μπάσο πολύ πιο μπροστά απ’ ότι στο παρελθόν, άστο αυτό. Τα ντραμς ήταν ας πούμε στο 3 (που δε λέω ότι ήταν και ότι καλύτερο και συμφωνώ στα περισσότερα απ’ όσα λες, π.χ. ναι, ο Μαντζίνι άλλος ντράμμερ και με αυτά που έκανε ο Πορτνόυ και συνθετικά και ως επιλογές ηχητικά ταίριαζε πιο πολύ το μπροστά ενώ στον Μαντζίνι δε θα ταίριαζε τόσο), ε, τώρα τα πήγαν στο 1. Εγώ θα ήθελα στο 2.
__Θα ήταν καλύτερο γιατί πραγματικά χάνουμε ΠΟΛΥ από το παίξιμό του (έχει και φοβερές δυναμικές) και από μικρολεπτομέρειες που βάζει παντού και σκίζουν (ενώ π.χ. ο Πορτνόυ τα πετούσε όλα στο φως, ο Μαντζίνι κάνει για λίγο κάτι απίστευτο που δε το ακούς, το βάζει σε δεύτερο πλάνο), π.χ. στο On The Back Of Angels, την 3η-4η φορά που το άκουσα και ΑΦΟΥ είχα τον νου μου στα ντραμς μπόρεσα να ακούσω /καταλάβω τι κάνει εκεί μέσα ο θεός.
__Και στο κάτω-κάτω, έχεις νέο ντράμμερ που όλοι περιμένουν να δουν τι ψάρια θα πιάσει σε μία μπάντα με υπερ-κορυφαίους μουσικούς και δει “στα παπούτσια” ενός καταπληκτικού και συναρπαστικού ντράμμερ, και ενώ σωστά του δίνεις σόλο ακόμα και σε “μικρό” (για θίατερ, χεχε) πλέιλιστ στα πρώτα live, δεν τον προμοτάρεις λίγο στο δίσκο; Εκτός αν… αν ήθελες να δείξεις ότι τα ντραμς γενικά δεν έχουν τόοοση πια σημασία γενικά στους Ντριν Θίατερ…
__Χάνουμε πολλές λεπτομέριες που θα βοηθούσαν να εκτιμήσουμε τον ντράμμερ και την επιλογή σας, συν ότι κάτι τόσο χαρακτηριστικό στον ήχο της μπάντας το πας απ’ το ζενίθ στο ναδίρ… υπάρχει και το 2 ρε Πετρούκιε… 
[B]υ.γ. [I]{περί vocals:}[/I][/B]
…γαμώτο, διαβάζω σε κριτικές για την ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ απόδoση του LaBrie και αναρωτιέμαι… εγώ είμαι αυστηρός (αν ψάξει πέσει κανείς πάνω σε ποστ μου εδώ, θα με δει να τον υπερασπίζομαι σθεναρά σε πολλά σημεία, δεν είμαι κλάσσικ χέιτερ του Λαμπρούκου, ίσα-ίσα)…; Διαβάζω σε κριτική σε άλλο σάιτ για την απίστευτη ερμηνεία στο This Is The Life… :-s Ναι, πολύ καλή, αλλά μήπως είναι της μοδός να πλέκουμε αυτό το μήνα το εγκώμιο στον Λαμπρί; Στο Forsaken τραγουδάει πολύ πιο δύσκολα πράγματα… Εγώ ΠΟΥΘΕΝΑ δεν ΘΥΜΑΜΑΙ κάτι “ΓΑΜΩ” από τον Λαμπρή απ’ όλο τον δίσκο… α! μου ήρθαν τα backing vocals στο Build Me Up, Break Me Down, όπου κάνει κάτι απίστευτα ψηλά screaming notes (χαχαχα, να που τόσο χρόνια εξάσκησης σε λάιβ που μας πηδούσε κομμάτια όπως το Μετρόπολις -που τώρα τα σκίζει- βοήθησαν), τα οποία δε θα περίμενα ότι θα ταίριαζαν και όμως είναι σούπερ. Κατά τα άλλα, εκτός από αυτό το ρεφρέν, δεν έχω να θυμάμαι κάτι απ’ αυτόν με λίγες ακροάσεις ούτε μουσικά (τις επιλογές, φωνητικές μελωδίες), ούτε τεχνικά… ΚΑΙ ΣΥΓΝΩΜΗ, αλλά προγκ παίζουν… Μέτρια πράγματα… Απλά τραγουδάει σε όλο το δίσκο ΚΑΛΑ, έχει φτιάξει επιτέλους τη φωνή του και είναι σε φόρμα, αποφεύγει πράγματα που τον εκθέτουν, και ο παραγωγός ήχου του (και ο vocal coach του), έχουν κάνει τρομερή δουλειά μαζί με αυτόν και βγαίνει ΠΟΙΟΤΙΚΟ αποτέλεσμα. Αλλά, αυτό δε θα έπρεπε να είναι εκ των ων ουκ άνευ κάτι τέτοιο ως “απαίτηση”…; Ειδικά όταν μιλαμε για το κορυφαίο προγκ (μεταλ) συγκρότημα κλπ κλπ…;
[B]edit:[/B] α, ξαναλέω, δεν λέω ότι δεν είναι πολύ καλός, ότι δεν βελτίωσε/αν πολλά ή ότι δεν έχει αξιομνηνόνευτες και ποιοτικές μελωδίες (π.χ. μόνο στο Lost Not Forgoten μπορώ να σκεφτώ άνετα 2 σημειάρες), και μη πέσετε στην παγίδα αν μου απαντήσετε να απαντήσετε πάνω σ’ αυτό, δε μιλάω για αφού τον έχεις μάθει και συνηθίσει τον δίσκο, λέω π.χ. όπως τα χαστουκιά που τρώει ακούγοντας κάποιος πρώτη φορά τον Matos στο Holy Land (Angra) με την πρώτη ακρόαση, ή όπως τρως από τους υπόλοιπους στο A Dramatic Turn Of Events, ή όπως έτρωγες στα Awake, Images, Scenes… Οκ, εκεί είναι χαστουκάρες συνέχεια, ας ήταν εδώ και ένα-δύο-τρία μόνο…
