Ρε Portnoy ουτε 5 χρονων ξερωγω το καταλαβαμε οτι τσουζει που κανεις δεν ασχολειται με την καινουργια σου μπαντα,που τοσο πολυ διαφημισες και ασχολουνται με την πρωην μπαντα σου αλλα οκ φτανει!Και αλλοι φυγανε απο μπαντες δεν κανανε ετσι!
Καλύτερα να αντιγράφεις το I&W πάντως παρά να προσπαθείς να αντιγράψεις νέα συγκροτήματα βάζοντας άθλια φωνητικά και κακοπαιγμένα blastbeats στα τραγούδια8)
Quoted for truth.-
A και για να μην ξεχνιόμαστε http://www.youtube.com/watch?v=6nKPqX2HWbc
Οπότε διπλό fail εκ μέρους του Portnoy.
Adrenaline Mob είναι το 1ο;
Nαι είναι το τραγούδι Psychosane.
Εντάξει, για να δώσουμε και λίγο δίκιο στον MP, υποτίθεται ότι το υλικό ήταν έτοιμο πριν πάει αυτός, άρα δεν ευθύνεται για τυχόν αντιγραφές. Βέβαια, ακόμα κι έτσι…
Ναι αλλά
"[B]I immediately noticed everything you wrote about upon my first listen…[/B]"
και αφορά σε δομικές ομοιότητες κομματιών.
Ολόκληρο κλεμμένο ριφφ φαίνεται δεν το έπιασε με την πρώτη ακρόαση…
Η ουσία είναι ότι οι DT έβγαλαν δισκάρα, κρίμα που δεν έγινε με τον MP στην μπάντα, αλλά φάνηκε ότι οι DT δεν ήταν μόνο ο Portnoy όπως ο ίδιος έλεγε ότι ήταν το “μωρό” του.
Το σχόλιο του ήταν άστοχο, όπως και πολλά που έχει κάνει τελευταία. Ας ασχοληθεί με τα δικά του και ας αφήσει τα πικρόχολα σχόλια. Μετά απορεί γιατί πολλοί fans του έχουν γυρίσει την πλάτη.
Εχουν υπαρξει μεγαλυτερες ομοιοτητες σε τραγουδια παντως απο την παραπανω ομοιοτητα και δεν εχει πει κανεις και τιποτα πολλες φορες… προχειρο ειναι το Blackened που ακουγεται σε καποια φαση στο This Dying Soul 
Δε θα σχολιασω τις δηλωσεις του Portnoy, αλλα οταν ειχε βγει το On The Backs Of Angels σκεφτομουν οτι μοιαζει με το Pull Me Under στη δομη, οπως και το Lost Not Forgotten προφανως με το Under A Glass Moon. Για πειτε, η υπολοιπη αναλυση τι λεει? Φανταζομαι Far From Heaven με Wait For Sleep, This Is The Life με Another Day, Outcry με Metropolis και Breaking All Illusions με Learning To Live? Δεν απεχει και πολυ απο την πραγματικοτητα το οτι ειναι στο ιδιο “στυλ” αυτα τα τραγουδια, αλλα δεν το κανει και βασιμη κατηγορια για το οτιδηποτε.
Midlife crisis σε άλλο επίπεδο από τον Portnoy!!!
Η πρώτη πρόβλεψη που είχαμε κάνει σε εκείνη τη σειρά των άρθρων ήταν ότι ο δίσκος θα έχει γενικά safe κατεύθυνση και αυτό ισχύει σε ένα βαθμό.
Μόνο που δεν αλλάζει το πόσο καλό άλμπουμ είναι, ούτε μειώνει την αξία του.
Quotάρω το review.
Από την άλλη πλευρά, αυτό εμπεριέχει και μια μεγάλη παγίδα που ενδεχομένως να λειτουργεί κάπως ανασταλτικά, καθώς ο δίσκος δίνει την αίσθηση των safe επιλογών σε κάποια επίπεδα, ενώ πολλές δομές είναι στηριγμένες σε παλιότερα τραγούδια, όχι υπερβολικά ή άκομψα, όμως επισημαίνεται ως μια προσέγγιση που δεν τους χαρακτήριζε ποτέ σαν συγκρότημα.
επειδή λέει ο Βραζιλιάνος (με τον οποίο συμφωνεί ο Portnoy) ότι κανείς δεν το έχει αντιληφθεί και δεν το διάβασε σε κανένα review.
σιγά ρε μάστορα…
[SPOILER][B]A Dramatic Turn of Events: ?Images & Words? revisited?[/B]
Dream Theater?s highly anticipated new album is a week shy of hitting the shelves, and already the glowing reviews are pouring in from journalists, DJs, music bloggers, authors from around the world. ?A Dramatic Turn of Events? is their first release featuring new drummer Mike Mangini, and one with the huge task of proving to the fans that the band is alive and well after Mike Portnoy?s departure.
I have heard the album, and will say I thought it was very good overall! Considering I admittedly did not like Black Clouds & Silver Linings all that much, and how weird it is to think of a Dream Theater without Portnoy (Just because I love the man?s drumming, and thought it to be a big part of why I love this band. I?m very aware of how competent everyone in the band is), this new album was a relief for me, and I?m enjoying it a lot! Having said that, this post is not about me reviewing the album, at least not in the traditional way reviews are expected to be presented in. I am here to talk to you about the similarities between ?A Dramatic Turn of Events? and Dream Theater?s own 1992 release, ?Images and Words?, a matter that hasn?t been touched by any review I?ve read so far.
Okay, maybe ?similarities? isn?t quite enough to describe the relationship between the 2 albums I?m about to present to you, but let that be the word for now.
As some of you know, I am the guitarist/producer/mixer/editor of the ?VRA! Split-Screen Covers?, an online collaborative project, where we record cover performances and post them on Youtube. So far we have covered 5 Dream Theater songs. Between this project, covering a few of John Petrucci?s solos, playing DT?s music with my own band for fun at times, and generally being a DT fan for over 12 years, I think it?s safe to say that I know my Dream Theater well by now. Btw, I?m also the guitarist in "Bad Salad? (we?re about to hit the studio to record our debut - http://www.facebook.com/BadSalad ), an architect, an amazing boyfriend and awesome soccer player, and generally a nice modest guy. 
? So before anyone wants to be funny about it, no, I don?t just hang around ?DTing? all day.
Our latest Split-Screen Cover was of ?On the Backs of Angels?, the only single off ?A Dramatic Turn of Events? that was officially put out early in its entirety. Roadrunner Records released the song on their Youtube channel on June 28th, and we had our cover up by July 10th.
While I was learning how to play the song and memorizing the arrangements I noticed similarities between it and ?Pull me Under?, but didn?t get too crazy over it since the time was short and I had so much to do to get the collab up (guitar playing is actually the least of my worries when I?m producing a collab like this).
When I finally heard the rest of the album, and got over the initial excitement of how awesome it was, I began spotting more similarities? ?Wow, this sounds like that part on Under a Glass Moon?, ?This verse develops just like that verse in Learning to Live?? The more I heard it the more ?Images and Words? nuggets I found. This wasn?t just a coincidence, I was finding references to almost every song of ?Images and Words? on the new album, so I decided to A/B the albums and make notes. I came to the wonderfully shocking conclusion that the entire album (or almost, I’m positive on at least 6 songs) was written based off of the charts of Images & Words songs. I know this might come across as an absurd accusation to many of you, but I wouldn?t be coming out in public with this information if I hadn?t done my homework, and if I wasn?t confident this approach to writing the new album was a conscious/intentional decision, maybe even humorous, by the band.
When I say the songs were written-off-the-charts I mean arrangement-wise, their structures, sometimes even orchestrations and nuances that make the parts what they are, and their roles within the songs. This doesn’t mean they will sound alike at all, because within a given guideline for arrangement you could write virtually an infinite amount of different songs, and mainstream/pop has been doing so for decades to back me up on this statement.
Some of these songs are so equal in terms of arrangements that I?m surprised more people didn?t catch on to this nugget yet. Others just follow a rougher guideline (or so it seems to me at this point). Here are the matches I was able to make:
On the Backs of Angels ? Pull me Under
Lost Not Forgotten ? Under a Glass Moon
This is the Life ? Another Day
Far from Heaven / Breaking All Illusions ? Wait for Sleep / Learning to Live
Outcry ? Metropolis Part 1
Bridges in the Sky ? Take the Time
Build Me Up, Break Me Down ? Surrounded
**Now, these last 2 matches, ?Bridges in the Sky? and ?Build me Up, Break me Down? were the 2 I found that followed a rougher guideline. If it weren?t for the precise pairing of the other songs on the album I might not even associate these with ?Take the Time? and ?Surrounded?. As it is I had to interpret how they would interpret the charts for these songs, if that makes any sense, and maybe even understand their roles on the album. For example, Surrounded was a very keyboard-driven song, and ?Build Me Up, Break me Down? is too, just in a more modern way. Anyway, these 2 definitely require some more researching to allow me to come to plausible conclusions, for now I’m just suspecting the matches.
All other songs though are VERY easy to A/B (I’ve done them all), and you might have some fun in doing so yourself. I will go through a couple of them below however, just so you know what I mean.
BTW, ?Beneath the Surface? was a song John Petrucci wrote at home on his own and presented to the band AFTER the album was done. They mentioned this on an interview, that he thought this song would fit very nicely to cool down the album at the end, so the band agreed and worked on it. This is why there are 9 songs instead of just 8.
When you compare the songs you?ll notice sometimes it?s a bit hard to spot where one section ends and another one begins if you are expecting them to be of the same length. Don?t think of it this way. In general, the sections are longer on ?A Dramatic Turn of Events?. It?s as if DT redid Images and Words with an ?over the top? mindset. The solos are longer, and the unisons/harmonies are longer and crazier. Keep that in mind and you?ll stay on track while comparing the pairs.
THIS IS THE LIFE ? ANOTHER DAY:
Intro clean/acoustic guitar 2x
Full band + thematic guitar solo 1x
Cool down
Verse 1: Piano + vocals
Verse 1: Piano + vocals + guitar volume swells
Chorus: drums slowly build up
Thematic solo again, ?quieter? (played by the Sax on ?Another Day?, cleaner guitar + keys on ?This is the Life?)
Verse 2: (harmonically/melodically similar to verse 1, but over a groove throughout)
Chorus
Bridge (climb)
Guitar solo (not exactly the ?Theme?, but derived from it)
Chorus (this time played at it?s ?strongest?)
Instrumental ending on the theme (once again with the guitar in place of Saxophone)
LOST NOT FORGOTTEN ? UNDER A GLASS MOON:
piano intro presenting the theme (this is only present on ?Lost not Forgotten? and actually attempts to throw you off. I personally believe this ?chopin? moment was added after the song was done)
Guitar + key plays the theme (guitar: Root + Octave, slides up and down the neck)
Drums join in: Double Bass patterns (doubled by the bass guitar) + 4/4 snare feel
Drums/Bass continue the pattern, guitars are harmonizing over the theme
Guitar joins drums and bass on the ?Pattern? they were doing (+unison riff to lead to the next part)
Weird-ass guitar/key unison (diminished, full-tone type vibe) / drums & bass speed it up (double feel)
Verse 1 Riff (4/4) no vocals yet
Verse 1 Riff (4/4) + keys (serving the pad role) + Vocals
Verse? (getting hotter to lead into the chorus)
Chorus: Double-bass drums + /8 snare feel + intricate unison riffing in between chorus lines (fast bit at the end)
Verse 1 riffing again (no vox)
Verse 2 riff: guitar cools down, Bass guitar is supporting the rhythm more predominantly
Bridge: Bass still holding it together, guitar doing higher single dotted 4th notes (keys supporting these notes)
Chorus: (same style)? with the in-between vocal lines riffing and the ?quickie? finishing it off
break: Keys playing the whole weird break lines + guitar and bass just accenting a few notes (lots of pauses)
Guitar joins keys on the lead lines, bass still holds the accents
Guitar plays a power-chord type variation of this theme + bass: keys are now pad-style
(band pauses just before the guitar solo)
Guitar solo, over 3 different accompaniment/progressions/moods
Instrumental bit ?in-between solos?
Keyboard solo (?airy/dreamy? ascending chords)
Weird Full-Band Unison/Break (the type you need to count through until you memorize)
Chorus (with slight vocal variations on the 2nd part) - no more in-between riffing like on the previous choruses
?quickie? riff once again
Main epic theme from the intro (Root + Octave guitar) + that double bass drum pattern with the bass guitar
Closing riff
This should be enough to illustrate what I?m talking about. Hope you have some fun figuring this stuff out for yourself while listening to the other songs on the album. Here?s one more interesting fact to everything I just pointed out: John Myung wrote 1 lyrics for Images and Words, and it was ?Learning to Live?, and he only wrote lyrics for ?Breaking All Illusions? on the new album.
I have no idea why Dream Theater did this. Maybe because it was the album that ?made them? in a time where it was a do or die for their careers, so it?s an inspiring model. Maybe because this represents a new beginning for them with Mike Mangini, as it was when James Labrie joined the band back then. Maybe to celebrate 20 years of the album that defined the Dream Theater sound? Maybe they just thought it would be a fun challenge to write unique songs over pre-established charts, much like a few fans did (myself included) when they held the Stream of Consciousness song-writing contest back in 2002-2003. Either way, I applaud them for having the balls to do it and for the overall quality the end result turned out to have. I know how hard it is to write a song based off of a pre-established arrangement and have it sound concise, genuine and inspired. The tendency is to have a fucked up Frankenstein instead of music, so props to DT for pulling it off.
I opted to make this as a note on my own facebook profile because I don?t want to spoil it for those who would rather make these discoveries on their own. If you do post my words anywhere outside of here please include a SPOILER tag to alert people of the content.
Take care and rock on!
- Thiago Campos[/SPOILER]
Edit: παρατήρηση από κάποιον άλλο, την οποία μεταφέρω γιατί νομίζω έχει ενδιαφέρον:
Ο MP είπε σχετικά με το τελευταίο DT album όταν έκανε το promotion γι’ αυτό, ότι είναι ένα album που περιέχει τα ‘A Change of Seasons’, ‘Octavarium’, ‘Learning to Live’, ‘Pull Me Under’ και ‘The Glass Prison’. Όλα σε ένα album.
Επομένως είναι κάπως ειρωνικό (το λιγότερο) να μιλάει για πισωγυρίσματα.
Παντως η αληθεια ειναι οτι ενα Riffaki απο το Lost εμοιαζε με το Under απο την 1η κιλας ακροαση,τωρα τα υπολοιπα δεν μου λενε κατι.
Τώρα που έχω ακούσει τον δίσκο, λέω να γράψω και γω μερικά πραγματάκια για αυτόν.
Ας ξεκαθαρίσω πρώτα την θέση μου με το που βρίσκονται τα γούστα μου με αυτήν την μπάντα. Ο καλύτερος τους δίσκος για μένα είναι το falling into infinity. Aκριβώς ελάχιστα πιο κάτω η τριάδα images, scenes, six degrees. To τελευταίο μεγάλο αλμπουμ των Θιατερ είναι το six degrees. Μέχρι και το επόμενο, συνέχισαν να πειραματίζονται (το οποίο train of thought έχει κάποια φοβερά τραγούδια, αλλά ως εκεί). Από εκεί και πέρα μετριότητες. Η έμπνευση είχε δώσει την θέση της στην μούχλα, στο αναμάσημα και το πληκτροκιθαροψωλάρισμα. Παρολαυτά, έχουν γράψει αρκετά καλά κομμάτια στα άλμπουμ της μετά-six degrees εποχής, όπου αν τα μάζευαν για να φτιάξουν ένα άλμπουμ, τουλάχιστον εγώ θα ήμουν αρκετά ευτυχής.
Το θέμα, όπως είπα και πριν, ήταν ότι τα άλμπουμ μύριζαν λίγο μούχλα. Ο Πετρούτσης έγραφε πολλές φορές διεκπεραιωτικά riffs, ο Rudess δεν έπαιζε το ρόλο που είχε και ο ίδιος μερικούς δίσκους πριν αλλά και οι προκάτοχοί του (ισορροπία στον ήχο και κυρίως lead όργανο και όχι μόνο πλάτες), ο Portnoy τους είχε παρακάνει μέταλ το πράγμα που επηρέαζε αρκετά και τον περιορισμένων φωνητικών δυνατοτήτων Λαμπρή ο οποίος δεν τραγούδαγε όπως ήθελε και μπορούσε.
Οι Theater ανέκαθεν (στα αυτιά μου) ήταν μια μπάντα που συνδύαζε με άψογο τρόπο την μελωδία με το μέταλ και όταν μετά το train of throughts έκανε την στροφή προς το μέταλ και όχι την μελωδία, έχασε την ισορροπία.
Πάμε στο νέο άλμπουμ.
Το πρώτο κομμάτι που διέρρευσε είναι και το πιο μέτριο του δίσκου. Αν και ξεκινάει οκ, όταν μπαίνουν όλοι πάει κάτι να πεί, πετάει ο Πετρουτσης ένα riff (στο 1+59)σαν αυτά που έγραφε με το κιλό τόσα χρόνια και συνεχίζει η μούχλα. Δεν βοηθάει και ο Λαμπρής που φαίνεται να βαριέται την ζωή του, αφού πατάει πάνω στο ριφφ και τίποτα άλλο. Ευτυχώς η συνέχεια είναι πολύ καλύτερη, αφού το κομμάτι γίνεται πιο παιχνιδιάρικο.
Στο build me up, τα πράγματα καλυτερεύουν, ο Πετρούτσης σου θυμίζει ότι όταν θέλει γράφει μεγα-riff, o Λαμπρής γίνεται ευρηματικός και ορεξάτος, ο Rudess δίνει στο κομμάτι, ο Μαντσίνης δίνει ωραίο γκρούβ. Γενικά επιτέλους ακούμε Θίατερ με έμπνευση, άσχετα αν δεν είναι κλασσικός ήχος Θίατερ το κομμάτι.
Για να μην το πάω κομμάτι κομμάτι, θα πω απλά τις γενικές εντυπώσεις. Φαίνεται πως σε αυτό το άλμπουμ είναι απελευθερωμένοι. Γράφουν ωραία μουσική, συνδυάζονται μεταξύ τους ωραία. Το κυριότερο είναι πως ακούς ορεξάτα κομμάτια. Κομμάτια ζωντανά που τα πήγαιναν εκεί που ήθελαν να τα πάνε (ναι ναι σπόντα για τον Πορτνόη είναι αυτό). Ακούς μια μπάντα ολοκληρωμένη, με κάνεναν να μην είναι ηχητικά παραπάνω από τον άλλον. Είναι ο δίσκος που πάντα περίμενα από τους Θίατερ (από το 2002), αλλά δεν περίμενα πως θα μπορέσουν να τον βγάλουν.
Ο Πετρούτσης, μου θύμιζε τον Πετρούτση που με έκανε να θέλω να μάθω κιθάρα, γιατί την έκανε να κελαηδάει. Γράφει φοβερά ρίφφ, γίνεται πολύ ουσιαστικός στα leads και τα solos και δικαίως έχει παρει πάνω του τον δίσκο.
Ο Rudess ξαναβγαίνει στην επιφάνεια μετά από 9 χρόνια και γράφει ωραία πράγματα (αν και στα σόλο μας τα χαλάει λίγο), συνδυάζεται ωραία με τις κιθάρες και δημιουργούν την ατμόσφαιρα που εκπαίμπουν οι Θίατερ.
Ο Λαμπρή ηχογραφεί με την ησυχία του, χωρίς να του λένε το πώς και το γιατί, οπότε γράφει αυτά που μπορεί και τα οποία δένουν υπέροχα με την υπόλοιπη μπάντα.
Ο Μαντσινης. Είναι ουσιαστικός, πολύ καλός, αλλά δεν ακούμε 100% Μαντσίνη, όπως έχουν πεί και σε συνεντεύξεις οι ίδιοι. Θα περιμένω τον επόμενο δίσκο για να τον κρίνω συνθετικά. Το μόνο πράγμα που μου έλειψε από τον Πορτνόη είναι το γκρουβ του, πράγμα που εδώ δεν είναι τόσο αντιληπτό.
Τα αρνητικά του δίσκου για μένα:
- Όπως είπα και παραπάνω το γκρουβ του Πορτνόη. Ο Μαντσίνης φαίνεται να ακουλουθεί περισσότερο τις κιθάρες παρά να δίνει κάτι άλλο, αλλά όπως είπα παραπάνω, δεν τον κατηγορώ.
- Μερικά σημεία μου θύμισαν Symphony-X. Nαι μεν εξαιρετικό που από-μεταλοποιήθηκαν λίγο σε σχέση με τα τελευταια 4 άλμπουμ, αλλά συνεχίζουν να είναι λίγο παραπάνω μέταλ απ όσο τουλάχιστον θα ήθελα εγώ.
- Ο Rudess ναι μεν είναι ο καλύτερος του εαυτός για τουλάχιστον εδώ και 4 δίσκους, αλλά δεν δίνει το κάτι παραπάνω όπως ο ίδιος έκανε παλαιότερα αλλά και οι προκάτοχοί του. Σε ποιόν δεν έχει μείνει η μελωδία στην αρχή του about to crash στο μυαλό? Σε ποιόν δεν έχει μείνει το leadaki στην αρχή του solitary shell? Mην πιάσω το scenes και δεν τελειώσουμε ποτέ? Ή ακόμα και η αρχή του octavarium? Μην πάμε στους προηγούμενους 2 προκατόχους του, γιατί θα χαθεί η μπάλα. Εδώ κατά την άποψη μου δεν υπάρχουν τέτοια σημεία, τόσο «φανταχτερά», που να σε πιάσουν από τα αρχίδια. Καλή δουλειά έχει κάνει ο ανθρωπος, δεν λέω το αντίθετο, αλλά σίγουρα δεν λάμπει κιόλας. Τουλάχιστον έχει φέρει ισορροπία, που τόσο πολύ την χρειαζόντουσαν.
- Υπάρχουν 2-3 σημεία που θυμίζουν έντονα ιδέες που έχουν ξαναγράψει.
- Τέλος, στο θέμα του ήχου, μου κάνει φοβερή εντύπωση το πόσο πιο ζεστό φαίνεται το hollow years ή το solitary shell σε σχέση με τις μπαλάντες σε αυτόν τον δίσκο(ηχητικά).
Καταλήγοντας, είναι ο καλύτερος δίσκος των Theater από το 2002 και μετά. Δεν το περίμενα, αλλά ήρθε. Γραφουν όμορφα τραγούδια, έχουν κέφι, φαίνεται ότι έχουν ανανεωθεί. Ασχετα με όλα τα παράπονα που είπα παραπάνω, έκαναν το παραπάνω βήμα, πηγαίνοντας λίγο προς τα πίσω και βρίσκοντας τους εαυτούς τους. Γράφουν ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ και ο Πετρούτσης βιάζει την αγαπημένη του. Τι άλλο να θέλει κανείς?
Είναι ο πιο ουσιαστικός δίσκος τους εδώ και χρόνια…βγάζει την απλότητα του progressive οταν αυτό εκανε το μεγαλο μπαμ στα 90s…καποιοι θα τον πουν safe και οτι οι Theater αντιγραφουν τους παλιούς εαυτους τους…η ουσία είναι οτι τα κομμάτια ειναι ενα και ενα και οτι φερνει κατι απο την μαγεία των παλιών Theater (που μας είχε λείψει,η αλήθεια ειναι)…ελπίζω στον επόμενο ο Mangini να μας δείξει στον υπερθετικό βαθμό και τα συνθετικά (αλλα και τα ασυλληπτα εκτελεστικα) χαρισματα του…
Βασικά διαβάζοντας αυτά που έγραψε στο φόρουμ του Portnoy και αυτά που έγραψε στο DTF ως απάντηση, ο τύπος μου φαίνεται πως απλά ήθελε να τραβήξει την προσοχή για τον Χ ή Ψ λόγο (έχει και μπάντα που πρόκειται να ηχογραφήσει άλμπουμ νομίζω), ψιλοψώνιο δηλαδή που κράτησε τους τύπους για το θεαθήναι. Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς, επειδή αυτός έχει ανεβάσει μερικές ομολογουμένως καλές διασκευές στο YouTube κι έχει όλο το rig του Petrucci, θεωρεί ότι έχει περισσότερη βαρύτητα η γνώμη του από άλλων οπαδών (λίγο πολύ αυτό υπαινίχθηκε σε post του στο DTF). Καλά για το πώς τοποθετήθηκε ο Portnoy γελάει ο κόσμος, άκου εκεί “desperate attempts of secretly re-writing the past”, εδώ στον προηγούμενο δίσκο είχε ολόκληρο κομμάτι-αναμάσημα (αν και καλό medley, αναμάσημα). Άλλωστε αυτά που γράφει τα 'χαμε παρατηρήσει όλοι λίγο-πολύ (π.χ. ο Quintom έπεσε 100% μέσα στις αντιστοιχίες που κάνει ο άλλος).
Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι με όλα αυτά πέφτουν πολλοί στην παγίδα να χάνουν την ουσία, που δεν είναι άλλη απ’ τη μουσική που περιέχει ο δίσκος.
Τυχαία αυτόν τον Diego τον είχα δει πριν 1-2 εβδομάδες στο Youtube και όντως το άτομο έχει κάνει φοΒΕρέΣ διασκευές. Τώρα σ’αυτά που λέει, άκουσα για τσεκ το lost not forgotten μέχρι εκεί που μπαίνουν τα φωνητικά και πραγματικά, είναι όπως τα γράφει!
Το θέμα είναι και τι αλλάζει μ’αυτό; Στον καθένα από μας αρέσει αυτό που ακούει;
Εγώ ακόμα δεν έχω πάντως πειστεί για την αναγκαιότητα ηχογράφησης κτλ αυτού του υλικού… ίσως το διάλειμμα να ήταν επιβεβλημένο, αλλά όχι με τον τρόπο που ήθελε να το επιβάλει ο Μάικ. Ούτε έχω πειστεί ότι όλη αυτή η ιστορία δεν είναι πρόμο της Roadnunner και θα έχουμε κανένα reunion σε μερικά χρόνια. Και εν τέλει οι Ντριμ είναι πια μια καθιερωμένη δύναμη που μπορεί απλώς να κάνει λάιβ και να είναι στην επικαιρότητα, γιατί τέτοιος πανικός για νέες ηχογραφήσεις;
Γιατί για να είναι στην επικαιρότητα πρέπει να βγάζουν νέο υλικό.
Δεν είναι τόσο μεγάλη μπάντα όσο θέλουμε να πιστεύουμε.
Και προσωπικά δεν νομίζω ότι όλα όσα έγιναν είχαν σκοπό να γίνει διαφήμιση, αλλά εκ των υστέρων το εκμεταλλεύτηκαν προς ώφελός τους.
Καλως σας βρηκα, long time lurker/new poster και τετοια…
στα του δισκου τωρα… πολυ καλος, καλυτερος απο τα δυο τελευταια, δεν εχει βεβαια κομματι επιπεδου Οctavarium (μακραν οτι καλυτερο εχουν γραψει ποτε) ή Count of Tuscany και σιγουρα δεν αγγιζει Ιmages αν και δεν ειχα καμια τετοια απαιτηση (ολοι ειχαμε ομως ελπιδες)…
…Δεν μπορω ομως να μην αναφερθω στον ελεφαντα που βρισκεται δυστυχως στο δωματιο, και δεν ειναι αλλος απο το drumming. Να ξεκαθαρισω οτι σιχαινομαι τον portnoy σαν ανθρωπο, αλλα συνειδητοποιω ,εκ των υστερων ισως, οτι το drumming του ηταν ενα πολυ μεγαλο μερος του ηχου των θιατερ. Γνωριζω οτι ο μαντζινι τα βρηκε ηδη προγραμματισμενα τα τυμπανα, και οτι επαιξε λιγο/πολυ αυτο που ακουσε, αλλα εκει ακριβως βρισκω το προβλημα. Μου ακουγονται πολυ ρομποτικα και ανεμπνευστα και στην συντριπτικη τους πλειοψηφια ακολουθουν τους τονισμους της κιθαρας και δεν παιζουν σχεδον ποτε “αναποδα” πραγμα που ο portnoy εκανε κατα κορον, μεταμορφωνοντας ακομα και το πιο generic riff. Και εν πασει περιπτωσει, τι σημαινει, ετσι μου τα δωσαν, ετσι τα επαιξα? Το επιπεδο και το status του κυριου δεν δικαιολογει κατα τη γνωμη μου τετοιους κομφορμισμους. Αν απο την αλλη, ο Πετρουτσι τον αναγκασε να παιξει ετσι περιοριστικα, τι να πω…ακομα χειροτερα, γιατι τον θεωρω ευφυή ανθρωπο.
Αυτα ειχα να πω, δεν θελω να γινομαι ο μαλακας που παντα θα βρει κατι να κραξει, απλα απογοητευομαι γιατι η μουσικη ειναι πραγματικα ΠΟΛΥ καλη, και δεν μπορω καθε φορα που το ακουω, να μην σκεφτομαι ΠΟΣΟ καλυτερο θα μπορουσε να ηταν, αν ειχαν φερθει πιο εξυπνα στις ενορχηστρωσεις των τυμπανων.
Peace. Out.
Kαλό.:lol:
Για το ντραμμινγκ θα συμφωνήσω ως ένα σημείο, τα είπα και πιο πάνω.