Η αλήθεια είναι ότι οι πρώτοι - πόσοι - πέντε δίσκοι των Dream Theater έχουν φανταστικό άνοιγμα παλέτας και πειραματισμού. Από το powerαδικο ντεμπούτο, τις φανκιές στο FII, το σκοτεινό υπερέπος που είναι το Awake και το prog-fest των Images και Scenes…, η μπάντα δεν μπορούσε να χάσει…
6 Likes
Εμενα το scenes ήταν το πρώτο άλμπουμ τους που άκουσα “φρέσκο” λίγες μέρες δηλαδή αφότου κυκλοφορησε. Γνώριζα ήδη τα images and words και awake από αυτούς (τα WDADU, FII και CoS πρέπει να τα άκουσα αργότερα), τα άκουγα μανιωδώς και θυμάμαι πως είχε γίνει και ένας σχετικός χαμός τότε από αφιερώματα, συνέντευξεις κτλ. Ήταν η εποχή που οι DT ήταν μια από τις 4-5 πιο υποσχόμενες (σχετικά) νέες μπάντες.
Το σοκ που έπαθα όταν το πρωτοακουσα ακόμα το θυμάμαι. Ειδικά στο dance of eternity είχε κοντεψει να μου φύγει το κεφάλι. Πέρασαν αρκετά χρόνια που το άκουγα πάρα πολύ συχνά, και ακόμα και σήμερα το επισκέπτομαι που και που.
4 Likes
Να πω κάπου εδώ πως το Sleeping Giant προσπαθεί φιλότιμα να θυμίσει Dance of Eternity στο solo του Rudess στο 3ο μέρος του. Από τα τραγούδια που έχω ξεχωρίσει μέχρι στιγμής
1 Like
Εγώ τους ακούω από την εποχή που είχαν βγάλει μόνο τους πρώτους 3 δίσκους…
5 Likes
Εγω πάω πιτσιρικάς να πάρω το images χωρίς να έχω ιδέα τί παίζουν.
Ο δισκάς μου λέει τελείωσε, αλλα μόλις βγαλαν το καινούριο κ ήδη παραμιλάει ο κόσμος.
Λεω οκ…
Πάω σπίτι, βάζω το metropolis 2, το ακουω όλο σερί μοα φορά, δεν κσταλαβαίνω τπτ, το βάζω στο ράφι.
Κανας χρόνος σιγουρα πέρασε που έτρωγε σκόνη μέχρι να κατέβει και να μείνει για πάντα πάνω πάνω στους αγαπημένους μου δίσκους.
Χρόνια περνούσαν, τουςβακουγα φανατικα, βγάζαν καλα αλμπουμς, βγάζαν και πίπες, αλλά η αναμονή του να ακούσω κάτι καινούριο απο αυτούς, συγκρίνεται για εμένα με πολύ λίγες μπάντες.
Το καινούριο το ακούω εδω κ 3 μέρες και όπως είπα παραπάνω, δεν μαζεύω σαγόνια απο το πάτωμα, αλλα είμαι μονιμως με ενα χαζό χαμόγελο. Θεωρώ οτ7 είναι δίσκος που κρίνεται με την πάροδο του χρόνου. Ευτυχώς ή δυστυχώς αυτο έχει να συμβεί καιρό με τους συγκεκριμένους. Πάντως τα σχόλια απο τον πολύ κόσμο είναι θετικά.
Επισης αυτό που λατρεύω είναι οτι η παραγωγή μοιράζει σεμινάρια…
8 Likes
Πω ρε πστ γαμω τα νιατα σας
Να πω εδω πως περα απο πολυ συγκεκριμενα σημεια στον δισκο που μπορει να θυμιζουν Awake, κατι που μπορει να πει κανεις για καθε δισκο αλλωστε, οπως και σημεια που θυμιζουν Images μιας και μιλαμε για 2 δισκους που καθορισαν τον ηχο τους ουσιαστικα, υπαρχουν και πιο γενικοι λογοι για τους οποιους μπορει ο καθενας μας να “νιωσει” λιγακι Awake ή λιγακι Images οσο ακουει το νεο αλμπουμ:
-
Ο ηχος. Ειναι τεραστιο ατου ο ηχος, επιτελους μια οργανικη και ζεστη και ΚΑΛΗ παραγωγη ρε παπαρα Πετρουτσι. Δεν θεωρω οτι καποιο απο τα προηγουμενα 3-4 αλμπουμ ειχε κακη παραγωγη, αλλα στο νεο ο ηχος ειναι εξαιρετικος.
-
Οσον αφορα το Awake, ε οπως και να το κανεις η 7χορδη και η εκτεταμενη χρηση της θα θυμιζει παντα αυτον τον δισκο.
-
ο Πετρουτσι παιζει σε ολον τον δισκο χωρις chugga-chugga riffs, και ειναι σιγουρα ενα στοιχειο που για μενα ανεβαζει τον δισκο, εχει παρα πολλα riffs που θυμιζουν Rush, Kansas, Yes, Journey και ολες τις αλλες κλασικες τους επιρροες (δηλαδη ριφφς που θυμιζουν Images, Awake, Falling & Scenes). Χαρακτηριστικο παραδειγμα για να εξηγησω τι εννοω, το ριφφ στο 6:10 του Sleeping Giant και το ριφφ στο 3:43 του Transcending Time
-
Περιοριοσμενη χρηση στα μπιμπλικια και τις σαπουνοφουσκες απο τον Rudess, που παντοτε με εβγαζαν εκτος κλιματος. Συγκεκριμενα ο Rudess, ακουγεται σε ΟΛΟΝ τον δισκο οπως στο Scenes, και οσα χρονια και να περασουν ειναι η κορυφη του στους Dream Theater (διχως να εχω κανενα παραπονο απο τον Jordan στα Six Degrees + Octavarium στα οποια ειναι επισης εξαιρετικος)
Παλαιουρας 
Εγω τους ακουω απο το 1997, πρωτα ελιωσα ομως κι εγω Images & Awake και τα ειχα μαθει απεξω πριν ακουσω το Falling Into Infinity, απο το οποιο ειχα ακουσει μονο το Peruvian Skies για καποιον καιρο.
Εν κατακλειδι παντως αν πρεπει σωνει και καλα να βρουμε τι θυμιζει απο το παρελθον της δισκογραφιας τους το A View From The Top Of The World, για μενα θα ηταν ενα κραμα απο:
- Awake αλλα λιγοτερο σκοτεινο σε 2-3 τραγουδια
- Falling Into Infinity ξεκαθαρα στο Transcending Time, εμπαινε αυτουσιο
- Dramatic Turn με το Answering The Call που επισης θεωρω οτι εμπαινε αυτουσιο εκει μεσα
- Distance Over Time οσον αφορα τον ηχο και καποια ριφφ, καποιες μελωδιες, επισης φωνητικα
- Systematic Chaos με καποια instrumental σημεια κυριως στο Awaken The Master
- μιγμα Images & Scenes με τα δυο singles που ειχαμε ακουσει ηδη
2 Likes
Ειχα εναν συμμαθητη κολλημενο μαζι τους…Μου ειχε γραψει μια 60λεπτη κασετα με επιλογες απο τα 3 πρωτα…Εγω εκεινη την περιοδο ακουγα πιο “κλασικα” πραγματα οπως Deep Purple,Rainbow,Iron Maiden,Savatage,Scorpions,Foreigner,Europe κτλ.
Επειδη παντα τρελαινομουν για πληκτρα (εξαιτιας του τεραστιου Jon Lord), το να ακουω τις μαεστριες του Kevin Moore σε heavy φορμες ηταν κατι το συγκλονιστικο…Το images με επιασε με την μια,το Awake με δυσκολεψε…
8 Likes
Πήρα το Images And Words αρχες του 93, ήμουν 15. Δεν καταλάβαινα Χριστό, μου πήρε κανα 8μηνο να εκφέρω άποψη κι οταν τελικα το έκανα, έπρηζα τα συκώτια του @Ironman1 - ναι, σε έκανα tag στο topic των Theater, χαχαχα! Το λατρεψα βεβαια, το Awake πάντα μου φαινόταν λίγο πιο βαρυφορτωμένο. Η συναυλία στον Λυκαβηττο το 1997 (ή 98;, not sure) ήταν μαγεία. Το Scenes From A Memory ήταν το πιο πολυακουσμενο άλμπουμ στο 18μηνο του στρατου (μαζι με το Dreaming Neon Black) κι αυτο τα λέει όλα. Η φανατικη μου σχεση με τους Theater επαψε απο το Train Of Thought κκ έπειτα, έκτοτε τους ακουω με αγαπη και συμπαθεια αλλα δεν με τρελαινουν.
10 Likes
Α, και να συμπληρώσω μια άποψη ακόμα - επειδή ξεψαχνίζετε πολύ τα παιξίματα των μουσικών στους DT.
Στην metal μουσική ιστορία, πολύ λίγοι μουσικοί αποδείχτηκαν τόσο αναντικατάστατοι όσο ο Kevin Moore.
16 Likes
επισης θυμηθηκα οτι μετα απο λιγο ξεκινησε η μοδα με τα CD drives που μπορουσαν να αντιγραψουν,ειχα δανειστει τα 4 πρωτα να τα παω στον Θειο (που δεν εχασε χρονο και αγορασε τετοιο drive day one).Ειχε βγει στο μεταξυ και η δισκαρα το Falling, που τοτε δεν το εκτιμησα και παρα πολυ.
Τα CD που μπορουσα τοτε να βρω ειχαν διαρκεια 72 λεπτα κατι που σημαινει οτι Awake + FII εφαγαν κοψιμο απο ενα κομματι…Στο 1ο κοπηκε το lifting shadows και στο 2ο το Take away my pain…
2 Likes
ε όχι κόψιμο το Lifting Shadows
Παρεμπιπτόντως να αναφέρω ότι το Awake παίζει να είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ από τους Theater. Όλο το β’ μέρος είναι 12/10, και το πέρασμα από Mirror σε Lie ίσως η πιο πορωτική στιγμή τους
4 Likes
Συντάσσομαι με τα ΝΙΑΤΑ, καθώς και εγώ πρέπει να άρχισα την DT σταδιοδρομία μου κάπου το 2009 νομίζω, φυσικά με Images And Words. Δεν είχα ακούσει νότα, εννοείται τους γνώριζα αλλά δεν είχε τύχει να ακούσω. Όσο κλισέ και αν ακούγεται, προφανώς πίστεψα πως είναι ελαττωματικό το CD γιατί κόβεται όπως κόβεται το Pull Me Under. Ο Λαμπρής με αιφνιδίασε στην αρχή, αλλά ήδη με την δεύτερη ακρόαση είχα οικειοποιηθεί με την φωνή του και μου άρεσε. Ο δίσκος ήταν αγάπη από την πρώτη ακρόαση, φυσικά.
Έκτοτε η σχέση μου με τους DT είναι λίγο περίεργη. Λατρεύω τα τρία πρώτα, το FII δεν μου άρεσε καθόλου στην πρώτη ακρόαση και έχει μείνει στο ράφι έκτοτε (εξαιρείται το Lines in the Sand), το Scenes να πω την αμαρτία μου ξεφούσκωσε αρκετά με τα χρόνια. Post 00s έχω ακούσει σκόρπια πράγματα. Train of Thought μου αρέσει αρκετά, Black Clouds έχω ακούσει ξώφαλτσα αλλά θυμάμαι να μου αρέσει (Count of Tuscany έπος) και Dramatic Turn… πολύ καλός δίσκος. Τα υπόλοιπα 00ς δεν τα έχω ακούσει και ότι βγήκε μετά το Dramatic Turn δεν με απασχόλησε καν. Λίγο το ότι όσα singles άκουσα με κούρασαν αφόρητα, λίγο μια απογοητευτική εμφάνιση το 15 που σίγουρα με έχει αποθαρρύνει περαιτέρω, ε έχω απομακρυνθεί από το παρόν των DT.
Δεν έχω ακούσει Change of Seasons ακόμα. 
2 Likes
χαχα ποιο θα εκοβες;
το χέρι μου, ξκθρ
2 Likes
υπερβολικος 
μετα απο καποιο διαστημα τα αγορασα απο το Metropolis κανονικα…
1 Like
Δεν έχεις ακούσει το Change of Seasons.
ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΟ CHANGE OF SEASONS;!
9 Likes
Φιλοδοξώ μέχρι τα 30 να έχω βιώσει αυτή την εμπειρία
3 Likes
θα σου πρότεινα μέχρι τις 30 του μήνα, γιατί σε βλέπω μπαναρισμένο μετά
8 Likes
Εμενα ειναι.
6 Likes