Το λοιπόν, είχα συνάψει ανίερη συμφωνία με τον @nikatapi πως αν κάτσει και ακούσει το “Eternal Hails…” των τρισμέγιστων θα άκουγα το νέο DT, because reasons.
Αυτά που παρατίθενται, για να γελάσουν και οι @Outshined, @Aldebaran και λοιποί που θα λέτε τι διάολο κάνω σε αυτό το τοπικ, είναι τα σχόλια μου έπειτα από μια σοβαρή ακρόαση και ενώ ο τελευταίος DT δίσκος που έχω ακούσει είναι το “Systematic Chaos”. Έπειτα μόνο διάφορα σινγκλάκια σε πρόμο κλπ, τα οποία όλα, μου είχαν φανεί οριακά αντιαισθητικά.
Επειδή λοιπόν στο Νίκο του άρεσε το Darkthrone οφείλω τουλάχιστον να εκτεθώ δημόσια, γιατί ο δίσκος μου φάνηκε, για τα δικά μου δεδομένα και γούστα, και την “αγάπη” που (δεν) τρέφω για το prog metal και τους DT (τα άλμπουμ τους έως και το Six Degrees μου φαίνονται εξαιρετικά αλλά δεν με άγγιξαν, ούτε τότε πόσο μάλλον τώρα) καλούτσικος.
Αυτά για το disclaimer, αγνοήστε και προχωράτε.
“The Alien”: Εύγε στον Mangini που το έκανε άκρως ενδιαφέρον (αναλογικά) και το κουβάλησε.
“Answering The Call”: Πως φαίνεται ο άσχετος με το ιδίωμα, βαρέθηκα ειλικρινά.
“Invisible Monster”: Τίποτα το εξεζητημένο αλλά μου άρεσε ντροπιαστικά αρκετά.
“Sleeping Giant”: Είχα ακούσει και το LTE φέτος και είχα θέμα με τα πλήκτρα του Rudess. Τον φοβάμαι αυτό τον άνθρωπο, είναι λες και ακούει άλλα tracks στις ηχογραφήσεις ρε γαμώτο και είναι εκτός τόπου και συναισθήματος. Ευτυχώς εδώ πάνε τέλεια, αλλά πάλι τα ρυθμικά κερδίζουν, μαζί με τις τσαχπινιές του ripped prog metal Karl Marx.
“Transcending Time”: Νομίζω ηχεί κλασικό Rush που το κλέβουν/διασκευάζουν οι ΔΤ με ό,τι συνεπάγεται αυτό, πλάκα είχε τσαχπινιά.
“Awaken The Master”: ΟΚ, 8χορδη, riff και πλήκτρα φέρνουν καλή εναλλαγή σε σχέση με το προηγούμενο ατμοσφαιρικά, τα 9:47 περνάνε γρήγορα, ωραία ένωση θεμάτων, εξακολουθώ να θεωρώ πως ο Mangini δίνει ρέστα (αν και υπάρχουν κάτι ρυθμοί/beats που επαναλαμβάνονται σε αρκετά mid tempo του δίσκου), επίσης το καλύτερο σόλο του Petrucci στον δίσκο αυτό το γλυκανάλατο lead-άκι.
Ομότιτλο: Το καλύτερο του δίσκου για μένα. Δεν ξέρω που στέκεται σε σχέση με ό,τι αντίστοιχο έχουν βγάλει τελευταία, δεν ενοχλεί και πολύ ο Labrie, όλα καλά, αν κρίνω από τους φόβους σας, πρέπει να έχει ενθουσιαστεί το κοινό τους από την αξιοπρέπεια του πράγματος. Με κράτησε άνετα και όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πως αυτό είναι σπάνιο για τέτοιες διάρκειες.
Συνολικά, παραγωγάρα, αλυσοδεμένος Rudess και ανεκτός (αλλά αδιάφορος και ολίγον ενοχλητικός) LaBrie βοηθούν για μένα, εξακολουθώ να πιστεύω βέβαια πως αυτή η άποψη στο metal είναι αυτοαναφορική για πολύ κλειστό κύκλο και με ταβάνι, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Στην τελική δεν ξέρω ποια είναι τα στάνταρ για ένα δίσκο DT πλέον αλλά αυτό εδώ, που εμένα του άσχετου μου θύμισε '90s σημεία τους, το θεωρώ καλό. Αυτά.
τελικά το διασταύρωσα με τον φίλο που με μύησε στους DT ότι απλά έτσι είναι
).
, σε συνδυασμό και με τη συνθετική τους ωριμότητα.
πιστεψε με, καθως εργαστηκα ενα φεγγαρι(μου χλωμο,μπλιαχ) σε σκυλομπουζουκο,ηχοληπτης,ειναι παγια τακτικη να ανοίγει η μπάντα με κατι απο ytse jam,perfect strangers(οριενταλ κλίμακες) ή με το μεσαιο μερος του still of the night και σιγουρα και κάποια αλλα που ξεχναω…ειναι καλα χαλια για να μπει ο τραγουδιαρης και βασικα να ζεσταθει,φτιαχτει η μπαντα(που είναι γνωστο οτι ροκαδες είναι, για το νυχτοκαματο του τρομου 
)