Αφού μας κάνεις την χάρη 
Έλα ρε μαν, ο Ντοματίνι με το ζόρι ακούγεται , ασχέτως αν μουσικά ο δίσκος είναι πολύ πλούσιος.
Οι δίσκοι μέχρι και το Train of Thought (και το systematic για μενα), έχουν μεγαλύτερη αξία(για μένα) από το πρώτο. Αν τώρα σε ικανοποιεί το γεγονός ότι μπορεί το πρώτο να ειναι καλύτερο από το ΒCaSL, ε δεν μπορώ να πω κατι. Φυσικά αν δεν υπήρχε το πρώτο, δεν θα υπήρχε και το Images, αλλά οκ, είπαμε δεν αποτελεί αυτό και αιτία για αποθέωση. Γούστα είναι αυτά βέβαια.
Όλα καλά τα λες στη δευτερολογία σου, αλλά και πάλι δεν υποστηρίζουν τον χαρακτηρισμό “αναντικατάστατος” κατά την άποψή μου.
Ε, είπαμε, δεν επιμένω στον χαρακτηρισμό!
Συμφωνώ απόλυτα με τον αγαπητό. Και παρότι βρίσκω πράγματα που μου αρέσουν σε όλες τις περιόδους των Theater, είναι γεγονός ότι ο Moore μαζί με τον Petrucci εφτιαξαν αυτό τον ήχο. Είναι άλλωστε και γνωστό πως έπαιζαν αρκετοί τσακωμοί γύρω από τη μουσική όταν ο Moore ήταν στη μπάντα, πράγμα που οδήγησε σε μεγάλο φιλτράρισμα και ωρίμανση του ήχου τους.
Πάντως, πολλοί τα ρίχνουν στον Rudess για τη μετέπειτα πορεία της μπάντας, ας μην ξεχνάμε όμως ότι ανέκαθεν ο βασικότερος συνθέτης ήταν ο Petrucci, ο οποίος μετά το SFAM “ξέχασε” τις jazz/fusion/blues επιρροές του σε μεγάλο βαθμό, κι έγινε πολύ περισσότερο ένας metal shredder, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στον ήχο του.
Nαι ρε παιδιά ο Ντοματίνι τραγούδησε το Killing hand που πατάει τη μισή DT δισκογραφία, ενώ ο δίσκος δεν έχει ούτε ένα κακό κομμάτι.
Και ο δίσκος είναι πλούσιος μουσικά, αλλά ο Ντοματίνης όχι, αλλά για το ότι ο Λαμπρής νιαουρίζει εδώ και εικοσιπέντε χρόνια, απλά σήμερα είναι Δευτέρα…
είκοσι πέντε χρόνια ίσως λίγο υπερβολικό, αλλά ναι, ο Dominici είναι πολύ υποτιμημένος σε αυτό το δίσκο. Έχει μια χαρά '80s χροιά, που έπαιζε σε διάφορα art prog metal σχήματα
Μια χαρά είναι ο Dominici, και τα 2 δισκάκια που είχε βγάλει τιμιότατα.
Εκεί στο “i am the killing HAAAaaaand” μας τα χαλάει λίγο, αλλά κι εμένα μου φαίνεται οκ.
Fun fact, ειχε τραγουδήσει κ στο γάμο του Portnoy 
Και βροχη οι ροχαλες…του προγκ κουφετου θα εγινε 
τρία δισκάκια! Το Fortune in Lies επίσης κομματάρα. Γενικά, μόλις ξεπεραστεί το πρώτο σοκ, ο δίσκος ακούγεται νεράκι (και εξαιρετικός ήχος από Myung ρε γαμώτο, μετά το Scenes μόνο στο Panic Attack τον ακούσαμε έτσι σταράτο και μπροστάρη)
Θυμάμαι πρώτη επαφή με Black Sabbath ήταν το Live Evil με τον Dio στο μικρόφωνο. Μετά άκουσα Ozzy και έχασα τα μαλλιά μου. Αυτό σημαίνει ότι ο Ozzy δεν προσφέρει τίποτα στους Black Sabbath απλά επειδή έχει άλλη φωνή (ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη - ΑΛΛΗ) από τον Dio; Τα ίδια συζητάμε και για Maiden. Κάθε τραγουδιστής δουλεύει διαφορετικά με τη μουσική, και εμένα ο Dominici μια χαρά μου αρέσει.
To πρώτο (ακουστικό) για να πω την αλήθεια δεν το έχω ακούσει καν.
Δεν θυμάμαι να υπάρχει τόπικ για θίατερ που να μην έχω πεί ότι ο Λαμπρής από το Οnce in a Lifetime κιόλας τα σκάτωνε στα λάιβ, ενώ στους δίσκους μέχρι και το Systematic Chaos στεκόταν καλά(όχι όμως όπως μέχρι και το Six Degrees). Τα λες στον λάθος ανθρωπο αυτά.
Το WDaDU θεωρώ ότι, όχι απλώς έδειχνε ένα συγκρότημα με δυνατότητες, αλλά είναι και ένας πολύ καλός δίσκος.
Ναι, ο Dominici θα ήταν ανεπαρκής για ότι ακολούθησε, γι’ αυτό άλλωστε και αποχώρησε - έφταιγε και η ασυμφωνία χαρακτήρων, ήταν 16 χρόνια μεγαλύτερος από τους υπολοίπους! – ναι, τα αμέσως επόμενα είναι πολύ ανώτερα, όμως και πάλι, θα προτιμήσω το WDaDU από τη “μισή δισκογραφία των DT” (εννοείται ότι μιλάμε αποκλειστικά για post 2005 album).
Κι αυτό διότι από ένα σημείο κι έπειτα άρχισαν να κυκλοφορούν μουσική όχι για να εκπλήξουν, αλλά για να τέρψουν μια ήδη υποψιασμένη ομήγυρη ακροατών. Αναπόδραστη συνέπεια μιας μεγάλης σε διάρκεια καριέρας αυτό βέβαια, αλλά από τους συγκεκριμένους που μας άνοιγαν κάποτε τα μάτια σε έναν “υπέροχο, καινούριο κόσμο”, χτυπάει πιο άσχημα.
Μιας και μιλάμε για τις πρώτες εμπειρίες μας από DT, να πω ότι τους γνώρισα με το Images and Words, 1993-94 πρέπει να ήταν, δεν θυμάμαι αν είχε κυκλοφορήσει το Awake. Μίλαγαν με ενθουσιασμό και για τις επιρροές τους, είχε και εκείνο το αφιέρωμα το MH στο progressive rock (στα πλαίσια του ευρύτερου αφιερώματος “25 χρόνια heavy metal”!),κάπως έτσι δεν ξεκινάνε οι μεγάλες αγάπες;
Αν και το έχετε ακούσει όλοι σχεδόν, ορίστε και η “επίσημη” γνώμη μου https://www.rocking.gr/reviews/album/Dream-Theater-A-View-From-The-Top-Of-The-World/10270
Ξεκινάω από δω πρώτα. Ο Moore ήταν όλα αυτά που περιγράφεις, με άλλον στην θεση του, δεν ξέρουμε που θα είχαν οδηγηθεί οι Dream Theater. Όλα τα παραπάνω τα έχει καταγράψει η ιστορία, δεν αλλάζει τίποτα.Mε τον Petrucci έκαναν ένα απίστευτο δίδυμο, το οποίο σπάνια εμφανίζεται και όποτε εμφανίζεται έχουμε επαναστάσεις στην μουσική (Backmore - Lord όπως πολύ σωστά είπε ο @pantelis79 ). Αν ήταν άλλος στην θέση του, δεν ξέρουμε πως θα ηχούσε το Images ή ακόμα περισσότερο το Awake, το οποίο πιστεύω τον αντιπροσωπεύει περισσότερο και καλύτερα.
Παρολαυτά όμως, οι Theater συνέχισαν τα ηχητικά τους ταξίδια και μας παρέδωσαν νέες περιπέτειες με τα Falling Into Infinity, Scenes, Six Degrees (θα τολμήσω να αναφέρω εδώ ΚΑΙ το Train of Thought). Παρόλο που δεν ήταν τόσο επαναστατικά μουσικά, όσο τα Ι&W και Awake, πήγαν τον ήχο τους μπροστά, είτε παρουσιάζοντας ένα λιγότερο μέταλ προσωπείο(FII), είτε βάζοντας πιο κλασσικούς ήχους στο παιχνίδι και επαναπροσδιορίζοντας τον ήχο τους (Scenes, Six Degrees cd1, Τrain of Thought).
To όραμα τους σαν μπάντα συνεχίστηκε μέχρι εκεί (πλήρως μέχρι και το Six Degrees, στο Train of Thought έχουμε αλλαγή πλεύσης) και αν και δεν είχαν τον Moore στις τάξεις τους, το σύνολο ξεπέρασε τις μονάδες. Οπότε ναι μεν μοναδικός ο Moore, αλλά βρέθηκε σε ένα περιβάλλον που ευνόησε τις ιδέες του, τις ενσωμάτωσε σε μια μουσική πρόταση που το σύνολο του βγήκε σε αυτό που αποτυπώθηκε στους δίσκους που έχουμε ήδη αναφέρει.
Το APSoG είναι εκπληκτικός δίσκος, οι FW “ξανανιώνουν” (όσο μπορείς να το πείς με ένα τόσο εσωστρεφή δίσκο!), ο Moore ταιριάζει γάντι, αλλά σίγουρα δεν έκανε τα μαγικά που είχε κάνει μερικά χρόνια νωρίτερα, αλλά αντιθέτως ενσωματώθηκε πλήρως στον παραπάνω ήχο. Δεν γνωρίζω αν το ηχητικό αποτέλεσμα/όραμα του δίσκου είναι θέμα Ματέος ή πρέπει να δώσουμε κρετιντ και στον Moore.
Kαι εδώ έχουμε μια τεράστια αλήθεια. Θα τολμήσω να πω πως η μεταλλική μετάλλαξη του Πετρούτση έχει αρχίσει ήδη να συμβαίνει ήδη από το Scenes, το οποίο όμως έχει τόσο διαφορετικούς ήχους και διαθέσεις που κρύβει αυτή την μετάλλαξη αρκετά καλά.
Θυμάμαι το τεράστιο σοκ (λέμε τώρα), που είχα πάθει όταν είχα ακούσει για πρώτη φορά στο ράδιο (μεταλ χαμμερ εκπομπες 9-12 καθημερινά!) το Glass Prison ως δείγμα από τον επόμενο DT δίσκο. Δεν πίστευα στα αυτιά μου, καθώς η πλήρως μεταλλοποίηση τότε δεν μου ήχησε καθόλου καλά, η φρασεολογία του Πετρούτση ως τότε με πέμπτες (τα λεγόμενα power chords) ήταν πολύ επιλεκτική στο πως την χρησιμοποιούσε και ήταν ένα στοιχείο που τον ξεχωριζε από πολλούς κιθαρίστες. Το Glass Prison ηταν το ακριβώς αντίθετο και με είχε ξενίσει αρκετά στην αρχή. Τόσο πολύ που τον πρώτο καιρό άκουγα σχεδόν αποκλειστικά το CD2 του Six Degrees. Mε τον καιρό βέβαια είπα να του δώσω μια ευκαιρία και με κέρδισε. Παρολαυτα εδώ είναι η δεύτερη και πιο εμφανής μεταστροφή του Πετρούτση σε πιο βατά μονοπάτια. Αυτό φυσικά ολοκληρώθηκε πλήρως στο Train of Thought.
Κι εγώ γνώρισα τους DT αμέσως μετά το Images, (το οποίο εξακολουθώ να θεωρώ μακράν το κορυφαίο τους, αλλά εκτιμώντας το WDaDU σε απίστευτο βαθμό). Το Awake στην αρχή με ξένισε, με τον τόσο διαφορετικό ήχο, αλλά δεν μου πήρε και πολύ να καταλάβω ότι είναι δίσκος-έπος (το APSoG, πχ μου πήρε πολύ περισσότερο). Στο Change of Seasons άρχισα να έχω πρόβλημα με τη φωνή του LaBrie και ομολογώ ότι ποτέ δεν το ξεπέρασα.
Δε συμμερίζομαι όσους θεωρούν αριστούργημα το -εξαιρετικό ναι, αριστούργημα όχι- Scenes (βαρέστε ελεύθερα, περί ορέξεως…) και από εκεί και πέρα νιώθω όλο και πιο πολύ κουρασμένος από το συγκρότημα και τα έχω χιλιοακούσει ΟΛΑ. Τους σέβομαι, τους εκτιμώ, τους έχω πληρώσει, τους έχω απολαύσει (Λυκαβηττός δεν ξαναγίνεται).
Δεν είμαι φανμπόης, δεν ανήκω σε αυτούς που αναλύουν το κάθε τραγούδι σε κάθε δευτερόλεπτο και σε κάθε νότα, για να βρουν νέους δρόμους ή παλιές επιρροές ή δεν ξέρω εγώ τι. Προφανώς δεν είμαι τόσο καλός να το κάνω, δυσκολεύομαι ακόμα και στους Fates να το κάνω αυτό.
Και το πρόβλημά μου έγκειται, πλέον, στο ότι μπορώ να γουστάρω κομμάτια τους, αλλά όχι ολόκληρους δίσκους. Και επίσης στο ότι σε αρκετά κομμάτια της ύστερης περιόδου (όχι απαραίτητα με τον ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ Magnini, αλλά και πιο πριν) ξεκίναγαν το σόλος και όταν τελείωναν είχα ξεχάσει ποιο τραγούδι άκουγα πριν.
Aυτά κύριοι…
Χαιρομαι που ανοιξες ξανα αυτην την κουβεντα, γιατι ειχα απαντησει 2 μερες νωριτερα κι εγω στον φιλο @Aldebaran , με τον οποιον επισης παιζει να ειναι η πρωτη φορα που διαφωνω, και ειπα λιγο πολυ τα ιδια πραγματα με λιγοτερα λογια
|
|
|
\ /
Παρολα αυτα θα διαφωνησω μαζι σου σε μια απειροελαχιστη λεπτομερεια στο αποκατω:
Μπορει οι δισκοι του Moore οταν εφυγε απο τους Theater να μην ειχαν ιδιου ευρους εκθεση, και μπορει να τους ξερουν και να τους λατρευουν λιγοτεροι, αλλα για μενα δισκοι οπως τα τρια πρωτα OSI (και το Blood επος ειναι), το Dead Air For Radios αλλα ΚΑΙ το You Go Now, και τα APSOG & Disconnected (νομιζω τον μειωνεις παρα πολυ σε αυτα τα δυο, ΥΠΕΡΒΑΣΙΚΟΣ συνθετης ειναι) δεν εχουν να ζηλεψουν τιποτα καλλιτεχνικα απο τις κορυφες των Theater.
Ισα ισα που για μενα με αυτους τους δισκους (κυριως με τα δυο δικα του και τα τρια OSI) απεδειξε ποσο τεραστιος ειναι, κι οχι με τα Images + Awake στα οποια ηταν 1 εκ των 4 ισαξιων - και στο ποσο βιρτουοζοι και στο ποσο καλλιτεχνες ηταν, και ναι βαζω και τον Muyng γιατι στα 90ς εκανε απιθανα πραγματα και με ανεπαναληπτη μελωδικοτητα στο μπασο.
Αυτο. Ο Kevin Moore ειναι μοναδικος, ειναι ξεχωριστος, ειναι υπεροχος, γενικα μπορει οποιος θελει προφανεστατα να τον θεωρει τον καλυτερο πληκτρά που ειχαν ποτε οι Theater εστω και αν ηταν εκει μονο για 3 δισκους, αλλα δε νομιζω οτι ειναι αναντικαταστατος.
Τον μετραμε, απλα για τους περισσοτερους αποτελει τον χειροτερο τους δισκο γιατι εχει:
Νιωθω αορατος, εγω ειχα απαντησει 2 μερες νωριτερα!
Σημασια εχει οτι κερδισαμε αδερφια, το πηρε πισω!!!
Με ολα αυτα συμφωνω 100%.
Ο Sherinian ειναι ο αγαπημενος μου πληκτράς στους Theater, αλλα ο Moore ηταν πιο ιδιαιτερος, πιο avant-garde, πιο πρωτοτυπος, με μεγαλυτερο μουσικο οραμα.
Αρκετα μετριο τραγουδι
Εχει ομως 4 στα 8 μετρια, Killing Hand, Light Fuse and Get Away, The Ones Who Help To Set The Sun, Afterlife, και το καλυτερο του δισκου ειναι για προφανεις λογους το instrumental.
… και γι αυτο ολα αυτα τα art prog metal σχηματα δεν πηγαν και πουθενα, ειναι το λεγομενο “μεγγενη στ αρχιδια” subgenre
Εγω παλι ισως ουτε απο εναν δισκο, ουτε απο το Astonishing
Τεραστια αληθεια! (παρε και την 10η καρδουλα)
Μονο ως αστειακι το εκλαμβανω οτι την γενεση νεου μουσικου genre που εκαναν Petrucci - Moore - Portnoy - Myung την συγκρινει ο οποιοσδηποτε με ΝΤΗΠ ΠΕΡΠΛ ρε μλκ ελεος…
Κακως, δεν υπαρχει καμια καινοτομια εκει μεσα, ειτε μας αρεσει ειτε οχι ο δισκος
Επισης, ποτε δεν καταλαβα το στεγνο φτυσιμο που ριχνεις στο Octavarium. Υπεροχος δισκος.
Ωραια τα λετε και οι δυο, αν και το Glass Prison το λατρεψα απο την πρωτη στιγμη. Το ριφφ του ειναι συγκλονιστικο, κι ας ειναι μεταλλαδικο ριφφ. Δεν ειδα πολλη “μεταλλοποιηση” του Πετρουτσι στο Six Degrees, ειδα εναν δισκο που στο πρωτο του CD δανειζεται πολλη εμπνευση απο Metallica - Pantera (The Glass Prison), Alice In Chains (Miunderstood), Tool (The Great Debate), Radiohead (Disappear). Στο Train Of Thought νομιζω αυτη η “μεταλλοποιηση” που λες ηταν κατι παραπανω απο εμφανης, και ναι, εκει με ενοχλησε (και ακομα με ενοχλει, γιατι τα μισα τραγουδια τα βαριεμαι οικτρα).
Να πω οτι η “απομεταλλοποιηση” του Πετρουτσι ειναι το μονο redeeming quality στο Astonishing, και ειναι επισης μαλλον ο κυριος λογος που μετα απο πολλα χρονια μπορω να ακουσω ολοκληρο τους δισκο χωρις να βαρεθω με το AVFTTOTW. Εχει μεν αρκετο heavy riffing, αλλα εχει ακομα περισσοτερο απο ολα τα υπολοιπα.
βασικα οι DP των 70’s ηταν οι βιρτουοζοι της εποχης…Εχουν επηρεαστει σε πολυ μεγαλο βαθμο οι DT απο αυτους…Γενικα οπως οι DP εδωσαν πρωταγωνιστικο ρολο στα πληκτρα αυτο εκαναν μετεπειτα και οι DT…
ακουσε πχ το σολο του Lord στο Highway star ή στο Pictures of Home …νομιζω οτι ειναι εξωφρενικα για την περιοδο…
Ενας απο τους βασικους λογους που με τραβηξαν οι DT ηταν οτι τους θεωρουσα σαν την metal εξελιξη των DP…
Ναι, δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως τίποτα απο τους Θίατερ, ισχύει 100%.
Από την άλλη δεν υπάρχει μισό writting credit στον Moore σε αυτούς τους 2 δισκους. Το APSoG είναι εξ’ολοκλήρου Mateos, ενώ το Disconnected, έχει writting credits και ο Alder.
Τώρα το πόσο επηρέασε ο Moore την συγγραφή των παραπάνω, δεν το γνωρίζω (δεν θυμάμαι κατι το ιδιαίτερο από τις συνεντεύξεις της εποχής - μπορεί να θυμάμαι και λάθος).
Σίγουρα έχει επηρεάσει στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά σίγουρα επίσης δεν μπορεί να κριθεί επί ίσοις όροις με το συλλογικό γράψιμο των I&W και Awake.
Για τα OSI θα συμφωνήσω, καθώς τους 2 δισκους που ανέφερα τα θεωρώ εξαιρετικά δειγματα, αλλά από την άλλη, ναι μεν η φωνή του Moore προσδίδει μια ιδιαιτερότητα, χάνει όμως σε ιδέες, καθώς μπορείς να τον πεις και επίπεδο. Ναι, δεν ειναι τραγουδιστής, ξέρω, αλλά σε αυτά κρινεται και ως τραγουδιστής.
Οι NTIΠ ΠΕΡΠΛ ήταν στο όριο του prog hard rock, Λορντ και Μπαλκμουρ ήταν προπομποί μπαντών σαν τους Θίατερ.
Στο Train of Thought συμβαίνει το παράδοξο ότι ενώ δεν έχει κάτι ολοκαινουργιο να δώσει, από την άλλη είναι εξέλιξη του ήχου των θίατερ (είτε αρέσει το αποτέλεσμα είτε όχι).Είναι ο 5ος συνεχόμενος δίσκος (από το Images) που η μπάντα προχωράει σε καινούργια μονοπάτια τον ήχο της, χωρίς να επαναλαμβάνεται. Οκ θα μου πείς υπάρχει το Glass Prison, αλλά άλλο ένα κομμάτι, άλλο ολόκληρος δίσκος.
Το octavarium από την άλλη, εδώ δεν το φτύνω για κάποιο λόγο, απλά δεν το θεωρώ εξέλιξη του ήχου από την άποψη που την παρουσιάζω πριν, αλλά ενα αμάλγαμα των ήχων που μας είχαν δώσει μέχρι τότε. Δεν είναι καθόλου κακός δίσκος, ίσα ίσα τον έχω βάλει στην ενεργή και ουσιαστική περίοδο των Θίατερ, που για μένα πάει εως και το Systematic Chaos.
Ο τρόπος που χειρίζεται την κιθάρα του στο πρώτο δισκάκι, εκεί με πάει. Δεκτές οι επιρροές που λες παραπάνω, αλλά η χρήση των power chords γίνεται πρώτη φορά τόσο εμφανής στο παίξιμο του. Btw το πρώτο δισκάκι το θεωρώ ίσως και το καλύτερο δείγμα που έχουν δώσει με τον Rudess μέχρι στιγμής, καθώς είναι όλοι συγκλονιστικοί, ενσωματώνουν στο σύνολο καινούργια στοιχεία για την μπάντα και τα κομμάτια ακούγονται τρομακτικά δεμένα. Το train of thought ήταν επίσημα ο πρώτος δίσκος που μου φάνηκε ότι έχει λίγα κομμάτια, καθώς stream και vacant, δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης για μενα, όπως επίσης και για πρώτη φορά εμφανίζονται σημεία που φαίνονται συρραφές για να φτάσουν μεγάλο νούμερο στην διάρκεια. Παρολαυτα είναι ένας δίσκος που έχει 4,5/7 εξαιρετικά κομμάτια.
Btw, ετοιμάζομαι για κωλοτούμπα 180 μοιρών όσο αφορά το View. To αφήνω να το χωνέψω όπως του αξίζει προς το παρόν.
Το παιρνω πισω τοτε, γιατι ομολογω οτι μου φαινοταν και φαινεται ακομα αδιανοητο το να μην εχει γραψει την μουσικη εστω στα πληκτρα ο Kevin Moore σε αυτους τους δισκους, αλλα εστω κι ετσι, η σφραγιδα του ειναι παντου, σε καθε τραγουδι. Εχει χωσει μεσα ατμοσφαιρα με το παιξιμο του, που τους κανει για μενα τους 2 αγαπημενους μου δισκους απο Fates Warning με διαφορα (και μαλιστα τους 2 που ουσιαστικα μπορω να ακουσω ολοκληρους).
Ναι, σε μια εποχη που ειχαμε την γενεση των Rush, Pink Floyd, Queen, Kansas, Yes, Genesis, Led Zeppelin, και δεν συμμαζευεται… δεν μειωνω τους Deep Purple, απλα υπηρχαν καμια δεκαρια γιγαντες του prog που γεννησαν το ειδος, τωρα το οτι οι Purple ηταν πιο χεβι απο αλλους ε δεν το λεω και κοσμογονικο.
Απο την αλλη εγω το Vacant το λατρευω, και το Stream μου αρεσει αρκετα πριν κουρασει προς το τελευταιο 3λεπτο. Τα Honor Thy Father και Endless Sacrifice δε θα με πειραζε και να μην υπηρχαν, οπως και το μισο In The Name Of God. Δισκος με 2 εξαιρετικα τραγουδια και 2 καλα για μενα, ειμαι αρκετα αυστηρος μαζι του.
Νομιζω ολοι καναμε λιγο ή πολυ κωλοτουμπα, γιατι ο δισκος εχει βαθος και ουσια, δεν ειναι κλασικο διεκπεραιωτικο “νεο Dream Theater”