Μάλλον εσύ δεν κατάλαβες τι λέει ο Σύνικ. Anyway, γούστο και καπέλο του καθενός να χαίρεται και να αισθάνεται δικαιωμένος με ό,τι επιθυμεί. Δεν είμαστε δερβένακες εδώ, απλά κουβέντα να γίνεται -όπως οι πεθερές που έχουν λόγο για τα πάντα. χο
εντιτ επισης ποιον ειπες πεθερα, μωρη, θες να ξεμαλλιαστουμε. χαχα:p
sorry εαν καταλαβα λαθος. το πληκτρολογιο δεν ηταν ποτε το καλυτερο μεσο επικοινωνιας. ισως να μην το διατυπωσες σωστα. μικρη σημασια εχει και συμφωνω οτι εδω ειμαστε για κουβεντουλα.
ξεμαλιασμα δεν παιζει γιατι πλεον δεν παιζει μαλλι:p:D:p:p:p:D
Τίσμπησα το box σήμερα, αλλά δεν μου έτυχε το meet and grid γμτ…
Anyway, με γειά μου… 
Κάθε μέρα, κάθε ακρόαση και το μεγαλείο φανερώνει όλη του την ύπαρξη σε αυτό το αριστούργημα:wink::!:
Πράγα, 30 Ιουνίου. Η πρώτη φορά που έπαιξαν live το A Nightmare To Remember. Ρίγη συγκίνησης… 
8) 8)
Μέρος 1
http://www.youtube.com/watch?v=YkjXtebQT7c
Μέρος 2
Το έχω ακούσει μόνο μία φορά ως τώρα και δεν μπορώ να πώ γνώμη για το άλμπουμ με σιγουριά.
Πάντως η διασκευή Dregs με ενθουσίασε.
Λες να αρχίσουν να το παίζουν και live; :vibrate:
παρα πολυ καλο το νεο αλμπουμ,γεματο μελωδιες και ατμοσφαιρα που γεμιζει εικονες το μυαλο!!!συναισθημα και τεχνικη!!!ακριβως οτι ειναι οι theater!!!
Από τις διασκευές νομίζω ότι αυτή που έστω στο νήμα ξεχωρίζει είναι στους Queen.
πραγματικά έχουν κάνει τα τραγούδια να μου ακούγονται καλύτερα από τα πρωτότυπα.
επίσης, καλύτερο από το original μου ακούγεται το Take Your Fingers From My Hair
οι 2 instrumental είναι εκπληκτικού επιπέδου. δεν πιστεύω πως μπορεί να πει κανείς κάτι.
τα άλλα 2 τα διασκευάζουν, όσο καλύτερα γίνεται. Δεν αποδίδονται με τίποτα όπως τα πρωτότυπα από κανένα, αλλά αμφιβάλλω αν μπορεί να τα διασκευάσει και κανείς τόσο καλά.
κ γω εβαλα πρωτα το stargazer κ φοβομουν,rainbow ειναι αυτοι αλλα η διασκευη ηταν παρα πολυ καλη!!
Τώρα που ακούσαμε το album σε full ποιότητα κτλ. ας ακολουθήσω την μόδα (:Ρ), να γράψω ένα reviewδάκι για τον δίσκο μια και οι Theater είναι στις 2-3 αγαπημένες μου μπάντες… πρώτα κομμάτι-κομμάτι και μετά για όλο τον δίσκο και τις εντυπώσεις που μου άφησε:
A Nightmare To Remember
Το ξεκίνημα είναι απλά στοιχειωτικό, η χορωδία ή ό,τι είναι αυτό τέλος πάντων σκίζει! Τα riffs βαρβάτα. Ευτυχώς δεν το παρακάνουν με τις τεχνικίλες, όπου υπάρχουν λειτουργούν πολύ καλά, νομίζω. Το interlude με την καθαρή κιθάρα πολύ ωραίο, ειδικά έτσι όπως τελειώνει (απ’το “hopelessly drifting…” και μετά δηλαδή). Εδώ ο Rudess νομίζω ότι χρησιμοποιεί το continuum με πολύ επιτυχημένο τρόπο. Τα blastbeats πολύ απροσδόκητα, μπορώ να πω ότι μου άρεσαν κιόλας. Για μένα το μοναδικό “αρνητικό” στοιχείο είναι τα γρυλίσματα του Portnoy …τα βρίσκω απλά υποφερτά.
Α Rite of Passage
Ομολογώ ότι μετά το Systematic Chaos ήμουν προκατειλημμένος για τα singles των Theater καθώς το Constant Motion π.χ. δεν με έπεισε (για τα δικά τους δεδομένα πάντα). Έτσι τις πρώτες φορές που άκουσα το Rite of Passage δεν μου’πε και πολλά. Βλέποντας, όμως, την εκτέλεση στο Download μου έκανε επιτέλους το click. Απίστευτο refrain, πωρωτικό instrumental section με δεν-το-παίζεις-με-τίποτα solo του Petrucci και … χρήση ενός iPhone (!) απ’τον Rudess. Καλό κομμάτι γενικά, όχι όμως κάτι το εξαιρετικό, ενώ το ανεβάζει πολύ το εμπνευσμένο refrain.
Wither
Το άλλο single του album, ήξερα ότι θα είναι μπαλάντα και είχα διαβάσει καλές κριτικές πριν leakάρει. Ok καλή μπαλάντα δεν λέω, αλλά αρκετά τυποποιημένη. Την κατάσταση σώζουν η ερμηνεία του Λάμπρου (για τον οποίο θα κάνω ειδική μνεία στο τέλος) και το ωραιότατο, χωρίς φλυαρίες, solo του Γιαννάκη. Άλλο ένα καλούτσικο κομμάτι, αλλά και πάλι δεν σε κάνει να χοροπηδάς, αλλά να θες να βάλεις την live εκτέλεση του Hollow Years απ’το Budokan ή το The Spirit Carries On για να θυμηθείς ότι οι Theater έχουν γράψει και καλύτερες - για να ακριβολογούμε, κορυφαίες - μπαλάντες.
The Shattered Fortress
Ήμουν περίεργος να δω πώς θα κλείσουν την AA Suite. Medley πάντως δεν περίμενα. Δεν είναι ακριβώς medley βέβαια, έχει πολύ καλές νέες προσθήκες στα παλιά riffs αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των 12-και-κάτι λεπτών που διαρκεί το κομμάτι αποτελείται από γνωστά και αγαπημένα themes με μικρές παραλλαγές εδώ κι εκεί. Πολύ ευρηματικό arrangement πάντως, οφείλω να τονίσω, που σίγουρα θέλει τέχνη για να το κάνει κανείς. Το πιο groovy κομμάτι του album, ένα βαρύ riff που ξεσηκώνει κάπου στη μέση - παραλλαγή ενός απ’τα Glass Prison και This Dying Soul -, πωρωτικά solos, τα γνωστά δηλαδή. Αναρωτιέμαι αν το voice-over στο break το κάνει ο Corey Taylor.
Αν και με χάλασε κάπως στην αρχή η ιδέα του medley, αν το δεις σαν τελευταίο μέρος του saga, είναι αρκετά καλό κλείσιμο. Θα μπορούσε να είναι και καλύτερο, σίγουρα.
Το πώς θα το δει ο καθένας διαφέρει βέβαια…
The Best of Times
Είχα διαβάσει ότι πρόκειται για το πιο “old school” και ίσως για το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και είχα μεγάλες προσδοκίες. Στην αρχή μου φάνηκε αδιάφορο εκτός απ’το απίστευτο outro με το καταπληκτικό solo του Γιαννάκη. Είναι όντως grower. Θέλει απλά να πιάσεις το συναίσθημα του κομματιού, αντιλαμβανόμενος την θεματολογία του. Σίγουρα δεν το πιάνουν όλοι, γιατί είναι και θέμα γούστου. Γι’αυτό σε πολλούς μπορεί να φαίνεται αδιάφορο κομμάτι. Στα συν οι ωραίοι στίχοι απ’τον Portnoy.
Για μένα το 3ο καλύτερο του δίσκου.
Ερώτηση : Σας θυμίζει τίποτα η μελωδία που παίζει το βιολί στην αρχή (η οποία επαναλαμβάνεται και αργότερα μέσα στο κομμάτι); Κάποιο άλλο κομμάτι της μπάντας ίσως; Εεε;
The Count of Tuscany
Σ’όλες τις τελευταίες κυκλοφορίες των Theater, ακόμα κι αν περιέχουν (η ποσότητα διαφέρει ανάλογα με τα γούστα του καθενός, π.χ. για μένα το SDOIT δεν έχει ούτε μία αδύναμη στιγμή) μέτριες ή παντελώς αδιάφορες στιγμές, πάντα υπάρχει ένα ΕΠΟΣ που τις εξυψώνει και τις κάνει να κοιτάνε στα μάτια τα μεγαλεία της δεκαετίας του 90, όπως τα ομώνυμα στα SDOIT, Octavarium, το In The Presence of Enemies (ok έχει κακούς στίχους αλλά και απίστευτη μουσική). Εδώ τον ρόλο αυτό τον παίζει αυτό το κομμάτι.
Τι να πρωτοπεί κανείς; Για την υπέροχη ακουστική με το solo στο intro; Για το gameboy (:Ρ) effect στα πλήκτρα που γεμίζει με εξαίσιο τρόπο τον ήχο; Για τα riffs που σκάνε σαν βόμβες στα verses; Για την τεχνική κατάρτιση των τυπάδων;Για το εμπνευσμένο refrain; Για το a la Floyd break; Για το απίστευτο outro (προσωπικά ανατριχιάζω); Δεν νομίζω ότι χρειάζονται και πολλά λόγια. Αν εξαιρέσει κανείς τους ελαφρώς κλισέ στίχους (οι οποίοι, παρ’όλ’ αυτά κολλάνε απίστευτα -ηχητικά- με τη μουσική και, απ’όσο διάβασα, αναφέρονται σε πραγματικό γεγονός), πρόκειται για αριστούργημα. Πολλά μπράβο.
Overall
Οι εντυπώσεις που είχαν αφήσει οι Theater με το Systematic Chaos ήταν ανάμεικτες. Παρ’ότι ο δίσκος περιείχε μερικές εξαιρετικές στιγμές για άλλη μια φορά, έδειχνε έναν ελαφρύ κορεσμό από τους Theater και την αδυναμία τους να αποφύγουν ορισμένα στερεότυπα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Αν λοιπόν παρουσιάσουμε την δισκογραφική πορεία των Theater με έναν δρόμο και το Systematic Chaos με το τέλος ενός παράδρομου που έχει την αρχή του στον προηγούμενο, νομίζω ότι το Black Clouds & Silver Linings είναι ο δίσκος που τους παίρνει από το τέλος του παράδρομου και τους επιστρέφει στην αρχή του. Με λίγα λόγια, δεν περιέχει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί από αυτούς - αν εξαιρέσει κανείς μερικά πολύ μικρά νέα στοιχεία που δεν γίνονται αντιληπτά π.χ. τα blastbeats - ωστόσο καταφέρνει να θυμίσει ότι η 5άδα είναι εδώ και το’χει ακόμα, διότι περιέχει αναμφισβήτητα στιγμές που σου μένουν. Εμένα τουλάχιστον μου δίνουν ακόμα την εντύπωση ότι έχουν τις δυνατότητες με την επόμενη κυκλοφορία τους, αν ασχοληθούν σοβαρά, βασιζόμενοι στην καθαρή έμπνευση και όχι στη βεβιασμένη, δεδομένου ότι κάθε 2 χρόνια μπαίνουν στο studio για να βγάλουν δίσκο σε 5-6 μήνες, να βγάλουν πάλι δίσκο τουλάχιστον ισάξιο του SDOIT και γιατί όχι, ακόμα καλύτερο. Μην ξεχνάμε πλέον ότι έχουν βγάλει 10 δίσκους, βρίσκονται στα πράγματα 24 ολόκληρα χρόνια και έχουν στιγματίσει τον prog ήχο 2 φορές! Το ερώτημα είναι καθαρά αν προτίθενται οι ίδιοι να επιδιώξουν να βγάλουν κάτι που να είναι πραγματικά αντάξιο των δυνατοτήτων τους. Πλέον κάτι τέτοιο φαντάζει δύσκολο, αν σκεφτούμε τι έχουν επιτύχει και αν τους παίρνει πλέον να κάνουν πολλούς πειραματισμούς, διότι βρίσκονται σε μεγάλη δισκογραφική (Roadrunner) και το BC&SL για τα δικά τους εμπορικά standards είναι υπερεπιτυχημένο και ίσως τους βάλει σε άλλο επίπεδο.
Σημείωση: Άμα οι στίχοι ήταν επιπέδου οποιασδήποτε κυκλοφορίας τους στα 90s έχω την αίσθηση ότι θα βλέπαμε αλλιώς τον δίσκο.
Σε ό,τι αφορά τον LaBrie, επειδή ακούγονται πολλές αντικρουόμενες γνώμες: Μπορεί να μη σας αρέσει η χροιά του. Δεκτό. Αλλά τεχνικά, η απόδοσή του στο studio τουλάχιστον έχει φτάσει στα ύψη. Πάει για 50άρης ο άνθρωπος, σίγουρα δεν μπορεί να έχει την ορμή του I&W ή του Awake. Η φωνή του όμως έχει επανέλθει πλήρως και, τεχνικά τουλάχιστον, ίσως είναι σε καλύτερο επίπεδο από την περίοδο 92-93. Στα live αν είναι στην βραδιά του, αν δηλαδή δεν είναι εξουθενωμένος απ’τις συνεχείς συναυλίες (γιατί μην ξεχνάμε ότι η μπάντα σε κάθε δίσκο της πλέον περιοδεύει σαν τρελή), “έχει” τα πάντα απ’τη δισκογραφία της μπάντας, όπως φάνηκε περίτρανα και στο Score. Τώρα το γιατί δεν βαράει ψιλές στον δίσκο, αλλά προτιμά να παραμένει mid range, έχοντας μερικές εκπληκτικές μελωδίες βέβαια (π.χ. το refrain του Rite of Passage, η ερμηνεία στο Wither κλπ.), είναι δική του υπόθεση.
Αυτά, ελπίζω να μην κουράστηκε όποιος μπήκε στον κόπο να διαβάσει το post (τώρα που το βλέπω βγήκε πολύ μεγαλύτερο απ’ό,τι περίμενα).
Πολύ καλα τα λες τόσο στα του δίσκου, όσο και γενικότερα.
Οι στίχοι και οι νεωτερισμοί είναι τα 2 στοιχεία που οι Theater είναι αισθητά πεσμένοι στα τελευταία albums και αυτό διότι έχει κάποιος τους απίστευτους/εκπληκτικούς στίχους που έγραφαν παλιότερα, από το Surrounded και το Learning to live, στο Scarred, στο Voices και το A Change Of Seasons.
Από την άλλη όχι πως δεν έχουν καλους στίχους ακόμη σε πολλά τραγούδια, αλλά όχι αυτού του επιπέδου.
Οι Theater αυτό που κάνουν σήμερα ξενίζει πολλούς οπαδούς τους, παλιούς κατά βάση. Πρέπει όμως να το κάνουν για να τους δώσει την ευχέρεια αφού εκμεταλλευτούν την χρονική συγκυρία (που το prog περνάει φάση εμπορικότητας) να ξαναμεγαλουργήσουν σε λίγα χρόνια αφού ξαναπεράσουν από κατάσταση constant motion σε take the time.
_shadow σου 'ρθε τελικά;
αλήθεια πόσοι έχουμε το κουτί από εδώ μέσα;
leviathan καλά τα λές εν ολίγοις.
Τώρα που πέρασε η καταιγίδα και έγινε και η κριτική, τελικά τα θετικά στοιχεία του δίσκου υπερίσχυσαν έναντι των αρνητικών οριακά. Ντάξει, σίγουρα δεν είμαι και ο αντικειμενικότερος όσον αφορά το θέμα Dream Theater, αλλά από την άλλη αυτά τα 2-3 πραγματάκια που έχουν γίνει πλέον κλισέ, είναι που δίνουν λανθασμένη πρώτη εντύπωση.
- φωνητικά Portnoy
- τραβάνε μερικά κομμάτια σε διάρκεια επιτηδευμένα και χωρίς λόγο
- ξενέρωτη μπαλάντα.
Από την άλλη, δεν γίνεται κάποιος κλασικός οπαδός των Theater να μη γουστάρει είτε τις ερμηνείες Labrie, είτε στιγμές σαν το Count Of Tuscany.
Συνολικά ο δίσκος είναι μάλλον ό,τι καλύτερο έκαναν ας πούμε μετά το Train Of Thought. Σίγουρα θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερος, αλλά το σημαντικό είναι ότι ακόμα και μετά από τόσους συγκλονιστικούς δίσκους και ενώ τα 'χουν παίξει σχεδόν όλα, να ακούγονται εμπνευσμένοι και αποφασισμένοι να γράφουν κομματάρες. Από κει και πέρα όποιος περιμένει ένα Images And Words II ή ένα αντίστοιχο Falling Into Infinity, μάλλον θα απογοητευτεί. Τέλος πάντων, οι Dream Theater συνεχίζουν να προσφέρουν δίσκους ποιοτικούς και να αποτελούν πηγή έμπνευσης για πολλές μπάντες.
Οι διασκευές μια χαρά είναι, αλλά αυτές που ξεχωρίζουν είναι η King Crimson (τι κομματάρα διάλεξαν !) και η Dregs. Και επίσης στο Stargazer ο Labrie είναι καταπληκτικός, αν και πολλοί θα θελαν το αντίθετο!
Εμενα απο το αλμπουμ κατι μου λειπει,δηλαδη εχει αρχη και τελος(και τα δυο τραγουδαρες) αλλα ενδιαμεσα αν εξαιρεσουμε το rite of passage που δε με χαλαει καθολου,μου δινει την αισθηση του κενου.Δλδ το wither μου ειναι αδιαφορο(αν δεν υπηρχε κιολας πιστευω θα ηταν πιο δεμενος ο δισκος),το medley ειναι ωραιο,σιγουρα πιο ωραιο απο το repentance,αλλα τα εχω ξανακουσει και αρχισε να με κουραζει ολο αυτο AA suite το οποιο ξεκινησε παρα πολυ καλα με το glass prison και το dying soul αλλα απο εκει και περα ουσιαστικα προκειται για διασκευη του δευτερου με ελαχιστα προσθετα καινουρια στοιχεια.Το best of times ειναι ενα μετριο mid tempo “limelight” τραγουδι και θα προτιμουσα κατι καλυτερο και πιο δυνατο.Αυτη την αισθηση εχω οτι κατι λειπει και γιαυτο το βαζω πισω απο το six degrees kai to train of thought.
Εγω παλι νομιζω οτι αν και δισκαρα ο καινουργιος δισκος για τα δικα μου γουστα δεν ξεπερνα το octavarium που για μενα ειναι οτι καλυτερο απο τα τελευταια.
Και κατι που μου εκανε εντυπωση: το octavarium ηρθε τριτο στο chart της Ελλαδας οταν κυκλοφορισε και το BC&SL ηταν και αυτο σε πολυ καλη θεση αν θυμαμαι καλα… Εχουν περαση αποτι φαινεται εδω…
__E, και γιατί δε τους φέρνει κάποιος γμτ?!! Ειδικά τα ProgNation πολύ σπάζομαι που τα χάνουμε…
__Pain ωραί τα λες (και αυτό το “κάτι λείπει” το είχα αναφέρει κι εγώ παλαιότερα -την έχω κι εγώ αυτή την αίσθηση, αλλά εμένα πιο πολύ μου λείπει “ένα ακόμα” κομμάτι ίσως) αλλά για τα Wither & Best Of Times που αναφέρεις, εκτός του ότι έχουν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ σόλο απ’ τον Πετρούκιο, πιστεύω ότι είναι “grower” κομμάτια (τουλάχιστον έτσι τα βλέπω εγώ να λειτουργούν σε εμένα και γενικότερα) και ίσως μετατοπίσεις λίγο τη θέση στο μέλλον. Οσο τ’ ακούς, μεγαλώνουν μέσα σου. ΠΟΤΕ δε θα γίνουν Count Of Tuscany, αλλά είναι απ’ αυτά που θα μεγαλώσουν με τον καιρό. Για το “medley”… Ισως είναι περισσότερο το ότι “πιάνει χώρο” στο cd παρά το ότι δεν είναι ωραίο. Ισα-ίσα, έχει φοβερά σημεία μέσα, αλλά καθώς τα έχουμε ξανακούσει τα 3/4 αυτών που έχει μέσα… έ, σαν να πιάνει χώρο. Αλλά ΠΟΛΥ καλό και ΤΑΙΡΙΑΣΤΟ για να κλείσει την 12 steps suite. Και αν το δεις μόνο του, ωραίο τραγούδι.
__Χαχα, μ’ αρέσει out που αναφέρεσαι σ’ εμένα και χρεισημοποιείς την κάτω παύλα (_) Και μονή (από σεβασμό στην διπλή δική μου ε; :lol: ), εύγε-εύγε! ΝΑΙ, ΜΟΥ ΗΡΘΕ!! Δε το σκόπευα, αλλά με ψήσατε και με τη δική σου βοήθεια (μιλάμε μπήκε στο 90, και εκεί που ενώ νικούσα 1-0 και το είχα σίγουρο έφαγα 2 γκολάκια απ’ το κωλο-dvd.co.uk και ζαλίστηκα, μπήκε αλλαγή με δική του πρωτοβουλία και μου έφερε πίσω το τρόπαιο πίσω στην κατοχή μου! μεγάλος παίκτης! 8)), είμαι πλέον ένας καταευτυχισμένος κάτοχος ενός φοβερού πακέτου!
__Λeviathan, ωραία κριτική, την καταφχαριστήθηκα! Και ο dFreedom ωραία τα λέει! Συμφωνώ στα περισσότερα. Εμένα οι διασκευές μου άρεσαν όλες ΠΟΛΥ (παρόλο που κάποιες ξεχωρίζουν) εκτός από μία… χεχε, φαντάζεστε ποιά ε?! Αλλά οκ, είμαι και ψιλοπροκατηλλημένος (ίσως και όχι τόσο βέβαια, μιας και από πέρσυ δε μου είχε πει και πολλά… ούτε μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον για να την ακούσω κι άλλες φορές)…
Φιλε shadow απλα θεωρω πως μπορουσαν να γραψουν πολυ καλυτερα κομματια και αυτο φαινεται μεσα απο το δισκο.Το fortress ειναι πολυ ωραιο,πολυ καλυτερα απο τα 2 προηγουμενα,απλα ειμουν σιγουρος οτι κατι τετοιο θα εκαναν και δεν ειχε το στοιχειο της εκπληξης οπως τα Nightmare και COunt of Tuscany.Τα τραγουδια που λες εχουν πολυ ωραια στοιχεια αλλα οπως ειπα ειμουν σιγουρος οτι μπορουσαν να γραψουν κατι καλυτερο και πιο heavy.
__Μμ, σίγουρα θα μπορούσαν και καλύτερα… Αλλά μάλλον αυτό το καλύτερα ΠΛΕΟΝ τους βγαίνει σε “μικρότερα ποσοστά”, π.χ. στο Images είναι “ένα+ένα” τα τραγούδια, εδώ έχουμε ένα απίστευτο (ενώ εκεί δυο-τρία, γι’ αυτό και έμεινε στην ιστορία), μερικά πολύ καλά και μερικά “οκ”. Ενώ εκεί ας πούμε δεν υπήρχαν “οκ”, και στα περισσότερα ίσως μεταγενέστερα ήταν πάντα περισσότερα τα απίστευτα και τα πολύ καλά απ’ τα οκ και όχι σε ίσες αναλογίες.
__Βέβαια, μην τρελαθούμε… Fillers δε τα λες με τίποτα αυτά του BC&SL, αλλά απ’ τους Theater περιμένουμε το κάτι παραπάνω πάντα. 8) Οχι απαιτωντας (μη ξεχνάμε και το τραγούδι Never Enough ), αλλά ελπίζοντας γιατί ξέρουμε πως μπορούν.
__Για όλα αυτά, νομίζω πως δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι πλέον βιάζονται κατά τη συγγραφή /σύνθεση των τραγουδιών, καθώς και ότι έχουν περιοριστεί λίγο οι ρόλοι στο συγκρότημα (π.χ. Μαϊάνγκ και ΛαΜπρί απουσιάζουν στοιχουργηκά, την παραγωγή την κάνουν συνεχώς μόνο οι Πορτνόι και Πετρούτσι κλπ). Βέβαια, ο Mike δηλώνει ότι έτσι καταφέρουν και λειτουργεί καλύτερα η μπάντα, είναι ενωμένοι και δεν υπάρχουν συγκρούσεις, όλα λειτουργούν όμορφα και ομαλά κλπ… αλλά είναι λογικό πως όσο το περιορίζεις, τόσο σε βάθος χρόνου θα περιορίζεται και θα παγιδεύεται σε ένα στιλ. Το έχουν αναφέρει ήδη πολλά παιδιά εδώ μέσα.
__Για το καλύτερα που λες… ναι, σε images και falling π.χ. έχουμε πιο εμπνευσμένη “μπαλαντογραφία” :p, αλλά οκ… τι να πεις στον Mike, το κομμάτι που έγραψες /γράψατε για τον πατέρα σου θα μπορούσε να είναι καλύτερο…!!! :? Το άλλο οκ, ήταν το single που έχει γραφτεί για single… Ε, οκ, είναι πολύ καλό ΓΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΗ ΜΠΑΝΤΑ. Εγώ θέλω τους στίχους, τα υπέροχα πλήκτρα και τον περίεργο ρυθμό στα ντραμς όπως όλα αυτά υπάρχουν στο Surrounded για παράδειγμα σε ένα single… όπως και τα πιο δύσκολα φωνητικά (όχι μόνο σε ψιλές νότες, αλλά και σε χρόνους, ρυθμό κλπ) δηλαδή θέλω /περιμένω το single-antisingle, το single που θα είναι single μεν αλλά με κανόνες Theater (με την πολυπολοκότητα που μπορεί να μη φαίνεται στον απλό ακροατή, αλλά που θα υπάρχει και δε θα είναι το τραγούδι που θα έγραφε ο κάθε ένας, ΟΣΟ ωραίο κι αν θα είναι). Αλλά λείπει ένας Kevin Moore…
__Οκ, o Ρούντες είναι ΠΑΝ-άξιος και όταν του δίνουν χώρο το απογειώνει (π.χ. πιστεύω πως σε ΠΟΛΥ μεγάλο βαθμό, σε αυτόν χρωστάμε την απογείωση του BC&SL), αλλά οι άλλες θέσεις είναι παγιωμένες σε σταθερές “αναθέσεις” οπότε ο κάθε ένας έχει να “ανταγωνίζεται” τον εαυτό του στο ίδιο παγιωμένο ρόλο και όχι όλους του υπόλοιπους καταπληκτικούς μουσικούς. Οπότε, μάλλον λίιιιγο πέφτει το επίπεδο ή έστω δεν κρατιέται σε πάντα στα ίδια επίπεδα. Τον ανταγωνισμό τον θέτω σε “ευ αγωνιζεσθαι” στιλ, ίσως θα έπρεπε να πω “συναγωνισμό”…
__Δικαιολογητικά υπάρχουν πολλά. ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΑ. Δεν γίνεται σε όλη την καριέρα σου να ανακαλύπτεις συνέχεια τον τροχό… Και ο James δεν πάει πλέον ψηλά σε νότες στη δισκογραφία όχι γιατί δεν μπορεί (αυτό φαίνεται στα πρόσφατα live) αλλά γιατί δε θέλει να βάζει μάλλον στο live ρεπερτόριο του και άλλα-πρόθετα τραγούδια με ψιλά και δύσκολα φωνητικά, τα οποία και δεν του βγαίνουν τόσο υπέροχα όπως παλιά αλλά και τόσο εύκολα όσο παλιά.
__Αλλά κυρίως νομίζω πως έχει να κάνει με τους παγιωμένους ρόλους και με το λίγο χρόνο που αφιερώνουν στη συγγραφή και τη βελτίωση εξέλιση των τραγουδιών πριν τα ηχογραφήσουν (πράγμά που εμπεριέχει και το pre-production και το production στη διάρκεια των ηχογραφήσεων και την εκεί παγιωμένη ίδια τακτική).
__Αυτά.
Υ.Γ.
αν π.χ. ο ο Ρούντες δοκίμαζε κι αυτός την πένα του όπως Μούρ παλαιότερα που είχε και πολύ καλά αποτελέσματα και έδινε +1 ποικιλομορφικό χαρακτηριστικό στην μπάντα, ίσως να ήταν καλύτερα. Εστω κι ως πείραμα, γιατί αυτή η ποικιλομορφία στη μουσική τους βοηθούσε παααρα πολύ. Ασε που βοηθούσε και τους υπόλοιπους να εξελίξουν τα εκφραστικά τους μέσα (και στοιχουργηκά και μουσικά) και να ξεπερνούν τους εαυτούς τους. Π.χ. το Pull Me Under, αν είχαν πει στον Μουρ “στίχους γράφει μόνο ο Mike και ο Petrucci”, ίσως να μην είχε γραφτεί ποτέ ή να ήταν εντελώ διαφορετικό, ή πολύ πιο ίδιο με τα υπόλοιπα τραγούδια τους… Οπως και δε θα υπήρχε το Space-Dye Vest (το έχει πει και ο Mike “αν ξέραμε πως θα φύγει από το συγκρότημα δε θα το ηχογραφούσαμε /βάζαμε ποτέ στον δίσκο”…! Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω με το κακό των παγιωμένων ρόλων…;
Υ.Γ. part II (χαχα, έτσι για να είνα πιο προγκρεσιβάδικο το “υ.γ.”)
δεν είναι εντελώς “κουλό”, που οι Theater, οι οποίοι έγιναν πασί-γνωστοί και γεύτηκαν τα καλά του MTV χάρη στο “single” Pull Me Under, το οποίο είναι το μόνο τόσο επιτυχημένο single τους με εντελώς αντι-single λογική, να το έχουν παραβλέψει και να προσπαθούν έκτοτε να γράψουν το επόμενο single με εντελώς συμβατική-(“ποπ”)-single λογική…???
Μάλλον είμαι ο μόνος που θεωρεί το Systematic καλύτερο;
Δε ξέρω, από τους Dream Theater περιμένω τα καλύτερα, και τελευταία υπάρχουν αρκετά συγκροτήματα που βγάζουν συναρπαστικότερους δίσκους!