Ok,
ας πούμε ότι προσπαθούμε να περάσουμε στο μέτρο που μπορούμε το μέτρο της αντικειμενικότητας.
όταν μιλάμε για μια prog κυκλοφορία υπάρχουν παράγοντες που κάποιος μπορεί να μετρήσει.
υπάρχει η τεχνική.
μιλάμε για progressive άρα μιλάμε για κάτι που απαιτεί τεχνική. Όλοι ξέρουμε πως υπάρχουν τεχνικές του να παίζεις μια ιδιόμορφη κλίμακα σε μεγάλη ταχύτητα, υπάρχει τεχνική όταν συνδυάζεις διαφορα είδη μουσικής, άμα παίζεις περίεργους ρυθμούς κλπ. πάλι θα μπει ένας υποκειμενίκος παραγοντας.
υπάρχει το συναίσθημα.
διαφορετική προσέγγιση και πάλι, αλλά όλοι π.χ. αντιλαμβάνονται ότι οι Pain Of Salvation ή οι Riverside χρησιμοποιούν τι πολύπολοκες δομές εκφράζοντας μέσα από αυτές πολύ συναίσθημα. Σε αυτό πολλές φορές βοηθά η ενορχήστρωση ίσως που δίνει μεγαλύτερο χώρο σε πιάνο, βιολί κλπ. Ενδεχομένως και οι Mesuggah να έχουν ένα ιδιαίτερο συναίσθημα μέσα από την επανάληψη των riff, απλά δεν το εκλαμβάνω πολύ καλά εγώ.
υπάρχει η πρωτοτυπία.
δύσκολο πράγμα στους καιρούς μας. η διαφοροποίηση έγινε σημαία και μπάντες που διαφοροποιούνται για να διαφοροποιούνται και όχι για να εκφράσουν κάτι συγκεκριμένο μέσα από τη διαφοροποίηση αποθεώνονται. παγίδα που πέφτουν πολύ συχνά οι ακροατές του progressive αφού μια υπερβολική μουσική δεν θα μπορούσε παρά να έχει απαιτητικούς και υπερβολικούς ακροατές που κάποια φορά χάνουν την ουσία της ακροάσης.
υπάρχει η απήχηση.
δεν διαφωνώ πως υπάρχουν αριστουργήματα που δεν περνάνε στον κόσμο. Επίσης, ότι μπορεί να αναγνωριστουν σε 5-10 χρόνια, μπορεί και ποτέ. Δεν είναι όμως όλα συνωμοσία και υπάρχουν συγκροτήματα και δίσκοι που δημιούργησαν όλη την κατάσταση, που έκαναν το μεγαλύτερο ποσοστό οπαδών να ασοχληθούν, που βοήθησαν μπάντες να βρουν συμβόλαια και προώθηση.
υπάρχει η επιρροή.
Κυρίως στις άλλες prog μπάντες. Πόσοι θα βγουν μετά από ένα album και θα προσπαθήσουν να ακουστούν σαν αυτό. Πόσοι μουσικοί θα επηρεαστούν και πόσα νέα παιδιά θα πιάσουν ένα μουσικό όργανο ή θα ασχοληθουν πολύ περισσότερο λόγω αυτού. Ιδιαίτερα για το prog μιλάμε για ταλαντούχα παιδιά στη μουσική.
Προσωπικά, από αυτά που έζησα σε μια ηλικία που μπορούσα να ζήσω, τόσο από το κοινωνικό κύκλο εδώ που μένω, από της Αθήνας όσο το ζούσα και φυσικά από το internet δεν ξαναείδα άλλο δίσκο να δημιουργεί όλο αυτό τον ενθουσιασμό καλύπτοντας τόσο πολύ τις προηγούμενες παραμέτρους. Ξέρω πάρα πολλά παιδιά, επαγγελματίες μουσικούς πλέον που ξεκίνησαν με εφαλτήριο το Scenes. Είδα την καθολική αποδοχή του κόσμου. Και το σημαντικότερο το ένιωσα.
Μπορεί καλλιτεχνικά το Be να είναι αρτιότερο ή το Remedy Lane να το έχω συνδυάσει με προσωπικά βιώματα. Μπορεί οι Mesuggah να είναι καλύτεροι μουσικοί ή Mars Volta πιο πρωτότυποι και όλοι να έχουν καλύτερες επιμέρους μονάδες.
Στο σύνολό του όμως το Scenes είναι η επιτομή της τεχνικής με το συναίσθημα, έχει τη στάμπα του ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ήχου, είναι ο δίσκος που βοήθησε 10άδες μπάντες να βρουν απόχηση μέσω εταιρειών όπως η Inside Out και παιδιά να ασχοληθούν με τη μουσική.
Θα μπορούσαν να συγκριθούν με τους Tool και δη με το Lateralus, αλλά όλοι ξέρουν ότι εκεί μιλάμε για κάτι διαφορετικό. Οι Tool πρωτίστως απευθύνονται σε alternative κοινό και δευτερευόντως σε prog κοινό.
αλλα σημασια ειναι πως επειδη δεν ειχαν καποιο στηριγμα εκανα το καλυτερο που μπορουσαν συν οτι ειχαν και 2 χρονια καιρο για να γραψουν το νεο υλικο