Δεν ειμαι μεγαλο νουμερο.Ειμαι Νο1 και ο Λαμπρι ειναι αφωνος.Ειτε το θελεις ειτε οχι.Ντροπη της μουσικης σκηνης ρε παιδι μου πως το λενε.Ουτε για μπαντα του Schoolwave δεν κανει
Shadowcaster, κουραγιο. Καποιοι απο το forum διαβασαν απο την αρχη μεχρι το τελος τα ποστ σου και τα εκτιμησαν αναλογως. Μην αυτοκτονησεις μετα την αναγνωση των τελευταιων σελιδων του τοπικ.
Λοιπόν…
Μπορώ να πω ότι βρήκα το Black Clouds ελαφρώς …απογοητευτικό, σε ένα σερί απογοητεύσεων που ξεκίνησε με το Octavarium.
Δυο είναι τα συστατικά που με χαλάνε, βασικά. Απο την μια υπάρχει αυτή η αίσθηση της ματαιοδοξίας, που εκφράζεται με συνθέσεις ελαφρώς ξεχειλωμένες, με διάρκεια μεγαλύτερη από όση θα ήθελα. Μέχρι και το Rite Of Passage (η προτίμηση μου), τραβάει πολύ και ας είναι και το πιασάρικο του δίσκου.
Τι είναι όμως αυτό που έχουν πάθει οι στίχοι; Ειδικά αυτοί του Petrucci! Τρακαρίσματα και εκκεντρικοί αριστοκράτες; Από τους Judas Priest των 80’s παίρνει μαθήματα στιχουργίας; Εντάξει ο Portnoy το παλεύει ακόμα - το Best of times σίγουρα συγκινητικό - αλλά Neil Peart όσο και να το θέλει, δεν μπορεί να γίνει!
Από την άλλη όμως, συνειδητοποιώ ότι όντας ένας παλιό-fan, που αγάπησε αυτή τη μπάντα όταν έβγαζε κάτι Images και Awake, οι απαιτήσεις μου είναι κάπως ανεβασμένες, περιμένοντας συγκινήσεις, σίγουρα όχι ισάξιες των δυο αυτών προαναφερθέντων δίσκων, τουλάχιστον, όμως, επιπέδου Train και Six Degrees. Λίγο δύσκολο για το δέκατο άλμπουμ ενός γκρουπ.
Γενικό συμπέρασμα, συμπαθητικούλη το Black Clouds, αγορά όμως του CD-ιού, μόνο όταν πέσει κάτω απο 10 γιούρα. Δεν είναι καιρός για έξοδα…
101% συμφωνος.
Οσες φορες και να τον ακουσα, δεν μου αφησε κατι να θυμαμαι, πλην του Count φυσικα.
Δεν με χαλαει ομως καθολου, μιας και ο Νοεμβρης ειναι κοντα, και κει θα απολαυσω στο επακρο τον νεο Shadow Gallery δισκο :D:D:D:D
Οι DT “τελείωσαν” καλλιτεχνικά από τη στιγμή που έφυγε ο Moore… Και τα άριστα “Falling into Infinity” και “Scenes from a memory” βγήκαν άριστα από κεκτημένη ταχύτητα…
Οι δίσκοι που ακολούθησαν (εξαίρεση το “Train of thought”) απλά αξιοπρεπείς
O Moore κρατούσε (μέσω της καλλιτεχνικής κόντρας με τον Portnoy) μια κάποια ισορροπία και έτσι βγήκαν οι 3 πρώτες δισκάρες…
Δεν μου αρέσει που γράφω τα παραπάνω, αλλά δυστυχώς πάνω κάτω έτσι είναι…
Μπορώ να πω ότι συμφωνώ μαζί σου, και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Με την αποχώρηση του Moore, η χημεία του συγκροτήματος έσπασε.
Όμως, στη λίστα των αγαπημένων μου post-Moore albums, θα έβαζα και το Six Deegres - ειδικά το πρώτο CD.
Πάντως, θα ήθελα να τους δω να δοκιμάσουν να συνεργαστούν με ένα παραγωγό. Αυτή η καλλιτεχνική απομόνωση δεν τους κάνει καλό.
έχεις δίκιο για το πρώτο CD, όντως 
Τώρα μου έκοψε να κατεβάσω τα stems έτσι από περιέργεια…
Ακούω αυτά του Rudess κι έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό. Έχει κάνει τρομερή δουλειά σ’αυτό το δίσκο. Δεν φτάνει το επίπεδο που έπιασε σε Metropolis και Six Degrees αλλά πλησίασε επικίνδυνα κοντά.
__Φίλε Voivod αυτό που λες το έχω σκεφτεί κι εγώ, και ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΘΜΟ, ΜΑΖΙ με τα άλλα αρνητικά (που όμως μπορεί να είναι αυτά που κράτησαν ενωμένη τελικά την μπάντα, όπως το ότι κάνουν μόνοι παραγωγές και όλοι έχουν ξεκάθαρους ρόλους αυστηρά, άρα, τι θα προτιμούσες, να είχαν σταματήσει… δύσκολα ερωτήματα).
__Συμφωνώ με την σημείωση όμως πως ο Jordan είναι μεγάλη ταλεντάρα και θα μπορουσε να τον αντικαταστήσει (σε άλλο στιλ αλλά “το ίδιο” αποτελεσματικά). Αυτό φαίνεται και απ’ αυτό που λέει ο Leviathan (κάτι που είπα με το που άκουσα το BC&SL, είναι ξεκάραρο ότι γαμεί και όπου τον άφησαν τους ανέβασε όλους 3-4κλάσεις επάνω). ΑΛΛΑ, ΜΑΛΛΟΝ μετά την Moore εποχή, “έκλεισαν” οι πόρτες της καλλιτεχνικής ανταλλαγής σε μεγάλο βαθμό και καθορίστηκαν αυστηρά συγκεκριμένοι ρόλοι και παγιωμένοι τρόποι…
__Ε…
__Τα έχουμε ξαναπεί και καλά έκανες και το ανέφερες κι εσύ ευθαρσώς (μιας και φαίνεται ότι ξέρεις τι λες και “συμπαθείς” το συγκρότημα, δε βγάζεις κομπλεξακια κλπ). Εχεις σε μεγάλο βαθμό δίκαιο, αλλά δε νομίζω πως είναι κάτι που δε μπορούν να υπερκεράσουν (ιδίως με τον Rudess στις τάξεις τους), είναι οι καταστάσεις που ΚΑΙ οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει, που τους κρατούν δέσμιους και δεν μπορούν να το υπερκεράσουν…
Tracklisting:
‘Wither’ (Album Version)
‘Wither’ (Piano Version)
‘Wither’ (John Petrucci Vocal Demo)
‘The Best Of Times’ (Mike Portnoy Vocal Demo)
Track 1 taken from Dream Theater’s album Black Clouds and Silver Linings.
Track 2-4 previously unreleased.
Εντάξει, άργησα λίγο, αλλά στρατός, u know…
Ο δίσκος είναι ίσως ο καλύτερος για τους DT στα 00’s, μετά το ToF! Το “Rite Of Passage” είναι από τα πιο κολλητικά κομμάτια που έχουν γράψει, “A Nightmare to Remember” σκέτη πώρωση, “The Best Of Times” επιστροφή στον ήχο του “Images & Words”, ενώ το “Count Of Tuscany”… Τι να λέμε τώρα; Τα πάντα όλα! Πραγματικά επικό κομμάτι, κάθε φορά που το ακούω δεν μπορώ να καταλάβω πόσο γρήγορα περνούν τα 20 λεπτά! Μαγική κιθάρα από τον Πετρούτσι, απίστευτη ατμόσφαιρα και τα 4,5 τελευταία λεπτά… Μεγαλείο!
Αν είχε μία καλύτερη μπαλάντα από το “Wither”…
Ακούστε την έκδοση του Wither μόνο με πιάνο και νομίζω πως θα συμφωνήσετε με τον Sokin και εμένα πως θα ήταν πολύ καλύτερη για να μπει στο album.
κατά τα άλλα ο Κόζυς έχει γούστο.
σ΄αρεσε περισσοτερο απο six degrees?
Τόσο καλή η απλή έκδοση; Θα την τσεκάρω!
Α, ξέχασα πως και οι διασκευές είναι η μία καλύτερη από την άλλη ε!
Πολύ ωραίο εξώφυλλο, αλλά το κομμάτι πολύ μέτριο. Γενικά ο δίσκος είναι καλός αλλά λίγο μια από τα ίδια. Σίγουρα δεν είναι ούτε κοντά στο Train Of Thought.
Ντάξει καλό το Train of Thought αλλά Count of Tuscany δεν έχει ;p
Ο δίσκος γενικά θα έλεγα ότι είναι ένα κλικ καλύτερος από όλες τις υπόλοιπες δουλειές της μπάντας στην δεκαετία που τελείωνει και ένα κλικ κατώτερος από το SDOIT. To SDOIT μάλιστα αν είχε καλύτερα κομμάτια στην θέση των Misunderstood και Disappear παίζει να το έβαζα δίπλα στο Metropolis ξέρω’γω. Το ομώνυμο για μένα είναι υπεράνετα το καλύτερό τους.
Κατά τ’άλλα, στα του δίσκου συμφωνώ με Cozy (εκτός απ’το θέμα με το Six Degrees).
Δυστυχώς θα ήταν ακόμα καλύτερος αν δεν είχε το χειρότερο κομμάτι του μέσα στη μέση (το Wither εννοώ). Ίσως αν είχαν βάλει την εκδοχή με το πιάνο που λέει και ο Outshined να κύλαγε καλύτερα. Προτιμότερο είναι ένα εμπνευσμένο τραγούδι μόνο με πιάνο και φωνητικά παρά μία τυπική full-band μπαλάντα …
Τέλος πάντων τώρα που έχουν περάσει και 3 μήνες κι έχει καθίσει κάπως περισσότερο στο κεφάλι μου το BC&SL, βλέπω ότι μου’χουν μείνει πολύ (με την έννοια ότι τα βάζω συχνά) τα Nightmare To Remember και τα Count of Tuscany, κάπως λιγότερο τα Rite of Passage, Best of Times και Shattered Fortress ενώ το Wither το κατάπιε ο χρόνος ενώ δεν είναι απαραίτητα κακό κομμάτι. Απλά πολύ τυπικό ρε δικέ μου.
Πάντως αυτή τη χρονιά αν εξαιρέσουμε τους Mastodon, 2 δίσκους περίμενα περισσότερο, αυτόν εδώ και το Resistance. Οι Τheater δεν με άφησαν παραπονεμένο. Οι Muse πάλι … 
Ωπ…ρε αλήτη…αυτά που λέμε κατ ιδίαν τα δημοσιεύεις? Ελπίζω να μην λες και τπτ άλλες γαργαληστικές λεπτομέριες
Πάντως ναι…η piano version είναι πολύ καλύτερη…πιό ιδιαίτερη και συναισθηματικά φορτισμένη…
εγώ πάντως κατέληξα ότι για τους Theater το αριστούργημα της δεκαετίας είναι το SDOIT.
το τσέκαρα και από το Score σε 5.1 το ομώνυμο με την ορχήστρα.
πάντως sokin, στα ηχεία, το ξεκίνημα του BC&SL με τις αστραποβροντές ήταν κορυφή…8)
Μαζί σου, αλλά κατά την γνώμη μου όλοι οι δίσκοι τους στα 00s είναι καλοί απλά αυτός και το Train Of Thought είναι κατά τι καλύτεροι:):!:
Ατελείωτο χασμουρητό μου προκαλεί ο δίσκος.