Μια χαρά είναι. Δεν σπας και το κεφάλι σου για το τι ακούς…
Και κάργα heavy riff…
Παραγωγη σωστη απο stream δεν υπάρχει. Δυστηχως δεν ειναι και στο iTunes το τραγουδι να ακούσω κατι πιο σωστό. Παρολα αυτά, Μyung - Mangini παναγια μου ρυθμός!!! Η τελεια βαση να απλωθει ο Τεράστιος (Rudess) και ο Μέγιστος (Petrucci). Στο άπλωμα τους απλα χάνεσαι!!! Labrie καθε μερα και καλυτερος!! Συνηθως όταν οι DT πανε σε πιο heavy φόρμες, δεν μου αρέσει σαν ιδέα, αλλα αυτο εδω μου εκοψε το κωλί!!! Μοιαζει για ιδανικο opening για live και παρα τα 6 και κατι του, full ραδιοφωνικό! Δώστε του καμια δεκαρια ακούσματα και μετα παρτε τηλεφωνο κάποιον για τον σβερκο σας. Σιγουρα θα έχετε καποια κάκωση!!! ΣΠΕΡΝΕΙ!!!
Μαλλον θα ακουγαν πολυ μεταλ γενικοτερα παλι τον τελευταιο καιρο…Για πρωτη εντυπωση δεν μου λεει και πολλα…Αν δεν ακουσουμε βεβαια τον δισκο ολοκληρο παντως νομιζω πως δεν μπορουμε να βγαλουμε συμπερασμα!! Μου θυμιζει και τον προηγουμενο αρκετα παντως ο οποιος ναι μεν καλος αλλα δεν εκοψα και τις φλεβες μου οπως σε καποιους αλλους!! …αλλα πολυ μου θυμιζει επισης και το Systematic Chaos !! Μου θυμιζει το Constant Motion…στο ιδιο στυλ και φιλοσοφια παιξιματος και συνθεσης…
Επιφανειακά φέρνει στο στυλ constant motion…κατα τ’άλλα σαν σύνθεση έχει και μεγαλύτερη ποικιλία, πιο οργανικό παίξιμο και σίγουρα βγάζει μεγαλύτερη φρεσκάδα στη συνθετική διαδικασια…είναι και το stream που το συμπιέζει όλα και προδίδει τα διάφορα layers που έχει το κομμάτι και την αβίαστη συνύπαρξη heavy groove και μελωδίας σε όλα τα όργανα…μόνο τα φωνητικά παρακούγονται πίσω, κάτι στο στυλ του As i am θα κόλαγαγε πιο πολύ…για μένα πάντως από το προηγούμενο αλμπουμ οι theater ξαναπέκτησαν την χαμένη “ουσία” τους που είχε χαθεί στα 1-2 προ του ADTOE…
Για single καλό είναι, κινείται στα επίπεδα των προηγούμενων. Αλλά εδώ που τα λέμε, όταν πρόκειται για Dream Theater, με τον δίσκο ασχολούμαστε σαν σύνολο.
Επίσης, μικρή track-by-track σύνοψη που βρήκα στο reddit στην ισπανική (για όποιον καταλαβαίνει):
[SPOILER]Hola miren, yo recibí hace una semana una copia promocional de DT12, ya que en la gira de Octavarium organicé viajes para el concierto de México DF y conocí a la banda y desde Systematic Chaos tengo el privilegio de recibir copias anticipadas. Les dejo ahorita mi pequeña review.
Les diré que el disco me sorprendió. Es el segundo álbum conceptual de la banda, y está casi al nivel de Scenes From a Memory. Les explicaré un poco cada tema.
False Awakening Suite: se sorprenderán por su duración ¿?. Épico tema en el que la técnica se pone al servicio de la melodía. Es casi instrumental, si no fuera por la voz de LaBrie de fondo, que suena a través de un raro efecto que hace inteligibles sus palabras. Es un tema frenético, casi como una canción de mis compatriotas The Mars Volta.
The Enemy Inside: un tema muy pesado. Tan comercial como Constant Motion, pero con la oscuridad de Awake. LaBrie canta de forma muy agresiva aquí, casi como en el disco de 1994, y los solos de Petrucci y Rudess son espectaculares. Tema típico de DT, pero repito, extraordinariamente heavy.
The Looking Glass: este tema debería ser catalogado como prog-rock, y no como metal progresivo. Los riffs recuerdan bastante a Rush, y Petrucci deja en este tema un solo para el recuerdo. De los mejores de su carrera. Rudess no hace ningún solo en este tema, pero deja unos exquisitos riffs que parecen extraídos de alguna obra de los 70.
Enigma Machine: la instrumental. Recuerda a Ytse Jam, porque tiene un riff bastante pegadizo en torno al cual se estructura la canción. Myung brilla con un solo de bajo que supera con creces a aquel de The Dance of Eternity, y la banda deja satisfechas nuestras ansias de instrumental.
The Bigger Picture: el tema más prog con permiso de Illumination Theory. El estribillo épico hace que ésta canción se pueda convertir en un himno de la banda. Recuerda bastante a Voices en estructura. Uno de los temas que más me sorprendió, sin duda.
Behind The Veil: una canción bastante pausada pero sin llegar a ser una balada de las del estilo de ADTOE. LaBrie canta aquí de forma extraordinaria, y Rudess deja un solo que callará la boca de aquellos que le acusan de que toca sin alma. Myung conduce la canción con unas inspiradísimas líneas de bajo.
Surrender To Reason: otro tema más hard-rockero muy en la línea de The Looking Glass. Mangini toca aquí de forma bastante ?clásica?, recuerda al mismo Neil Peart. Rudess crea en todo momento una genial atmósfera, mostrando unas dotes para el acompañamiento que ya vimos en ADTOE y, en menor medida, en BC&SL.
Along For The Ride: otra sorpresa. Un tema a medio camino entre la balada y la locura rag-time. La canción se basa en la alternancia entre unas calmadas estrofas y unos geniales riffs con constantes cambios de tiempo que pillarán a todos descolocados, ya lo verán.
Illumination Theory: la madre de todas las épicas. Dream Theater recoge la épica de la orquestación de Six Degrees of Inner Turbulence y la suma a un componente neoclásico y a la total locura instrumental. La banda se desata durante la sección media del tema, y es aquí donde el disco finalmente explota. No les hablo más de este tema para no spoilearles todo lo que pasa, pero les diré que rivalizará con Octavarium y A Change of Seasons. Una joya que merece entrar incluso en el hasta ahora intocable Top 4 de la banda.[/SPOILER]
Για τους υπόλοιπους περίεργους, google translate :p:
[SPOILER]Hey look, a week ago I received a promotional copy of DT12, since in the Octavarium tour organized concert trips to Mexico City and met the band and from Systematic Chaos I have the privilege of receiving advance copies. I leave right now my little review. I will say that the album surprised me. It is the second concept album of the band, and is almost level with Scenes From a Memory. I’ll explain a little each topic.
-False Awakening Suite: be surprised by its duration?. Epic topic that technology is at the service of melody. It’s almost instrumental, if not for the voice of LaBrie background, which sounds through a weird effect that makes intelligible words. Is a topic frantic, almost like a song of my fellow The Mars Volta.
-The Enemy Inside: a very heavy. As commercial as Constant Motion, but with the darkness of Awake. LaBrie sings very aggressively here, almost 1994 disk, and Petrucci and Rudess solos are spectacular. Topic typical DT, but again, extremely heavy.
-The Looking Glass: This issue should be classified as prog-rock, progressive metal and not as. The Rush riffs quite remember, and Petrucci makes this subject one to remember. From the best of his career. Rudess does no one in this topic, but leaves some delicious riffs that seem drawn from a work of the 70.
-Enigma Machine: the instrumental. Remember Ytse Jam, because it has a pretty catchy riff around which the song is structured. Myung shines with a bass solo that far surpasses that of The Dance of Eternity, and the band leaves instrumental satisfied our cravings.
-The Bigger Picture: more prog theme with permission of Illumination Theory. The chorus makes this song epic could become an anthem for the band. Voices quite reminiscent in structure. One of the issues that surprised me, no doubt.
-Behind The Veil: a song quite slow but without being a ballad of ADTOE style. LaBrie sings dramatically here, and Rudess leaves just shut up the mouths of those who accuse him of playing without a soul. Myung leads the song with a inspiradísimas basslines.
-Surrender To Reason: other track hard-rocker in the vein of The Looking Glass. Mangini plays here quite “classical”, remember the same Neil Peart. Rudess creates at all times great atmosphere, showing a talent for the support that we saw in ADTOE and to a lesser extent in BC & SL.
-Along For The Ride: another surprise. A theme halfway between ballad and ragtime craze. The song is based on the alternation between a calm verses and some great riffs with constant changes of time misplaced all get caught, you’ll see.
-Illumination Theory: the mother of all epic. Dream Theater collects orchestrating epic Six Degrees of Inner Turbulence and the sum of a component and the overall neoclassical instrumental madness. The band breaks during the middle section of the topic, and this is where the disc finally explodes. I do not speak more of this topic for spoilearles not everything that happens, but I will say that rival Octavarium and A Change of Seasons. A gem that deserves even go so far untouchable Top 4 of the band.[/SPOILER]
[SPOILER]Νομίζω ότι λάθος έχει καταλάβει ο τύπος περί concept, άλλο αν έχει theme ο δίσκος…[/SPOILER]
[SPOILER]Αν δεν τα παραλέει γενικά, θα παραμιλάμε.[/SPOILER]
η εκδοση στο itunes θα σας ξεκαθαρισει πολλά!!!
Dream Theater does power metal (…well almost…)
Μου αρεσε πολυ περισσοτερο απο τα σινγκλες των τελευταιων ετων. Κυριως γιατι οι μελωδιες φωνητικων ακουγονται πιο δουλεμενες (αυτο που λετε catchy), ενας τομεας στον οποιο οι θηατερ ψιλο-χωλαινουν τωρα τελευταια. Ελπιζω (απο τις μεχρι τωρα φημες)
οτι ο δισκος θα κινηται σε υψηλα επιπεδα catchiness στα φωνητικα, γιατι καλως ή κακως ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΓΚ, a song is only as good as it’s vocal melody.
Κατα τα αλλα, ο ηχος του mangini (και γενικα η παραγωγη) καλυτερος απο ADTOE αν και αυτα που παιζει ο τυπος προσωπικα δεν με εξιταρουν.Ακολουθει συνεχεια τους τονισμους της κιθαρας και δεν παιζει “αναποδα”. Ο …προηγουμενος… ειχε γενικα καλυτερες ιδεες. Κριμα που ειχε και απαραδεκτη (imho) προσωπικοτητα.
Απ οτι καταλαβαινω, τα υπολοιπα δεν θα ειναι τοσο μετσαλ αλλα περισσοτερο προγκ, οποτε καλα παμε…
Για να δω ποιος απο εμάς τους καμμένους θα το πάρει το πακετάκι:
Product Description
*Exclusive Artwork by Hugh Syme.
Custom Box Set Holds:
? Custom 2GB Majesty Symbol USB Stick containing:
- Isolated stems of “Behind The Veil”
- [B][COLOR=“Red”]“Take This For The Pain (Mike Mangini Audition Improv Jam)” - 30 minute documentary. [/COLOR][/B]
? Exclusive 7" of “The Bigger Picture” on clear vinyl, wrapped and sealed with a custom wax seal.
? Gel-skin iDots of Majesty Symbol for iPhone.
? 2-Disc embossed Deluxe Edition digi with bonus disc of 5.1 audio mix + expanded packaging.
? 180-gram 2-LP embossed gatefold vinyl with high quality FLAC files of full album.
<rant>Αν δεν είχε τα βινύλια, πολύ ευχαρίστως. Ο Wilson κάνει την καλύτερη δουλειά σε αυτό. Θέλεις βινύλιο; Πάρε την deluxe βινυλίου. Θέλεις CD; Πάρε την deluxe CD. Δεν σε αναγκάζει να πάρεις (και να πληρώσεις) κάτι το οποίο δεν θα χρησιμοποιήσεις. Επίσης, ας κυκλοφορήσουν επιτέλους όλη την audition (τουλάχιστον του Mangini που πήρε και τη θέση), και ας μη μας δίνουν ένα κομματάκι από εδώ κι από εκεί, γιατί είναι σίγουρο ότι το συγκεκριμένο θα κυκλοφορήσει και πέραν του deluxe με τους γνωστούς τρόπους. </rant>
Για το τραγούδι τώρα: πρωτίστως με παραξένεψε η διάρκεια του τραγουδιού, αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για single. Επίσης, είναι λίγο περισσότερο metal απ’ όσο θα ήθελα, αλλά στην τελική δε με χάλασε κιόλας!
Από εκεί και πέρα ο Petrucci riff-άρει, ο Rudess γεμίζει τον ήχο και δίνει ένα ωραίο σόλο, ο LaBrie περνάει δεύτερη περίοδο νιότης (μήπως ευθύνεται και ο Chycki γι’ αυτό?) και ο Mangini…
Φαίνεται ότι τα τύμπανα θα είναι πιο μπροστά σε αυτό το δίσκο (λογικό), ενώ έχοντας την ελευθερία να γράψει ό,τι θέλει και όχι να πατήσει σε ιδέες του Petrucci, απελευθερώνεται και ακούμε πολλά και διάφορα κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Επίσης, είναι ιδέα μου ότι ο ήχος στα τύμπανα έχει κάτι από Images & Words;
Για τον Myung δεν μπορώ να σχολιάσω καθώς το stream δε βοηθάει, αλλά μετά το ξαναγέννημά του στον προηγούμενο δίσκο, δεν βρίσκω το λόγο γιατί να μη συνεχίσει κι εδώ.
Δεν είχα κάποιο πρόβλημα με τον ήχο, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι είναι mp3 stream στα 128kbps, όμως σίγουρα απέχει πολύ από τη φασαρία κάποιων προηγούμενων δίσκων. Μάλιστα, νομίζω κάποιος από το listening party ανέφερε ότι έχει ισορροπημένο ήχο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κατηγορηθεί για συμμετοχή στον περιβόητο loudness war.
Είμαι περίεργος να δω τα songwriting credits, όπως επίσης και ποιος έγραψε τους στίχους. Αλλά αυτά φαντάζομαι σε κάνα μήνα.
Σαν ορεκτικό λοιπόν, το τραγούδι είναι ωραιότατο και ανοίγει περισσότερο την όρεξή μας για τον δίσκο. Bring it on!
Tα τύμπανα έχω την υποψία ότι είτε είναι πολύ κβαντισμένα (πάντα κρίνω για το κομμάτι που ακούσαμε που είναι κ το πιο μέταλ του δίσκου) ή υπάρχει η υποψία triggers, γι αυτό και ίσως θυμίζουν σε κάποιον το I&W.
Eπίσης ναι μεν το streaming είναι σχετικά χαμηλής ποιότητας, αλλά μια αίσθηση για τα dynamics και την μίξη μπορεί να πάρει κανείς, δεν είναι θεαματική η διαφορά συνήθως απλά χάνεται λίγη λεπτομέρεια σε cymbals κλπ.
Προσωπικά είμαι λίγο απογοητευμένος με τον ήχο και περίμενα κάτι που θα “ανέπνεε” καλύτερα, αλλά πολύ φοβάμαι ότι έχοντας μόνο τον Petrucci ως παραγωγό δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο, αυτά γίνονται αν έχεις τον κιθαρίστα και για παραγωγό, θέλει να ακούγεται η κιθάρα πάνω απ όλα.
__I second that! 8)
(λες?!! κι εγώ από αριστερά και δεξιά αυτά είχα καταλάβει, λες?!! 
)
__Levi, thaaanx!!
__Γνώμη για το single: με πολύ λίγα ακόμη ακούσματα μου φαίνεται ΠΟΛΥ καλό δεδομένων όλων αυτών που συζητάτε (single, οτι ξέρουμε οτι κάποια τραγούδια όπως αυτό θα έχουν το βάρος στο εμπορικά πετυχημένο στυλ του “epic/heavy/cinematic” αλλά γενικά πάνε μέχρι και σε rush μονοπάτια, τα πολλά-πολλά original (και κάποια vintage) keyboards που χρησιμοποιήθηκαν κλπκλπ), έχω μεγάλες προσδοκίες απο το άλμπουμ, σε στυλ ‘το καλύτερο εδώ και καμιά δεκαπενταριά χρόνια’!
__ΗΧΟΣ. Πολύ καλύτερος. Κιθάρες ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στο επίπεδο που θα έπρεπε να είναι (και ήταν) για έναν πετρούτσι (επίσης θυμάμαι την φωτογραφία με το κέικ σοκολάτας στο στούντιο ριπόρτ και γελάω ακόμη, αλλά… τα κατάφεραν!). Το κακό είναι οτι οι κιθάρες παραείναι μπροστά αυτή τη φορά και ίσως (μακάρι να είναι έτσι μόνο σ’ αυτό το τραγούδι ή στα πιο ‘χέβυ’) πνίγουν λίγο τους υπόλοιπους. Π.χ. δύο κλικ κάτω η κιθάρες, ένα πάνω το μπάσο και τα πλήκτρα (παλιά παραήταν μπροστά πολλές φορές, αλλά όχι και έτσι) και θα ανέπνεαν έτσι καλύτερα και τα ντραμς και η φωνή. Αλλά μεγάλη βελτίωση. Ας ακούσουμε όλο το άλμπουμ καλύτερα για σωστά συμπεράσματα.
__At the end of the day, νομίζω ο Richard Chycki (engineering & mixing) έδωσε αυτό το παραπάνω που δεν είχαν και δεν έβγαζε ο Πετρούτσι τόσα χρόνια.
__Επίσης, σημαντικό, ακούω προς το παρόν το στριμ και από το λάπτοπ μου, οπότε, μπορώ να πω μόνο γενικά πράγματα. Το ‘flac’ ή ένα 320 θα μιλήσουν την αλήθεια μέσα από τα ακουστικά μου 
__Αλλά ήδη είμαι χαρούμενος!
__Στα μουσικά τώρα: …εεε, εντάξει, θα περιμένουμε. καλά το πάνε. :lol: τρέφω μεγάλες ελπίδες 8)
__Οσο για Μαντζίνι, χαχα, στο σίνγκλ είναι πιο Portnoy από Portnoy, αλλά δεν έχω τσεκάρει ακόμα τι ΑΚΡΙΒΩΣ παίζει (έχομαι και μία λατρεία στα ντραμς γενικά). Αλλά δε ‘φοβάμαι’ για πέντε λόγους:
α) όλοι οι συμπαικτες του σε συνεντεύξεις τονίζουν πόσο τρομακτικά καλός ήταν
β) έχει συνθέσει πλέον ο ίδιος ότι παίζει και έχει συμβάλει στη σύνθεση.
γ) έχουν κρατηθεί πολλά μέρη που αυτοσχεδίαζε ή μείναν στην τελική μίξη ηχογραφήσεις από ‘πρόβες’(!)
δ) έχει δηλώσει ότι άκουγε πολύ τους υπόλοιπους και αφαιρούσε (καλό αυτό!) και ‘μιλούσε’ έντονα μόνο όπου πίστευε οτι χρειαζόταν
ε) he’s fuckin’ Mike Mangini -χα!
__Επίσης, είναι 100% θίατερ, των τελευταίων χρόνων πιο πολύ μεν… αλλά, οκ είναι Θίατερ 100% χωρίς να ‘κουράζει’ / ‘κοπιάρει’ τον εαυτό του.
Δε νομίζω ότι ο Petrucci θέλει να ακούγεται μόνο αυτός, φαντάζομαι δεν υπάρχουν δείγματα μεγαλομανίας στην περίπτωσή του. Άλλωστε, άλλο ο παραγωγός και άλλο αυτός που κάνει τη μίξη, ο Chycki στην προκειμένη.
Επίσης, τις μίξεις πριν γίνουν τελικές, τις ακούει και το υπόλοιπο συγκρότημα. Και εντάξει, μπορεί ο Myung λόγω χαρακτήρα να μην προβάλλει ενστάσεις, αλλά δε φαντάζομαι τύποι σαν τους Mangini/Rudess να είναι θαμμένοι στη μίξη και να μην εκφράσουν ενστάσεις.
Just my 2c…
Υ.Γ. Τώρα που το θυμήθηκα, σε review από το listening party είπαν για διάρκεια δίσκου 60 λεπτών. Παίζει να είναι ο μικρότερος δίσκος των Theater εδώ και πολλά χρόνια. Μάλλον από την εποχή του I&A!
μονο σε μενα φανηκε τελειως generic metal DT κομματι χωρις να σημαινει οτι ειναι κακο;
Βγήκε το official lyric video: http://www.youtube.com/watch?v=RoVAUUFjl0I
Θεωρητικά (στα specs δηλαδή), ο ήχος από το 720p έχει καλύτερο ήχο από το χθεσινό stream. Πρακτικά θα το διαπιστώσω όταν βάλω να τα ακούσω με ακουστικά! 
μου εστειλε η warner email μιας και είχα πάρει το προηγούμενο. ειχε 20 δολλαρια πιο φθηνοτερο απο το site τη roadrunner… ηδη μετράω αντίστροφα!
O Mangini είναι “ανθρώπινος μετρονόμος” χωρίς υπερβολές, ίσως γι’ αυτό να σου ακούγονται κβαντισμένα (εκτός αν χρησιμοποείς με άλλη έννοια τον όρο :p, συνήθως λέγοντας “quantization” αναφερόμαστε σε κόψιμο-ράψιμο audio ώστε να “πέφτει” ακριβώς πάνω σε κάποιο beat). Για το τάμπουρο νομίζω ότι απλά το 'χει κουρδίσει χαμηλά και ακούγεται έτσι. Και triggers παίζουν βεβαίως αλλά το κόβω χλωμό να κατέφυγαν εκεί, μου κάθεται “κάπως” να παίζει κοτζάμ Mangini drums στους Dream Theater του 2013 και να χρησιμοποιούν triggers.
Στο συγκεκριμένο κομμάτι που είναι “πάρ’ το στη μάπα” χωρίς διαλείμματα, νομίζω ότι οι δυναμικές έχουν τόσο νόημα όσο και σε ένα κομμάτι Skrillex, για να το πω έτσι… Πάντως απ’ την κυματομορφή που βλέπω στο soundcloud, το συγκεκριμένο πρέπει να 'ναι αρκετά κομπρεσσαρισμένο όντως…
Για να πω την αλήθεια μου, δε μου είχε φανεί ποτέ κακό το ότι τα drums πήγαν λίγο πίσω στο ADTOE. Γενικά η μίξη και το mastering είναι προφανώς και θέμα γούστου (κάποιες φορές π.χ. λίγο clipping - όσο πατάει η γάτα - μπορεί να προσθέτει μια ωραία πινελίτσα στο όλο αποτέλεσμα αλλά σε μια μουσική σαν το progressive rock/metal δύσκολο να έχει θέση, σε καμιά Drum 'n Bass ίσως :p) αλλά καθαρά από άποψη engineering και έχοντας ακούσει τον δίσκο σε πολύ καλό σύστημα, στο ADTOE μου ακούγεται πάρα πολύ καλή. Άλλωστε για μίξη τουλάχιστον μιλάμε για κοτζάμ Andy Wallace, όχι για όποιον να 'ναι!
Νομίζω ότι εδώ και κάμποσα χρόνια τουλάχιστον στα περισσότερα είδη rock/metal έχει περάσει η μόδα των πολύ ([B][U]πολύ[/U][/B]) δυνατών masters (= loudness war)… Επίσης οι στίχοι μάλλον του Petrucci είναι, ο LaBrie συνήθως γράφει σε διαφορετικού ύφους κομμάτια για τους Theater (ειρωνεία βέβαια αν σκεφτεί κανείς τους solo δίσκους του) και ο Myung, ε ok…
![[B][U]πολύ[/U][/B]](http://www.sharoma.com/img/dm_pre_os.png){kind=link}
Κοχόνες θα 'χει ο δίσκος ρε, τι να λέμε τώρα… :lol:
Ενταξει το κομματι ΣΠΕΡΝΕΙ…παιζει στο ριπιτ απο δευτερα. Και φαντασου οτι ΛΟΓΙΚΑ ειναι το πιο straight forward (non prog) του δισκου. Ειχα να φτιαχτω με σινγκλ DT since…ever.
Επισης, στην καταχωρηση του wikipedia για το αλμπουμ, εχουν ανεβει και οι διαρκειες των κομματιων (αν ειναι αληθεια, που μαλλον ειναι). Το μακρυτερο ειναι 7 λεπτα, με μ.ο. τα 6. Εξαιρειται προφανως το Illumination theory. ΠΟΛΥ περιεργο για θηατερ…
edit:Φιασκο, οι διαρκειες στο wiki κατεβηκαν…αλλα εxει επικυρωθει στα DT forums οτι το εισαγωγικο false awakening suite ειναι μολις 2.47
__H φωτό με τον… ‘ήχο-κέικ σοκολάτας’ χαχαχα :lol:
Από ότι φαίνεται δεν είναι αυτό το εξώφυλλο του δίσκου (ευτυχώς). Λεπτομέρειες του κανονικού παρακάτω, φαίνεται ενδιαφέρον.
Για DT καλο είναι το κομματι. Για Nevermore θα ηταν b-side.8)