έφτυσα την οθόνη απο τα γέλια :lol:
Κάτι τέτοιο, χαχαχαχ!!! :lol::lol::lol::lol:
(φαντάζομαι το αστείο είναι μόνο για καμμένους Theaterάκιδες :p)
Ενα (τεράστιο) review για όποιον ενδιαφέρεται, είναι πολύ αναλυτικό και εκτενέστατο, σας προειδοποιώ!
http://www.dtnorway.com/2013/09/dream-theater-dream-theater-2013-english-review/
ωραιο!μου θυμιζει falling into infinity…
:-k…χμ…
Αρχίζει με γεύση Γκούντα μακράς ωρίμανσης αλλά καλυτερεύει αισθητά.
Το σημείο που θα πατάμε skip στο cd…
:lol:
Μ’ αρέσει.
Τυπικό αλλά συμπαθητικό.
Βασικά, πολύ τυπικό για να είναι, έστω, συμπαθητικό.
Μια προγκ μπαλάντα σα να τρώς κρεμ μπρουλέ στο μαγαζί της Αμελί. 'Nτάξει όμορφο, όπως όμορφα ήταν τα Beneath The Surface, Wither κ.ο.κ. Για τους σύγχρονους DT (από Octavarium και μετά) νομίζω αρκεί και παραρκεί. Έχει απόλυτο δίκιο ο Ηοkam πάντως το κομμάτι αφήνει πολύ καλύτερη αίσθηση καθώς τελειώνει παρά στην αρχή του. Έχει ωραία επίγευση:p
Nα ξέρετε πάντως είναι από τα μετριότερα κομμάτια του δίσκου.
Προσωπικά μου άρεσε, δεν τρελάθηκα, αρκετά tasteful θα έλεγα, αλλά ο ήχος στα τύμπανα είναι απαράδεκτος.
Πάντως ο Rudess μου πήρε τ’αυτιά στο σόλο του (πάλι). Τρώει κάτι φλασιές αυτός ο άνθρωπος. Νikatapi έχεις δίκιο, δύο σερί άλμπουμ ο ήχος του Μangini πολύ χάλι ρε αδερφέ μου. Όσο για τον Μichael Bolton πίσω απο το μικρόφωνο εντάξει, στα γνωστά στάνταρ του. Είναι ευχάριστο τραγούδι πάντως έχω να πω.
ειναι το μοναδικο σημειο που δεν μου αρεσε στο κομματι…οσο απιστευτος και αν ειναι τεχνικα καπου το χανει στα υπολοιπα…
Πράγματι είναι ευχάριστο τραγούδι, και μου αρέσει που αλλάζει τόσο έχοντας μια “μικρή” διάρκεια. Φαίνεται ότι έχει πέσει δουλειά στις δομές των κομματιών.
Για τον ήχο τι να πώ, κρίμα γιατί παίζει ωραία πράγματα ο Mike, αλλά πως νόμισαν ότι αυτό το ψηφιακό πράγμα θα περάσει για καλός ήχος, δεν ξέρω. Και στο I&W ακόμη καλύτερος είναι ο ήχος.
απλό safe κομματάκι.δεν μου αρεσε ο Rudess . παμε για αλλα
Όταν είχε έρθει στους Theater είχαμε κυριολεκτικά κατουρηθεί και δικαίως. Ήρθε και κόλλησε σε μια περίοδο όπου όλα λειτουργούσαν άψογα και ήρθε κι έδεσε που λένε. Αλλά βλέποντας το σύνολο της εξέλιξης του καθώς και το σύνολο των χαρακτηριστικών του στα τόσα χρόνια παρουσίας του καταλήγω στο πολύ απλό συμπέρασμα ότι άπο άποψη μουσικής νοοτροπίας είναι τέρμα αχώνευτος.
Ενω ειναι ο καλυτερος τεχνικα πληκτρας που περασε απο DT ειναι μακραν ο χειροτερος ως προς το feeling…
Πεστα ρε ξαδερφε!!!
Για τον mangini τωρα…αρχιζει και μου λειπει ο portnoy , το παιξιμο του, οι ιδεες του και ο ηχος του. ΟΣΟ κι αν τον αντιπαθω σαν χαρακτηρα, και ΟΣΟ κι αν ηθελα να τον κοπανισω με τις “modern metal” επιρροες του στους DT. Δεν μπορω να το πιστεψω οτι θα το ελεγα, αλλα μου λειπει ο μπαγασας. Ο αλλος (σε οτι εχω ακουσει μεχρι τωρα στο ενα αλμπουμ και 2 τρακς) απλα ακολουθει τονισμους κιθαρας. Πιο βαρετος πεθαινεις.
Κατα τα αλλα, καλο το κομματακι.
Για τον ήχο θα συμφωνήσω, αλλά για την δημιουργικότητα θα έλεγα να περιμένουμε να ακούσουμε και τα άλλα κομμάτια, γενικά όλοι λένε πως ο Mangini δίνει ρέστα στο δίσκο, οπότε δεν νομίζω να μην ισχύει ειδικά όταν το έχουν πεί πολλά άτομα που έχουν ακούσει όλα τα κομμάτια.
Εξάλλου ας μην γελιώμαστε, ο Portnoy είχε πάψει να είναι πρωτότυπος στα drums από το SDOIT και μετά, αυτά τα fills του είχαν γίνει υπερβολικά προβλέψιμα.