DREAM THEATER - Dream Theater (2013)

Κυκλοφορίες
#121

Παααααλι καλα που η κιθαρες εχουν γευση κεικ σοκολατας… Απαραδεκτος ο ηχος του πετρουτσι και εδω οπως και στο ADTOE. Λετε να φταιει ο mark V???

Στα τις μουσικης τωρα…Το Enemy inside μου ειχε ηδη ψιλοαρεσει, απο τα υπολοιπα μικρα, surrender to reason (μακραν) μετα behind the veil, αντε και looking glass. Τα υπολοιπα χλιαρα.

Το μεγαλο τωρα…Μου αφησε (ψιλο)θετικες εντυπωσεις, αλλα θελει πολλες περισσοτερες ακροασεις. Το μονο σιγουρο ειναι οτι θα κανω εντιτ στο cubase τα 4 ΑΧΡΗΣΤΑ λεπτα στη μεση του κομματιου, ακριβως οπως εχω κανει και στο Count of Τuscany. ΑΠΟΡΩ τι σκεφτονται και βαζουν αυτα τα “ιντερλουδια”… Τουλαχιστον ασ βαζαν το “easter egg” στη μεση του κομματιου, το οποιο εχει πολυ περισσοτερο μουσικο ενδιαφερον.

#122

μαικ γύρνα πίσω…

*και κάντε και το διάλειμμα

#123

Δύσκολη μέρα. Προτελευταίο επεισόδιο Dexter, προ-προτελευταίο επεισόδιο Breaking Bad και νέος δίσκος Dream Theater. Δυστυχώς ο δίσκος θα μείνει για το τέλος! :stuck_out_tongue:

Sent from my Nexus 10 using Tapatalk 4

#124

[SIZE=“1”]αχμ… την προσοχη σας λιγο παρακαλω…[/SIZE]

[SIZE=“7”]εδω[/SIZE]
8)

[SIZE=“1”]κλικ πανω στο εξωφυλλο[/SIZE]

#125

Φίλε μου απαγορεύεται να δημοσιεύεις links για πειρατικό υλικό.

#126

ζηταω συγνωμη αν παραβιασα τους ορους χρησης του φορουμ
ας επιληφθουν οι mods και ας διαγραψουν το λινκ

#127

Καλύτερο από τα 2 προηγούμενα με μια ακρόαση. μ’αρέσει ο πιο παραδοσιακός ήχος Rush σε κάποια κομμάτια, από την άλλη παρατηρώ και μια αποτυχημένη προσπάθεια αντιγραφής του ήχου Awake. Ολοκληρωμένη άποψη σε μερικές μέρες.

#128

Έπειτα από έναν πρώτο γρήγορο άκουσμα.

Καλός ήχος στο μπάσο για άλλη μια φορά.
Το παίξιμο του Mangini υπερφορτωμένο αλλά δικαιολογείται, στους D.T παίζει!
Ο Rudess τα σπάει, ακούω αρκετά δικά του σόλο. Πραγματικά είναι σαν να ακούς όλους τους πληκτράδες της prog και fusion ταυτόχρονα. Ο Petruci εγγύηση όπως πάντα, ο Labrie καλός όταν δεν τσιρίζει πολύ.

Οι συνθέσεις είναι καλογραμμένες αλλά έχω την εντύπωση ότι είναι λιγότερο πιασάρικες σε σχέση τουλάχιστον με το προηγούμενο άλμπουμ. Ελπίζω ότι αυτό θα αλλάξει με περισσότερα ακούσματα γιατί είναι αρκετά ‘υπερφορτωμένο’ συνθετικά.

#129

Aξιοπρεπέστατο είναι. Τα άλμπουμ τους είναι σταθερά καλύτερα από τα τελευταία που έβγαζαν με το Πορτνόι, αποφεύγοντας κάποιες τυπικές αστοχίες.

Δείχνουν πως δεν πρόκειται να ξαναβγάλουν κορυφές πάντως.

Ωραίες μελωδίες, το άλμπουμ έχει το feeling του “δεν έχω ν’αποδείξω και τίποτα”, μου βγάζει μια χαλαρότητα, κυλάει ευχάριστα. Καλοδεχούμενες οι Rush επιρροές (δάκτυλος Petrucci φαντάζομαι).

Ο ήχος απο άποψη παραγωγής πάντως μου ακούγεται μετριότατος. Ο δε ήχος των drums του Μangini, μου είχε φανεί ήδη κακός απο τα δυο κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει, ακούγοντας και το άλμπουμ με ακουστικά, πρέπει να χρησιμοποιήσω τη λέξη “ντροπή” για επαγγελματία τέτοιου επιπέδου. Πάντως επειδή παίζει πρώτη φόρα τα ολόδικά του μέρη σε αυτό το άλμπουμ, έχω να πω, πως αν και εντυπωσιάζομαι απο την ακρίβεια του παιξίματος του, δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα απο την φαντασία του. Το Portnoy feeling ότι και να λέμε είναι αναντικατάστατο και αναπόσπαστο κομμάτι των Theater. Ο Labrie με εξέπληξε ευχάριστα στο Illumination Theory. Τα δεξιοτεχνικά σόλο κάθε άλλο παρά ενοχλητικά ή ανέμπνευστα είναι, ο Petrucci με τον Rudess συμπληρώνουν ωραία ο ένας τον άλλον, χωρίς πάντως να αγγίζουνε κορυφές παλιότερων άλμπουμ φυσικά. Γενικά το πιο εμπορικό των συνθέσεων που διάβαζα και σε διάφορα reviews λειτουργεί όντως πολύ καλά και είναι μια ευχάριστη αλλαγή.

Μάλλον το Surrender to Reason μου αρεσε περισσότερο μέχρι στιγμής. Το Illumination Theory έχει εξαιρετικές στιγμές μέσα, αν και συνολικά δεν θα το συμπεριλάμβανα στα καλύτερα epic τους. Και το Βehind the Veil πολύ ωραίο.

#130

Αυτο ακριβως…και καλα απο τον mangini δεν περιμενα και τιποτα περισσοτερο, την ειχα ψιλιαστει την δουλεια και απο το προηγουμενο. ΑΠΟ ΤΟΝ PETRUCCI ΟΜΩΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑ. Νταξει, και στο προηγουμενο χαλια και θολες ακουγονται οι κιθαρες, αλλα ελεγα οτι απλα παιχτηκε μαλακια και θα διορθωθει. Τωρα παλι τα ιδια…απο ανθρωπο που εχει πετυχει ηχο (προσοχη, μιλαω μονο για ηχο) Ι&W, SFAM, SC, BC&SL, περιμενα πολυ περισσοτερα.

Μηπως τελικα ο Πορτνου ηταν αυτος που ειχε το ταλεντο στην παραγωγη, απο τους δυο? Μηπως να γινω παλι γραφικος…???

εδιt: 1.O Mangini ενα 10-15% πιο ευφανταστος απο το προηγουμενο. ΠΟΛΥ λιγο και παλι…
2. 'Η εγω γερναω ή τα instrumental μερη του ΙΤ καθως και ΟΛΟ το ΕΜ γραφτηκαν σε zobie mode.
Σαν κακες επαναληψεις των instrumental του ADTOE (που και αυτα φλερταραν πολυ με το ανεμπνευστο)

#131

Tι να σου πω, πάντως για δεύτερο συνεχόμενο άλμπουμ ακούω περίεργα πράγματα κι εγώ και δεν μπορεί να είναι σύμπτωση πλέον.

Για το 1, ναι, απο ένα μουσικό αυτού του επιπέδου περίμενα περισσότερα. Αλλά να σου πω κι όταν έχει τέτοια απίστευτη έλλειψη δυναμικής ο ήχος σου, και ωραία πραγματα να κάνεις θάβονται.
Για το 2, να έρθω και λίγο στο instrumental το οποίο ήταν απο τα ελάχιστα κομμάτια που δεν μου είπαν τίποτα. Τζάμπα η αναμονή τόσων χρόνων για ένα instrumental.

Γενικά για τα κομμάτια έχω να πω ότι βρίσκω πολύ ωραία τα Looking Glass, Behind the Veil, το Surrender the Reason και το ΙΤ, απο κοντά ακολουθεί και το Bigger Picture το οποίο έχει λίγη κεφαλογραβιέρα παραπάνω.

Το Enemy Inside δε μου αρέσει καθόλου προφανώς, ελπίζω καποτε να παρατήσουν εντελώς αυτά τα εφτάχορδα καγκουρομεταλλικά κομμάτια της σειράς, όσο αξιοπρεπή και αν ακούγονται στην εκτέλεσή τους. Το instrumental είπαμε περασε και δεν ακούμπησε, και το μπαλαντοειδές τελικά, φτωχό στο σύνολο (και πολλή κεφαλογραβιέρα).

Α και εισαγωγή γαμάτη, πολύ Six Degrees. Γενικά σε αυτές τις πρώτες ακροάσεις -μονού αριθμού ακόμη- ανέλπιστα καλό κι ευχάριστο το άλμπουμ σε σχέση με αυτό που περίμενα. Κουβαλά την ίδια αξιοπρέπεια με το προηγούμενο και αποφεύγει ακροβασίες.

#132

βασικα ψιλοσυμφωνουμε σε ολες τις επιμερους παρατηρησεις, απλα το τελικο πορισμα διαφερει. Εσυ βλεπεις το ποτηρι μισογεματο, ενω εγω μισοαδειο.

#133

Δηλαδη σορρυ κιολας για το double post ΑΛΛΑ:

…ακουστε το καινουριο DT και στα καπακια το καινουριο Haken κα πειτε μου, ποσες ευκαιριες ακομα να τους δωσουμε, και ποσο επιεικεις να ειμαστε στην κριση μας επειδη ειναι οι θηατερ???

#134

Xαχαχ, ε το αναμενόμενο αυτό ήταν και έτσι θα πάει το πράγμα πιστεύω με τη μουσική τους πορεία.

Έντιτ: μεγάλη κουβέντα ανοίγεις τώρα με το double post. Τα πραγματα έχουν πολλές αναγνώσεις φυσικά.

#135

για πες…

#136

Κοίτα καταρχήν εκλαμβάνω σαν δεδομένο ότι λαμβάνεις υπόψιν σου το νεαρό της ηλικίας των Haken σαν μπάντα. Επειδή είμαι σίγουρος ότι το λαμβάνεις υπόψιν και οι απαιτήσεις σου είναι αυτές που είναι, θεωρώ κι εγώ πως μια progressive μπάντα όπως αυτοπροσδιορίστηκαν βάσει ήχου και νοοτροπίας οι Theater θα έπρεπε να κινούνται με περισσότερο ανήσυχο πνευμα και τόλμη ακόμη και μετά απο τόσα χρόνια καριέρας. Αυτό θα ήθελα, αυτό όμως δεν συμβαίνει και αυτό το έχω αποδεχθεί.

Παλιότερα τους θεωρούσα κάτι σαν τους Floyd ενός άλλου είδους ή κάτι σαν τους Rush π.χ. Λοιπόν αποδείχθηκε βάσει πεπραγμένων ότι δεν είχαν ποτέ τέτοιο καλλιτεχνικό βάρος. Οι Rush για παράδειγμα, ασχέτως του αν ένα άλμπουμ τους είναι τρελά επιτυχημένο, αριστούργημα ή όχι, δεν κρίνεται αυτό εδώ, είναι 100% -φουλ ρε παιδί μου- ανήσυχοι και τολμηροί. Βγάλανε Counterparts στα 90’s, βγάλανε Vapor Trails, δλδ φέρε τα άλμπουμ στο μυαλό σου, και μετά Snakes and Arrows και CA. Δλδ δεν ξέρω αν με πιάνεις, οι άνθρωποι είναι ΝΕΟΙ σε γέρικα σώματα, φαινόμενο κτλ. Λοιπόν, καλώς ή κακώς οι Theater, δεν είναι αυτό το πράγμα, σου έδειχναν ότι είχαν το potential, αλλά δεν. Τα συγκροτήματα τα κάνουν οι ανθρωποι/μουσικοί, και το ότι οι Τheater έχουν αυτή την πορεία που έχουν και την καλλιτεχνική νοοτροπία τη συγκεκριμένη, οφείλεται στη στελέχωση τους σαν μπάντα. Ούτε στην Roadrunner, ούτε στην Αtlantic ούτε στην δεν ξέρω γω πια. Απλά σκέψου Box γιατί δεν θα έπαιρναν ποτέ Donati ή Minneman σαν drummers, σκέψουν πόσο ανέκδοτο φαίνεται τώρα.

Είναι δύσκολο να αποδεχθείς ότι οι εφηβικοί σου ήρωες ξεπερνιούνται απο κατι άλλο μεταγενέστερο, αλλά όπως και να το κανουμε όλα σε αυτή τη ζωή έχουν πανω-κάτω το μομέντουμ τους. Οι Τheater είναι αξιοπρεπείς, αξιοπρεπέστατοι σε αυτο που κάνουν κι αν λόγω ηλικίας και νοοτροπίας, παρουσιάζουν μια ήπια μουσική εμμηνοπαυση, so be it. Δεν θέλουν να τολμήσουν, ίσως γιατί δεν μπορούν να το κάνουν. Αφού ξόδεψαν πόσα άλμπουμς για να κάνουν το “αντιπροσωπευτικό DT άλμπουμ”, μήπως αυτό δεν έχουν σαν στόχο-κίνητρο σε κάθε δίσκο απο το Systematic και μετά; “Να δείξουμε στον κόσμο όλες τις πλευρές των DT”…λες και δεν την ξέραμε.

Λοιπόν κάποιους όλα αυτά τους κάνουν να βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο και κάποιους μισογεμάτο. Επειδή η μουσική πανω απ’όλα είναι feeling και συναίσθημα, εγώ προσωπικά θεωρώ -και αυτή είναι η υποκειμενική μου άποψη- ότι απο αυτά που ακούω συμπεραίνω πως δίνουν αυτό που μπορούν και δεν κοροιδεύουν κανέναν. Αυτό έχουν, αυτό δίνουν.

Έντιτ: Και προσωπικά όλα αυτά θελω να πιστεύω πως τα γράφω με καμία δόση επιείκειας ή fanboy-ισμού, άλλωστε δεν το κρύβω, με ενδιαφέρουν άλλα πραγματα πολύ περισσότερο από Theater στο μουσικό είδος που πρεσβεύουν (και στο μεταλ πεδίο αλλα και στο γενικότερο). Παρ’όλ’αυτά η αγάπη παραμένει χωρίς να είναι τυφλή.

#137

τα 'λεγα εγω

#138

Δηλαδή η δημιουργικότητα αυτής της μπάντας δεν έχει όρια; :stuck_out_tongue:

#139

Μπραβο, το χαρηκα πολυ το ποστ αυτο! Και δεν διαφωνω και καθολου!

#140

Ρε παιδιά σοβαρά περίμενε κανείς από τους DT να ορίσουν ξανά τον ήχο τους;

Εχουμε καταλάβει από το Octavarium και μετά ότι θα το παίζουν όσο το δυνατόν safe, το λένε και οι ίδιοι ότι θέλουν να κρατάνε τον ήχο τους, δεν είναι progressive με την έννοια που εμείς θέλουμε να δώσουμε, είναι progressive με την έννοια των odd time signatures, σολαρίσματα, μεγάλα κομμάτια και λοιπά.

Νομίζω ζεί σε παράλληλο πλανήτη όποιος θεωρεί ότι οι DT θέλουν και θα ρισκάρουν μεγάλες αποκλίσεις από τον καθιερωμένο τους ήχο, περιορίζονται σε ψήγματα πειραματισμού σε κάθε άλμπουμ, πατώντας γενικά όμως σε γνώριμα μονοπάτια.

Θα ήταν καλό να κρίνουμε περισσότερο την ποιότητα των κομματιών και το πόσο μας αρέσουν, παρά να θέτουμε προσδοκίες που ξέρουμε πως δεν πρόκειται ποτέ να τις φτάσουν πλέον οι DT.

Με αυτή την οπτική λοιπόν, θεωρώ πολύ θετικό το γεγονός ότι προσπάθησαν τουλάχιστον να δώσουν πιο συμπαγή κομμάτια, περιόρισαν τα ανούσια instrumental sections σε μεγάλο βαθμό (πλήν του αδιάφορου instrumental) και γενικότερα επικεντρώθηκαν περισσότερο στο songwriting.

Επιτυχώς η όχι, αυτό θα το κρίνει ο καθένας μόνος του, προσωπικά πιστεύω πως είναι ένα ενδιαφέρον και κάπως διαφορετικό άλμπουμ απο τα τελευταία 3, έχουμε έναν Myung που πλέον ακούγεται και συμπληρώνει τα κομμάτια, έναν Rudess σε μεγάλο βαθμό περιορισμένο (το οποίο μόνο καλό είναι για μένα), οι υπόλοιποι πάνω κάτω στα γνωστά.

Ο Mangini είναι πολύ καλός και παίζει διάφορα ωραία πραγματάκια, δυστυχώς ο ήχος του τον αδικεί αρκετά. Είναι αυτό που θα περίμενε κανείς απο τους Theater με βάση όσα αναφέραμε, δηλαδή όχι κάτι το mindblowing ή τόσο διαφορετικό, προσωπικά το παίξιμό του μου αρέσει πάντως.

Θα επανέλθω με πιο εμπεριστατωμένες εντυπώσεις, αυτά προς το παρόν.