Σημερα ειδα το i see you
Μου αρεσε παρα πολυ,τρελα twist
Είδα 3 ταινίες αυτές τις μέρες λόγω καθισιού
Τρομερά ενδιαφέρουσα η οπτική του συγγραφέα ( είναι νουβέλα ) για το πως θα ήταν μια ρεαλιστική alien invasion , αλλά μέχρι ενός σημείου . Μετά μου τα χάλασε αρκετά για τα γούστα μου . Μετά την πρώτη ώρα ξεκινάνε τα κλισέ
Ένα εντελώς αχρείαστο sequel που δεν έχει να προσφέρει τίποτα , αντιθέτως χαλάει την εντύπωση της επικής πρώτης, imho . Δεν θα κρυφτώ , γέλασα αρκετά , αλλά ήταν φτηνό χιούμορ κατά κύριο λόγο . Πάντα για τα γούστα μου
Πριν την αποθεώσω , θυμήθηκα λίγο τις λίστες μας για τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας όπου πολύ σωστά εκθειάζεται μια νέα γενιά σκηνοθετών τρόμου . Robert Eggers και Ari Aster . Ντροπή μου που δεν έχω συμπεριλάβει σε αυτή τη γενιά τους low budget ψυχεδέλες Justin Benson / Aaron Moorhead
τους αναφέρω γιατί ένιωσα τα ίδια συναισθήματα με το Endless που είναι παρόμοιου ύφους με κάποια διαφορετικά , βέβαια , χαρακτηριστικά
Ένιωσα και στο midsommar μια δόση ψυχεδέλειας , η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες στο Θεο , ατμόσφαιρα ανατριχιαστική . Τρόμος χωρίς jumpscares και αν δεν είχε τόσο επιτηδευμένο gore που στα σημεία που το τοποθετεί δεν προσφέρει τίποτα στην αγωνία θα την έλεγα και αριστούργημα .
Είναι εξαιρετική , είσαι διαρκώς με κομμένη την ανάσα αλλά αγαπάει πολύ τα λιωμένα κεφάλια ρε φίλε ο Αστερ
2 Likes
Καλο αλλα δεν επρεπε να το δω με το φαι
5 Likes
Το Σαββατοκύριακο “έπαιξε” αρκετό catch-up σε ταινίες της προηγούμενης διετίας που δεν είχα δει. Έχουμε και λέμε:
Hereditary
“Άρρωστο” και “άβολο”.
Με το που τελείωσε, βρέθηκα σε μία “What the fuck?” κατάσταση, μάλλον ελαφρώς απογοητευμένος. Την επόμενη ημέρα, η ταινία “μεγάλωσε” αρκετά μέσα μου κι έχω να πω ότι εντέλει με ικανοποίησε, χωρίς να “τρελαθώ” όμως. Επίσης, ορισμένες αρκετά “δυνατές” και αγωνιώδεις horror σκηνές.
Έχοντας δει πρόσφατα και το “Midsommar”, θα έλεγα ότι το “Hereditary” αποτελεί την κλασσική περίπτωση πρώτης ταινίας του σκηνοθέτη/σεναριογράφου (εδώ του Ari Aster), όπου τα μηνύματα αποδίδονται μάλλον κάπως πιο συγκεχυμένα απ’ ό,τι στη δεύτερη. Πάντως και οι δύο ταινίες μοιάζουν αρκετά.
Εν ολίγοις, η ανίσωση δείχνει: “Midsommar” > “Hereditary”
Zoe
Promising ιδέα, αλλά “περνάει και δεν ακουμπάει”.
Δυστυχώς, τα μηνύματά της αποδίδονται αδύναμα, παρά το καλό cast.
Ανεπαρκής σκηνοθεσία σε μία αργή και βαρετή ταινία η οποία κρίνεται -λίαν επιεικώς- μετριότατη.
American Made
Κατ’ αρχάς, ξενερώνω που διαβάζω ότι το Hollywood μετέτρεψε μία “Based on true events” ιστορία, σε μία historically inaccurate. Θα μου πεις «Πρώτη φορά γίνεται αυτό;». Όχι, δεν “πέφτω από τα σύννεφα”, αλλά τουλάχιστον γράψε “Inspired by true events”. Λες και ο “βίος και η πολιτεία” του πρωταγωνιστή δεν ήταν ήδη αρκετά “πλούσια” για το plot. Όχι, οι “φωστήρες” πρέπει να προσθέσουν και ανύπαρκτα γεγονότα για να βάλουν την “πινελιά” (ή καλύτερα την “κουτσουλιά”) τους.
Anyway, “ζωηρή” σκηνοθεσία από τον Liman (διόλου παράξενο, βάσει του βιογραφικού του). Επαρκής (όπως πάντα) ο Cruise. All in all, η ταινία είναι διασκεδαστική και η ώρα περνάει ευχάριστα, αλλά μέχρι εκεί.
The Lighthouse
Τα λόγια περιττεύουν. Αν χάνει σε κάτι η ταινία, αυτό είναι στην απουσία στιβαρού στόχου, μηνύματος, σκοπού, που να ανεβάζει εν τέλει επίπεδο σε όσα είδες. Εκτός αν υπήρχε και με προσπέρασε. Όπως και να έχει, η εφιαλτική του ατμόσφαιρα παρήγαγε πραγματική τέχνη. Οι συμβολισμοί μελβιλ, προμηθέα κ.ο.κ. έδεναν δίχως επιτηδευμένο τρόπο, που είναι το μεγάλο ζητούμενο σε τέτοιες περιπτώσεις. Τα επίπεδα πολλών διττών αναφορών δημιουργούν ωραίες αφορμές για σκέψη: εξουσιαστής/εξουσιαζόμενος, ποιός είναι ο τρελός εκ των δύο, unreliable ή reliable narrator, είναι ή όχι το ίδιο πρόσωπο (τόσο το ίδιο όνομα όσο και οι παντελώς συμπληρωματικές προσωπικότητες συνεπικουρούν σε αυτό), συμβαίνουν ή όχι αυτά που βλέπουμε, τα στοιχεία της φύσης, η ανάγκη αίσθηση ασφάλειας… Πολύ ωραίο και το τετράγωνο κάδρο καθώς και εντυπωσιακό ασπρόμαυρο. Νταφόου απίστευτος και τρομακτικά ταιριαστός. Έρχεται και το the mariner kills the bird of good omen αμα λάχει στο μυαλό των μεηντενάδων. Πραγματικά πολύ καλή ταινία και εξαιρετικό το κάθε της πλάνο, δίχως εκπτώσεις.
The Portrait Of A Lady On Fire
Είναι από τις περιπτώσεις ταινιών που σου γεννάται μια εγγενής αντιπάθεια για όσους άρεσε κάτι τέτοιο και τάση να αρχίσεις να κράζεις με ελιτίστικο τρόπο, αλλά προσπαθείς να συγκρατηθείς γιατί είναι λάθος. Πραγματικά, τρομάζω και μόνο στην ιδέα του τι καλό μπορεί να βρήκε κάποιος. Τι αντίβαρο να βρήκε κανείς στην παντελή απουσία σεναρίου; Η οποία απουσία δεν είναι καν συνειδητή, αφού ο δημιουργός προσπαθεί απεγνωσμένα να βάλει ένα εντελώς ανύπαρκτο και επιφανειακό υπόβαθρο προϊστορίας (πεθαμένης αδερφής κτλ) ή εντελώς κιτς και παιδαριωδών ψευδοποιητικών/ψευδορομαντικών εικονοπλασίων (τουλάχιστον αστεία η και καλά hot σκηνή με τον καθρέφτη στο τέτοιο της, το ίδιο και η εικόνα μπεργκμαν wannabe εικόνα της στα λευκά που τελικά την είδε στην πόρτα, η τυρίλα του τέλους κ.ο.κ.). Για κάτι ανούσια escalation αντιδικιών και κλαμάτων που δεν προκύπτουν από πουθενά, δεν θα μιλήσω καν. Και σιγά την φωτογραφία. Πραγματικά δεν αξίζει να δει αυτό το απόλυτο κενό κανείς.
2 Likes
Εντάξει το μέτρια προς καλή μπορώ να το καταπιώ, οκέη χαχαχ
Αλλά πραγματικά ήταν το απόλυτο μηδέν για μένα. Δεν υπάρχει λόγος να ανεχτούμε την απόλυτη απουσία σεναρίου, διαλόγων, χτισίματος και συμβολισμών.
[Αναστεναγμός ανακούφισης]
Σε καταλαβαίνω. Η ταινία είναι όντως πολύ flat.
Η μόνη ένστασή μου σε όσα γράφεις αφορά τη φωτογραφία.
Συνυπογραφω κ εγω για το παραπανω, με απογοητευσε αρκετα
Μόλις είδα την πατάτα της χρονιάς…Dark Fate!
Κρίμα γιατί όταν έμαθα για εμπλοκή Κάμερον είχα προσδοκίες. Μερικά franchise θα έπρεπε να μην αγγίζονται ποτέ. Και στο συγκεκριμένο, αν κάτι διασώζεται μετά το Judgement Day είναι το Salvation. Από κει και έπειτα… κυριολεκτικά χάος! Ευτυχώς δεν πλήρωσα εισιτήριο να το κλαίω.
1 Like
Well there’s your problem
Και νόμιζα ότι μόνο εμένα με πήρε ο ύπνος…
1 Like
Ο Κάμερον ότι είχε να δώσει στο Terminator το έκανε στο 1 & 2… αφού δεν μας έδωσε άλλο ένα επεισόδιο να κλείσει η τριλογία με ένα future war τότε δεν θα έπρεπε να το αγγίξει κανένας. Θεωρητικά το Salvation ήταν αυτό που θα έπρεπε να κλείσει την τριλογία αλλά ενώ είχαμε καλή σκέψη, η εκτέλεση πέτυχε τις μπεκάτσες…
Στο Dark Fate τώρα υπάρχει για μένα ένα μεγάλο αν…
Αν βλέποντας την πρώτη σκηνή δεν πετάξετε ότι βρεθεί πιο κοντά στο χέρι σας πάνω στην τηλεόραση και δεν φωνάξετε “ΟΧΙ ρε μαλάκες… δεν θα μου γαμήσετε εσείς το Terminator”… οι Jonh/Sarah Connor, Kyle Reese & T-800 (T2) έκαναν τόσες προσπάθειες για να τα καταφέρουν και εσείς βάζετε ένα T-800 να εκτελεί τον John στο ρελαντί ενώ ήταν διακοπές;;;;;; ντροπή ρε μαλάκες… Τότε δείτε το άφοβα αλλά να ξέρετε ότι είναι απλά μια ταινία δράσης και τπτ περισσότερο
Εγώ αφού έβρισα και έκλεισα την τηλεόραση, την επόμενη μέρα αποφάσισα να τη δω με δεδομένο ότι δεν βλέπω Terminator πια… Από αυτή τη σκοπιά την ταινία την ευχαριστήθηκα. Χορταστική δράση και εξαιρετική δουλειά στα εφέ που αφορούσαν τον Rev.9… για όποιον έχει παίξει τα τελευταία Mortal Kombat σίγουρα θα θυμήθηκε τον Noob Saibot…
Το τελευταίο μου σχόλιο αφορά τον Arnold… φανταστικός… μακράν ότι καλύτερο είχε να δείξει η ταινία. Είναι ο μοναδικός που σεβάστηκε το franchise καθώς και στο Rise of the Machines και στο Genisys και εννοείται στο Dark Fate παίζει μπαλίτσα μόνος του και τραβάει τις ταινίες από το χέρι. Αυτό που έχει καταφέρει με τον τρόπο που παίζει, είναι να σε κάνει να νομίζεις ότι τις ατάκες του τις έχει γράψει ο ίδιος. Την παραμικρή κουβέντα που λέει την έχει κάνει “δική του”
2 Likes
Να το δείτε. Για πολλούς λόγους. Δυο -ευχάριστοι- εξ αυτών είναι πως ο Ράφαλο είναι και γαμώ τα παιδιά και για τη συγκίνηση, όταν ανοίγει το pc του με windows 2000 pro.
1 Like
Ναι! Το είδα προχθές καρδούλες πολλές!
Color Out of Space
Τούτο εδώ υποτίθεται θα ξεκινήσει το πρώτο κινηματογραφικό Lovecraft universe. Οι κριτικές ήταν εξαιρετικές, το διήγημα εξαιρετικό, όλα έδειχναν αρκετά υποσχόμενα. Αλλά όπως φαίνεται κανένας σύγχρονος σκηνοθέτης δεν μπορεί η ίσως και να μην θέλει να πιάσει τον υπαινικτικό τρόμο του Lovecraft, να αναπλάσει την ατμόσφαιρα των διηγημάτων του. Όλοι φαίνεται να αρκούνται σε φτηνά b movies με σενάρια γραμμένα από 15χρονους προφανώς. Το ίδιο γίνεται και εδώ. Η έλλειψη διαλόγων στα διηγήματα του Lovecraft δεν φαίνεται να μπορεί να ενεργοποιήσει την φαντασία των δημιουργών ούτε εδώ. Αποτέλεσμα ένα ακόμα κακό b movie που προσπαθεί ενίοτε να πιάσει λίγο από Cosmatos, λίγο από Carpenter προκαλώντας περισσότερο γέλιο παρά τρόμο. Και μέσα σε όλα έχεις και έναν ανυπόφορο Nicolas Cage να χτυπιέται σαν νευρόσπαστο. Μάλλον θα πρέπει να αποδεχτούμε πως δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να δούμε κάτι αληθινά σπουδαίο που να βασίζεται σε Lovecraft. Κρίμα.
Την απέφευγα από τότε που βγήκε μιας και τα love story αυτού του τύπου έχουν πληθύνει τον τελευταίο καιρό και σε ελάχιστες περιπτώσεις έχουν καταφέρει να με συγκινήσουν πραγματικά (Blue is the Warmest Color, Moonlight τα μοναδικά που μου έχουν μείνει) συν κάποια πολύ αρνητικά και άκρως αποτρεπτικά σχόλια εδώ μέσα.
Ε λοιπόν την λάτρεψα, μου κάνει εντύπωση η μεγάλη αρνητικότητα εδώ μέσα. Σπάνια ανάλογη ταινία κατάφερε να με συγκινήσει τόσο πολύ. Αριστουργηματική η σκηνοθεσία κυρίως στον τρόπο χειρισμού των 2 ηθοποιών. Κατάφερνε κάθε μικροσκοπική κίνηση, κάθε φευγαλέο βλέμμα να το γεμίσει με συναίσθημα. Σε βάζει σε ένα 100% γυναικείο κόσμο σε μια 100% ανδροκρατούμενη εποχή. Το δε τελευταίο πλάνο είναι από τις πιο όμορφες στιγμές της δεκαετίας. Edit στα αγαπημένα του στα 2010s. Μετάνιωσα που το απέφυγα σινεμά.
1 Like
Ότι πιο κοντινό υπάρχει σε αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες. Ιός που ξεκίνησε από το Χονγκ Κονγκ και πανικός…
1 Like
την είδα χθες , καλή είναι
1 Like