H αποπανω σηκωνει κουβεντα, πιο μικρος την ελεγα τεραστια, τωρα αμφιβαλω αρκετα για τις προθεσεις και τον τελικο της σκοπο…
οντοπικ
μαρεσε αρκετα, κυριως γιατι ειχε αναλαφρη διαθεση και περασε ευχαριστα η ωρα(+ με εφτιαξε για Παρισι που μαλλον θα παω γεναρη)…καλυτερα 3 ταινιακια, σιγουρα των Κοεν και Πεην, μαζι με του Τικβερ μαλλον που εφερε στο νου Λολα…κακα των Κρεηβεν και Βαν Σαντ(βσκ σκατα κ τα δυο)+κανα 2 ακομα,αλλα στο συνολο τους τα περισσοτερα ηταν ομορφα…
Paris Je T’Aime και Deer Hunter που αναφέρατε πιο πριν τις λατρεύω. Μπορώ να τις βλέπω ξανά και ξανά και πάντα να περνάω καλά, να προβληματίζομαι κλπ.
Btw, ωραίο και το soundtrack του Deer Hunter.
ok, το πως απεικονίζονται οι Βιετναμέζοι και το αν στέκει αυτό με τη ρώσικη ρουλέτα στον πόλεμο του Βιετνάμ δε ξέρω κατά πόσο ισχύει, αλλά με το να στέκεσαι μόνο σε αυτό πιστεύω ότι υποβαθμίζεις την ταινία γιατί εκτός απ’ το ότι σβήνεις τις ερμηνείες, δε βλέπεις πλέον και τον συμβολισμό πίσω από τη ρώσικη ρουλέτα όπως και τον τίτλο της ταινίας, που θεωρώ ότι είναι και τα βασικά σύμβολα της ταινίας. Όπως και να έχει, ο καθένας με την άποψή του.
Αναφέρομαι κυρίως στο φινάλε της ταινίας και όχι στο πως απεικονίζονται οι Βιετναμέζοι, όχι πως είναι λίγο και αυτό. Όχι δεν νομίζω πως την υποβαθμίζω, πρόκειται για μια βαθιά συγκεκαλυμμένη προπαγανδιστική ταινία, το χειρότερο είδος προπαγάνδας για μένα.
Δεν πρόκειται να στο δώσω στο πιάτο αλλά θα σου πω τι να προσέξεις στην ταινία να το καταλάβεις μόνος σου. Σκεφτείτε και λιγάκι αυτά που βλέπετε σε μια ταινία.
Δες ξανά την ταινία προσεχτικά και κάτσε να προσέξεις την σκηνή της προσευχής που κάνουν όλοι μαζί στο τέλος. Μια μόνο σκηνή σου λέω, μετά ξανασκέψου τι είδες όλη την προηγούμενη ώρα. Στοιχειώδη γνώση της εποχής κάποιον γεγονότων αλλά και του american way of life να έχεις φτάνει για να ξαναδείς την ταινία με άλλα μάτια.
Ε νταξ, το Groundhog Day είναι από τις κωμωδίες που πλέον δεν μπορούν να βγούν σήμερα. Καρακλασσική ταινία (κι ας την είδα μεγάλος).
Χθες είδα το Centurion, μια ωραία grim & gritty ιστορική παραγωγή, σχετικά με τις περιπέτειες μιας ομάδας ρωμαίων λεγεωνάριων στα ανυπότακτα χωριά της Σκωτίας (ο Αστερίξ δε νιώθει πλέον μόνος). Καλύτερη από το King Arthur για όσους θέλουν να εντρυφήσουν στο υποείδος “ταινίες με Ρωμαίους στη Μεγάλη Βρετανία”.
Εγώ λοιπόν είδα χτες για πρώτη φορά το City of God. Πολύ καλή ταινία, δείχνει την ιστορία κάποιων παιδιών στην Πόλη του Θεού, μιας φτωχογειτονιάς έξω από το Ρίο. Δείτε την!
Επίσης είδα για πολλοστή φορά το “The constant gardener”. Απίστευτη ταινία επίσης, δείχνει το σκηνικό με τις φαρμακοβιομηχανίες στην Αφρική, καθώς και τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων εκεί, μέσα από την ιστορία μιας ακτιβίστριας που σκοτώνεται εκεί και του άντρα της που προσπαθεί να μάθει τι έγινε τελικά. Προτείνω ανεπιφύλακτα!
Ασε τον lupin,εγω εσενα ρωτησα αφου εσυ εκανες σχολιο περι προπαγανδας.Εχεις κατι συγκεκριμενο να μου πεις?Ποια ειναι η προπαγανδα της ταινιας?Η απαντηση σου ειναι αλλα λογια ν’αγαπιομαστε,δηθεν μας προτρεπεις να …σκεφτουμε κιολας.Πετας μια εξυπναδα δηθεν να το παιξεις ψαγμενος κι επι της ουσιας παπαριες.Αν δεν ξερεις απο κινηματογραφο,μην κανεις σχολια ή μην παπαγαλιζεις οτι μαλακια ακους.
εχω να δω την ταινια πολυ καιρο, αλλα γενικα με το Βιετναμ τι παιζει:Υπαρχουν ταινιες απολογητικες και κατηγορηματικα εναντια στις πολεμικες τακτικες αλλα υπηρξαν και αλλες-το πιο αμφιλεγομενο ειδος- που επικεντρωνοντουσαν στο μετα-πολεμικο στες των εισβολεων…ο Ελαφοκυνηγος, περα απο θαυμασια σκηνοθεσια και ερμηνειες-κατι παραπανω απο θαυμασια και στους δυο τομεις βσκ-, το αυτο που θυμαμε ειναι οτι παρουσιαζε με τον πιο εντονο τροπο το πως η Αμερικη εχασε και υπεφερε στον πολεμο, πως οι φανταροι της γυρισαν σκιες των εαυτων τους-οσοι γυρισαν- και ενα γενικοτερο μεταπολεμικο εφιαλτη, διχως σε καμια περιπτωση να κριτικαρει το γιατι, το λογο που φαγαν τα μουτρα τους και γιατι οντως πολεμησαν εκει…
αλλη μια καλοφτιαγμενη ταινια που πλασαρε τον αμερικανο εισβολεα σαν θυμα και τους κακους κιτρινιαρηδες κομμουνιστες σαν τερατα(η σκηνη της ρουλετας ακομα και σημερα, οσο θαυμασια και αν ειναι γυρισμενη κτλ προκαλει μεγαλο σουρσουρο ως μυθοπλασια υπερ του να προβαλει τον εφιαλτη του Βιετναμ οπως θα ηθελαν να ειναι και εχουν γινει πολλες συζητησεις και διαμαρτυριες απο την πλευρα των ‘αμυνομενων’)…
με αυτη τη ταινια ειχε προσπαθησει να γινει ενα ξεκαθαρο ξεπλυμα τυψεων και ενοχων ενος εθνους, αφου ειχε εισβαλλει σε μια χωρα διχως λογο για να σφαγιασει πανω απο 3 εκατομμυρια κοσμο, ταινια η οποια ανα τα χρονια γυριζοταν παντα, με αλλους συντελεστες και σκηνικα για τις αναλογες περιπτωσεις της αμερικανικης ‘τιμης’, βλεπε πχ Black hawk down μερικα χρονια πριν…η ταινια εξυμνουσε ολους εκεινους που σκοτωσαν τοσα τερατα βιετκονγκ ενω ξεκαθαρα αποσκοπουσε στο να ξεπλυνει με τον πιο ανηθικο τροπο, ενα τεραστιο εγκλημα και τα αιματοβαμμενα χερια της Αμερικης-η προωθηση που εγινε μαλιστα τοτε στο εργο ηταν παρομοιωδης-!..
Η ταινια δεν περιεχει προπαγανδα, ΕΙΝΑΙ προπαγανδα…καλοφτιαγμενη, καλογυρισμενη προπαγανδα…πιο πολυ ειλικρινια κουβαλαγε το Rambo 1, το οποιο τουλαχιστον τονιζε οτι ‘σκοτωσα γιατι ειμαι redneck βλαχος και η μαμα πατριδα μου τοπε να το κανω, αλλα τωρα που το εκανα γιατι ολοι με βριζουν?τι δεν εκανα καλα?ειμαι ηλιθιος?’’
το ‘αποκαλυψη τωρα’ που επιασε το ταυρο απο τα κερατα, οχι απλα αντιμετωπιστηκε με καχυποψια στο καιρο του, αλλα στα Οσκαρ τους το γελοιοποιησαν δινοντας οτιναναι βραβεια, ενω προφανως ο ελαφοκυνηγος σαρωσε…
επισης για το μπολντ, εξηγεις λιγο τι εννοεις ‘ξερεις απο κινηματογραφο’?επειδη ο μονος εδω που τσαμπουνα παπαριες εισαι εσυ δλδ και ηθελα να ξερω…
Ό,τι είπε ο αποπάνω βασικά. Ταινίες όπως ο Ελαφοκυνηγός θα ήταν ηθικά “ακίνδυνες” αν υποθέταμε ότι όποιος έβλεπε π.χ. τον Ελαφοκυνηγό και τη γνωστή σκηνή με τη ρουλέτα, θα μπορούσε εντελώς ψύχραιμα και ανεπηρρέαστα να απολαύσει το πώς οι Βιετκόνγκ ΓΑΜΑΝΕ τους Αμερικάνους και πόσο καλά τους κάνουν, με δεδομένο ότι η αντίθετη πλευρά έκαιγε χωριά, έσφαζε κόσμο κτλ., και από κει και πέρα να εκτιμήσει τις ερμηνείες των Αμερικάνων πρωταγωνιστών και τη σκηνοθεσία, ως στοιχεία που αποτυπώνουν άψογα και παραστατικότατα την ηθική ήττα, την απελπισία, τα αδιέξοδα που δημιούργησαν οι ίδιοι οι Αμερικάνοι στους εαυτούς τους, ως μια μορφή “δίκαιης τιμωρίας”. Όπως όλοι ξέρουμε όμως, κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Και με δεδομένες τις μεγάλες ικανότητες και το ταλέντο των ηθοποιών και του σκηνοθέτη, που κυριολεκτικά παγιδεύουν τον “ηθικά άοπλο” θεατή στην κατεύθυνση όπου κινείται το περιεχόμενο της ταινίας, μιλάμε τελικά για μια πολύ επικίνδυνη ταινία. Όχι [U][I]παρ’ όλο που[/I][/U] είναι εντυπωσιακή και τρομερά καλογυρισμένη, αλλά [U][I]ακριβώς εξ’ αιτίας αυτού του χαρακτηριστικού της.[/I][/U]
αυτο και τιποτα παραπανω…oι περισσοτερες ταινιες με Βιετναμ ουτως ή αλλως, ειναι τοσο καλογυρισμενες και εθιστικες στην προβολη-μακραν ο πιο αγαπημενος ‘πολεμος’ για το κινηματογραφικο κοινο(καθολου τυχαια) διοτι πολυ μεγαλοι σκηνοθετες και ηθοποιοι επιστρατευτηκαν για να φερουν σε περας μια καμπανια εξιλεωσης του Αμερικανικου εθνους απο εναν πολεμο που ολοι ξερουμε τα αιτια του και την καταληξη του, οπως και τον τροπο που εγινε…καποιοι οντως προσπαθησαν να αναδειξουν και τη φρικη του πολεμου αλλα και να μην ηρωοποιησουν κανεναν αλλα να κατακρινουν αμερικανικες τακτικες και αλλες-οι περισσοτερες προφανως- να κρατησουν και καλα ‘ουδετερη σχεση’ και εμμεσως να εμψυχωσουν τον μεσο βλαχο αμερικανο που εφαγε τα μουτρα του ‘για τη πατριδα’ και γυρισε ρεμαλιασμενος σπιτι, πολεμοντας ενα πολεμο που ‘δεν ηξερε’/αλλα δεν αρνηθηκε να παει ή να κατακρινει τα αιτια του…τουλαχιστον στο Πλατουν του Στοουν οπου και παλι τονιζεται κατα βαση ο αμερικανικος πατριωτισμος, οι βιετκονγκ παρουσιαζονται σαν ανθρωποι και οχι τελειως μονοπλευρα σαν τερατα οπως στο deerhunter+οι ηρωες εχουν καποια επιγνωση του τραγικου των πραξεων τους…
Και μια που αναφέρθηκε ο Όλιβερ Στόουν, άλλη μια ταινία του, αυτή μάλιστα ακόμα περισσότερο, είναι τίμια και κινείται στον αντίποδα της λογικής που περιγράφει ο Λουπέν: Ο Γεννημένος την 4η Ιουλίου. Όπου βλέπουμε έναν χαρακτήρα που αρχικά (αυτο)παρουσιάζεται ως ακριβώς αυτό το κλισαρισμένο πρότυπο, δηλαδή ο “αντιπολεμικός” βετεράνος αλλά παράλληλα το θύμα, ο αδικημένος πατριώτης, ο ήρωας κτλ., και αυτή την αντιμετώπιση απαιτεί και από τους γύρω του. Στο τέλος όμως μετά τις διεργασίες που γίνονται στη συνείδησή του περνάει στην αντίπερα όχθη. Συμβιβάζεται με το ρόλο του θύτη συμπληρωματικά μ’ αυτόν του θύματος, αρνείται μετά βδελυγμίας το ρόλο του ήρωα και τίθεται χωρίς δεύτερη κουβέντα υπέρ των Βιετκόνγκ, οι οποίοι υποτίθεται ότι ήταν εκείνοι που τον σακάτεψαν… αυτή είναι τελικά η αλήθεια του πολέμου του Βιετνάμ.
το αποπανω τοχα δει μικρος και δεν το θυμαμε καλα, παρα μονο σκηνες οπωτε ψηθηκα να το ξαναδω καποια στιγμη μεσα στο μηνα…κλεινουμε το οφτοπικ εδω-dead, ελπιζω να σε καλυψαμε:p
