Θελω να εισαι προσεκτικος, μας διαβαζει και ο Αρχηγος. Ραντομ ταγκ @Curehead
2 Likes
Εικάζω πως η πλειοψηφία όσων από δω μέσα την είδαμε για πρώτη φορά, ήταν σε τρυφερή ηλικία. Χτίστηκε και ο μύθος μέσα στα χρόνια, χαιρόμαστε κι εμείς που είμαστε μέρος του κατά μία έννοια. Αν τώρα την βλέπαμε κι εμείς στα γεράματα, ίσως να είχαμε παρόμοια άποψη. Αλλά ναι, το timing για σένα ήταν μάλλον λάθος, οπότε το ουσιαστικό ερώτημα είναι:
Why
the
Fuck
Now?
2 Likes
Ε ναι μωρε, ο ορισμος της καλτ ταινιας και αυτο που λεμε προιον της εποχης της, δεν θα σου φανει καλη αν την δεις σημερα. Εκτος απο το Σαουντρακ, αυτο ειναι απο αλλο ανεκδοτο.
Είναι ο Radu Jude ένας από τους πραγματικά μεγάλους ιντυ σκηνοθέτες της εποχής μας, και πιθανώς ο πιο έμπιστος εκπρόσωπος του σύγχρονου πολιτικού σινεμά; Perhaps.
Αν τα “Παλαβό Πορνό” ή “Μην Περιμένετε Πολλά Από Το Τέλος Του Κόσμου” είναι ήδη, και δικαίως, ψιλοκαθιερωμένα πλέον ως τολμηρό, σύγχρονο, σουρρεαλιστικό μα και αιχμηρό σινεμά, το φετινό του “Kontinental '25”, ένας ευθύς φόρος τιμής στο “Europa '51” του Rosselini, είναι η ανεξέλεγκτη ταινία που δεν έχει κάτι να αποδείξει πλέον. Έπειτα από μια έξωση ενός αστέγου από χώρο στον οποίο διαμένει, για τη δημιουργία ενός ξενοδοχείου, στην σύγχρονη Τρανσιλβάνια, που οδηγεί στην αυτοκτονία του, η δικαστική κλητήρας βυθίζεται σε τύψεις, παράνοια, ανασφάλειες, αναζητεί τη θεραπεία στην ευθύνη, το τραύμα, όλα. Στην πορεία, η ταινία, ψυχογραφεί το σύγχρονο καπιταλιστικό τοπίο της βαλκανικής χώρας, φέρνει με σουρρεαλιστικό τόνο στην επιφάνεια εθνικιστικά/θρησκευτικά τραύματα, και με όπλο τα κλασικά, πλέον, κάδρα του Jude, καθώς και τα μακροσκελή μονοπλάνα μονολόγων, επιτυγχάνει ένα τρομερό κολλάζ περιπλάνησης σε μια σειρά από ζητήματα, τα οποία όμως αναδύονται οργανικά, ως αλληλένδετα φαντασιακά μιας κοινότητας, πάντα με όχημα τις ακροβασίες της σάτιρας. Κάπως έτσι, στις αποστροφές των διαλόγων και το βάθος που αποκτά η ταινία, αχνοφαίνεται μια υστερική ψυχανάλυση μερίδας της αστικής τάξης, και ειδικά της ηθικής της προσέγγισης σε σειρά θεμάτων επικαιρότητας.
Για δεύτερη φορά φέτος, έπειτα από το παρανοϊκό Dracula, μια προβοκατόρικη σάτιρα που εμπεριέχει το ΑΙ, το doomscrolling, την επιστημονική φαντασία και τις ταξικές διεκδικήσεις, όπου ο τύπος επιχείρησε εντελώς προκλητικά να πάρει τον μύθο και να τον αξιοποιήσει ως πεδίο δόξης λαμπρό, το “Kontinental '25” παίζει με την σημασία της περιοχής για τη σύγχρονη ρουμανική κοινωνία, με τη σκιά του (μύθου του) Κόμη να πλανάται διακριτικά, στις νοηματικές εξελίξεις που κρύβονται στις γωνίες. Επίσης, είναι μια ταινία που ανέφερε 6 φορές τη λέξη ‘καλοριφέρ’ και δεν ξέρω πως να νιώσω για αυτό. Θα ορκιζόμουν πως είχα διαβάσει μες το 2025 μια συνέντευξη του μύστη στα ελληνικά για αυτά τα 2, δεν την βρίσκω τώρα, προχωράμε.
edit: την βρήκα, αξίζει να την διαβάσετε
Ναι ρε, oxbelly → βοϊδοκοιλιά
1 Like
3 Likes
Την είδα χτες στο Ertflix.
Τίμια!!
Να πω εξαρχής πως από το Hellboy 2 και μετά, εξαιρουμένου του πολύ όμορφου (και ιδιαίτερου) Pinocchio, δεν είμαι φίλος ιδιαίτερα καμίας ταινίας του Del Toro.
Άντε ας πούμε περνάω καλά στο Pacific Rim (ή πέρναγα πριν 10 χρόνια που το είχα δει μάλλον τελευταία φορά) αλλά στα Crimson Peak, Shape of Water, Nightmare Alley count me out - τα βλέπω υποθέτω και αυτά ευχάριστα, θαυμάζω το craftmanship, κρατάω μερικές σκηνές και κάποιες αρετές αλλά συνολικά δεν.
Θα έλεγα πως και γνικότερα (παραδόξως) δεν είμαι τόσο fan του Del Toro, παρότι τον εκτιμώ πολύ σαν δημιουργό, όντας ένα σημαντικότατο κομμάτι του σύγχρονου σινεμά του φανταστικού - δεν είναι απαραίτητο δηλαδή θεωρώ να είμαι “εκεί” πάντα 100% στον συγκεκριμένο (αν και βλέπω ότι βγάζει).
Έχει φοβερό όραμα, έχει την αποκλειστική του σκηνοθετική ταυτότητα/στάμπα, αλλά λίγο - πολύ αυτή η Hollywood-ίλα (που αγαπάω γενικά, don’t get me wrong) δεν μου κόλλαγε απόλυτα ποτέ με το σινεμά που ένιωθα πως ήθελε να κάνει/ή αυτό που anyway είχα καταλάβει ότι θα έβλεπα από εκείνον…
Το “πρόβλημά” μου έγκειται δηλαδή, κυρίως σε σκηνοθετικό επίπεδο, το οποίο κάπως συμπαρασέρνει (ευλόγως) και το σεναριακό τις περισσότερες φορές - η φύση των πλάνων του, τα μεγάλα πανοραμικά που ψάχνουν τον wow factor, οι γωνίες που κινηματογραφεί τη δράση, ο ρυθμός, η κλίμακα, λίγο το CGI που μπαίνει (ελάχιστα but still) εμβόλιμο σε practical στιγμές μαγείας και με αποσυντονίζει κτλ… στις πιο προσωπικές του ταινίες και εκείνες που φαίνεται πως δίνει ένα κομματάκι παραπάνω από τη ψυχή του (το Pan’s Labyrinth, το Devil’s Backbone, το Cronos - οι αγαπημένες μου δηλαδή από τις original δικές του) ίσως και αυτές ακόμα να τις ήθελα πιο “γειωμένες”; Λίγο πιο "τραβηγμένες’';
Δεν ξέρω πως να το πω ακριβώς, αλλά μάλλον εννοώ ότι θα τις ήθελα πιο μικρές σε κλίμακα, αν ήταν αυτό δυνατόν - γιατί νιώθω ανά στιγμές πως κάποια πιο mainstream στοιχεία τους, τους κόβουν πόντους αυθεντικότητας…
Παρ’ όλα αυτά είμαι εκεί σε κάθε του νέα ταινία οκ - όπως είπα, είναι ένας δημιουργός που νιώθεις διαρκώς πως βάζει ένα κομμάτι της ψυχής του σε ότι καταπιάνεται. Nitpicking τώρα όλο αυτό, αλλά είπα να το πω εξαρχής, μην παραξενευτεί κανείς από την οπτική μου πάνω στο έργο του…
Το Frankenstein ήταν κάτι σαν το δικό του Megalopolis, όπως έχει αναφέρει και ο ίδιος πολλάκις σε εκείνο ως “έργο ζωής” (μαζί με το Mountains of Madness) και τελικά ευτύχησε να το κάνει πριν ξεμωραθεί όπως ο φίλος ο Coppola (άσχετο αλλά είδα ξανά το Megalopolis στο EON τις προάλλες και δεν άλλαξε η γνώμη μου για αυτό btw - η ταινία πραγματικά δεν βλέπεται πέραν της σημειολογικής της σημασίας στο σύγχρονο σινεμά του δημιουργού και για αυτό και μόνο χαίρομαι που υπάρχει, θεωρώντας άθλο που κατάφερε να κυκλοφορήσει σε αυτή τη μορφή το 2025 σε ευρύ δίκτυο αιθουσών).
Και λέω ευτύχησε συνειδητά, καθώς είναι μάλλον κατ’ εμέ, η καλύτερή του ταινία μετά το Hellboy 2 (μια ταινία που νομίζω βρίσκει τόσο - όσο τη χρυσή τομή μεταξύ του μεγάλου θεάματος που αναμφισβήτητα του αρέσει, της pulp - comic αισθητικής και των “τερατωδών” θεματικών που αγαπάει τόσο πολύ).
Ο Del Toro είναι προφανές γιατί έλκεται από το άχρονο αριστούργημα της Shelley - είναι μια ιστορία με υπαρξιακές προεκτάσεις γύρω από την ύβρη της ανεξέλεγκτης φιλοδοξίας του ανθρώπου να νικήσει τον θάνατο και την ηθική ευθύνη του δημιουργού απέναντι στο δημιούργημά του, σε ένα αμπαλάζ νεορομαντικού γοτθικού τρόμου με κοινωνικές προεκτάσεις, βουτηγμένο σε μια απέραντη θλίψη, μελαγχολία και “θανατίλα”… αυτό το παρεξηγημένο τέρας, το οποίο βιώνει μια τιμωρητική σχέση “πατέρα”-“γιού” (την οποία περιτέχνως δομεί και εξερευνά ο Del Toro στην πρώτη, κατά κύριο λόγο, εκ των δύο πράξεων της ταινίας - ας μην πω κάτι παραπάνω, γιατί είναι κρίμα να προϊδεάσω κάποιον) μπαίνει στο επίκεντρο μιας μιας σκληρής, απάνθρωπης πραγματικότητας, ως ένα κομμάτι χαμένης αθωότητας. Μοιάζει καταδικασμένο σαν σε μια σισύφεια τιμωρία να περιφέρεται αθάνατο, μόνο και εξοστρακισμένο από την ανθρωπότητα, με μοναδική του ακτίδα φωτός τη συμφιλίωση με τον δημιουργό του - που το απεχθάνεται…
Δεν αποποιείται την ουσία του πρωτότυπου κειμένου, αλλά αντιθέτως το φέρνει εντελώς στα δικά του μέτρα και σταθμά, ανανεώνοντας αρκετά του κομμάτια ή παραλλάζοντας άλλα, ώστε στο τέλος της ημέρας να προκύψει ένα αρχετυπικό γοτθικό παραμύθι και όχι μια ταινία τρόμου (ο τρόμος γενικότερα απουσιάζει από εδώ) μια κλασικίζουσας υφής ταινία (βοηθάει πολύ και το προσεκτικό σενάριο, με το λεξιλόγιο να είναι spot on με το γενικότερο ύφος του βιβλίου) με τη σφραγίδα του δημιουργού της 100% απλωμένη πάνω της…
Αν μπορούσα να παραληρήσω με μια άλλη ταινία το Frankestein του Del Toro, θα ήταν το Dracula του Coppola -2 ταινίες που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πως διαδραματίζονται στο ίδιο σύμπαν (και όχι μόνο λόγο της αισθητικής τους συγγένειας, που θα αναφερθώ παρακάτω) αλλά αφενός ως προς τον τρόπο με τον οποίο και οι 2 σκηνοθέτες αλλάζουν καίρια σημεία του πρωτότυπου κειμένου για να το φέρουν κοντά στο δικό τους όραμα και αφετέρου, στο πως επενδύουν σεναριακά εκεί που τους ενδιαφέρει περισσότερο από τα επιμέρους (και κάπως έτσι αποποιούνται τις όποιες αρχετυπικές καταβολές των πρωτότυπων λογοτεχνικών έργων, πιάνοντας και ξετυλίγοντας συγκεκριμένες θεματικές υπό το δικό τους πρίσμα).
Η ταινία για εμένα απογειώνεται στο 2ο της μέρος, όπου ένα σεναριακό τέχνασμα του Del Toro αλλάζει την οπτική της ιστορίας και αναζωογονεί το έργο - κάνοντας τις 2,5 του ώρες να φαντάζουν και λίγες (για κάποιον btw που θεωρεί την ιδανική ώρα ταινίας γύρω στα 90 λεπτά και δεν την παλεύει με τις μεγάλες διάρκειες πλέον, φέτος και το Frankenstein και το One Battle After Another με έβαλαν στη θέση μου 
)
Κατά τα άλλα, αυτό που εντυπωσιάζει στη ταινία με το καλημέρα είναι προφανώς το οπτικό της σκέλος: δεν νομίζω, σε αυτής της κλίμακας σινεμά φανταστικού ευρείας κατανάλωσης, να έχει υπάρξει τέτοιο production design από την εποχή του Lord of the Rings… σίγουρα δηλαδή θα έχει υπάρξει αλλά με θάμπωσε τόσο πολύ η συγκεκριμένη ταινία που ακόμα δεν έχω βρει το καθαρό μυαλό να ανατρέξω σε κάτι παρόμοιο τα τελευταία πολλά χρόνια.
Αν μοιάζει με μια ταινία η παραγωγή του Frankestein, είναι προφανέστατα το Dracula του Coppola που ανέφερα - όπου η θεατρικότητα και το οπερατικό μεγαλείο κουστουμιών, σκηνικών και τοπίων κυριεύουν την οθόνη σε κάθε της ίντσα.
Η ταινία είναι jaw dropping στο κομμάτι της γενικότερης παραγωγής - και είναι κρίμα να χάνει πόντους στις heavy cgi σκηνές και στην φωτογραφία του Dan Laustsen. Ο δεύτερος δε, δεν είναι πως δεν κάνει καλή δουλειά, όμως η παραγωγή Netflix είναι (πάντα σχεδόν) ένα αγκάθι που φαίνεται και “τσιμπάει” τις ταινίες μεγάλου scope - το μετριότατο CGI, η ψηφιακούρα της φωτογραφίας και η αποκρουστική ενίοτε χρωματική παλέτα του καναλιού, δυστυχώς δεν κρύβονται.
Ευτυχώς βέβαια που αυτές οι σεκάνς δεν είναι τόσες πολλές (βασικά εμένα προσωπικά 1-2 σκηνές με ενόχλησαν αρκετά, που είχαν και κάμποση δράση/gore - μια χαρά εντός των σεναριακών πλαισίων της ταινίας, απλά off στην οπτικοποίηση) και κατά βάση κυριαρχεί το practical και το σκοτάδι…όμως ναι, είναι το προφανέστατο μείον της ταινίας για εμένα (και μάλλον απαραίτητο για την λευκή επιταγή που ζήτησε ο σκηνοθέτης από την πλατφόρμα).
Make up επίσης συγκλονιστικό - όπως συγκλονιστική και η οπτικοποίηση του πλάσματος, κάτι περισσότερο κοντά σε ραγισμένο άγαλμα παρά τέρας…
Περιττό να πω επίσης πως η ταινία είναι κατάντια να βλέπεται σε τηλεόραση - για pc κτλ δεν το συζητάω, ανέκδοτο…αυτά τα πράγματα έχουν κατασκευαστεί για τεράστιες οθόνες, σκοτάδι και πολλούς θεατές. Ήταν σημεία που πραγματικά λυπόμουν τον εαυτό μου, που αναγκαζόμουν να το δω σε τηλεόραση 55 ιντσών, επειδή δεν κατάφερε να πάρει (έστω και για 10 μέρες, όπως πχ το Roma πριν μερικά χρόνια) διανομή στη χώρα μας… πολύ κρίμα
Σκηνοθετικά είναι…ο Del Toro σε κέφια ΑΚΑ πιο συγκρατημένος στις μικρές στιγμές, αχαλίνωτος στις μεγάλες, δοκιμάζει πράγματα (ήδη εντόπισα μια σκηνή - φόρο αναφοράς στον Spielberg, πολύ προσεκτικά δομημένη μέσα στη ταινία) και… είναι ο Del Toro, αυτό…
Δεν είμαι 100% μαζί του, αλλά εν προκειμένω ήταν τόσο - όσο χρειαζόταν για να με κερδίσει.
Ερμηνευτικά, αποκάλυψη ο Elrodi στον πρωταγωνιστικό ρόλο (top class)!
Σωματική ερμηνεία υψηλού επιπέδου, βαθιά εσωτερικότητα στις πιο δραματικές του στιγμές και πολύ εκφραστικός όταν χρειάζεται, ο φίλος ήταν φανταστικός και νομίζω θα μνημονεύεται για αυτόν τον ρόλο εσαεί… από κοντά ο Isaacs, για τον οποίο είχα διαβάσει διφορούμενα σχόλια αλλά προσωπικά μου φάνηκε μια χαρά - βοηθάτε πολύ από την φυσιογνωμία του, που εύκολα τον αντιπαθείς και λίγο πιο δύσκολα τον καταλαβαίνεις… η Mia Goth χάνετε λίγο ανάμεσα στο παραπάνω δίπολο - ο ρόλος της έχει τη σημασία του αλλά δεν αναπτύσσεται επουδενί όπως η σχέση των 2 πρωταγωνιστών της ταινίας- ενώ ο Waltz εξυπηρετεί επαρκώς έναν, επίσης ελαφρώς περιορισμένο ρόλο (απαραίτητο δε για την πλοκή).
Η μουσική επίσης αριστουργηματική - spot on πραγματικά από τον Alexandre Desplat και μάλλον υποψηφιότητα φέτος ξανά…
Aυτά γενικά, μάλλον η καλύτερη του ταινία για εμένα από το 2008 (ίσως και από το Pinocchio, το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ επίσης) και σίγουρα μάλλον η πιο προσωπική του μέχρι σήμερα - δείτε το οι φίλοι, δεν θα απογοητευτείτε νομίζω…
14 Likes
Πόσον καιρό είχα να δω δύο καλές ταινίες σερί!
Μετά το Circle, The Roses!
ΡΕΣΙΤΑΛ από Μπένεντικτ και Ολίβια.
Πέρασα υπέροχα!
1 Like
Καλη στιγμή με όσα γίνονται στην αντίπερα όχθη του ατλαντικού να δω επιτελους το “Born In Flames” (1983) της Lizzie Borden, ούτε να το είχα προγραμματίσει, θενκς zeitgeist.
Λογικά δεν θα σας πω και τίποτα καινούριο αν το ξέρετε, αλλά, ναι.
Set ten years after the most peaceful revolution in United States history, it presents a dystopia in which the issues of many groups - minorities, liberals, gay rights organizations, feminists - are dealt with by the government.
Agit-prop, docufiction, sci-fi, avant-garde, σκληρά πολιτικοποιημένο, πρόκειται για ένα αποκεντρωμένο σεναριακά και σκηνοθετικά καυστικό, φεμινιστικό έργο, που αγγίζει ριζοσπαστικές θεματικές όπως την δυστοπία μιας σοσιαλδημοκρατικής επανάστασης, προβληματικών δυτικοκεντρισμού και της λευκής , ανδρικής επί το πλείστον, εργατικής τάξης, την διαχείριση κρίσεων και την λειτουργία/επιτήρηση των ΜΜΕ και της συστημικής βίας της συνέχειας του κράτους, και της σύγκρουσης αυτού με τις εκάστοτε κοινότητες. Κοινώς, είναι 80 λεπτά όπου μεγάλη ιδεολογική ζύμωση μετατρέπεται σε σκηνοθετική άποψη, με το υβριδικό στυλ αφηγήσεων από εφημερίδες, ραδιόφωνα και δελτία ειδήσεων, να επιτρέπει στην πλοκή να εξελίσσεται ως δίκτυο ροών, συνθέτοντας ένα, εντυπωσιακό για τα μέσα και τις δυνατότητές του, πλέγμα μηχανισμών εξουσίας και αντίστασης, ενώ παράλληλα, πέρα από το καταγγελτικό και παραστατικό του ύφος, που φαίνεται σε διαλόγους και μοντάζ, δεν παραλείπει την αντιπρόταση. Σαρωτικό, αναρχικό, ιδιοφυώς ειρωνικό, το “Born In Flames” είναι, όπως αντιλήφθηκα μετά που το έψαξα λίγο, μια άκρως επιδραστική στιγμή στον πειραματικό κινηματογράφο, και κυρίως, μια ταινία με μεγάλη, αλληλέγγυα καρδιά, παρά τις ατέλειές της. Που ζούσα τόσα χρόνια!
Τεσπα, δυνατό, καλή φάση, δείτε το, ξέρω γω. A, να και η κομματάρα που αποτελεί ραχοκοκκαλιά της ταινίας.
5 Likes
^Red Crayola… απευθείας μπήκε στα bookmarks. Thanks! Φαίνεται ενδιαφέρον.
Σε άλλα νέα βγήκε στα τορεντς το One Battle After Another. Βέβαια μεγάλο κρίμα να το δει κανείς έτσι αλλά ok… you do you.
1 Like
One battle after another είδα απόψε το μισό.
Το άλλο μισό αύριο.
Χθες είδα αυτό. Σαν να βλέπεις GTA.
Αλλά έχει κάτι φόνους, μα κάτι φόνους, μούρλια!
1 Like
Θελω να το δω. Αξιζει?
1 Like
Κοίτα, από πλευράς horror εμπειρίας αξίζει.
Αλλά μην περιμένεις σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική, ερμηνείες. Δηλαδή μην περιμένεις τίποτα εκτός από τους φόνους.
1 Like
Ολοκλήρωσα την παρακολούθηση του One battle after another.
Οπωσδήποτε μια καλή ταινία, αλλά όχι αντάξια όλου αυτού του χαμού που γίνεται.
Εξαιρετικά απλό σενάριο. Δε χρειάζεται να σκεφτείς ιδιαίτερα, πράγμα ασυνήθιστο για PTA.
Chase Infiniti θα γίνει όνομα.
Πλέον μου είναι αδύνατον να μη γουστάρω ταινία με τον Leonardo di Caprio.
Συμφωνώ μέχρι κεραίας (του γρύλου στο Πινόκιο του Ντελ Τόρο) με τον Lupin, αλλά ειδικά εδώ -και επειδή διάβασα διάφορα σχόλια δεξιά και αριστερά πριν δω την ταινία- θα μείνω γιατι αλήθεια ο τύπος ήταν συγκλονιστικός, και με έριξε και σε άλλη μια εσωτερική κατάθλιψη όταν διάβασα ότι είναι 28, ΕΙΚΟΣΙ ΟΧΤΩ ΡΕ ΜΛΚ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ.
Κατά τα άλλα, και επειδή δεν μπορώ να γράψω τίποτα περισσότερο/καλύτερο από όσα γράφτηκαν ήδη, απλώς θα βάλω το πόστερ της ταινίας από τον James Jean (που έκανε και shape of water/ pinocchio) και είναι ένα έπος:
ΥΓ: Για όποιον δεν έχει θέμα με το animation και το (λίγο πιο) παιδικό ύφος, το Trollhunters του Del Toro είναι μια ομορφιά
4 Likes
Να πω και εγω εδω την αποψαρα μου για το Φρανκενσταιν.
Αρχικα, περιττη διαρκεια, μην τα ξαναλεμε.
Κατα δευτερον, Πινοκιο παραμενεις στο νο1 της τελευταιας κοντα-20ετιας. Σε ευχαριστούμε. Crimson Peak ευχαριστο αλλα forgettable, Shape Of Water εμβρυακος φρανκενσταιν και ταινια που με επιασε πολυ καλα.
Κατα τριτον, ναι, συγγενευει πολυ με Δρακουλα του Κοπολα. Και με Μπαρυ Λυντον, και μερικες αλλες.
Στα πιο σοβαρά, αν εξαιρεσουμε την σωματικη ερμηνεια του Elrodi (βοηθουσε και το μποι), κατα τα αλλα θεωρω πως η σκηνοθεσια και το στησιμο τον βοηθησαν πολυ, και αυτον και τον Αιζακ. Κοινως, θεωρω πως καμια ερμηνεια δεν ηταν σπουδαια πραγματικα, αλλα ηταν τοσο καλοκουρδισμενο και γυρισμενο το εργο, που οριακα ειναι αθλος ειδικα για τα σημερινα δεδομενα εφε + μικρής οθόνης. Κοινως, μια απολαυστικη τηλεκινηματογραφικη μεγαεμπειρια, προϊόν του γεγονότος πως το ύφος και η αισθητικη του έργου δένουν απόλυτα με το πομπώδες ύφος του Ντελ Τόρο, η οποια εκμεταλλευτηκε πληρως το γεγονος πως θα την βιωσει κοσμος μαζικα και ταυτοχρονα ωστε να λειανει πολυ τις γωνίες της για να γινει προσιτη, αν και η βια που υφισταται διασπαρτη, ειναι οργανικα ενσωματωμενη. Σε αυτα φυσικα, συνυπολογιζω και το πετσοκομμα φωτογραφιας και CGI που ανεφερε και ο γειτονας πιο πανω. Ειλικρινα δεν ξερω ποσους ενοχλουν πλεον, δεδομενου οτι απορροφαμε streaming ανελέητα. Καλο ειναι να μην το συνηθισει το ματι μας, οπως συνηθιζουμε και παγιωμενα αφηγηματικα μοτιβα.
Στο θεμα της προσιτοτητας βεβαια, υπαρχει η παρενεργεια πως καλο το προπατορικο αμαρτημα, αλλα καταληγει καποιες πτυχες που θίγονται στο πρωτοτυπο να τις πετσοκοβει και να τις μετατρεπει σε ενα poor creature ο Ντελ Τορο, για να δωσει εμφαση σε πιο απτες, γηινες και οριακα υλιστικες/δευτερευόντως ιδεαλιστικες, με επιμερους κοινωνικους σχολιασμους να σκανε ως τσιρότα αλλα να δινουν και μια ωραια πτυχη στην ταινια. Ευτυχως, η παρουσια της Μια Γκοθ ισορροπει οπου μπορει τη βαρκα, σε ενα ρολο κομβικο.
Λογικο βεβαια, αν θελουμε να μιλησουμε για ενα μεγαλεπηβολο μα εν τέλει άκρως λειτουργικο και απολαυστικο τηλεοπτικο προιον. Θα ήθελα περισσοτερα ρισκα ειδικα σεναριακα, πχ ανα σημεια οι διαλογοι του δοκτωρα με τον ‘ευεργέτη’ του ηταν οριακα προϊον τεμπελιας, αλλα με τα επιμερους που ηταν διαθεσιμα, δεν θα μπορουσε εν τελει να βγει καλυτερο. Και ειναι πολυ καλο, να πουμε.
Και με τις ταινίες έχεις πρόβλημα ρε;
1 Like
Ξεκάθαρα, για να εχουμε και μια συνεπεια
Summary
δεν τα κανουν οπως παλια τα 2μισαωρα 
1 Like
H πρώτη μου αντίδραση βλέποντας τη ταινία, από τα credits κιόλας ήταν πως οι τίτλοι αρχής, η μουσική και το γενικότερο feel ήταν carbon μια έναρξη ταινίας Γούντι Άλεν… είναι (φως φανάρι) μια αισθητική επιλογή, που μάλλον λειτουργεί αφενός ένα κλείσιμο του ματιού στις παλιές του ψυχαναλυτικές ταινίες - μιας και η ταινία ξεκινάει αμέσως με μια Allen-ική σεκάνς διαλόγου, της περιόδου Matchpoint περίπου… όσο ξεδιπλωνόταν όμως η πλοκή, το “τρικ”/homage/αυτό φάνηκε να είναι και κάτι άλλο - κάτι σαν ένας meta ψίθυρος που θέλει να αντηχήσει πάνω στις πιο αμφιλεγόμενες ιστορίες γύρω από τη προσωπική ζωή του Αμερικανού σκηνοθέτη…
-1 με τη σέντρα δηλαδή για εμένα - overall φθηνό, εύκολο και κυρίως (ειδικά μετά τους τίτλους τέλους και το πέρας της ταινίας) άτολμο.
Ο Ιταλός σκηνοθέτης κατασκευάζει κάτι σαν σκακιέρα χαρακτήρων με διαρκώς εναλλασσόμενες συμπεριφορές, την οποία χρωματίζει στα χρώματα του κίνημα του #MeToo και της cancel culture και πάνω της ενορχηστρώνει μια ιστορία θολή, στρυμωγμένη ανάμεσα σε αλήθειες που διαρκώς αλληλοσυγκρούονται και η μια προσπαθεί “να φάει” την άλλη.
Στο κέντρο αυτής της δίνης στέκεται η Alma (πολύ καλή και μετρημένη Julia Roberts): μια γυναίκα που έχει χτίσει τη ζωή της πάνω στη λογική και στις λέξεις, δημιουργώντας γύρω της μια αίσθηση αξιοπρέπειας που μοιάζει αδιάσειστη. Στο Yale, όπου διδάσκει Φιλοσοφία, περιμένει μια προαγωγή που θεωρεί πως της ανήκει.
Όμως μια φοιτήτρια που αγαπά και προστατεύει —η Maggie μια φιγούρα δοσμένη αρκούντως αντιφατικά— την πλησιάζει με μια κατηγορία που ταράζει τα πάντα: ο Hank, συνάδελφος (και παλιό flirt) της Alma, μετά από το βράδυ που όλοι δείπνησαν μαζί στο πολυτελές σπίτι του ζευγαριού φαίνεται να τη βίασε.
Οπότε έχουμε μια μαύρη (και queer) φοιτήτρια, έναν λευκό καθηγητή, μια γυναίκα σε μια ελαφρά θέση ισχύος που δεν θέλει να γίνει κριτής, μια κοινότητα που απαιτεί θέση - και μια εποχή που οργίζεται γρήγορα και συγχωρεί αργά.
Η Alma εν συνεχεία παγιδεύεται μεταξύ πίστης και σκεπτικισμού, ενώ ταυτόχρονα κρύβει τη δική της εύθραυστη κατάσταση υγείας και ένα παλιό μυστικό που απειλεί να βγει στην επιφάνεια.
Ο Guadagnino, μέσα σε όλο αυτό το αμπαλάζ αμφισημίας δεν οδηγεί το βλέμμα του θεατή με ασφάλεια κάπου, αντιθέτως όλο και πλησιάζει (σχεδόν εισβάλλει) στους χαρακτήρες του, παρατηρεί τις ρωγμές τους (και δεν τους χαρίζεται κάποιες φορές, όντας αρκετά σκληρός απέναντί τους) - αλλά συνολικά μένει εκεί… είναι και η ατολμία του αυτή, που έκανε την ταινία να μου φανεί συνολικά μια καλογυρισμένη μετριότητα, που μάλλον νομίζει πως θέλει να πει πολλά (ντύνει όλο το πακέτο με μια φοβερή αμετροέπεια και περιττό στόμφο στη φιλοδοξία της) στο τέλος διστάζει να σκάψει παραπάνω, πέρα από το επιφανειακό και το σχηματικό.
Δίνω σίγουρα στη ταινία σίγουρα την σκηνοθεσία αυτή καθαυτή - σε κρατάει αν μη τι άλλο- τις ερμηνείες, όπως και επίσης το γεγονός πως, όπως είπα, δεν χαρίζεται στους χαρακτήρες της - η οποία στάση αυτή, είναι που καθιστά τη ταινία αντικείμενο συζήτησης μετά τους τίτλους τέλους (και αυτό είναι πάντα ένα συν).
Δεν ορθώνει ποτέ τη φωνή της απέναντι στο θέμα της, ούτε όμως βρίσκει και κάποιο σταθερό σημείο να πιαστεί από εκείνο. Μοιάζει περισσότερο με έναν λαβύρινθο από ψιθυριστές ομολογίες, βιαστικές κατηγορίες - και δυστυχώς μια πολύ δυσεύρετη ενσυναίσθηση. Συνολικά, μάλλον η λιγότερη αγαπημένη μου ταινία του Guadagnino - ενδιαφέρουσα μεν, άτολμη δε και ξαναλέω - διαποτισμένη με έναν (ενοχλητικό) αέρα υπεροψίας που έχω διακρίνει και σε άλλες του ταινίες, στις οποίες δεν με ενοχλούσε τόσο, εδώ όμως με ενόχλησε αρκετά.
Υγ. το μόνο πραγματικά αξιόλογο σημείο του σεναρίου, ήταν ο χαρακτήρας της (πολύ καλής και μακάρι να την βλέπουμε πιο συχνά) Chloë Sevigny - αθόρυβη αλλά καθοριστική, θυμίζει με πολύ ωραίο τρόπο (μια υποψία σκηνής σε ένα bar και με μισή γραμμή διαλόγου πάνω στον Morissey και τους Smiths) τη (διαχρονική) σύγχυση που γεννά ο θαυμασμός για αμφιλεγόμενους δημιουργούς — κάτι που συνοψίζει και ολόκληρη την ταινία μέσα σε 1 λεπτό screen time.
Υγ2. μιας και είμαι fanboy Guadagnino, ας κάνω ένα αχρείαστο προσωπικό ranking των 11 του ταινιών μέχρι σήμερα:
11.After The Hunt
10. Melissa P
09. The Protagonists
08. Salvatore: Shoemaker of Dreams
07. Suspiria
06. I Am Love
05. Bones and All
04. Queer
03. A Bigger Splash
02. Call Me By Your Name
01.Challengers
1 Like
εεε, όχι ; Το διάβασες κάπου αυτό ; Με πρόλαβες πάλι.
Δεν έχω να προσθέσω πολλά, αλλά να πω πως αφενός μεν πόσο Underrated ειναι η Julia Roberts (και γιατι ψιλοχάθηκε μετά το όσκαρ της) αλλά και πως η ταινία έπιασε πολλά, αλλά απέφυγε να πάρει θέση, αφενός μεν καλώς, γιατί ό,τι θέση και να έπαιρνε, με κάποιο τρόπο θα ήταν λάθος, αλλά από την άλλη κακώς, γιατί μοιάζει λίγο ατελής, ή αν θέλετε χωρίς στόχευση.
Το οποίο είναι και κρίμα, γιατί On paper τα κάνει όλα καλά, και χτυπάει αβέρτα τόσο τους μεν όσο και τους δε. Και τελικά ούτε πολυεξηγεί τι έγινε τι μοιραία νύχτα, ούτε το δείχνει, άρα (όπως και στην πραγματική ζωή), ο καθένας τάσσεται με όποιον θέλει, ανάλογα το bias του.
Μου θύμησε ένα πιο μέτριο Tár αν θέλετε. Νομίζω αξίζει τον χρόνο σας πάντως, κυρίως γιατι πάρα τα προβλήματά της, έχει πολλές αναγνώσεις και καλές ερμηνείες.
ΕΔΙΤ - λοιπόν λουπιν, το πολύ ενδιαφέρον εύρημα ειναι οτι ποτέ δεν ξεκαθαρίζει τι της έκανε. Τι λέξη “βιασε” δεν την χρησιμοποιεί κανένας και ποτέ, και αυτό βάζει σε αμφιβολίες την ηρωϊδα για το πόσο βαρύ ήταν αυτό που έγινε (;), ειδικά δεδομένου ότι ο Guadagnino, κάνει επιτυχώς το θύμα, entitled και δυσάρεστο στον θεατή.