Ναι, αυτό το καταλαβαίνω και πάω και παρακάτω. Στο πλαίσιο του άλμπουμ, στο πλαίσιο του τραγουδιού “Don’t Tread On Me”, που ξεκινάει με τη μελωδία του “America”, έχει στίχους παρμένους από την Αμερικανική επανάσταση (το κλασικό κι εδώ “ελευθερία ή θάνατος”, αλλά και άλλα) και στο πλαίσιο της συνέντευξης του Χετ, κάτι που από μόνο του σωστά λες ότι δεν είναι μονοσήμαντο, αποκτά σαφές νόημα. Και αποκτά και απ’ την μετέπειτα πορεία του Het, που επαλήθευσε μία μόνο απ’ τις πολλές εν δυνάμει διαφορετικές ερμηνείες του συμβόλου.
Έχω πει πολλά παραπάνω απ’ το meme που παρέθεσες.
Και κανένα κάνσελ παιδιά, όχι μόνο φιλοδοξώ να πάω του χρόνου κάγκελο, αλλά εξακολουθώ κι ακούω λατρευτικά μουσικούς με πολύ πιο σαφείς πολιτικές θέσεις, με τις οποίες διαφωνώ (γκουχ γκουχ, Maiden γκουχ)
OK εμένα εκεί ήταν η ένσταση μου. Τα άλλα είναι και κατανοητά, σωστά και θεμιτά. Δεν διαφωνώ πουθενά σχεδόν.
Αυτό είναι μια κατηγοριοποίηση που βρίσκω απόλυτα σωστή. Το point μου ήταν–επειδή ακριβώς συμφωνώ με την άλλη αποστροφή σου–
πως καμια φορά μας ξεφεύγει πως στην εξέλιξη τους έγραψαν κάποια από τα πιο ακραία κομμάτια εκείνη την εποχή. Στο ντεμπούτο των Slayer τη διαφορά την κάνει κυρίως η φωνή (και τα φάλτσα, γιατί όχι) του Araya και τα περιτυλίγματα (στίχοι, πεντάλφες) κ.ο.κ. αλλά μουσικά μιλώντας οι Metallica επέκτειναν τα όρια και προς τις 2 κατευθύνσεις. Kαι προς το πιο extreme με το FFWF και σε πιο επικά ή και πιο εμπορικά μονοπάτια με τα Call of Ktulu, Fade to Black, λόγου χάρη.
Ουσιαστικά το είπα χάριν υπερβολής γιατί δεν είναι σχεδόν ποτέ μέρος της συζήτησης για το Ride the Lightning. Πόσο βαρύ δηλαδή ακούστηκε εκείνο το opener στα αυτιά των μουσικόφιλων τον Ιούλη του 84 και αν υπήρχε κάτι εξίσου extreme σαν άκουσμα.
Ναι, ΟΚ, καταλαβαίνω πώς το λες και το αποδέχομαι ως legitimate γνώμη, απλά δεν συμφωνώ, ξαναλέω για μένα είναι κάτι μη απόλυτα μετρήσιμο, έχει να κάνει με ένα γενικότερο feeling - αισθητική. Καμία αντίρρηση βέβαια σ’ αυτό που λες ότι το '84 λίγα πράγματα (if anything) ήταν τόσο heavy όσο το πώς ξεκίναγε το Ride the Lightning. NOT EXTREME, for me, but yeah, very fucking heavy.
Αν το δούμε καθαρά παικτικά, οι Metallica μέχρι και το 1988, είχαν ανάλογο παίξιμο με τα extreme συγκροτήματα της τότε εποχής. Είχαν μεν και τα πιο μελωδικά στοιχεία, σε θέμα ταχύτητας, τραχύτητας και heaviness, κοιτούσαν στα μάτια τους ετερους συναδέλφους των Big 4. Από το 1991, αλλάξανε το ύφος τους, κάπως καταλαγιάσανε, ΣΕ ΤΡΑΧΥΤΗΤΑ. Ταχύτητα και heaviness είχαν και πάλι, όχι όμως σε βαθμό να κοπανιεται κάποιος σαν χταπόδι όπως θα έκανε με το Dyers Eve.
Μου αρεσει που η βαση της συζητησης ειναι ενα αξιωματικο και οριακα ξεροκεφαλο “ειναι κακο το να λεει καποιος καλα πραγματα για την πατριδα του”, ενω θα επρεπε κανονικα να ειναι το θεμα προς συζητηση.
Ναι, ο Hetfield αγαπαει την Αμερικη, οπως η πλειοψηφια των Αμερικανων (ειτε δεξιοι, ειτε αριστεροι). Στην Ελλαδα για καποιο λογο μεγαλωσαμε με την αντιληψη πως οποιος αγαπαει την Ελλαδα πρεπει να ειναι ναζιστικο φασιστικο σκουπιδι. Απλα δεχθειτε πως αυτη η αντιληψη δεν ειναι παγκοσμια, και πως εν τελει υπαρχει και η περιπτωση καποιος ανθρωπος να εχει μια υγιη αγαπη για την πατριδα του, για να προχωρησει και ο διαλογος (ή καλυτερα, να σταματησει μιας και ειναι εντελως off topic, οχι οτι προσωπικα εχω θεμα με 40 ακυρα μηνυματα, τα διαβαζω με ενδιαφερον )
ΥΓ. Η χρηση της μελωδιας του America στην εισαγωγη του Don’t Tread On Me ειναι 100% ειρωνικη, και νομιζω πως οποιος δεν το αναγνωριζει αυτο ισως δεν εχει δει ακουσει ουτε ενα live Metallica στην ζωη του. Οι τυποι τρολλαρουν με καυστικο σχολιασμο οπου και οποτε μπορουν.
Κάποιοι με καταλαβαίνουν, ωστόσο, δεν είστε όλοι vs έναν
Για να απαντήσεις, μπορείς απλά να μου πεις πού γράφω ότι “είναι κακό να λέει κάποιος καλά πράγματα για την πατρίδα του”, ότι δεν δέχομαι πως κανείς μπορεί να έχει υγιή αγάπη για την πατρίδα του, ή ό,τι άλλο
Μην μπλέκουμε τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό ή σωβινισμό.
Και μήπως υπεραναλύουμε τους Metallica? Οκ, έχουν ωραία (τα καλύτερα) τραγούδια, πολλά με ωραίο στίχο, μας ξεσηκώνουν στις συναυλίες (αν καταφέρουμε να πάμε) και μέχρι εκεί…
Όσο μιλούσαμε για τον πατριωτισμό του Hetfield, κάναμε συγκεκριμένη αναφορά στις απόψεις του για τις ΗΠΑ ως καλύτερο κράτος του κόσμου. Ως τη γη της ελευθερίας. Είναι ένα σαφές νόημα του πατριωτισμού, με το οποίο δεν μου κάθεται καλά. Υπάρχει ο πατριωτισμός του Hetfield και ο πατριωτισμός των Ινδιάνων, π.χ… Ο πατριωτισμός του μέσου δεξιού, και ο πατριωτισμός των κινημάτων για τη διάσωση του περιβάλλοντος. Όταν μιλούσαμε για τον Hetfield, μιλούσαμε για το πρώτο, μία εθνική/κρατική περηφάνεια, που περνάει μέσα απ’ τα θεσμικά και κυρίαρχα χαρακτηριστικά μίας περιοχής, εν προκειμένω, “είμαστε το πιο ελεύθερο κράτος, μία γη της επαγγελίας, και μία υπερδύναμη”.
Το να συγχέουμε την αγάπη ενός τόπου μέσω της κυρίαρχης αφήγησης με την αγάπη ενός τόπου μέσω της προσωπικής σύνδεσης, των βιωμάτων, και της τοπικότητας, είναι δύο διαφορετικά πράγματα, και η ταύτισή τους δεν είναι ούτε αυτονόητη, ούτε και εύκολη.
Κλασικό προσωπικό παράδειγμα της απόστασης του ενός απ’ το άλλο, είναι όταν έσκιζα κάτι φασιστοαφίσες που καλούσαν σε πογκρόμ ενάντια σε πρόσφυγες στο Ρέθυμνο, και ένα ραμολί με ρώτησε γιατί το κάνω κι από πού είμαι. Δεν δεχόταν ότι είμαι γέννημα θρέμμα Κρητικός, γιατί αν αγαπούσα την πατρίδα μου, δεν θα το έκανα.
Τα “a fucking good place” & “it’s still the most happening place to hang out” δεν μεταφράζονται στο κεφάλι μου αυτόματα ως “είμαστε το πιο ελεύθερο κράτος, μία γη της επαγγελίας, και μία υπερδύναμη”
Εντάξει, ίσως να ήταν πιο ξεκάθαρο αν έλεγε “America fuck yeah, best country, suck it, we’re the best”. Αντ’ αυτού, γράφει ένα κομμάτι αντίβαρο στο anti-establishment, με στίχους-ευθείες αναφορές στους Πατέρες του Έθνους, και με τσιτάτα.
Αυτό που λέω είναι πως, αν μία συντηρητική μπάντα δεν γούσταρε το Justice… κι αποφάσιζε να γράψει τραγούδι/απάντηση στους Metallica, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γράψει το “Don’t Tread on Me” και να μην αλλάξει τίποτα:
Σύμβολο απαρχής του έθνους: τσεκ
Μελωδία από τραγούδι που λέγεται “America”: τσεκ
Στίχοι τύπου:
Liberty or death, what we so proudly hail
Once you provoke her, rattling of her tail
Never begins it, never, but once engaged…
Never surrenders, showing the fangs of rage
ενώ έχει ήδη προηγηθεί ένας πόλεμος στο Βιετνάμ: τσεκ
)