ούτε ψυχαναγκαστικός δεν μπορείς να είσαι πια
3 Likes
Οσο μετριο δισκο και να βγαλουν, οσο μπιζνα και να εχουν γινει, οσο και να εχουν μεγαλωσει και να φαινεται αυτο και στα live τους, αυτη η μπαντα ρε πστ θα εχει παντα τις πιο γαματες ιδεες και θα βρισκει τροπους να κανει γαματα πραγματακια προς και για τους οπαδους τους.
Ψηθειτε να κανουμε μια διασκευη στο Poor Twisted Me με φυσαρμονικα και ακορντεον μεσω Zoom και να την στειλουμε. Προσφερομαι για τα φωνητικα, κανω καλο σχετικα James Hetfield impression.
ΥΓ. Get The LOAD out λενε ρε μλκ… 
8 Likes
Προτεινω να περιμενουμε τον διαγωνισμο για το Reload, που ειναι και καλυτερο 
5 Likes
Μπορώ να παίξω ντραμς (σε παιδικά ντραμς εννοείται, είμαι άσχετος, σαν τον… 
)
3 Likes
Μα γι αυτο πρεπει να το κανουμε τωρα, τα τραγουδια του RELOAD δεν μπορουμε να τα αγγιξουμε, θα γινουμε ρομπα…
Ο Λαρς ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι άψογος εδώ, είναι φανερά αδυνατισμένος νομίζω.
Ισως είναι και η λήψη της κάμερας που τον δείχνει έτσι.
Τα σπάνε πάντως τα παλικάρια, όλοι τους σε μεγάλη φόρμα.
2 Likes
νταξ μωρέ καλοί είναι live αλλά δεν είναι και dream theater
17 years 
- That Was Just Your Life 9
- The End Of The Line 9
- Broken, Beat and Scarred 8
- The Day That Never Comes 7
- All Nightmare Long 10
- Cyanide 7
- The Unforgiven III 8
- The Judas Kiss 10
- Suicide & Redemption 9
- My Apocalypse 8
- Hate Train 7
- Just A Bullet Away 8
- Hell and Back 10
- Rebel Of Babylon 8
5 Likes
Δισκαρα ατελείωτη και -για τα γούστα μου- ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει από το Load και μετά.
2 Likes
έβαλες 10ρι στο φιλί του Ιούδα
2 Likes
Λιγα λογια για το Death Magnetic, τωρα που εχω λιγο χρονο και δεν πηζω στην δουλεια.
Η περιοδος 2003-2008 ηταν για μενα (αλλα και για παρα πολυ κοσμο στις ηλικιες που τροχιαζουν την δικια μου) ενα διαστημα εξερευνησης, ανακαλυψης, υπαρξιακων και φιλοσοφικων ανησυχιων, και παρα πολλων αλλαγων στην ζωη μου, που οδηγησαν σε μια μακροπροθεσμη σταθεροτητα. Μπορει καλλιστα να ισχυριστει κανεις πως και οι Metallica ως εμβιος οργανισμος περασαν απο περιπου τα ιδια σταδια.
Το 2003 κι ενω ηδη βρισκομουν στην πιο μακροχρονια σχεση της ζωης μου εως και σημερα (σε 1.5 χρονο θα εχει αλλαξει αυτο) η οποια κρατησε συνολικα 6 χρονια παρα κατι ψιλα, φλερταρα παρα πολυ και πολυ επικινδυνα με κατι που θεωρω ενα απο τα ασυγχωρητα αμαρτηματα σε αυτην την ζωη, δηλαδη με την απιστια. Ανεπτυξα συναισθηματα για ενα αλλο κοριτσι, και δεν ηξερα πως να το διαχειριστω. Εν τελει, κι ενω το πιο κοντινο που εφτασα στην απιστια ηταν κατι αγκαλιες, οι ηθικοι μου φραγμοι με εμποδισαν απο το να το προχωρησω περαιτερω, και το αποτελεσμα ειχε μια λογικη αλλα παραδοξη αισθηση. Πως παει κανεις κοντρα σε αυτο που θελει η καρδια? Καποιες φορες, ειναι ομως απαραιτητο. Μετα απο λιγα χρονια μας τελειωσε και το οριτζιναλ κοριτσι, για παρα πολλους λογους καποιοι εκ των οποιων ισως να ειχαν να κανουν και με την φαση που περασα το 2003, αλλα αυτο δεν ειναι του παροντος (οχι πως ειναι τα προηγουμενα δηλαδη, αλλα αυτος ο προλογος οδηγει καπου, το υποσχομαι).
Παραλληλα, η πορεια μου ως φοιτητης δεν διεκδικει και δαφνες ποιοτητας και θριαμβου, αφου καποια στιγμη το 2004 βρισκομαι να χρωσταω περιπου 25 μαθηματα, διχως καμια ορεξη και ψυχολογια να κατσω να διαβασω με συστημα, με τις σκεψεις περι νοηματος και ουσιας των παντων να με ταλανιζουν, και μια κατασταση in limbo στα ερωτικα μου, αφου ναι μεν η αγαπη βρισκοταν εκει στο 100%, αλλα ολα τα υπολοιπα εμοιαζαν ακατορθωτα. Καπου το φθινοπωρο του 2006 και μετα απο ενα σωρο περιπετειες, αγχη, αγωνιες, ξενυχτια και ψυχολογικη ταλαιπωρια, ερχεται η Καθαρση, ισως οχι με τον τροπο που θα προτιμουσα τοτε βεβαια. Η σχεση διαλυεται, τα μαθηματα για πτυχιο εχουν μειωθει στα 12-13, εχω αναλαβει πρακτικη στον Δημοκριτο η οποια με ενδιαφερει παρα πολυ (πυρηνικη φυσικη εισαι, ειναι δυνατον να μην με εξιταρεις?), και ταυτοχρονα δουλευω στους γονεις μου για ενα ποταπο εισοδημα που μου εξασφαλιζε τις βενζινες μου, τα λιγοστα ποτακια μου (ποτε δεν επινα πολυ αλλωστε), τα περιστασιακα σουβλακια με τους φιλους μου, και τα τοτε σεβαστα εξοδα για τον υπολογιστη μου που ηταν το Καταφυγιο μου. Περνανε λιγα χρονια σχετικης σταθεροτητας (αλλα και θλιψης για οσα ειχαν χαθει - χρονος, αγαπες, φιλιες, ανεμελια, μαλλια) και το καλοκαιρι του 2008 ολα εχουν στρωθει. Γνωριζω πως πλεον ειμαι μια διπλωματικη εργασια μακρια απο το πτυχιο (αντε και 3 μαθηματα) και εναν χρονο μακρια απο την μεταναστευση σε αλλη ηπειρο, ενω η ελαφρια μορφη καταθλιψης εχει αρχισει να καταλαγιαζει και εχω πλεον δημιουργησει νεες φιλιες.
Οι Metallica απο την αλλη, μετα το αμφιλεγομενο St. Anger του 2003 προσπαθουν ακομα να βρουν τα πατηματα τους. Ο δισκος οσο παρεξηγημενος και να ειναι, μαλλον δεν φτανει τα μεγαλεια του ενδοξου παρελθοντος τους σε επιδραση, μουσικη αξια και διαρκεια στον χρονο. Οι περιοδειες τους ειναι ακομα σχετικα επιτυχημενες, αφου ζωντανα ακομα και στην χειροτερη τους περιοδο ειναι εντυπωσιακοι, αλλα η μπαντα προσπαθει ακομα να βρει τα πατηματα της και να αποκτησει μια σταθεροτητα. Οι Metallica διαλυουν την ερωτικη τους σχεση με τον Bob Rock, κοβουν σε τεραστιο βαθμο τις εμφανισεις τους σε εκπομπες απο δω κι απο κει, οι προκλητικες δηλωσεις δεν ειναι πια τοσο συχνες, ενω υπαρχει μια αισθηση ωριμανσης σε προσωπικο επιπεδο για τον James Hetfield, ο οποιος αλλωστε ειναι και το πιο σημαντικο παραθυρο της μπαντας για να δει κανεις απο εξω προς τα μεσα (αν και ο ιδιος ισχυριζεται οτι ειναι τραπεζι).
Το αποτελεσμα ειναι μια επιστροφη back to basics με το Death Magnetic, ενα strip down στο μαυρο και το ασπρο και σημειολογικα και εμφανισιακα, και μια συλλογη τραγουδιων που εχει πολλες και πολυ εμφανεις ομοιοτητες με την για καποιους Αγια Τριαδα (Ride The Lightning, Master Of Puppets, …And Justice For All) των δισκων τους που αξιζουν βαθρο στον χωρο του μεταλ. Ολα αυτα βεβαια, συμφωνα με τις συμβουλες του Rick Rubin (μακραν την χειροτερη επιλογη που εχουν κανει στην παραγωγη, αλλα αυτα θα τα πουμε μετα).
-Παιδια, να βαλουμε παλι 12-13 τραγουδια στον δισκο?
-Οχι μωρε, 10 ειναι καλα, τοσα βαζαμε πανω κατω στα 80ς.
-Να χωσουμε instrumental τραγουδι που κραταει σχεδον 10 λεπτα?
-Εννοειται, αλλα πρεπει να μπει προτελευταιο ε.
-Οκ και στην τελευταια θεση τι θα μπει?
-Ε θα μπει θρασια με τιγκα επιθετικοτητα με γαματη πωρωτικη γεφυρα στην μεση.
-Αντε καλα οκ, ως πρωτο τραγουδι τι θα βαλουμε?
-Ακομα μια θρασια, αυτην την φορα με πολλες αλλαγες και μελωδικα σημεια.
-Καλη ιδεα, δουλευει αυτο. Αυτην την power ballad που θα την βαλουμε ομως?
-Ε στην θεση 4, τι ρωτας… και το δευτερο μισο θα ειναι thrash που θα κανει τρελο escalate.
-Να φανταστω πως στην δευτερη θεση θα βαλουμε το ομωνυμο του δισκου?
-Προφανως. Α οχι, ειπαμε ο δισκος τελικα δε θα λεγεται End Of The Line. Βρηκαμε αλλο τιτλο.
-Οκ, αλλα το δευτερο τραγουδι θα θυμιζει σε υφος τα αλλα ομωνυμα ε?
-Ε ναι, θα εναλλασσεται μεταξυ πωρωτικων ριφφ και ηρεμων σημειων.
-Οκ, εγινε.
Και καπως ετσι, τον Σεπτεμβριο του 2008 πηραμε εναν δισκο που ηταν ακομα πιο σημαντικος για την επιβιωση και για τον μυθο των Metallica, παρ’ολο που πολλες φορες μνημονευεται το St. Anger ως τετοιος. Ναι, μπορει αν δεν ειχε βγει το St. Anger ακριβως οπως ηταν, η μπαντα να ειχε διαλυθει απο το 2003, αλλα εκει υπαρχει ισως και το επιχειρημα πως ετσι θα ειχαν αφησει πισω τους μια δισκογραφια με 7 αψεγαδιαστους δισκους. Οπως και να χει, απο την στιγμη που οι Metallica αποφασισαν να συνεχισουν το 2003, επρεπε να περασουν μια πενταετια ξεπερνωντας τα υπαρξιακα τους, παιρνοντας διαζυγιο απο τον Bob Rock, βρισκοντας σταθεροτητα μεταξυ τους, ωριμαζοντας ως ανθρωποι και ως μπαντα, και εν τελει κανοντας αυτο που ξερουν καλυτερα, δηλαδη να παιζουν οργισμενη μουσικη με ριφφς και μελωδιες που σου μενουν για παντα ανεξιτηλα στο μυαλο. Ισως εδω να μπορει να καταλαβει κανεις γιατι ταυτιστηκα τοτε ως ανθρωπινη υπαρξη με μια μουσικη μπαντα και την πορεια της.
Ο δισκος καθεαυτος πασχει λιγο στην παραγωγη, και δεν εννοω μονο το μιξαρισμα. Ακομα κι αν δεχθουμε πως ο τερματισμος της συνεργασιας τους με τον Bob Rock ηταν μονοδρομος (δεν το δεχομαι προσωπικα 
) , ο Rick Rubin ηταν απλα απων. Εμφανιζοταν στο στουντιο μια φορα την εβδομαδα, απλα για να ακουσει τα τραγουδια και να τους πει αν ειναι καλα ή οχι με βαση τα δικα του κριτηρια. Δεν τους εδωσε συμβουλες για τον ηχο, δεν εκατσε μαζι τους να δει τι θελουν να πουν με αυτον τον δισκο και τι οχι, δεν προσεθεσε βασικα τιποτα που δε θα μπορουσε να εχει προσθεσει και ο πατερας του Lars. Oh wait, ο πατερας του Lars παιζει να ειχε μεγαλυτερη επιδραση στο πως θα βγει ο δισκος. Και ενταξει, δεν ειναι απαραιτητο για μια μπαντα να εχει παντοτε μεντορα. Μπορουν κι απο μονοι τους να αποφασισουν τι διαρκειες θα εχουν τα τραγουδια, τι ριφφς, τι αλλαγες κτλ. Θαρρω ομως πως ενα εξωτερικο feedback απο αλλους μπορει να ανυψωσει το οποιοδηποτε καλλιτεχνικο εργο εχεις δημιουργησει σε ακομα μεγαλυτερα επιπεδα αξιας. Και τελος παντων, αυτο το εκανε ο Bob Rock και μαλιστα με τεραστια επιτυχια, 4 απο τις 5 φορες με τις οποιες συνεργαστηκε μαζι τους
Τον Ιουλιο του 2008 ημουν λοιπον στην Κεφαλονια με 3 απο τους καλυτερους μου φιλους, και εκει που διακοπαραμε διχως εννοια στο κεφαλι μας, εσκασε το tracklist του Death Magnetic και η ειδηση πως επιτελους βγαινει νεος δισκος Metallica. Ισως απο ολες τις φορες που εχω ζησει την ελευση νεου δισκου Metallica, αυτη να ηταν με τον μεγαλυτερο ενθουσιασμο και την μεγαλυτερη ανυπομονησια. Τελικα ο Σεπτεμβριος με βρηκε να ακουω τον δισκο στο repeat πολλες φορες καθε μερα, και να ειμαι πληρως ικανοποιημενος με αυτο που ακουγα. Δεν θα μπω στο μικροσκοπιο ωστε να κατσω να αναλυσω εξονυχιστικα ενα-ενα τα τραγουδια οπως συνηθως προτιμω να κανω σε μια ανασκοπηση ενος δισκου, αλλα θα αναφερθω λιγακι επιμερους σε καποια πραγματα.
Πρωτον, πρεπει να δηλωσω πως δεν εχω καμια απολυτως αμφιβολια οτι 8 απο τα 10 τραγουδια του Death Magnetic θα ειχαν αποκτησει ακριβως το ιδιο θρυλικο και μυθικο στατους με οποιοδηποτε τραγουδι τους απο τα 80ς, αν ειχαν κυκλοφορησει με τον ηχο της εποχης και διχως καμια αλλαγη στην συνθεση. Το This Was Just Your Life, συνθετικα, δεν εχει τιποτα να ζηλεψει απο τραγουδια οπως Fight Fire With Fire και Battery, το Broken, Beat & Scarred εχει ενα απο τα 10 καλυτερα ριφφς που εχει γραψει ο James (ναι, το ειπα, shoot me again I ain’t dead yet), το All Nightmare Long θα μπορουσε να αντικαταστησει δεκαδες τραγουδια με χρονολογια κυκλοφοριας το 198Χ, το Suicide & Redemption το προτιμω απο τουλαχιστον ενα (1) προηγουμενο τους instrumental, ενω το The Judas Kiss εχει τετοιο pre-chorus και ρεφρεν, που αν μου ελεγε ενας εξωγηινος “εχεις 40 δευτερολεπτα να μου εξηγησεις τι σημαινει η λεξη Metallica αλλιως θα σε εξαϋλωσω”, θα του εβαζα αυτο εδω το σημειο.
Στα ελαχιστα παραπονα που εχω απο τις συνθεσεις, πρεπει να πω πως το Cyanide μετα τον αρχικο ενθουσιασμο, και παρα την επιμονη της μπαντας να το τιμαει οταν θελει να παιξει κατι απο το Death Magnetic, ομολογω οτι πλατιαζει αρκετα και δεν εχει γερασει οσο καλα οσο τα υπολοιπα τραγουδια. Ειναι πλεον δηλαδη και επισημα skipper οταν ακουω τον δισκο. Skipper ειναι σχεδον παντα βεβαια και το The Unforgiven III, αλλα για εντελως διαφορετικους λογους. Καταπληκτικο τραγουδι, αλλα ποτε δε μου κολλησε σε αυτον τον δισκο. Θα ηταν υπεροχη στιγμη σε καποιον διαδοχο των LOAD & RELOAD που δεν ηρθε ποτε, ενω θα κολλουσε ομορφα ακομα και στο Hardwired… To Self-Destruct πιστευω. Ακομα περιμενουμε το Un4given
Ας αναφερουμε και τα λιγοστα αρνητικα. Ναι, ο ηχος θα μπορουσε να εχει καλυτερο μιξαρισμα. Δεν μου χαλαει την ακροαση. Ουτως ή αλλως συνηθως η ωρα που αφιερωνω στο να ακουω μουσικη ειναι στο αυτοκινητο, και ακουω αρκετα δυνατα. Αν βαλω κατι στο σπιτι στα ηχεια μου, επισης θα μπει σε μεγαλη ενταση και το Death Magnetic ακουγεται υπεροχο. Σε ακουστικα στα αυτια μπορει να με ενοχλησει λιγο το loudness war, ισχυει. Ναι, θα μπορουσε η μπαντα να πειραματιστει και να βγαλει κατι εντελως καινουριο, οπως εκανε πολλες φορες στο παρελθον. Ναι, θα μπορουσαν οι Metallica να εχουν ισως κοψει κανα 2-3 τραγουδια λιγακι και να εχουν και μερικες πιο πιασαρικες (και συντομες) στιγμες στον δισκο, κατι που αλλωστε αποτελουσε πετυχημενη συνταγη για σχεδον 20 χρονια μεχρι εκεινη την στιγμη.
Ολα αυτα δεν αποτελουν για μενα τεραστια προβληματα. Ισα ισα που ενω μεχρι πολυ προσφατα θεωρουσα τον καλυτερο δισκο των Metallica στην χιλιετια που διανυουμε το HTSD, οσο περναει ο χρονος δεν νιωθω πως μπορω να το πω με τοση σιγουρια. Πλεον ειναι ντερμπυ. Το HTSD εχει σιγουρα μεγαλυτερες κορυφες, αλλα η πληθωρα των τραγουδιων που γουσταρω στο DM ειναι επισης ενας παραγοντας.
Για να κλεινουμε ομως σιγα σιγα… 17 χρονια μετα το Death Magnetic, και εγω και οι Metallica εχουμε βρει την σταθεροτητα μας, και εχουμε κατασταλαξει σε πολλα πραγματα στην ζωη. Ευτυχως οχι σε ολα, γιατι αυτο θα ηταν βαρετο! Ο ηχος τους εχει διαφοροποιηθει ελαχιστα ολα αυτα τα χρονια (αλλωστε ο Fidelman ηταν παρων και το 2008), η διαδικασια με την οποια ηχογραφουν και κυκλοφορουν τραγουδια ειναι σχεδον πανομοιοτυπη, και το στατους τους μεγαλωνει διαρκως. Πλεον μαλλον κοιτανε πισω στην περιοδο απο 2003 (ή και κανα δυο χρονια πιο πριν) εως το 2008, και τους φανταζει απιθανο το πως παραλιγο να διαλυθουν, παραλιγο να ξεχαστουν απο τον κοσμο, και παραλιγο να μπουν στο τριπακι του να βγαζουν δισκους μανιερα. Και οχι, οσο παθιασμενα κι αν υποστηριζουν κανα 2-3 εγκαθετοι κατι τετοιο, το Death Magnetic μπορει να ειναι ασφαλης δισκος (οχι ο πιο ασφαλης τους, εσενα κοιταω 72), αλλα επ ουδενι δεν ειναι μανιερα. Καπως ετσι κι εμενα μου φαινεται σουρρεαλ το οτι εζησα οσα εζησα εκεινα τα χρονια, και πλεον ειμαι απλα ευτυχισμενος που η ζωη μου δεν εχει την αβεβαιοτητα, το αγχος και τις αναταραξεις εκεινης της περιοδου.
Αυτα τα λιγα. Τιμιο 7,5αρακι με ανοδικες τασεις. 5 στα 7. Τεσσερια αστερια με μικρο αστερισκο. Μετανιωνω που δεν ειχα αγορασει τοτε το φερετρο της special edition, αλλα λογικα θα αγορασω το υπερπληρες κουτι οταν βγει σε καμια δεκαρια χρονια. Εχουν ακομα δυο να βγαλουν πριν απο αυτο.
ΥΓ. Παραδοξως η World Magnetic + η αμεσως επομενη φαση στην καριερα τους (δηλαδη το ORION Festival) ηταν το διαστημα που τους ειδα περισσοτερες φορες απο καθε αλλο διαστημα αναμεσα σε δυο δισκους. Μια το 2009 στο Madison Square Garden, μια το 2011 στο Yankees Stadium, και δυο το 2012 στο New Jersey. Εχω δει ολα τα τραγουδια του δισκου live εκτος απο το Unforgiven III και το instrumental
15 Likes
Judas Kiss, από τα αγαπημένα μου τραγούδια των σύγχρονων Metallica, με το βασικό riff να παίζει στο Mission Metallica εκείνη την εποχή και να εύχομαι να το έχουν χρησιμοποιήσει κάπου μέσα στον δίσκο. Και όχι μόνο το χρησιμοποίησαν, το έβαλαν και στο τραγούδι με το πιο καυλωτικό ρεφραίν.
3 Likes
Ειναι τρελη Justic-ια το τραγουδι ρε. Και τα σολιδια στη μεση, και οι αρμονιες, και τα παντα.
Για το ρεφρεν τα σχολια περιττευουν, ειναι απλα legendary.
bob rock λειπεις…
συνεχίστε
3 Likes
Ο άλλος λέει λίγα λόγια για το Death Magnetic και θες 10 sec scroll down για να το περάσεις
3 Likes
Είναι “λακωνικός” ο φίλος, αλλά μιλάμε για δισκάρα με κομματάρες… δεν προσπερνιέται έτσι εύκολα!
2 Likes
Ναι, τύφλα να έχει το Justice ρε
3 Likes
Δεν έκανα σύγκριση…
3 Likes