Ολα σεβαστά είναι, εγω ας πουμε δυσκολα θα ξανακούσω ολοκληρο το st. Anger, ειναι δισκος ειδικών καταστάσεων, πρεπει να ειμαι σε κακη κατάσταση για να το ακούσω. Μεμονωμένα μπορει να βαλω 2-3 τραγουδια και τέλος.
Το 72 Seasons απο την άλλη εχει ορισμενα πραγματικά καλα κομμάτια οπως ας πουμε το Room Of Mirrors ή το ομώνυμο ή το Shadows Follow ή το Inamorata ή το Too Far Gone. Ισως ένα στοιχείο που το κανει λιγότερο επισκέψιμο απο το Hardwired… ειναι το οτι δεν υπηρχε μια εκπληξη μεσα, παραείναι safe για metallica, αλλα οκ είπαμε ειναι 60 χρονών ειναι λογικό να παίζουν αυτό που γουστάρουν και να μην εχουν την ορεξη να μας εκπλήσσουν.
2 Likes
Βρε ναι, αλλά δεν αφιέρωσα εγώ 200 λέξεις για να το εξηγήσω 
Ένα αδιάφορο τραγούδι είναι ένα αδιάφορο τραγούδι λόγω γούστου, άσχετα αν βγήκε το 1988 ή το 2023 και σίγουρα δεν έχει σχέση με το πόσο αποσπάται η προσοχή από την πολλή πληροφορία
2 Likes
Νομίζω με την απάντηση του ο νννκκκ εννοεί πως στο προηγούμενο σου ποστ έχεις γράψει μια παράγραφο που εξηγείς ουσιαστικά το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε το 11ο άλμπουμ των Metallica, και γιατί πρέπει να μην έχουμε συγκεκριμένες απαιτήσεις και προσδοκίες, πράγμα που δεν είναι απαραίτητα ο λόγος για τον οποίον απογοητευτηκαμε κάποιοι με το 72 Seasons.
Εγώ προσωπικά δεν περίμενα να ακούσω τίποτα κοσμογονικό, ούτε ήθελα να με στείλουν αδιάβαστο, ούτε να παίζουν συγκεκριμένο στυλ. Το μόνο που ήθελα από έναν δίσκο των Metallica είναι να με κάνει να κολλήσω άσχημα τουλάχιστον με κάνα 2-3 τραγούδια που να θέλω να τα βάζω ξανά και ξανά και ξανά, και να έχει μέσα και 2-3 growers που να τα γουστάρω τρελά μετά από κάνα δυο μήνες ακρόασης. Τελικά δεν έγινε κανένα από τα δύο, και μάλιστα μερικά τραγούδια μου άφησαν μέτρια προς άσχημη εντύπωση. Δεν με ενδιαφέρει πόσο μεγάλοι είναι, πόσους δίσκους του 10 έχουν βγάλει, πόσο επικά είναι τα live τους, ένας δίσκος Metallica θα έπρεπε να κάνει μεγαλύτερο κρότο με το που σκάει, τουλάχιστον στα δικά μου τα αυτιά. Έτσι όπως το ακούω ένα χρόνο μετά, το ranking στα διάφορα τραγούδια είναι ως εξής:
Εξαιρετικά
Shadows Follow
Sleepwalk My Life Away
You Must Burn!
Crown Of Barbed Wire
Απλώς καλά
Chasing Light
If Darkness Had A Son
Room Of Mirrors
Inamorata
Πλήρως αδιάφορα
72 Seasons
Screaming Suicide
Lux Aeterna
Too Far Gone?
1 Like
Όχι ακριβώς, αλλά δε μπορώ να το εξηγήσω πολύ καλά, γιατί πάντα σε ό,τι έχει να κάνει με τέχνη, στο τέλος νομίζω ότι νικάνε τα συναισθήματα που νιώθει ο καθένας, σε σχέση με την αντικειμενική αξία της ίδιας της τέχνης. Και αν αναφερθώ σε συγκεκριμένα παραδείγματα τραγουδιών του ένδοξου παρελθόντος, με την κριτική ματιά του σημερινού Furor, πρώτον θα θεωρούμαι αιρετικός (από κάποιους) και δεύτερον πάντα θα νικάει ο πιτσιρικάς Furor που αγάπησε εκείνα τα τραγούδια του παρελθόντος, ακόμη κι αν ο σημερινός τα βρίσκει generic τραγούδια που έπρεπε να γεμίσουν έναν δίσκο που η ιστορία τον ανέδειξε σε δισκάρα. Γιατί θεωρώ ότι υπάρχει περίπτωση να υπάρχουν τραγούδια του τώρα, που είναι καλύτερα από ορισμένα (ελάχιστα) του τότε. Και στο 72 Seasons και σε άλλους δίσκους. Στο St. Anger όχι. Ξανάρθαμε στο γούστο, οκ. Απλά αυτα τα τραγούδια τα κρατάω για τον εαυτό μου.
Σίγουρα όμως, όσες παραγράφους με παπαρολογίες και να γράφω, πιστεύω ακράδαντα ότι ο συνδυασμός εφηβικής ηλικίας, ελάχιστων ακουσμάτων σε σχέση με τώρα και φυσικά η επαναληψιμότητα των ακροάσεων παίζει το ρόλο της στο να χαρακτηριστεί ένας δίσκος όπως το 72 Seasons ως βαρετός ή ανούσιος. Ως safe το δέχομαι να χαρακτηριστεί, αλλά αν μας πείραξε η μανιέρα, τότε πόσους και πόσους που αποθεώνονται παίρνει η μπάλα;
edit:
να εδώ ας πούμε για παράδειγμα, είναι δεδομένο ότι είμαστε πολύ μακριά στο να βρούμε κοινό έδαφος, αφού και τα 4 προσωπικά τα γουστάρω ΑΠΕΙΡΑ.
2 Likes
Τότε γιατί δεν είχα το ίδιο πρόβλημα με το HTSD αν και ήμουν 35 όταν βγήκε? Νομίζω πως πάλι προσπαθείς να αποδείξεις ότι κρίνουμε το 72 Seasons “άδικα” , αλλά δεν πολυβγαίνει
Από μένα τους παίρνει όλους η μπάλα 
Σταματηστε μωρέ να προσπαθείτε να εξηγήσετε ότι τα κριτήρια που έχουμε κάποιοι για το 72 Seasons δεν είναι “σωστά” γιατί έχει υπάρξει υπερεκθεση πληροφορίας, κορεσμός, ηλικία, έλλειψη εφηβικού ενθουσιασμού κτλ, και απλά αποδεχθειτε ότι για κάποιους από εμάς είναι απλά ένας εμφανώς κατώτερος δίσκος από αυτά που μας έχουν συνηθίσει οι Metallica, και εν τέλει απλά δε μας ιντριγκάρει.
Βαριέμαι να ακούω όλη την ώρα ότι αν δεν με ενθουσίασε ο δίσκος είναι δικό μου το “πρόβλημα”. Αντίστοιχα μπορώ κι εγώ να κάθομαι να ισχυρίζομαι πως όποιος γουστάρει πολύ το 72 Seasons είναι φανμποης και ότι άλλο άκυρο, γίνεται διάλογος έτσι?
1 Like
Ποιος το αρνείται αυτό; 
1 Like
Αυτός που γράφει και βλέπω το κυκλάκι του!
Ετοιμάσου για λουτρό
3 Likes
Safe για μενα δεν ειναι το 72.
Τον θεωρώ μεστό και “κλειστοφοβικο” δισκο που θέλει ακροάσεις για να τον νιώσεις.
Ισως αν έλειπαν 6-7 λεπτά συνολικά απο το δίσκο (δηλαδη υπάρχουν μερικές επαναληψιμοτητες εδω και εκει που μου περισσεύουν) να ηταν ενα σκαλί πιο πάνω, αλλα δεν βρισκω μετριο κομμάτι.
Τον απολαμβάνω για αυτο που είναι, ενα δίσκο καπου γύρω στο 7.5 με 8 (για μένα, ε) και δεν χρειάζεται να τον συγκρίνω με προηγούμενες δουλείες τους για να αποδείξω αν ειναι καλος ή κακός ή να μετρήσω ποσες φορές τον εχω ακούσει σε σχέση με αλλους δίσκους στο παρελθόν - σε μικρότερη ηλικία εχω λιώσει δίσκους που τώρα ουτε δευτερόλεπτο δεν αντέχω να ακούσω (οχι St. Anger δεν εννοώ εσενα ).
Τελος , ακούω έναν δουλεμενο Lars που ευτυχώς δεν ειναι απλά διεκπεραιωτικός.
3 Likes
Safe με την εννοια οτι ειναι πολυ κοντα ηχητικα με τον προηγούμενο
3 Likes
Σε αυτο συμφωνώ 100%
2 Likes
Εδω ο φιλος από την Ουκρανία εχει ιδια ορεξη με εμας
1 Like
Σωστά, μόνο για το Reload ισχύει αυτό 
.
2 Likes
Άντε ρε μλκς, θα το βάλω να το ακούσω, με πείσατε
2 Likes
Μπα το RELOAD μια χαρά το κρίνουν όσοι το έχουν ακούσει και δεν έχουν φάει πλύση εγκεφάλου
1 Like
Να πω και γω την αχρείαστη άποψη μου…
Ο δίσκος μου άρεσε πέρσι(και τον έλιωσα)οταν βγήκε…και τώρα,μετά απο1 χρόνο,μου αρέσει το ίδιο!!
Δεν το περίμενα με τίποτα,αλλά δεν έχει "πέσει"καθόλου στην εκτίμηση μου.
Οκ δεν κόβω φλέβα,αλλά τον ακούω πολύ ευχάριστα!
Απ οτι βλέπω είμαι απ τους λίγους,αν οχι ελάχιστους…
Ας είναι…
5 Likes
Προσωπικά ακούω το 72S από την αρχή ως το τέλος πιο εύκολα από το Hardwired με την έννοια ότι είναι πιο συμπαγής δίσκος και πιο συνεπής σαν ολότητα (όπως ήταν το DM). Έχει nuances εδώ και εκεί φυσικά και εξερευνούν όλη τους την πορεία, αλλά ηχητικά είναι όλα τα τραγούδια κοντά.
Τα 3 κομμάτια που κλείνουν το δίσκο τα θεωρώ πολύ μεγάλα τραγούδια, όπως και το You Must Burn. Απλά δεν είναι κλασσικά στο βαθμό που ήταν το Spit Out The Bone λ.χ. που σε έπιανε από το λαιμό με τη μια και σου έδινε την αφορμή να δώσεις παραπάνω ακροάσεις στο δίσκο συνολικά. Αδιάφορο βρίσκω μόνο το Screaming Suicide.
Όποτε για μένα είναι κοντά, αν και πιο κάτω από το DM σαν ήχος και σαν προσέγγιση
8 Likes
Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα, το 72 seasons, έχει καλύτερη ροή ως δίσκος, συγκριτικά με τους προηγούμενους δίσκους τους και επίσης, ίσως επειδή είναι πιο safe, ακούγεται πιο εύκολα. Προσωπικά μιλώντας, με το Hardwired, είχα θέμα με τους δύο δίσκους, επειδή υπήρχε πολλή φλυαρία χωρίς λόγο, είχε τα δυνατά κομμάτια του αλλά, εκείνος ο δεύτερος δίσκος, πραγματικά δεν, αγαπώ και εκτιμώ Metallica αλλά.
Και επίσης, στο Hardwired, ήταν πιο σπαστικός ο ήχος του snare drum, πιο ψεύτικος κατά μία έννοια ενώ στο 72, είναι πιο υποφερτός ο ήχος, στο Hardwired όμως, πραγματικά ενοχλητικός ο ήχος του ταμπούρου, για άλλη μια φορά ο Δανός έκανε τα δικά του. Στο 72, είναι μια πολύ καλή παραγωγή η οποία, δεν με χαλάει και ίσως γι’αυτό αισθάνομαι ότι είναι πιο ευηχος ο δίσκος. Έχει τον απαραίτητο όγκο όπου χρειάζεται και μου αρέσει.
3 Likes
Δεν είμαι σίγουρος ότι το κατάλαβα σωστά… πιο κάτω σε ήχο από το DM; Ο ήχος του DM είναι τεράστιο αρνητικό, οριακά χαντακώνει τις συνθέσεις σε ορισμένα σημεία.
2 Likes
Δεν το εξέφρασα σωστά, ήχο δεν εννοούσα την παραγωγή, προφανώς. Η μόνη έκδοση που μπορώ να ακούσω είναι το iTunes remaster
1 Like