Απλά αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά κάποια πράγματα περι πολιτικής κριτικής, και όχι δήθεν κοινωνικής για να δώσεις απολιτικ χροιά, φαίνεται και από τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, και τα σημεία αναφοράς μας όλα καλά.
Έτσι και αλλιώς υποκειμενικά είναι αυτα, όσο και αν πασχίζεις μάταια να τα αιτιολογήσεις ως αντικειμενικές αλήθειες.
Συνέχισε το μύθο σου και να μου λες τι έχω αποφασίσει, μετά το μυαλό του χετ είσαι και στο δικό μου, λολ.
Για την ακρίβεια δεν έχει έναν Μεξικανό στη μπάντα του, αλλά είναι ο μόνος Αμερικανός στη μπάντα του 
Εμ εδώ είναι το κλειδί, στο “πλέον”. Όταν βγήκε το κομμάτι πριν 34 χρόνια δεν είχαν χρησιμοποιήσει το φίδι οι ψεκασμένοι του Τραμπ ή οι πυροβολημένοι του Tea Party.
Το βασικό που ενδιαφέρει τους Metallica είναι τα λεφτά (γιατί είναι επιχείρηση και με 'γεια τους και με χαρά τους) και αυτό σημαίνει ότι και να τους πυροβολήσεις, απολιτίκ θα (δηλώνουν ότι) είναι 
Και για να κλείσουμε το θέμα…
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ FRONTMAN !!!
Τα δικα σου λεγομενα κρινω, δεν εχω κανεναν μυθο 
Εγραψες ή δεν εγραψες οτι το AJFA “εστω οτι ηταν αντισυστημικο”?
Δεν ειναι σαφης υπονοια αυτο πως θεωρεις οτι δεν ηταν?
Κι αν η απαντηση ειναι ναι, τοτε εισαι απλα λανθασμενος.
Δεν εχουν καμια απολυτως σχεση οι διαφορες στις πολιτικες μας πεποιθησεις (btw, δεν εχεις ιδεα για τις πολιτικες μου πεποιθησεις γενικοτερα, απλως ξερεις 5-10 πραγματα που εχω γραψει και μεχρι εκει) ή το πως αντιλαμβανομαστε την πολιτικη κριτικη.
Ο Hetfield εγραψε για το διεφθαρμενο νομικο και δικαστικο συστημα των ΗΠΑ στο ομωνυμο του δισκου (δηλαδη κατα του νομικου συστηματος), για την ψευτικη ελευθερια που πουλαει η κυβερνηση των ΗΠΑ στο Eye Of The Beholder (δηλαδη κατα του κυβερνητικου συστηματος), για τα κακως κειμενα του πολεμου του Βιετναμ στο One(δηλαδη ξανα… κατα του συστηματος), για να αναφερουμε μολις τρια παραδειγματα απο τον δισκο αυτο. Ειχε ηδη καταπιαστει με κριτικη στο συστημα στο Master Of Puppets με τα Disposable Heroes, Leper Messiah και Sanitarium.
Δεν τιθεται κανενα θεμα για το αν το “… And Justice For All” εχει αντισυστημικους στιχους. Στις τεχνες υπαρχουν αμετρητες υποκειμενικες παραμετροι, αυτη δεν ειναι μια.
Για τους μειντεν μία λες σαρεσουν αλλά οκ,μια ότι τους βαριέσαι κλπ… είναι ανάλογα με το κατά πόσο την πέφτει ανά περιόδους το υπόλοιπο φόρουμ στους μεταλλικα! Κατά τα άλλα η συζήτηση για το φίδι είναι ΓΙΑ ΜΕΝΑ κάπως αστεία. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να μπήκε εκεί για πολιτικούς λόγους. Οι στίχοι είναι κάπως πατριωτικά αφελής, όπως και η περσόνα του Τζέιμς γενικότερα, να το ακούσω αυτό, αλλά το εξώφυλλο ούτε κατά διάνοια.
Οχι, δεν εξαρταται απο αυτο
Μεγαλωσα με Maiden οπως σχεδον ολοι μας, μαζι με ενα σωρο αλλες μπαντες. Στην εφηβεια μου και στα 20ς μου λατρευα πολλα τραγουδια των Maiden, και τα ακουγα συχνα. Το AMOLAD ειναι η τελευταια τους κυκλοφορια που με ενθουσιασε, ενω οτιδηποτε εχει βγει εκτοτε το θεωρω απο ετσι κι ετσι εως πολυ βαρετο. Πλεον δεν μπορω να τους ακουω, εχω βαρεσει τελμα. Δεν λεω την μπαντα βαρετη, απλα εγω τους βαριεμαι. Θεωρω πως οτι ειχαν να μου δωσουν μου το εδωσαν οσο ημουν απο 15 εως 30 βαρια ας πουμε. Κατα τα αλλα μια χαρα μπαντα ειναι στα ολα της. Ελπιζω να το εξηγησα καλα
Ναι οκ sure. Μακάρι αλλά που.
Κατά τα αλλα, αν το να κράζεις γενικά και αόριστα τη δικαιοσύνη ως διεφθαρμένη (ή βιασμενη) ή ο τρόπος που προσέγγισε όλα τα θέματα στο δίσκο είναι αντισυστημικο για σένα, τότε απολογουμαι που έχασα το χρόνο μου να μιλάω σοβαρά. Απλά διαφωνούμε όπως προειπα. Φταίω βέβαια, που επανέρχομαι να αναλύω υποκειμενικές οπτικές όταν μιλας για αντικειμενικά λάθη, οπότε ναι.
Και μάλλον λέει πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις για πολλά ζητηματα περί πολιτικής κριτικής στην τέχνη. Και της άγνοιας αυτής που επιδεικνύεις εντυπωσιακά. Καλό το ιντερνέ, οπότε κάνε ο,τι νομίζεις με αυτό. Αλλά ξαναλέω, αυτό είναι και θέμα ερεθισμάτων οπότε όλα καλά, όλα σχετικά, το καθένα ό,τι καταλαβαίνει με όσα έχει.
Χαχαχ, καλα κρασια.
Ρε μαν, δεν ειχες γεννηθει καν οταν βγηκε το Black Album.
Σε παρακαλω τωρα που θα μας κανεις πολιτικο μαθημα και κηρυγμα.
Απορω με το θρασος σου βασικα.
Thrash-ος.
Κατά τα αλλα, αν το να κράζεις γενικά και αόριστα τη δικαιοσύνη ως διεφθαρμένη (ή βιασμενη) ή ο τρόπος που προσέγγισε όλα τα θέματα στο δίσκο είναι αντισυστημικο για σένα, τότε απολογουμαι που έχασα το χρόνο μου να μιλάω σοβαρά. Απλά διαφωνούμε όπως προειπα. Φταίω βέβαια, που επανέρχομαι να αναλύω υποκειμενικές οπτικές όταν μιλας για αντικειμενικά λάθη, οπότε ναι.
Και μάλλον λέει πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις για πολλά ζητηματα περί πολιτικής κριτικής στην τέχνη. Και της άγνοιας αυτής που επιδεικνύεις εντυπωσιακά. Καλό το ιντερνέ, οπότε κάνε ο,τι νομίζεις με αυτό. Αλλά ξαναλέω, αυτό είναι και θέμα ερεθισμάτων οπότε όλα καλά, όλα σχετικά, το καθένα ό,τι καταλαβαίνει με όσα έχει.
Κάτσε ρε συ όμως. Το justice είναι αντισυστημικος δίσκος. Από το εξώφυλλο και τους στίχους μέχρι το κλιπ του one. Αυτό είναι αντικειμενική πραγματικότητα δεν είναι θέμα άποψης ή οπτικής. Το ότι μερικά θέματα με τα οποία καταπιάνεται το άλμπουμ, αντιμετωπίζονται χωρίς το βάθος που είχε στους στίχους του ο waters πχ, δεν το κάνει μη-αντισυστημικο. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη και το σε ποια χώρα κυκλοφόρησε, και σε τι πλαίσιο.
ερωτικός δίσκος είναι το justice… αλλά που να καταλάβετε εσείς οι άμπαλοι 
Εν τω μεταξύ η όλη συζήτηση μου θυμίζει τσακωμό σε ροκ μπαρ στα φοιτητικά μου χρόνια, για το operation mindcrime. Οι μισοί να λένε ότι είναι σούπερ επαναστατικό και πάμε να πάρουμε τα όπλα, και οι άλλοι μισοί ότι ο χαρακτήρας του δόκτωρ Χ υπονοεί ότι όλοι ίδιοι είναι και τσουβαλιαζει, ακυρώνοντας έτσι το πρώτο μισό του δίσκου όταν αποδεικνύεται τριμαλακας.
Αυτα τα λες γιατι μεχρι εκει καταλαβαινεις με οσα εχεις φιλε μου
-James, γιατι βγαλατε το Don’t Tread On Me?
-Ε πηγαμε μακρια με το ποσο αντι-συστημικοι ημασταν στο AJFA οποτε τα συμμαζεψαμε λιγακι
-Απο που κι ως που ηταν αντι-συστημικο το AJFA?
-Τι εννοεις, αφου εκραξα το συστημα στα μισα τραγουδια.
-Ναι, αλλα δεν το εκραξες οπως το κραζω εγω.
-Για κατι τυπους σαν εσενα εβγαλα το Don’t Tread On Me.
Μάλλον το θέμα σου είναι με τον πομπό και όχι με το μηνυμα. Τι ακριβώς είναι συστημικό στο Justice, σοβαρά ρωτάω
Keep in mind, ο χετφιλντ είναι. Αυτός Που θεώρησε το «τικ τικ τικ τοκ» γαματο στίχο. όχι ο Τσόμσκι. Ajfa άψογο
Καλό😝
εντιτ, γιατί τώρα διάβασα το μήνυμά σου. Θεωρώ πως είσαι 100% εύστοχος στην εικασία σου. Το θέμα του Απόστολου με το στιχουργικό περιεχόμενο του ajfa κρίνω πως έγκειται στο εξής:
Η πρακτική, η ζωή και η πορεία του Χετφιλντ (όπως και του καθενός μας, for what it’s worth) συγκροτούν και συνθέτουν το σύμπαν εντός του οποίου έρχεται να κατοικήσει η αφήγηση των όσων λέμε και επιλέγουμε να πιστεύουμε πως εκφράζουμε. Αναμφίβολα, η ύπαρξή του ανέδειξε πως ούτε η αφετηρία του εντάσσεται σε κάποιο αντικαπιταλιστικό/ελευθεριακό φάσμα ιδεών, ούτε διαφαίνεται κάποιο υπόρρητο πρόταγμα — ούτε καν ένα στοιχειώδες ιδεολογικό ή θεωρητικό υπόβαθρο.
Ωστόσο, οι ενστάσεις μου και τα δυο μου σεντς:
Αν όμως υπάρχει κάτι που μου έχει πετάξει η ζωή κατάμουτρα —και για μένα τον ίδιο, στα 42 μου— είναι πως η ανθρώπινη φύση είναι γεμάτη αντιφάσεις. Εμείς οι ίδιοι είμαστε. Και ίσως αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποδεχτούμε. Να το αναγνωρίσουμε. Καλό είναι, πού και πού, να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη.
Στο τέλος της μέρας, μπορεί αυτό να μην αποτελεί καμία κάθαρση, ούτε να λειτουργεί ως κολυμβήθρα που ξεπλένει τις αντιφάσεις ή τις επιλογές του καθενός. Αλλά έχει σημασία το πού στεκόμαστε. Σε ποια πλευρά της ιστορίας. Προσωπικά μιλώντας, είμαι ΟΚ με το θέλω να αφήσω τον κόσμο ως κομμουνιστής του Μίκη Θεοδωράκη.
(Και ναι, @QuintomScenario — τώρα που με ξεμπλόκαρε ο Παντελής, να σου πω επιτέλους πως το “απολιτίκ” είναι ξεκάθαρα πολιτική θέση. Με όρους φυσικής: You can’t be neutral on a moving train.)
Να ενσωματώνουν θεωρητικό βάθος και πολιτική επίγνωση; Πόσο νόημα έχει, εν τέλει, μια τέτοια αναζήτηση; Πρέπει η τέχνη (και το μέταλ 
) να δίνει εξετάσεις επάρκειας;
Και επιπρόσθετα, no diss στον Τόλη (κανένα, το ξέρει), αλλά λέω, μήπως, κρύβεται κάπου εκεί πέρα ένας λεπτός, πλην υπαρκτός ελιτισμός, που θα λεγε και ο Μπομπ ο Ρος;
Ποιο το πρόβλημα που ένας δίσκος μπορεί να φορέσει τη μάσκα του mainstream και να φέρει ιδέες που βαρυστομαχιάζουν (έστω και απλοϊκές ή αφελείς -γιατί να μη σε συγκινεί έστω κάπως η αφέλεια της “πίστης” ενός τέτοιου έργου και μάλιστα το 80τόσο, όχι το 2025 που όλοι είμαστε μόνο κυνικοί); τι είναι, τελικά, τόσο προβληματικό στο να είναι ένα έργο “λαϊκό”; Να απευθύνεται στους τύπους που γενικά αδιαφορούν για την τέχνη και τέτοια θέματα; Και γιατί να θεωρείται ύποπτο όταν προσεγγίζει αυτό το κοινό χωρίς διάθεση ανωτερότητας ή διδασκαλισμού;
Ίσως τελικά είναι επαρκώς ριζοσπαστικό για να περάσει τη μπάρα που θέτει ο Τόλης το να απευθυνθεί κανείς στον πολύ κόσμο χωρίς να τον υποτιμήσει; Να πει κάτι σύνθετο στο μεινστριμ. Να κάνει τέχνη που δεν απαιτεί προαπαιτούμενα. Και αυτό, ίσως έχει τη μικρή του αξία — πριν αρχίσουμε να μιλάμε για φίδια, ποιος την έχει μεγαλύτερη (την ακρότητα) και μούφα δίσκους.
Φαντάζομαι το 1991 όλοι τους θεώρησαν πατριώτες που έβαλαν το φίδι στο εξώφυλλο γι αυτό και έτρεξαν να το αγοράσουν.
Στο δικό μου μυαλό δε μπορούμε να κρίνουμε το 1991 με τα δεδομένα του 2025, είναι απλά τα πράγματα, 34 χρόνια είναι μια ολόκληρη ζωή.
Το να μην σου αρέσει το black album είναι οκ, ο καθένας έχει δικαίωμα στην κακογουστιά
Μπορούμε, λέγεται “αναθεωρητισμός”
Καλά το πας, μάλλον θα διατηρηθεί το τωρινό σου status
Δεν είναι όλοι έξυπνοι
Γνωστα αυτα.
Δεν ξέρω αν το ερώτημα που θα θέσω τέθηκε ήδη από κάποιον άλλον (αν ναι, αγνόησέ το -ήταν τόσο μεγάλη η συζήτηση και τη διάβασα μονορούφι μόλις χτες βράδυ, οπότε πιθανόν να μου ξέφυγε κάτι), αλλά επειδή βλέπω να μπαίνει και να ξαναμπαίνει αυτό το επιχείρημα περί “αναθεωρητισμού”, ότι με άλλα μάτια και γνώση βλέπουμε εμείς σήμερα τα πράγματα, ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε φαινόμενα παλαιότερων εποχών με τα κριτήρια της τωρινής κι ότι, τέλος πάντων, δεν μπορούμε, να ερμηνεύουμε ούτε πρακτικές, ούτε πρόσωπα που έδρασαν 20 ή 30 ή 40 χρόνια πριν, με τα δικά μας μέτρα, νόρμες και προσλαμβάνουσες του σήμερα: από ποια χρονολογία και μετά ένα τέτοιο στιχουργικό περιεχόμενο θα θεωρούνταν προβληματικό; Και το ρωτάω αυτό παίρνοντας ως δεδομένο ότι το επιχείρημα περί “αναθεωρητισμού” το θεωρεί προβληματικό, αλλά το “δικαιολογεί” ως ένα προϊόν της εποχής του -αν δεν το θεωρούσε καθόλου προβληματικό δεν θα έθετε κάποιο ζήτημα “πλαισίου εποχής”, θα έλεγε “είτε το '91, είτε το 2025, οι στίχοι είναι μια χαρά και δεν πα να κουρεύεστε”.
Ποιο ήταν, λοιπόν, αυτό το ιδιαίτερο “πλαίσιο εποχής” που κάνει τόσο “προωθημένη” την κριτική ενάντια στο στιχουργικό περιεχόμενο του “Don’t tread on me”; Ποιο ήταν αυτό το “πλαίσιο εποχής” στο οποίο είναι “λογικό” ο Hetfield να “αγνοεί” μία τόσο εξελιγμένη κοσμοθεωρία που εμείς σήμερα έχουμε την τύχη να κατέχουμε;
Αυτό το “πλαίσιο εποχής” ήταν το ίδιο στο οποίο οι Sacred Reich έγραψαν το “Surf Nicaragua”. Οι οποίοι Sacred Reich ήταν οι Sacred Reich. Δεν ήταν ο Chomsky -όπως ειπώθηκε παραπάνω. Αμερικανοί ήταν -ναι, από αυτούς που “μα, τι να κάνουμε, έτσι μεγάλωσαν και μιλάμε για πολύ ιδιαίτερες καταστάσεις και πατριωτισμό, ρε παιδάκι μου”. Και μιλάμε για thrash-άδες που θα μπορούσαν κι αυτοί να γράψουν κανένα “frantic-tic-toc” με λίγες μπύρες παραπάνω, δεν ξέρω. Αλλά έγραψαν κι ένα “Surf Nicaragua” το ‘88. Οι Anthrax το “Indians”, οι Ministry το “Hero” και αφήνω απ’ έξω οτιδήποτε underground/punk/hardcore/hip-hop υπήρχε, αφήνω απ’ έξω ακόμα και το “Disposable heroes” το οποίο στα αυτιά μου είναι πολύ πιο προκλητικό απ’ οποιαδήποτε γραμμή του “…And justic for all”.
Με τα παραπάνω παραδείγματα θέλω να δείξω πως η πενταετία '86-‘91 (τυχαίες οι χρονιές, απλά για να υπάρχει ένα κοινό σημείο αναφοράς στα τραγούδια που ανέφερα) ήταν μια περίοδος κατά την οποία, απ’ ό,τι φαίνεται, ακόμα κι ένας πορωμένος, μέθυσος, Αμερικανός thrash-άς είχε μπόλικες ευκαιρίες να δείξει (κι ευτυχώς δείγματα υπάρχουν!) ότι είναι ενήμερος και ευαισθητοποιημένος τόσο για φυλετικά ζητήματα, όσο και για ζητήματα αντιπολεμικά, διακρατικών συγκρούσεων, ρατσισμού κλπ.
Οπότε, ναι, συμφωνώ. Είναι μεθοδολογικό λάθος να κρίνουμε το '91 με δεδομένα του '25. Ας το κρίνουμε με τα δεδομένα της εποχής του. Βλέπουμε ότι την ίδια περίοδο υπήρξαν πάμπολλοι καλλιτέχνες, το ίδιο Αμερικανοί, το ίδιο μη-φιλόσοφοι, το ίδιο ψιλο-απολίτικοι θα τολμήσω να πω, που το ζήτημα της “μεγάλης, περήφανης Αμερικής” το έβλεπαν με διαφορετικό τρόπο. Αρκεί αυτό για να συμφωνήσουμε, όχι με την κριτική τους (δεν χρειάζεται όλοι να έχουμε τις ίδιες πολιτικές θέσεις), αλλά με το ότι η κριτική αυτή που διατυπώνεται σήμερα και κατηγορείται ως “αναχρονιστική”, διατυπωνόταν με τον ίδιο τρόπο, στην ίδια περιοχή του κόσμου εκείνη την εποχή;