Η πλάκα είναι πως αν διαβάσει κανείς τα σχόλια σε site τύπου Metalsucks, θα νομίζει:
α) ότι ήταν το τελευταίο καλό άλμπουμ τους
β) ότι δεν πιάνει μία μπροστά στο ΚΕΑ
γ) ότι δεν πιάνει μία μπροστά σε πολλά άλλα thrash album
δ) ότι ξεπουλήθηκαν (αυτό πάει παντού) :lol:
Πραγματικά σε αυτό το άλμπουμ έπιασαν κορυφές που είναι απλησίαστες. Aπό το ομώνυμο έως το Orion, από την thrash καταιγίδα Damage-Disposable-Battery, έως το Sanitarium…
Δεν ξέρω αν στην τριλογία Ride-Master-Justice μπορεί να μιλήσει κανείς για filler. Ακόμα και το Escape που ο Hetfield σιχαίνεται (υποψιάζομαι για μη μουσικούς λόγους) δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο…
Για μένα στην πρώτη πεντάδα δεν υπάρχει filler. Και προφανώς το Master είναι το απόλυτο 10άρι. Στο Load υπάρχουν 2 fillers τα Poor Twisted Me που οκ έχει χαβαλέ αλλά μου χαλάει το σύνολο, και το Ronnie που θα ήταν πολύ καλύτερα αν υπήρχε σε ένα σολο δίσκο του Hetfield ή ένα b side. Χωρίς να είναι άσχημα τραγούδια μου το χαλάνε από το να είναι και το Load 10άρι. Στο Reaload δεν κάνω σκιπ σε κάποιο κομμάτι αλλά είναι κατώτερο σαν σύνολο από το Load. Στο Death Magnetic επίσης δεν υπάρχει filler. Το St. Anger είναι ειδική περίπτωση, ποτέ μα ποτέ δεν μπορώ να ακούσω το Invisible Kid…το βρίσκω την απόλυτη κουράδα, πραγματικά μόνο το αρχικό riff αξίζει μετά είναι για πέταμα. Είναι ένας δίσκος που ακόμα κάποια σημεία ακούγονται αστεία, κυρίως κάποιες φωνητικές γραμμές του Hetfield, μάλλον θα άκουγε πολύ SOAD εκείνη την περίοδο.
Να προσθέσω ότι στο Load το Hero of the day, κατά τα προσωπικά μου γούστα πάντα, θα μπορούσε να μην υπάρχει!
Στο Reload νομίζω ότι το Attitude περίσσευε…
Από την πρώτη μέρα που βγήκε ο δίσκος το πηδάω…δεν το αντέχω με τίποτα! Το Hero Of The Day δεν μου άρεσε στην αρχή, βλέπεις διάβαζα πολύ Hammer(λέγανε ότι είναι pop κομμάτι κτλ.) Στην πορεία μου άλλαξε η γνώμη. Νομίζω πως σε αυτόν τον δίσκο ο Hetfield έχει τις πιο “αληθινές” του ερμηνείες.
1-2 Fillers υπάρχουν ακόμα και στο το black album για μένα. Load έχει 3-4 άνετα, Reload 3-4 είναι αυτά που αξίζουν (άνετα το χειρότερο τους άλμπουμ αν βγάλουμε εκτός το lulu).
through the never και the struggle within έχω να τα ακούσω κάτι αιώνες (ακόμα και το holier θα έβαζα οριακά μέσα). Δεν είναι απαραίτητα άσχημα κομμάτια αλλά είναι σημεία που το skip φαντάζει εύκολη λύση.
Προσωπικά δεν θα με χάλαγε καθόλου μια τέτοια κατεύθυνση στο νέο album, έστω προσπάθεια για thrash αλλά με μικρά κομμάτια. Τώρα το αποτυχημένη ή επιτυχημένη είναι καθαρά θέμα γούστου…
Βασικά, αν θέλουμε να δώσουμε κάπου τον τίτλο που έδωσες στο Invisible Kid, θα έπρεπε να πάει στο Purify. Μακράν το χειρότερο κομμάτι τους.
Στο DM filler θα χαρακτήριζα το Cyanide. Δε μου κόλλησε ποτέ, δεν ξέρω γιατί το προτιμούν για τα live. Ίσως γιατί είναι μικρότερης διάρκειας και πιο εύκολο σαν κομμάτι από τα υπόλοιπα.
Στο Load ίσως τα 2 που αναφέρεις. Είναι απλά λιγότερο καλά. Γενικά στο Load/Reload υπάρχουν από μεγάλα κομμάτια (The House…, Until it sleeps, Bleeding Me, Outloaw κ.ο.κ.) μέχρι αχρείαστα. Προφανώς και θα συνέβαινε αυτό σε δίσκο που προορίζονταν για διπλός και αναγκάστηκαν να τον σπάσουν σε δύο.
Το Black Album είναι ο ορισμός δίσκου που έχει τόσο τεράστια κομμάτια, που ακόμα και το filler του δεν το καθαιρεί από ατόφιο δεκάρι. Μιλάμε για album που τα μισά του τραγούδια έγιναν single (όταν κάτι τέτοιο είχε νόημα στη μουσική βιομηχανία).
Αυτό που με κάνει και απορώ πάντως είναι πως κάποιος μπορεί να θεωρεί το MOP τελευταίο καλό τους δίσκο… Πραγματικά ανεξήγητο…
Με προλαβες! Απο το Black Album δεν μπορω να ακουσω τιποτα. Μονο το My Friend of Misery. Δεν ξερω γιατι, μην ρωτατε, το θεωρω κομματαρα. Κατά τα άλλα αν σε μερικα μεταλλαδικα και καφετεριες δεν παιζοταν το εμετικο Enter Sandman, εγω προσωπικα εχω να βαλω κατι απο εκει -χωρις ιχνος υπερβολης- μπορει και καμια 15ετια. Αντιθετως το Load εχει τραγουδια μεσα που λατρευω. Until it Sleeps,Outlaw,King Nothing. Δυστυχως απο κει και μετα κυριολεκτικα το χαος. Με εξαιρεση ισως το Μemory Remains δεν μ’αρεσει απολυτως τιποτα. Και ενω οταν κυκλοφορησε το The Day that never Comes σαν single ειπα εδω ειμαστε…ε, τελικα δεν ειμαστε! Επιτηδευμενα γρηγορα και ανεμπενευστο νταπα ντουπα. Επιστροφη στις ριζες my ass. Το προβλημα ειναι καθαρα συνθετικο. Ουτε οι ταχυτητες, ουτε το ταμπουρο, ουτε ο Bob Rock, ουτε οι αποτοξινωσεις θεωρω πως ηταν το προβλημα. Ενα εξακολουθει να ειναι και λεγεται εμπνευση. Εγω προσωπικα δεν περιμενω απολυτως τιποτα απο αυτους πλεον. Γιατι απλα αν ειχαν θα το ειχαν δωσει ηδη. Κρατιουνται στην επικαιροτητα λογω της δυναμης και της ενεργειας που βγαζουν επι σκηνης και επειδη ξερουν οτι δεν γινεται να περιοδευουν επ’ αοριστο χωρις δισκο, μπλεκουν με μπουρδες τυπου ταινιες,super Bowl κ.α. Περιμενω ομως σιγουρα να τους καποια στιγμή live γιατι εκει απλα σπερνουν.
Έχει διαφορά το “το έχω ακούσει τόσες φορές που πλέον δεν το ακούω” από το “δεν είναι καλός δίσκος”. Το Misery είναι κομματάρα παρεμπιπτόντως και η εκτέλεση του στη -σχετικά- πρόσφατη επετειακή περιοδεία επική. Η συγκεκριμένη περιοδεία με έκανε να (ξανά)εκτιμήσω τραγούδια τύπου the God that failed, Don’t Tread… κλπ.
Για το Reload θα διαφωνήσω όσο δεν πάει. Με τραγούδια τύπου Fixxxer, Carpe Diem, Prince Charming, Better than You κλπ είναι αμαρτία να στέκεσαι μόνο στο Memory. Το πρόβλημα είναι κάτι Where the wild things are που ήταν outtakes και μπήκαν αναγκαστικά.
Επίσης, διαφωνώ και για το DM. Έμπνευση υπάρχει και είναι και άφθονη. Τραγούδια σαν το All Nightmare Long ή το Suicide and Redemption θα μπορούσαν να είναι και σε άλλα άλμπουμ τους και να μην ξενίζουν. Το μόνο που δε μου αρέσει είναι το Cyanide και η παραγωγή.
Επίσης, μπάντες σαν τους Metallica, Sabbath, Maiden δε χρειάζονται άλμπουμ και περιοδείες για να είναι στην επικαιρότητα. Είναι κλασσικοί, όπως είναι οι Zeppelin για το ροκ λ.χ.
Όταν βάζεις το Puppets μετά από 30 χρόνια και ακούγεται τόσο φρέσκο και καινοτόμο δε χρειάζονται κανένα δίσκο για να μνημονεύονται συνεχώς
Εν τω μεταξύ για το Where The Wild Things Are που λες, είναι το κομμάτι που έγραψε και ο Newsted που όλοι λένε ότι ήθελε πιο μεταλ κατεύθυνση. Ε μόνο σε μένα θυμίζει Alice In Chains; Και αν και είπα ότι δεν το Reload δεν έχει fillers ε αυτό είναι εδώ που τα λέμε και ίσως και το Slither…
Αν ανατρέξει κανεις στο βιβλίο τους “So What” έχει πολύ υλικό από εκείνη την περίοδο.
Ήταν η εποχή που ράγισε το γυαλί μεταξύ Hetfield και Newsted. Και οι 2 είχαν αντιρρήσεις για το image τις μπάντας (βλ. eyeliner, κόκες k.o.k.) αλλα ο Newsted έπαψε να γραφει και ασχολούνταν κυρίως με side projects…
Χωρίς να μπορώ ούτε καν να τολμήσω να συγκρίνω αυτά τα 2 album με τα προγενεστερα, δεν παύω να τα θεωρώ εξαιρετικά, με πολύ μεγάλα τραγούδια και κάποια filler (τα ίδια που ανέφερες).
Το ότι άλλαξαν μουσική κατεύθυνση δε σημαίνει ότι τα album δεν ήταν καλά. Το ίδιο ισχύει και για το Black Album φυσικά. Μιλάμε για ογκόλιθο που απλά δεν έκατσε καλά στο thrash κοινό τις μπάντας.
Μια χαρά δισκάρες τα βρίσκω κι εγώ και πιστεύω ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο η μουσική όσο το image, που ακόμα και μετά από 20 χρόνια, είναι κάπως για Metallica.
