Ναι είναι κάπως αλλά νομίζω ότι απλά ήθελαν να σπάσουν το καλούπι της heavy metal μπάντας και τα κλισέ που κουβουλαει αυτή η ταμπέλα . Επίσης ήταν 10 χρόνια μετά τον χαμό του Burton και τους βγήκαν όλα μαζί .
Στάλθηκε από το SM-N9005 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Το The Thing That Should Not Be ειναι κομματαρα και ειναι οντως το πιο death-doom κομματι τους. Το Master Of Puppets που ειναι ο δευτερος αγαπημενος μου δισκος ever και το Seventh Son Of A Seventh Son που ειναι ο πρωτος ειναι απο τις λιγες περιπτωσεις δισκων που απο την πρωτη φορα που τους ακουσα μαγευτηκα και ημουν με το στομα ανοιχτο και τις τριχες καγκελο. Και στις 2 περιπτωσεις σκεφτομουν αν υπηρχει εστω μια αδυναμη στιγμη στα τραγουδια και δεν μπορουσα να ονομασω καμμια. Αυτο που λεμε 10/10… Αυτο που λεμε “love at first sight”. Η απολυτη τελειοτητα.
Εννοείται εντελώς Alice In Chains το Where The Wild Things Are.
Εδώ βέβαια ο Hetfield προσπάθησε να “κοροϊδέψει” τον εξαρτημένο Staley (λες και ο ίδιος δεν ήταν εξαρτημένος, γελάει ο κόσμος), αλλά έφαγε το παπούτσι κι έστρωσε 8).
Το αλκοόλ που κατέβαζε ο Hetfield δεν του άφηνε το περιθώριο και για ώριμη σκέψη . Αν και έχω την υποψία ότι είχε σπαστει από όταν ήταν σε περιοδεία μαζί τους με την εξάρτηση του Staley , κάτι που δεν έκανε ποτέ ούτε εκείνος ούτε κανένας άλλος από το συγκρότημα .
Στάλθηκε από το SM-N9005 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Ο Hetfield είχε πάντα θέμα με τους ναρκομανεις πάντως. Έτσι εμπνεύστηκε και για το MOP. Προφανώς σε εκείνο το σόου θα είχε κατεβάσει μπόλικο αλκοόλ όπως λέει και ο drenie…
Νομίζω πως είναι από τις περιπτώσεις για τις οποιες έχει πει πως ο εθισμός του στο αλκοόλ τον οδήγησε σε ενέργειες για τις οποιες δεν ήταν περήφανος.
Νομίζω και στιχουργικά αφιέρωσε ένα κομμάτι του DM στον Staley.
edit: http://www.metalunderground.com/news/details.cfm?newsid=39278
Έχει πλάκα πάντως πως αντιμετωπίζαμε τους δίσκους αυτούς:
Στην αρχή οι κατηγορίες 1ii και 2ii έκραζαν (νομίζω οι 1ii πιο πολύ) και πλέον τα πράγματα αντιστράφηκαν… Οι “αντικειμενικοί” έχουν λιγότερο ενθουσιασμό και οι (έστω και τότε) μεταλάδες, το αποθεώνουμε… Και νομίζω ότι οι Έλληνες μεταλλάδες το αποθεώνουμε, μάλιστα, πιο πολύ από τους ξένους!
Είναι μια δικαίωση πάντως αυτή κυρίως για το Load και κατ επέκταση για τους Metallica. Προσωπικά θεωρώ το Load ως το έκτο αριστούργημα τους και ξέρω αρκετούς που έχουν την ίδια γνώμη…
Alejandro το Shine που λέει στο άρθρο είναι το Rebel of Babylon 
Αυτό ακριβώς. Ο Staley ήταν άρρωστος ρε, τι να περιοδεύσει;
Δισκάρα το Load και τότε και τώρα. Θυμάμαι πως όταν το είχα πρωτοπάρει, το είχα ακούσει 5 φορές μέσα στην πρώτη μέρα. Μιλάμε για περίπου 7 ώρες δηλαδή…
Το Load δυσκολεύτηκα να το συμπαθήσω αν και είχε βγει πάνω κάτω την ίδια περίοδο που ξεκίνησα να ακούω rock/metal κάπως πιο συνειδητοποιημένα. 1-2 χρόνια πριν μόλις είχα ακούσει το black album (σε δόσεις βασικά) και μετά το πήρα προς το πίσω δισκογραφικά. Το Load μου το έδωσε φιλαράκι σε κασέτα (όχι όλο αφού του είχα δώσει μια 60αρα) και τότε ήταν το μοναδικό τους άλμπουμ που το παράτησα μετά από μια ακρόαση. Λογικό βέβαια αφού την ίδια περίοδο που ήρθε η κάσετα στα χέρια μου εγώ ξεκίνησα να ανακαλύπτω τα παλιά τους.
Αριστούργημα δεν μπορώ να το βγάλω με την καμία αλλά ναι σήμερα μπορώ να πω ότι είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Και το Outlaw Torn είναι τεράστιο (το όποιο το άκουσα πολύ αργότερα βέβαια αφού δεν ήταν στην 60αρα 
). κρίμα μόνο που δεν αγόρασα το sigle που έβγαλαν αργότερα που είχε ολόκληρο το κομμάτι και όχι μόνο την edit έκδοση που υπάρχει στο άλμπουμ.
Προσωπικά το Load μαζί με τον And Justice… είναι οι αγαπημένοι μου Metallica δίσκοι. Και ναι, το Outlaw Torn μπορεί να είναι από τα καλύτερα κομμάτια που εχουν γράψει οι Metallica, αλλά το διαμάντι του δίσκου είναι το Bleeding me.
Εγώ πάντως περισσότερα skip κάνω στο DM παρά στο St.Anger. Ειδικά κάτι κομματάρες από το st. anger όπως το ομόνυμο ή τα sweet amber, dirty window, unnamed feeling, some kind of monster τα ακούω άνετα οποιαδήποτε στιγμή. Αντίθετα, το DM έχω να το ακούσω χρόνια και για να είμαι ειλικρινής βαριέμαι να το ακούσω.
Ευτυχώς που το είχαν παίξει το '99.
Skip όλος ο δίσκος όσον αφορά το Σενένγκερ.
Περιγράφεις ακριβώς την εμπειρία που είχα και εγώ… Φοβερό! Ίδια εποχή, ίδιο πρώτο Metallica άκουσμα, ίδια διάρκεια κασέτας!
Συζητάμε τώρα για το Load, που είναι - συνθετικά - ίσως το καλύτερο άλμπουμ τους, και αν στη θέση 2-3 τραγουδιών είχε 2-3 από το Reload (π.χ. Fixxxer, Memory, Carpe diem ή Unforgiven II, οι επιλογές αρκετές), τότε θα συζητούσαμε για ένα άλμπουμ 11αρι! Τι να πρωτοακούσεις… το Bleeding me (αγαπήμενο ever), το Ain’t my bitch, το The house Jack built, το Wasting my hate ή το έπος Outlaw torn?
Μπορει το MOP να είναι προσωπικά το αγαπημένο μου, αλλά από κοντά είναι και το Load (+ ορισμένα διαμάντια του Reload).
Σε προηγούμενα σχόλια (και που σκατά πήγε το κουμπάκι για το Spoiler???):
Ό,τι και να λέμε για το St. Anger, οι ιδέες και τα ριφ πολλών τραγουδιών είναι κορυφαία. Κρίμα που χαντακώθηκαν στην παραγωγή, παρ’ όλα αυτά skip δεν το κάνεις. Πόσο μάλλον το DM! Δισκάρα με άπειρες ώρες ακρόασης :roll:
Το load συνθετικα το καλυτερο σλλα αγαπημενο σου το mop ριφαρες και τρομερες ιδεες το st anger. Την παλευεις;
Χωρίς καμία διάθεση “αψιμαχίας”, θα πρότεινα σε όσους αρέσει το St. Anger, απλά να λένε “μου αρέσει το St. Anger” (και κατά προτίμηση να το βάζετε και να το απολαμβάνετε μόνοι σας στα κρυφά). Όσα επιχειρήματα και να παραθέσετε ποτέ κανένας δε θα τα καταλάβει (ή πιστέψει). Είναι ένα είδος βίτσιου, τα βίτσια δε μπορείς να τα εξηγήσεις σε έναν τρίτο, μόνο όποιος νιώθει το ίδιο με 'σένα θα σε καταλάβει, χωρίς όμως να μπορέσει να το εξηγήσει ούτε στον εαυτό του.
Φτιάξτε μια λίστα με το τι πρέπει να γράφουμε και τι όχι, για να ξέρουμε :roll:
Κατέθεσα μια πρόταση, δεν είπα τι “πρέπει” να κάνει οποιοσδήποτε.
Απλά νομίζω δεν έχει νόημα να επιχειρηματολογεί κανείς για το St. Anger ή όποιο άλλο taboo θέμα, από τη στιγμή που δεν πρόκειται να πείσει κανέναν για την ποιότητά του.
Προσωπικά μιλώντας θα μου αρκούσε ένα “μου αρέσει, γιατί μου αρέσει”. Δε μπορώ να κάνω αντίλογο πάνω σε αυτό. Όσα επιχειρήματα και δικαιολογίες έχω ακούσει για το συγκεκριμένο μου φαίνονται αστεία, και στην τελική αν σου αρέσει πραγματικά, ό,τι και να σου πει ο άλλος δε θα σε αναγκάσει να σταματήσεις να το ακούς.
Αν το ακούς όμως επειδή γράφει επάνω “Metallica” τότε απλά δεν ξέρω γιατί να βγεις και να το φωνάξεις όταν δεν το κάνει ούτε ο ίδιος ο Hetfield π.χ. Δεν αναφέρομαι σε κάποιον απο εδώ μέσα συγκεκριμένα εννοείται, δε σας ξέρω, αλλά έχω συναντήσει περιπτώσεις που “μάχονται” για την ποιότητα του St. Anger, ακόμα και του Lulu, και πραγματικά αρχίζω να πιστεύω ότι είναι περιπτώσεις ελαφριάς ψυχοπάθειας, που λέει ο λόγος… Αν σου αρέσει έχει καλώς, μην προσπαθείς όμως να πείσεις τον άλλο ότι είναι καλός δίσκος, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Αν δεν έγραφε Metallica θα γελάγαμε, τώρα απλά κλαίμε.
Δε μου αρέσει ο δίσκος αυτός αν και δεν του έχω δώσει πολλές ακροάσεις.
Αλλά όπως λες στους άλλους να μην μπαίνουν καν στον κόπο να επιχειρηματολογήσουν για την ποιότητά του όταν εσύ (όντας στο αντίθετο άκρο βέβαια) αρκείσαι στο “ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ”, καταλαβαίνεις ότι είναι οξύμωρο, έτσι; #justSaying
Καταλαβαίνω πως το λες, αλλά προσωπικά μιλάω για τα αντικειμενικά κριτήρια, όπως πχ θα κριθεί ένα master of puppets ή ένα somewhere in time, τα οποία είναι αντικειμενικά καλοί δίσκοι.
Δεν είπα “να μη σου αρέσει, γιατί ειναι κακός δίσκος”, είπα “δεν ειναι καλός δίσκος”, έχει τεράστια διαφορά.
Και φυσικά δεν αρκούμαι στο “ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ”, μπορώ να φέρω δεκάδες επιχειρήματα γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ καλός δίσκος το St. Anger, αλλά νομίζω τα έχουμε ακούσει όλοι εκατοντάδες φορές.
Οι Metallica θεωρητικά είναι το αγαπημένο μου group, μακράν από τον δεύτερο. Το St. Anger απλά το θεωρώ μια άτυχη στιγμή, την οποία δε θα επικροτήσω για κανένα λόγο και ας έχει μέσα riffάρες, δε μου λέει τίποτα αυτό, o Hetfield παίζει, riffάρες θα έχει, είναι αυτονόητο.