Σιγουρα δεν πρεπει να γραφεισ οτι το St Anger εχει ριφαρες. Μηπως σου αρεσει και το LULU? γιατι και αυτο δεν πρεπει να το γραφεισ
Γενικότερα δεν πρέπει να γράφεισ αλλά να γράφεις.
Τίποτα το αντικειμενικό δεν υπάρχει σε θέματα γούστου και οι μουσική είναι καθαρά θέμα γούστου. Γιατί το Master of puppets είναι “αντικειμενικά” καλό; Από που προκύπτει αυτό; Από πουθενά, απλά αρέσει στους περισσότερους και δικαίως γιατί είναι κορυφαίος δίσκος αλλά αντικειμενικά κριτήρια δεν υπάρχουν, απλά οτι αρέσει στην πλειοψηφία θεωρείται, κακώς, ως “αντικειμενικά” καλό!
Ένας από τους βασικούς λόγους που “κλασικοί” δίσκοι διαφόρων συγκροτημάτων έχουν μυθοποιηθεί είναι λόγω του ντόρου που συντηρείται σχετικά με αυτούς και γι’αυτό διαιωνίζεται η φήμη τους. Οι μικρότεροι ηλικιακά ακούνε τους μεγαλύτερους που εκθειάζουν την ψ μπάντα από τα 80s, βάζουν από περιέργεια να ακούσουν και τους αρέσει και γίνονται και αυτοί οπαδοί της ή θεωρούν οτι πρέπει να τους αρέσει για να θεωρούνται πραγματικοί μεταλλάδες “αφού όλοι λατρεύουν την ψ μπάντα ή τον ψ δίσκο”. Με το κόλλημα που έχουν οι Έλληνες ειδικά μεταλλάδες μάλλον το δεύτερο ισχύει περισσότερο. Ψυχαναγκασμός στο φούλ!
Ο ίδιος λόγος ευθύνεται και για την κάκιστη φήμη του st. anger (πολύ καλός δίσκος με προβληματική παραγωγή που δεν τον βοηθάει αλλά με ουσιαστικά ωραία τραγούδια που μια σωστή παραγωγή θα τα είχε αναδείξει όπως τους άξιζε) που επίσης διαιωνίζεται. Όλοι το βρίζουν οπότε και οι νεότεροι επηρεάζονται και ακολουθούν το ρέυμα. Υπόψη οτι η πλειοψηφία από όσους το κατηγορούν είναι ζήτημα αν έχουν ακούσει έστω και αποσπασματικά τον δίσκο!
Μπερδεύτηκα, τελικά το MoP εκθειάζεται απ’ την πλειοψηφία δικαίως επειδή είναι κορυφαίος δίσκος ή είναι θέμα ψυχαναγκασμού επειδή το μυθοποίησαν οι παλιότεροι;
Μπερδευτηκα και εγω, τελικα το St Anger εχει ωραια τραγουδια που αδικουνται απο την παραγωγή ή τελικα ειναι για τον πουτσο οπως σχεδον ολη η υφηλιος πιστευει? ή μηπως ειναι μυθοσ που διαιωνιζεται τελικα
Everything I know is a lie!!!
Και όμως υπάρχει “αντικειμενικό” στη μουσική, αν κρίνεις με τη λογική ότι το Master of Puppets για παράδειγμα είναι 30 χρονών, ακούγεται φρέσκο ακόμα, έχει επηρεάσει σχεδόν όλο το metal από τότε μέχρι τώρα και το παραδέχονται οι πάντες ακόμα και τα sites και έντυπα εκτός της metal κοινότητας. Νομίζω ότι αυτά είναι κάποια αντικειμενικά κριτήρια.
Όποιος γουστάρει το St. Anger καλά κάνει και το γουστάρει, αλλά για να το σνομπάρει η πλειοψηφία αλλά και οι ίδιοι οι Metallica, ίσως κάτι τρέχει με την πάρτη του… Προσωπικά το έχω ΛΙΩΣΕΙ για να το χωνέψω (ή συνηθίσω), έχω κάτσει και έχω κάνει edit μόνος μου τα κομμάτια μήπως και τα φέρω σε μορφή που θα μου ακούγονταν καλύτερα, έχω κατεβάσει 5-6 διαφορετικές εκδοχές άλλων καμμένων με metallica (όπως και εγώ) με δικά τους edit που θεωρητικά είναι πιο αξιοπρεπές το αποτέλεσμα ως δίσκος, αλλά σε κάποια φάση παραιτήθηκα από όλη αυτή τη μάχη για δικαίωση του συγκεκριμένου δίσκου, ο οποίος ναι μεν είχε μέσα πολύ ωραίες ιδέες (το All Within my Hands π.χ. είχε τρομερές δυνατότητες να γίνει ένα ακόμη διαμάντι της δισκογραφίας τους, αλλά τελικά έγινε κάρβουνο), αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι ασύνδετο, επαναλαμβανόμενο, τεράστιας διάρκειας χωρίς λόγο, με μέτριο Hetfield φωνητικά (επίτηδες υποτίθεται, κοστίζει ομως), ανύπαρκτο Hammett, εκνευριστικό ταμπούρο (δε με πειράζει πολύ) και άλλα πολλά.
Στο τέλος απλά αναρωτήθηκα γιατί να δώσω ΚΑΙ ΑΛΛΟ χρόνο σε ένα δίσκο που δεν του αξίζει τόσος χρόνος, ενώ υπάρχουν μπάντες που βγάζουν δισκάρες και δεν τις ξέρει η μάνα τους. Άφησα πίσω τον ψυχαναγκασμό να μου αρέσει με το ζόρι το St. Anger και περίμενα απλά τον επόμενο δίσκο της Hetfield & CO, ο οποίος άξιζε την αναμονή και έδειξε ότι αν θέλουν το έχουν ακόμη, δεν περίμενα παρόλαυτα τους Metallica να δώσουν δισκογραφική πνοή στο metal για 7η φορά. Όποιος το περιμένει αυτό εν έτει 2016 θεωρώ ότι θα απογοητευτεί, θα περιμένω να με διαψεύσουν όμως.
Φυσικά και υπάρχει μια κάποια αντικειμενικότητα σε κάποια πράγματα και οι ενδείξεις για αυτά έχουν ήδη αναφερθεί, με την αντοχή στο χρόνο και την καθολική (όσο το δυνατόν) αποδοχή τα βασικότερα.
Η αντικειμενικότητα αυτή απλά έχει μηδενική αξία σε σχέση με το προσωπικό γαμηστερόμετρο του καθενός και εκεί είναι η ουσία. Αλλά από εκεί και πέρα, ούτε όλα τα γαμηστερόμετρα του καθενός είναι ίσα κι όμοια, ούτε μπορεί ο κάθε τυχάρπαστος να σου βάζει 0 στο Master of Puppets (όπως μπήκε πρόσφατα στο archives από ένα βλαμμένο 17χρονο) και να λέμε “δεν υπάρχει αντικειμενικότητα” και να καθαρίζουμε.
Μα ακόμα και η αντικειμενικότητα εν προκειμένω, είναι η υποκειμενικότητα των πολλών. Και στη τελική, η μουσική είναι συναισθήματα και εμπειρίες, δε πρέπει να μπαίνουν σε καλούπια.
Σίγουρα, το πιο λογικό είναι να ακούς κάτι επειδή σου αρέσει, όχι επειδή λένε όλοι ότι είναι καλό.
Πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη και το ότι έχουν περάσει 13 χρόνια από την κυκλοφορία του St. Anger. Το Load που το κράξανε αρκετοί το 1996, το 2009 θεωρούνταν κλασσικός δίσκος. Θέλω να πω ότι, οι δίσκοι θα δοκιμαστούν σίγουρα μέσα στο χρόνο, και προσωπικά τουλάχιστον δεν έχω δει να γυρνάει μπούμερανγκ η κριτική που ασκήθηκε στο St. Anger το 2003 που κυκλοφόρησε. Πατάτα το είπαν τότε οι βιαστικοί, πατάτα το λένε ακόμα οι ίδιοι και προστίθενται και άλλοι σιγά σιγά.
Ξαναλέω, αν αρέσει στον οποιονδήποτε καλώς κάνει και το ακούει και το απολαμβάνει ο άνθρωπος, αλλά κατά γενική ομολογία ο μέσος όρος των κριτικών ανά τον κόσμο του βάζει με άνεση κάτω από τη βάση (για 'μένα προσωπικά σχεδόν πάτο φτάνει). Αγάπη μόνο.
The truth is out there…
ok το St. Anger Πιανει πατο (αν και οι ιδιοι δεν τον εχουν στο φτυσιμο ο Hetfield καθε φορα που παιζουν ενα κομματι απο εκει λεει οτι ειναι παρεξηγημενος δισκος και εχει δικιο κατα την γνωμη μου).
Τωρα αν δεν εγραφε Metallixa πανω ο δισκος μπορει και να μην ειχε ακουστει ποτε , μπορει ομως να μιλαγανε και για τον τελειο avant-garde metal δισκο. Ποιος ξερει ;Εγω πχ δεν μπορω να ακουσω με τιποτα black metal σημαινει οτι δεν υπαρχουν καλοι δισκοι black metal ;
Οσο για το Lulu… δισκος του Lou Reed ειναι. οποιος εχει παραπονο ας ζητησει τα ρεστα απο τον μακαριτη αν και πιστευω οτι αυτοι που εχουν μεγαλο παραπονο ειναι αυτοι που δεν εχουν και πολλες επαφες με την δισκογραφια του Reed.
Καμία αντίρρηση ως προς αυτό, όπως βλέπεις.
ΑΛΛΑ.
από εκεί και πέρα, ούτε όλα τα γαμηστερόμετρα του καθενός είναι ίσα κι όμοια, ούτε μπορεί ο κάθε τυχάρπαστος να σου βάζει 0 στο Master of Puppets (όπως μπήκε πρόσφατα στο archives από ένα βλαμμένο 17χρονο) και να λέμε “δεν υπάρχει αντικειμενικότητα” και να καθαρίζουμε.
…το αυτό ισχύει για τον σκατόηχο του St. Anger που είναι προφανές ότι ξενερώνει και άπειρους καλοπροαίρετους, μαζί με την υπερβολική διάρκεια των συνθέσεων που είναι προφανές ακόμα και στο ίδιο το συγκρότημα λίγο καιρό αργότερα.
Πρόπερσι στην Πράγα στο By Request πάντως ο Hetfield ευχαρίστησε το κοινό που ψήφισε το ομώνυμο κομμάτι και είπε πως είναι παρεξηγημένος δίσκος γενικά.
Πρόσφατα μάθαμε ότι ο Jimmy Page πχ το θεωρεί από τα καλύτερα άλμπουμ τους. Οπότε περί ορέξεως ή αντικειμενικότητας κολοκυθόπιτα! Ούτε εμένα μου αρέσει, μπορώ να ακούσω κάποια κομμάτια (ειδικά στο live dvd που το συνόδευε), κάποια άλλα τα θεωρώ ως τα χειρότερα που έγραψαν ποτέ. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα αρέσει σε κάποιους. Προσωπικά, δε μπορώ να βρω κριτήρια αντικειμενικότητας στη μουσική.
Είναι οι πωλήσεις; Τότε ο Bieber πχ είναι πιο επιτυχημένος. Είναι η καινοτομία; Η διαχρονικότητα; Η ποιότητα; Και πως ερμηνεύεται η ποιότητα στον καθένα ξεχωριστά;
Επίσης, όταν τελευταία έχεις διαβάσει ότι το MOP ήταν το τελευταίο καλό άλμπουμ τους (το Justice δηλαδή είναι “μη καλό”), όταν επί 20 χρόνια ακούς ότι το Load είναι σκουπίδι κ.α. είναι κομματάκι δύσκολο να περιμένεις να αρέσει σε πολλούς το St. Anger.
Τα έχεις πει άλλωστε αυτά, σε άρθρο σου. [emoji41]
Το καταλαβαίνουμε όλοι ότι όταν τολμάμε και ξεστομίζουμε τις λέξεις “καλός” ή “κακός” δίσκος είναι μόνο και μόνο για να συνεννοούμαστε, έτσι; Προφανώς ο καθένας έχει τα γούστα του, προφανώς καλά κάνει και γουστάρει ό,τι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό, προφανώς το γαμιστερόμετρο του καθενός είναι διαφορετικό, προφανώς η ζωή είναι ωραία επειδή ο καθένας μας είναι διαφορετικός, προφανώς όλοι εδώ μέσα γουστάρουμε τους Metallica, προφανώς το St. Anger είναι παρεξηγημένος δίσκος.
Ερώτηση 1η: Σύμφωνα με τα κοινώς αποδεκτά metal standards ενός δίσκου που θεωρείται “κλασσικός” (δεν είπα “αντικειμενικά”, το είδατε έτσι;) το St. Anger πόσο μακριά ή κοντά θεωρείτε ότι βρίσκεται;
Ερώτηση 2η: θα το προτείνατε σε εναν άσχετο από Metallica, γνώστη όμως του metal, ως αξιοπρεπές δείγμα της δισκογραφίας τους; (επιστημονικής φαντασίας σενάριο, αλλά οκ)
Ερώτηση 3η: Δεν έχετε πει ποτέ στη ζωή σας, έστω και σε έναν φίλο σας, “πω μαλάκα, πολύ καλός δίσκος ο τάδε!”; Όταν σας ρωτάνε οι φίλοι σας να πείτε 5-6 καλούς δίσκους που ακούσατε φέτος, τι απαντάτε “Κοίτα φίλε, δεν υπάρχει καλός και κακός δίσκος, όλοι οι δίσκοι σου προσφέρουν κάτι μοναδικό γιατί η μουσική δεν έχει όρια, αυτοί που άκουσα μπορεί να μην είναι τόσο καινοτόμοι όσο κάποιοι άλλοι που άκουσα παλιότερα αλλά σίγουρα πρόσθεσαν και αυτοί το λιθαράκι τους στη μουσική μου διαδρομή ανά τα χρόνια”;
Κάνουμε κουβέντα για ένα αγαπημένο μας συγκρότημα, το οποίο το 2003 έβγαλε έναν αμφιλεγόμενο δίσκο (που η πλειοψηφία τον θεωρεί “κακό”), όλοι εσείς που τον υπεραμύνεστε, τον ακούτε σπίτι σας και γουστάρετε το ίδιο όπως με τα υπόλοιπα; Τον ακούτε και χαίρεστε που το αγαπημένο σας συγκρότημα έβγαλε αυτά τα τραγούδια; Θα γουστάρατε το ίδιο αν αύριο σας έλεγαν ότι έρχονται οι Metallica και θα παίξουν ΜΟΝΟ το St. Anger ολόκληρο (μιάμιση ώρα συναυλία, όσο διαρκούν τα περισσότερα live πλέον) για να γιορτάσουν τα 13 του χρόνια; Αν ναι, πάω πάσο ειλικρινά, με έμενα δυστυχώς δε συμβαίνει το ίδιο, προφανώς γιατί έχω άλλα κριτήρια και άλλα standards για τα συγκροτήματα που αγαπάω και είμαι πωρωμένος με την πάρτη τους.
Και επειδή παίζω και σε μπάντα, όλα αυτά τα λέω με την επίγνωση ότι αύριο μπορεί να διαβάσω κριτική για κάποιο album μας η οποία θα μας θάβει και λέει ότι βγάλαμε κακό δίσκο, όλα αυτά μέσα στο παιχνίδι είναι, για αυτο διαβάζουμε και κάποιες κριτικές από άτομα ή sites τα οποία θεωρούμε έγκυρα με βάση τα γούστα μας. Καλώς ή κακώς, σε μια κριτική (γιατί αυτό κάνουμε ακόμα και εμείς αυτή τη στιγμή, σχολιάζοντας το St. Anger) θα διαβάσεις για έναν καλό, έναν κακό ή έναν (όχι άσχημο) μέτριο δίσκο, ίσως όχι με αυτές ακριβώς τις λέξεις, αλλά σίγουρα με αυτό το νόημα.
Σωστος σχεδον σε ολα. Μοναδικο λαθος, το St Anger δεν ειναι παρεξηγημενος δισκος. Ειναι πραγματικα πολυ κακος δισκος.
Διαχρονικότητα, επιτυχία σε βάθος χρόνου, καθολική (σε γενικές γραμμές φυσικά) αποδοχή από το ακροατήριο του συγκεκριμένου είδους μουσικής, ιδιαίτερα δε πάλι σε βάθος χρόνου. Επιρροή σε άλλες μπάντες, καινοτομία κλπ είναι επιπλέον κριτήρια που μετράνε.
Για τις πωλήσεις και τον Bieber, θυμάμαι μια ανάλογη κουβέντα όπου ο συνομιλητής μου μου είπε:
“με την ιδια λογικη η Britney Spears κανει κατι εκθαμβωτικα καλα επισης.”
Νομίζω ταιριάζει η ίδια απάντηση:
"Σίγουρα κάνει κάτι εκθαμβωτικά καλά, απλά δεν νομίζω να το κάνει η ίδια η Britney Spears.
Εκθαμβωτική παραγωγή ήχου, hooks τσίχλες και μια φωνή που με την κατάλληλη μαγεία στο στούντιο τα υποστηρίζει όλα αυτά. Γαριδάκια μεν σαν διατροφική αξία αλλά πολύ νόστιμα. Τουλάχιστον σε τρία κομμάτια. Δεν είμαι και εξπέρ.
Από εκεί και πέρα βέβαια αναμένουμε να δούμε τι θα μείνει από την Britney Spears σε 30 χρόνια. Εγώ πιστεύω τρία κομμάτια θα μείνουν."
plex27: 
Εγώ προσωπικά προτιμάω να ακούω το St.Anger από το Death Magnetic. Το πρώτο παίζει μια φορά το τρίμηνο, το δεύτερο πιάνει σκόνη από το 2009. Το πρώτο ήταν τουλάχιστον ειλικρινές, μία καταγραφή της χάλια κατάστασης που βρίσκονταν οι Metallica εκείνη την εποχή. Το δεύτερο ήταν ένα ασφαλές “τίποτα”, μία επιστροφή στα παλιά που για μένα χαντακώθηκε από αυτόν το μέγιστο απατεώνα που λέγεται Rick Rubin. Μάλλον οι μπάντες που έχουν το απαραίτητο μέγεθος συνεργάζονται μαζί του γιατί είναι “hip” και μπορεί να πουλήσουν περισσότερο βάζοντας το όνομά του στα credits. Δεν εξηγείται αλλιώς και την ίδια μαλακία έκαναν οι Sabbath με το 13 (πώς γίνεται να ακούγεται τόσο χάλια παραγωγή μπάντας με μία κιθάρα κι ένα μπάσο…)
Πίσω στο St.Anger. Ο ήχος για μένα ταιριάζει σε αυτό που ήθελε να “δηλώσει” η μπάντα. Το ίδιο και η απουσία solos και το ταμπούρο-κατσαρολάκι. Σε καμία περίπτωση δε στέκεται δίπλα στην ως τότε δισκογραφία των Metallica, αλλά προσωπικά θα τον πρότεινα σαν μεμονωμένο δίσκο σε κάποιον που δεν είναι οπαδός των Metallica και δε θα μπει στη διαδικασία συγκρίσεων. Και ναι, έχει και καλά κομμάτια (τα 3 πρώτα, το Invisible Kid και το Shoot me again τουλάχιστον).
Μεγαλο πραγμα ο ψυχαναγκασμος. Τι ακριβως σας αρεσει απο αυτη την ηχητικη ΚΟΥΡΑΔΑ που λεγεται Σενενγκερ;